Τὸ πλούσιον ἔλεος τοῦ πρόσφυγος Βρέφους Ἰησοῦ / του Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ γλυκύτης τῆς Ἁγίας Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων περιβάλλει καὶ πάλιν τὸν κόσμον. Καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων καμάτων καὶ πόνων, τῆς κρίσεως καὶ τῶν κρίσεων, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐχθροτήτων, τῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων, προβάλλει μὲ τὴν ἰδίαν ὡς καὶ ἄλλοτε γοητείαν, πραγματικὸν καὶ σύγχρονον ὅσον ποτέ, τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, προτρεπόμενον ἵνα «δικαιοσύνην μάθωμεν οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (πρβλ. Ἠσ. κς΄, 9), ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄, 11).

Ἀτυχῶς, ὅμως, κατὰ τὴν ἐποχήν μας, πολλοὶ ἄνθρωποι σκέπτονται ὅπως ὁ ἐκτελεστὴς ἐκεῖνος τῶν νηπίων Ἡρώδης, ὁ ἄνομος καὶ ἀδίστακος, καὶ ἐξολοθρεύουν τοὺς συνανθρώπους των διὰ ποικίλων τρόπων. Ὁ στρεβλωμένος ἀπὸ τὴν ἐγωκεντρικότητά του νοῦς τοῦ ἐξουσιαστοῦ τοῦ κόσμου τούτου, ὁ ὁποῖος προσωποποιεῖται εἰς τὸ φονικὸν πρόσωπον τοῦ Ἠρώδου, εἶδε παραδόξως κίνδυνον διὰ τὴν ὑπόστασίν του τὴν γέννησιν ἑνὸς ἀθώου Παιδίου. Καὶ ὡς καταλληλότερον τρόπον διὰ τὴν προφύλαξιν τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας του ἀπὸ τὸν κίνδυνον, τὸν ὁποῖον ἐνέπνεεν εἰς αὐτόν –κατὰ τὴν ἄποψίν του- ἡ γέννησις τοῦ Παιδίου, ἐπέλεξε τὴν ἐξολόθρευσίν του.

Διὰ νὰ σωθῇ ἀπὸ τὰς φονικὰς διαθέσεις τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, διὰ τὸ ὁποῖον ὡμίλησαν οἱ Ἄγγελοι, ἠναγκάσθη νὰ φύγῃ εἰς Αἴγυπτον, καταστὰν οὕτω, θὰ ἐλέγομεν μὲ τὴν ὁρολογίαν τῆς ἐποχῆς μας, «πολιτικὸς πρόσφυξ», ὁμοῦ μετὰ Μαρίας τῆς Μητρὸς Αὐτοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ.

Εἰς τὴν ἐποχήν μας, θεωρουμένην ὡς ἐποχὴν προόδου, πολλὰ παιδία ἀναγκάζονται νὰ καταστοῦν πρόσφυγες ἀκολουθοῦντα τοὺς γονεῖς των διὰ νὰ σώσουν τὴν ζωήν των, τὴν ὁποίαν ὑποβλέπουν ποικιλώνυμοι ἐχθροί των. Τὸ γεγονὸς τοῦτο, ἀποτελεῖ ὄνειδος διὰ τὸ ἀνθρώπινον γένος.

Διὸ καὶ ἐπὶ τῇ Γεννήσει τοῦ Παιδίου Ἰησοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ λυτρωτοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν, διακηρύττομεν ἀπὸ τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστολικοῦ καὶ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὅτι αἱ κοινωνίαι πᾶσαι πρέπει νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἀσφαλῆ ἀνάπτυξιν τῶν παιδίων καὶ νὰ σεβασθοῦν τὸ δικαίωμά των εἰς τὴν ζωήν, εἰς τὴν παιδείαν καὶ εἰς τὴν κανονικὴν ἀνάπτυξίν των, τὴν ὁποίαν ἠμπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσῃ ἡ ἀνατροφὴ καὶ διαπαιδαγώγησίς των ἐντὸς τοῦ πλαισίου τῆς παραδοσιακῆς οἰκογενείας, μὲ βάσιν τὰς ἀρχὰς τῆς ἀγάπης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλεγγύης, ἀγαθῶν τὰ ὁποῖα κομίζει εἰς ἡμᾶς σήμερον ὁ δι᾿ ἡμᾶς σαρκωθεὶς Κύριος.

Ὁ τεχθεὶς Σωτὴρ καλεῖ ὅλους νὰ ἀποδεχθῶμεν τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς σωτηρίας τῶν ανθρώπων. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι εἰς τὴν μακρὰν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν οἱ λαοὶ ἐπραγματοποίησαν πολλὰς μετακινήσεις καὶ ἐποικισμούς. Ἠλπίζομεν ὅμως ὅτι, μετὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους καὶ τὰς περὶ τῆς εἰρήνης διακηρύξεις ἐκκλησιαστικῶν καὶ πολιτικῶν ἡγετῶν καὶ ὀργανισμῶν, αἱ σύγχρονοι κοινωνίαι θὰ ἠδύναντο νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν εἰρηνικὴν διαβίωσιν τῶν ἀνθρώπων εἰς τὰς χώρας των. Ἀτυχῶς, τὰ γεγονότα διαψεύδουν την ἐλπίδα, διότι μεγάλαι μᾶζαι ἀνθρώπων τὴν πρὸ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἐξολοθρεύσεώς των ἀναγκάζονται νὰ λάβουν τὴν πικρὰν ὁδὸν τῆς προσφυγιᾶς.

Ἡ διαμορφουμένη αὕτη κατάστασις, μὲ τὸ διαρκῶς ὀγκούμενον κῦμα τῶν προσφύγων, αὐξάνει τὰς εὐθύνας ἡμῶν, ὅσων ἔχομεν εἰσέτι τὴν εὐλογίαν νὰ ζῶμεν εἰρηνικῶς καὶ μὲ κάποιαν ἄνεσιν, νὰ μὴ μένωμεν ἀναίσθητοι ἐνώπιον τοῦ καθημερινοῦ δράματος χιλιάδων συνανθρώπων μας, ἀλλὰ νὰ ἐκφράσωμεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἔμπρακτον ἀλληλεγγύην καὶ ἀγάπην μας, μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι κάθε εὐεργεσία πρὸς αὐτοὺς ἀποβαίνει εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ τεχθέντος καὶ σάρκα λαβόντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὄχι ὡς βασιλεύς, ὄχι ὡς ἐξουσιαστής, ὄχι ὡς δυνάστης, ὄχι ὡς πλούσιος, ἀλλὰ ἐτέχθη ὡς γυμνὸν καὶ ἀνυπεράσπιστον Βρέφος, εἰς σμικρὸν σταῦλον, ἄνευ ἑστίας, ὅπως ζοῦν αὐτὴν τὴν στιγμὴν χιλιάδες συνανθρώπων μας, καὶ ἠναγκάσθη ἐκ τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του νὰ ξενιτευθῇ εἰς χώραν μακράν, διὰ νὰ σωθῇ ἐκ τοῦ μίσους τοῦ Ἡρώδου. Τῶν νηπίων τῶν σημερινῶν προσφύγων, θὰ ἐλέγομεν, τὸ ἀθῷον αἷμα ἡ γῆ καὶ ἡ θάλασσα πίνουν, τοῦ δὲ Ἡρώδου ἡ ἀνασφαλὴς ψυχή «τὸ κρῖμα ἐδέξατο».

Αὐτὸ τὸ τεχθὲν καὶ εἰς Αἴγυπτον πορευόμενον Θεῖον Βρέφος εἶναι ὁ πραγματικὸς ὑπερασπιστὴς τῶν σημερινῶν προσφύγων, τῶν διωκομένων ὑπὸ τῶν συγχρόνων Ἡρωδῶν. Αὐτό, τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, «ἐγένετο τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής» (πρβλ. Α΄ Κορ.θ΄, 22), σύμμορφον πάντων ἡμῶν, τῶν ἀδυνάτων, τῶν ἐξουθενημένων, τῶν κινδυνευόντων, τῶν προσφύγων. Ἡ συμπαράστασις καὶ ἡβοήθεια ἡμῶν πρὸς τοὺς διωκομένους καὶ ἐκτοπιζομένους συνανθρώπους μας, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, γένους καὶ θρησκείας, θὰ εἶναι διὰτὸν τεχθέντα Κύριον δῶρα πολυτιμότερα τῶν δώρων τῶν μάγων, θησαυροὶ τιμιώτεροι «χρυσοῦ καὶ λιβάνου καὶ σμύρνης» (πρβλ. Ματθ.β΄, 11), πλοῦτος πνευματικὸς ἀναφαίρετος καὶ μόνιμος, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ φθαρῇ ὅσοι αἰῶνες καὶ ἐὰν παρέλθουν, ἀλλὰ θὰ μᾶς ἀναμένῃ εἰς τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Ἂς προσφέρωμεν ἕκαστος ὅ,τι δυνάμεθα εἰς τὸν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν προσφύγων ἀδελφῶν μας ὁρώμενον Κύριον. Ἂς προσφέρωμεν εἰς τὸν ἐν Βηθλεὲμ τικτόμενον σήμερον μικρὸν Χριστὸν αὐτὰ τὰ τίμια δῶρα τῆς ἀγάπης, τῆς θυσίας καὶ τῆς φιλανθρωπίας, μιμούμενοι τὴν Αὐτοῦ εὐσπλαγχνίαν, καὶ ἂς προσκυνήσωμεν Αὐτὸν μετὰ τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων, τῶν ἁπλοϊκῶνποιμένων, κράζοντες τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄, 14), σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Ἡ χάρις καὶ τὸ πλούσιον ἔλεος τοῦ πρόσφυγος Βρέφους Ἰησοῦ εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν!

http://www.amen.gr/article/to-prosfygiko-sto-epikedro-tou-xristougenniatikou-minymatos-tou-oikoumenikou-patriarxi

Ζούμε σε κομμουνιστική χώρα;

... "Ζούμε σε κάποια κομμουνιστική χώρα και δεν το ξέρω;.. Πρέπει να έχουμε όλοι τους ίδιους μισθούς;.. Η ΔΕΗ δεν είναι Δημόσιο... Είναι μία εταιρεία που ελέγχεται από το δημόσιο... Εκφράζω απόλυτα τους εργαζόμενους της ΔΕΗ... Τα κινήματα του 'δεν πληρώνω' το προηγούμενο διάστημα, έχουν φέρει την χώρα εδώ..." ... 

- Γ. Αδαμίδης, πρόεδρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Η κομμουνιστική χώρα

Φυσικά και δεν ζούμε σε κομμουνιστική χώρα, εννοεί ο Γ. Αδαμίδης. Άλλωστε κομμουνιστική χώρα δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμα και η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης γοργά γοργά φρόντισε να πολλαπλασιάσει τις αποδοχές και τα προνόμια συγκεκριμένων ομάδων σε σχέση με ό,τι απολάμβαναν οι απλοί πολίτες. Στον "υπαρκτό σοσιαλισμό", με λίγα λόγια, διαμορφώθηκαν σχεδόν αυτόματα κυρίαρχες τάξεις που έλεγχαν τα μέσα παραγωγής και τις τεχνογνωσίες χρησιμοποιώντας τις προς όφελός τους.
Η κομμουνιστική χώρα όμως υπήρξε και παραμένει το πλέον λογικό ζητούμενο για κάθε δούλο, χαμηλόμισθο ή αποκλεισμένο, μαζί και για κάθε άνθρωπο που δεν θέλει να είναι ενταγμένος στις τάξεις των κυρίαρχων, αλλά ούτε και στα μυθεύματά τους.
Ο Γ. Αδαμίδης "εκφράζοντας απόλυτα τους εργαζόμενους της ΔΕΗ", επιβεβαιώνει εδώ πως οι ανισότητες και οι μηχανισμοί δημιουργίας τους δεν μπορούν να περιγραφούν ικανοποιητικά μέσα από τα απλουστευμένα σχήματα καπιταλιστές-προλετάριοι, εκμεταλλευτές-εργαζόμενοι. Αναδεικνύει ακόμα το προφανές πως, ένα κίνημα που διεκδικεί την κατάργηση των ανισοτήτων και των μηχανισμών που τις συντηρούν, μπορεί να γίνει πειστικό μόνο αν εδραιωθεί πάνω στην εφαρμογή κανόνων ισοτιμίας, πρώτ' απ' όλα από όσους συμμετέχουν σε αυτό και με τρόπο χειροπιαστό και οφθαλμοφανή για ολόκληρη την κοινωνία.

Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού Α.Ε.

Μια δημόσια Ανώνυμη Εταιρεία αποτελεί σχήμα αντιφατικό και οξύμωρο του οποίου ωστόσο την επινόηση δεν αναλογεί να αποδώσουμε στον Γ. Αδαμίδη. Μπορούμε όμως να γελάσουμε ενθυμούμενοι κραυγές δικές του και τέτοιων ανθρώπων πως "η ΔΕΗ δεν είναι για πούλημα".
Παρακάμπτοντας τέτοια αστεία και παράδοξα, αναδεικνύονται ερωτήματα κρίσιμα τα οποία όσο αποφεύγουμε να απαντήσουμε εμμέσως συμμετέχουμε στην εδραίωση της κοινωνίας των ανισοτήτων: τί είναι Δημόσιο; τί σημαίνει εργασία στο Δημόσιο; με ποιό τρόπο η λειτουργία του Δημόσιου μπορεί να γίνεται εργαλείο εδραίωσης ή ακύρωσης κοινωνικών ανισοτήτων;
Χωρίς αμφιβολία ο Γ. Αδαμίδης δεν είναι καπιταλιστής, ούτε βέβαια και οι συνάδελφοί του τους οποίους, όπως λέει, εκφράζει απόλυτα. Είναι όμως, εξίσου αναμφίβολα, συνηθισμένο πολλοί άνθρωποι, από καθαρή ιδιοτέλεια και συμφέρον, να προσκολλούνται στα μυθεύματα των κυρίαρχων που δεν διστάζουν να ποινικοποιούν κάθε φωνή που εξεγείρεται υπενθυμίζοντας τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις κάθε Κράτους προς τους πολίτες του με βάση την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Ο Προμηθέας Ευεργέτης, ο Προμηθέας Δεσμώτης και ο Προμηθέας Ελεύθερος ή Νεκρός

Ο Προμηθέας, ευεργέτης

Τα ίχνη από τους οικισμούς της Νεολιθικής περιόδου υποδηλώνουν την διαδεδομένη ύπαρξη εμπορίου, την κοινοκτημοσύνη των κοπαδιών και της παραγωγής, καθώς και την απουσία κεντρικής διοίκησης.[1]
Μπορούμε να φανταστούμε τους ανθρώπους εκείνη την μεγάλη περίοδο -τόσο σε διάρκεια όσο και σε σημασία για την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού, να διαμορφώνουν εμπορικά δίκτυα από την Κασπία μέχρι την Μεσόγειο και γύρω από όλα τα ποτάμια συμπλέγματα, συνδέοντας χιλιάδες κοινότητες, η καθεμία από τις οποίες είχε τα ιδιαίτερα πολιτισμικά, γλωσσικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά της.
Μπορούμε να φανταστούμε τους ανθρώπους εκείνη την περίοδο να δίνουν μάχη με τις δεισιδαιμονίες τους, να ανταλλάσσουν αγαθά και γνώσεις, και να προσθέτουν ολοένα νέα, δυναμικά χαρακτηριστικά στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Το επίτευγμα της ελεύθερης μετακίνησης ανθρώπων, ενδεχομένως με αφορμή ή πρόφαση την ανταλλαγή αγαθών και γνώσεων, αποτελεί κομβικό σημείο για τον ανθρώπινο πολιτισμό καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Αυτό το επίτευγμα βασίστηκε στις ικανότητες και τα ήδη -ως ένα σημείο- ανεπτυγμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων να επινοούν, να επικοινωνούν, να συνυπάρχουν ισότιμα και ειρηνικά, να εμπιστεύονται, και να συνεργάζονται.

Είναι αξιοσημείωτο πως οι άνθρωποι, από τα αρχαία ακόμα χρόνια, έχουν επίγνωση αυτής της πολιτισμικής επανάστασης που συντελέστηκε, καθώς και του καθοριστικού ρόλου που έπαιξε στην ζωή τους. Για αυτό την προσωποποίησαν και της απέδωσαν την μυθική μορφή του Προμηθέα, ο οποίος εμφανίζεται να συμπαραστέκεται στους ανθρώπους ώστε να ανυψωθούν από την κατάσταση του ζώου, δίνοντάς τους την φωτιά και γνώσεις για να φτιάχνουν εργαλεία και να καλλιεργούν την γη, και αυτό χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα, παρά μόνο από λύπηση για την αδυναμία τους.

Ο Προμηθέας, δεσμώτης

Εξίσου από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι γνωρίζουν πως η γνώση και τα αγαθά που μέχρι πρότινος ήταν στην διάθεση όλων ευεργετώντας τους, έγιναν κάποια στιγμή, με βίαιο τρόπο, κτήμα μιας νεοσύστατης εξουσίας που τα δέσμευσε για να τα χρησιμοποιεί αποκλειστικά προς όφελός της.
Αυτή η πρωτοεμφανιζόμενη εξουσία, που προσωποποιείται στην μορφή του Ολύμπιου Δία, διέταξε το Κράτος και την Βία να αλυσσοδέσουν τον Προμηθέα στα απρόσιτα βράχια του Καύκασου, τιμωρώντας τον για την γενναιοδωρία και την μεγαλοψυχία του.
Όπως και οι αρχαίοι, πολύ περισσότερο και εμείς, γνωρίζουμε πως έκτοτε, αυτή η εξουσία όχι απλά χρησιμοποιεί την γνώση και τα αγαθά προς όφελός της, αλλά και πως τα μετατρέπει στο μέσο με το οποίο υποδουλώνει τους άλλους ανθρώπους για να τους απομυζεί, μεταμορφώνοντάς τους σε παραγωγικά κοπάδια της.

Από που προήλθε όμως αυτή η δυναστική και βίαιη εξουσία, η οποία κατάφερε να περιορίσει και να ανατρέψει προς όφελός της το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα της ανθρωπότητας το οποίο δεν είναι άλλο από την ειρηνική συνύπαρξη και την ελεύθερη μετακίνηση, ανθρώπων, αγαθών και γνώσεων;
Στην διδασκαλία του μύθου του Προμηθέα δεν μου έτυχε ποτέ να ακούσω αυτό το ερώτημα: τί εκπροσωπεί η εξουσία του Δία; τί εκπροσωπεί η εισαγωγή της κάποια στιγμή στον μυθολογικό χρόνο; τί εκπροσωπεί η βίαιη απομόνωση και τιμωρία τού Προμηθέα;

Πώς λοιπόν ξεφύτρωσε η εξουσία στις κοινότητες των ανθρώπων ενώ γνωρίζουμε πως αυτό που καταρχήν ανέπτυξε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είδους μας υπήρξε η κατάργηση της ζωικής εξουσίας και η διαμόρφωση κανόνων ισοτιμίας; Με ποια διαδικασία σε μια κοινότητα με ανεπτυγμένα αυτά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μπόρεσε να ξεπηδήσει μια εξουσία που στράφηκε ενάντια στα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας;

Εδώ και πάνω από 150 χρόνια, γνωρίζουμε πάρα πολλά για το πώς οι άνθρωποι, στις κοινότητες που ονομάζουμε πρωτόγονες, αντιμετώπιζαν αυτούς στους οποίους ανέθεταν κάποια μορφή εξουσίας και με πόση σχολαστικότητα διαφύλασσαν την μεταξύ τους ισοτιμία. Η διαφύλαξη της ισοτιμίας αποτελεί τον σκοπό της τοτεμικής παράδοσης και την -εν μέσω δεισιδαιμονικού σκοταδιού- αφετηρία του ανθρώπινου πολιτισμού, των μετέπειτα θρησκειών και των νόμων. Ακόμα και ο τίτλος του "βασιλιά" όταν αυτός υπήρχε σε τέτοιες κοινότητες, είχε περιεχόμενο τελείως διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς, και ήταν ένας τίτλος τουλάχιστον επισφαλής για τον κάτοχό του.[2] Είναι μάλλον απίθανο να μπόρεσε μέσα από κοινότητες με αυτά τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά να ξεπηδήσει μια δυναστική εξουσία, καταφέρνοντας τελικά να επιβληθεί σε ανθρώπους που πρώτη μέριμνα είχαν την διαφύλαξη της ισοτιμίας.

Τί μπορεί να συνέβη λοιπόν;

Γνωρίζουμε πως πριν από 5.000 χρόνια οι οικισμοί στα νησιά των Κυκλάδων ήταν παραλιακοί, ανοχύρωτοι και αυτοδιοίκητοι.[3] Μετά από μόλις 700 χρόνια όμως, αυτοί οι οικισμοί παρουσιάζουν στοιχεία καταστροφής ενώ νέοι οικισμοί ανεγείρονται σε λόφους και στην ενδοχώρα των νησιών μόνο που πολύ συχνά παρουσιάζονται με στοιχεία οχύρωσης.
Μέσα σε αυτά τα 700 χρόνια μια νέα ανακάλυψη των ανθρώπων μοιάζει να επεκτάθηκε μέχρι τις Κυκλάδες: η επιβίωση μέσα από τον πόλεμο και την κλοπή της παραγωγής των συνεργατικών ανθρώπων. Ο πολιτισμός της συνεργασίας και του Προμηθέα που για χιλιάδες χρόνια ενίσχυσε την θέση των αδύναμων μέσα στην φύση ανθρώπων, ανυψώνοντάς τους από την κατάσταση του ζώου, δέχεται ένα ισχυρό χτύπημα στο οποίο όμως δεν έχει κάποιο μέσο να αμυνθεί πέρα από το να ενσωματώσει τα χαρακτηριστικά του επιτιθέμενου. Η ανθρωπότητα, σε αυτό το στάδιο της εξέλιξής της, επαναφέρει την ζωική δύναμη ως κριτήριο για την κοινωνική οργάνωση ξεκινώντας μια μακρόχρονη διαδικασία αναίρεσης των πρότερων σπουδαίων επιτευγμάτων της.

Θα ήταν παράδοξο, οι άνθρωποι επιλέγοντας ή εξαναγκαζόμενοι στην επαναφορά της ζωικής ισχύος ως κύριο ρυθμιστή της δυνατότητάς τους να επιβιώσουν και να ευημερήσουν, να μην εξαντλούσαν σε αυτήν την κατεύθυνση τα όρια της επινοητικότητάς τους.
Γνωρίζουμε λοιπόν πως "πριν από 2.900 χρόνια οι Ασσύριοι βασιλείς έστελναν τους στρατούς τους να κατακτήσουν νέα εδάφη. Για πάνω από 300 χρόνια η Μεσοποταμία και χώρες προς τα ανατολικά και τα δυτικά έγιναν μέρος της Ασσυριακής αυτοκρατορίας. Οι κατακτήσεις αυτές έφερναν πλούτη.
Οι χώρες που είχαν κατακτηθεί από τον Ασσυριακό στρατό έπρεπε να πληρώνουν φόρους στον βασιλιά κάθε χρόνο. Εάν επαναστατούσαν ενάντια στην αρχή του, ή αρνούνταν να πληρώσουν φόρους, ο βασιλιάς θα έστελνε τον στρατό του εναντίον τους.
Υπήρχαν λίγοι στρατοί που θα μπορούσαν να νικήσουν τους Ασσύριους καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι." [4]

Η πειρατεία λοιπόν, 1.500 χρόνια μετά από τις καταστροφικές επιδρομές στους οικισμούς των Κυκλάδων δεν περιορίζεται πια στην κλοπή της παραγωγής των συνεργατικών ανθρώπων, αλλά έχει αποκτήσει και νέα χαρακτηριστικά. Την πλήρη υποδούλωση των συνεργατικών ανθρώπων και την συστηματική απομύζησή τους.
Ο βασιλιάς πλέον δεν είναι αυτός που χρησιμοποιείται από την κοινότητα για να την υπηρετεί και ο οποίος θα θυσιαστεί αν θεωρηθεί ότι δεν το κάνει καλά, αλλά έχει αναχθεί στον άνακτα με δικαίωμα στην ζωή και των θάνατο των υποτελών και υπηκόων του.

Οι πόλεις του ελλαδικού χώρου της αρχαιότητας, με τα ειδιαίτερα η καθεμία πολιτειακά χαρακτηριστικά της, την ιστορία, την μυθολογία και την τέχνη τους, αποτελούν ένα πεδίο μελέτης στο οποίο διαγράφεται η ένταση της αντιπαράθεσης μεταξύ, από την μία των παραδόσεων και του πολιτισμού της ισοτιμίας και, από την άλλη, των αναδυόμενων δυνάμεων της κυριαρχικότητας.
Αυτή η πρώτη αντιπαράθεση που ξεκινά στον μυθικό χρόνο του αλυσσοδεσίματος του Προμηθέα, ολοκληρώνεται σε πραγματικό χρόνο, κατά τον μεσαίωνα, με την οριστική ήττα των δυνάμεων της ισοτιμίας που εκδηλώνεται με την αποτυχία των πρωτοχριστιανικών κινημάτων, τα οποία αν και αρχικά έφεραν όλες τις προγονικές, τοτεμικές δεσμεύσεις στην αδελφική ισοτιμία, εντέλει, διέγραψαν για πάντα αυτή την πολιτισμική ανάμνηση παραδίδοντας παλιές και νέες δεισιδαιμονίες στην υπηρεσία των κυρίαρχων ομάδων.

Ο Προμηθέας, έκτοτε, παραμένει λησμονημένος στην απομόνωσή του, ενώ κάθε άνθρωπος γεννιέται αποκομμένος από τον πολιτισμικό ομφάλιο λώρο που, κάτω από άλλες συνθήκες, θα μπορούσε να τον συνδέει ισότιμα με τους άλλους ανθρώπους.
Ο Προμηθέας από την θέση του, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρατηρεί τους ανθρώπους να σπαράσσονται από φονικούς ανταγωνισμούς προκειμένου να συντηρούν τον φαύλο κύκλο της κυριαρχικότητας, οδεύοντας μοιραία στην καταστροφή τους.

Ο Προμηθέας, ελεύθερος ή νεκρός

Οι άνθρωποι που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, διαβλέπουν την μοίρα που τους επιφυλάσσεται, αν και αποκομμένοι από κάθε προγονική παράδοση ισοτιμίας και εμποτισμένοι οι ίδιοι στις διδασκαλίες των κυρίαρχων που παρουσιάζουν τον κόσμο τους ως αυτονόητο και ως μόνη δυνατότητα, πασχίζουν να αναδείξουν από την αρχή  κανόνες ισοτιμίας. Γιατί, όπως και στο παρελθόν κάποια στιγμή η επιλογή της ισοτιμίας στάθηκε η μόνη που θα επέτρεπε στο ανθρώπινο είδος να αντεπεξέλθει στις αντίξοες συνθήκες της φύσης, το ίδιο ισχύει και τώρα.
Χρησιμοποιώντας την γνώση και τα εργαλεία ως μέσα επιβολής και καταναγκασμού, αποδεχόμαστε πως τα ανθρώπινα όντα είναι θηρία που αντί για κέρατα έχουν έναν εγκέφαλο που τους επιτρέπει να κατασκευάζουν αντικείμενα πιο αποτελεσματικά και πιο τρομακτικά, ακόμα και από τα πιο φονικά δόντια ενός θηρίου. Κυρίως όμως αποδεχόμαστε ότι ως άνθρωποι δεν είμαστε ικανοί να πετύχουμε κάτι σπουδαιότερο για τον εαυτό μας, όπως η εξασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας και να καθορίσουμε το μέλλον μας αντίστοιχα.

Πώς όμως οι πρωτόγονοι άνθρωποι κατάφεραν ένα τόσο σπουδαίο πολιτισμικό επίτευγμα το οποίο με καθοριστικό τρόπο επηρέασε την πορεία της ανθρωπότητας, το οποίο, ωστόσο, εμείς οι προηγμένοι όπως θεωρούμε τους εαυτούς μας, δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να προσεγγίσουμε;

Να αποσαφηνίσουμε καταρχήν πως καμμία τεχνολογική πρόοδος δεν σηματοδοτεί ταυτόχρονα πολιτισμική πρόοδο αν δεν συνδέεται με την εξασφάλιση της ειρήνης και της ισότιμης ευημερίας για όλους. Κάθε άλλο μάλιστα, αν κοιτάξουμε με θάρρος τον κόσμο μας, και τον εαυτό μας μαζί, θα αναγνωρίσουμε πως η επιλογή της καθήλωσης του Προμηθέα ισοδυναμεί με την καθήλωση των ιδιαίτερων ανθρώπινων χαρακτηριστικών μας, με αποτέλεσμα έκτοτε να οδεύουμε προς την κατάσταση του ζώου. Γιατί η μόνη πραγματικά διαφοροποίηση των ανθρώπων από τον κόσμο των ζώων, δεν είναι η ικανότητά μας να μεγεθύνουμε απεριόριστα την ανισότητα μεταξύ των κυρίαρχων με τους υποταγμένους, αλλά η ικανότητα να διαβλέπουμε τις επιπτώσεις που θα έχει η μία ή η άλλη επιλογή μας πάνω στο κοινό μέλλον, και έτσι ανάλογα να επικοινωνούμε και να συνεργαζόμαστε για να το κατευθύνουμε.  

Αν δεν βρούμε τον τρόπο να διακόψουμε τον φαύλο κύκλο του ανταγωνισμού και της βίας και αν δεν καταφέρουμε να απελευθερώσουμε τον Προμηθέα, δηλαδή την ελεύθερη χρήση και διασπορά της γνώσης και των εργαλείων, μέσα σε ένα πλαίσιο που να λειτουργεί προς όφελος όλων με ισότιμο τρόπο, αργά ή γρήγορα ο ανταγωνιστικός κόσμος που απαιτεί την διαρκή μεγέθυνση θα εξαντληθεί τρώγοντας τις σάρκες του και θα καταρρεύσει.

Και πάλι όμως, αφού χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν ήδη εδώ και κάποιες χιλιετίες την κατάρρευση ως προσωπική υπόθεση, γιατί αδυνατούμε να κάνουμε το βήμα να απαλλαγούμε από αυτήν;

Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι απλή: οι πρωτόγονοι άνθρωποι εξασφαλίζοντας την ισοτιμία είχαν εξασφαλίσει πως οι επιπτώσεις μιας τραγωδίας θα έπεφταν εξίσου πάνω στον καθένα και άρα ήταν συμφέρον του καθενός να εργαστεί μαζί με τους άλλους για να την αποτρέψει. Αλλά ακόμα και αν ήταν αδύνατον να αποτραπεί μια καταστροφή, το πολιτισμικό και δεισιδαιμονικό πλαίσιο κανόνων, επέβαλλε και πάλι το μοίρασμα των βαρών και την συνεργασία.

Αντίθετα, στον δικό μας κόσμο, η ανεξέλεγκτη μεγέθυνση των ανισοτήτων εξασφαλίζει πως οι κυρίαρχοι θα παραμένουν ανεπηρέαστοι από τις τραγωδίες που βιώνουν τα ανθρώπινα κοπάδια τους. Μάλιστα, όσο πιο μεγάλη γίνεται η ανισότητα τόσο οι κυρίαρχοι μοιάζει να αισθάνονται πιο βέβαιοι πως ο δικός τους κόσμος θα μείνει ανεπηρέαστος όποιο και αν είναι το μέγεθος μιας επερχόμενης καταστροφής. Επιπλέον, τα ανθρώπινα κοπάδια είναι για τους κυρίαρχους αναλώσιμα, γίνονται για παράδειγμα με σχετική ευκολία στρατιώτες και εξαϋλώνονται από βόμβες των οποίων το εμπόριο αποφέρει μυθικά κέρδη. Οι κυρίαρχοι μπορούν να σχεδιάζουν καταφύγια μετά από πυρηνικό πόλεμο, αλλά και διαστημόπλοια για να ζήσουν στο διάστημα αν τελικά καταστραφεί ανεπιστρεπτί ο πλανήτης. Δεν κινητοποιούνται όμως να πετύχουν την αποφυγή ενός πυρηνικού πολέμου, ή να εξασφαλίσουν πως ο πλανήτης δεν θα καταστραφεί.

Σήμερα μοιάζει αδύνατο να υπάρξει στην συνείδηση όλων των ανθρώπων κάποια προφανής κοινή μοίρα που θα τους κινητοποιούσε να συνεργαστούν ισότιμα για να την κατευθύνουν προς όφελος τους. Αυτό είναι το ανυπέρβλητο εμπόδιο που συναντούμε, στις προσπάθειές μας να κατευθύνουμε τις κοινωνίες μας προς την ειρήνη και την αμοιβαία ευημερία. Εφόσον δε, σταθεί αδύνατο ως άνθρωποι να παρέμβουμε στα μελλούμενα, αυτά αναγκαστικά θα προέλθουν από τις δυνάμεις της "φυσικής επιλογής" που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και με εργαλείο τις απεριόριστες καταστροφικές δυνάμεις της φύσης [σε αυτές να συμπεριλάβουμε και τις κυριαρχικές-ζωικές συμπεριφορές των ανθρώπων] οι ανισότητες θα καταρρεύσουν βίαια για να ξεκινήσουν νέες διαδρομές πέρα από τον οποιονδήποτε έλεγχό μας.

Σημειώσεις
[1] http://proxeiro-tetradio.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html
[2] http://proxeiro-tetradio.blogspot.gr/2015/08/blog-post_31.html
[3] http://proxeiro-tetradio.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html
[4] http://www.mesopotamia.co.uk/warfare/home_set.html

Venezuela, France, U.S.: Responsibility Is Ours / By Michael Albert

Venezuela, France, U.S.: Responsibility Is OursBy Michael Albert
When failures occur, progress requires taking responsibility for what one could have done differently and then making changes. After all, going forward, one can change what one does – but one cannot magically cause others, with opposite agendas, to change what they do. Nonetheless, instead of assessing ourselves to find where we can make changes too often we blame those we abhor, where changes are out of reach.

In France, fascists are racking up major gains. We blame the fascists for doing what they are conceived, constructed, and disposed to do, and for what we can easily predict they will do. We blame the voters, as well – for acquiescence to the thuggish appeals. But as the horrific votes mount up, even in poor regions, do we who have humane and much more than simply anti-fascist agendas acknowledge that it means we haven’t reached the people in those regions with even a rudimentary understanding of the forces arrayed against them and of the social and moral implications of their supporting fascist policy?

In the U.S., same question arises. Trump, another fascist thug, tramples truth, dignity, and reason, openly spouts racist drivel and blatantly fabricates nonsense, and we blame him and along with him everyone who buys his shenanigans. But do we ask how circumstances have gotten to the point where this is possible – and, even more important, what we could have been doing differently over the years, so there wouldn’t have been an audience for Trump-ish sentiments? This is serious. Much of his support is white working class folks, I think mainly over thirty or forty years of age. Isn’t that a constituency, indeed, arguably the constituency, that left organizers, writers, and activists of all kinds should have been addressing for decades? These folks are upset in considerable part about perfectly reasonable things – low income, subordination, health problems, alienation of all kinds, crime, and so on, and yes, they are also buying into taking it out on Muslims and blacks while celebrating a billionaire. So don’t we have to ask, how can the left have been so unable to reach people whose objective interests are to side with left projects, and who even feel many of those interests, so much so that a thug like Trump attracts them and Sanders doesn’t, even for a minute? To say they have the media is true. But why don’t we have more?

In Venezuela, after a decade and a half of left government policy, the voting electorate – in a very high turnout election – has supported the right wing opposition, thereby bringing on crisis and, if the opposition has its way, gutting redistributive programs and grass roots dignity and participation. Will our side mainly tally the score and only blame outside interference, economic warfare, etc., all of which has been quite real but also inevitably predictable, or will our side mainly acknowledge we made grave mistakes in how we dealt with corporate and other elite elements of society over the long span of our empowerment? And not only in dealing with technical matters like exchange rates, but in not reaching out with organizers day to day, over and over, to communities of opposition, literally in their neighborhoods and schools – the young there, the poor there, even as their numbers and alienation grew?

If you are like me, the results in Venezuela, even knowing they were coming, pummel your humanity and reason. If the results don’t hurt intensely, well, they should, assuming, that is, that you are concerned with human well being in Venezuela, in the U.S., and in the whole world.

To reduce such hurt, all too often we do the opposite of what is needed instead of diligently proposing steps we can take that can that will yield better results, we ceaselessly bemoan admittedly horribly oppressive steps that others take. Yes, the economic disruptions the Venezuelan economy has endured are the major factor fueling discontent and harsh election results. But these disruptions have been a predictable response to the Bolivarian path forward. If success was possible at all, than it had to be achieved not via the disruptions not occurring, but via the Bolivarians handling the disruptions differently, both to weaken their effects and to inspire further gains. To say the economic disruptions won is technically true, but taken in isolation it does nothing to ward off future instances. Instead it tells the perpetrators you did you work very effectively. Your machinations succeeded. Be ready to do it again for your vile interests.

Complaining that the monster is monstrous may be needed in order to inform those who don’t know, but it is not itself a way forward. Finding our own flaws, painful as that may be, can reveal ways forward.

In Venezuela , France, the U.S., and pretty much everywhere else, self assessment is the real task, plus acting on carefully reasoned insights.

Lack of public consciousness is part of the mess we are in, so do we focus on organizing our resources and talents in a way that can redress that deficit? Or does each progressive media outlet, each progressive blogger and commenter, and each organizing project just persist in doing what it has been doing all along rather than finding new ways to improve and multiply our collective communications?

Commercial social media is demolishing focus and clarity, destroying attention span and sincere empathetic human communication, and spying on every nook and cranny of our lives. Do we work to create our own social media to take its place?

Finances are scarce across the left. Do we work together to find new mechanisms that can finance projects better than those now used, particularly so we all benefit rather than literally competing for donations? Or do we each operate in pristine isolation, barely different in this regard than how competing corporations regard one another?

Lack of hope is a huge problem. Do we offer informed hope by our tone and focus? Lack of solidarity fragments us. Do we foster and display solidarity in our mutual relations and create structures that will further it? Lack of organization constrains our reach and power. Do we create new multi-focus, multi-tactic, truly welcoming organization?

Lack of participation. Do we welcome participants? Lack of vision for a better future and a steadily enlarging understanding of what we can do to move toward that future. Do we develop and convey compelling vision and strategy? Lack of tools under humane and participatory control, not corporate control, for all of this. Do we create and sustain it?

Even in Venezuela, in power, or in Greece, for that matter, albeit in power for a much shorter period, much less in places like France and the U.S., do we sincerely look at ourselves not seeking to levy blame on others simply so we can somehow side step it, but seeking to find areas for improvement? Do we then act on what we find, however different what it calls for may be then what we are used to doing? Absent this, more of this, tireless, creative, attention to this, is it any wonder France, the U.S., and even Venezuela suffer what appears to be modern day goose stepping thugs in suicidal celebratory array?

>>

I would add to Albert's article a few thoughts coming from the Greek experience:

1.
Left in Greece focuses on the demand of Rights and money for various groups of workers independently. This is proved to be catastrophic for the causes of the left.
To begin with, money is not a left value, and so, if the left focuses on money there is no alternative value suggested to the society.
Then, supporting and promoting specific-group benefits, tears apart the unity of the workers and turns one group against the others.
Therefor, by now, for these [and even more reasons if we get to a deeper analysis], the fact that the System is still functioning, is in the responsibility of the left movements as well.

2.
Left puts no effort or support in grass-root attempts on making a better living in the neighborhoods which relates to forming participant communities and, most important, questioning local authorities. In other words, in one hand, left does not teach personal responsibility and in the other, does not give obvious examples of practicing true democracy and equality. The fact that the existing Greek laws offer a vast supportive background for such attempts [existing due to the efforts of the left] makes this even more outrageous.

3.
Left and anarchist groups in Greece are authoritarian in a way that exceeds even the State authoritarianism. The failure to succeed unity of the movements ends to the failure to convince the society on the interest of the left and the anarchists for a democratic society. It's plain logic: if imposing your ideas is your only notion, if you don't care to practice co-existence and discourse, then you prove that even Capitalism is a safer social environment than the one you propose.
Especially regarding the left, itself is organized in an absolutely authoritarian manner which allows total freedom to leaderships even to completely betray the left causes, no matter where the framework of the movement originally stands.

4.
There is no emerging revolutionary theory coming out of the huge experience of the social movements and the amazing knowledge that sciences make available day by day. Social theory inevitably relates to answering questions, equally, on the meaning of life and the history of social formation, beginning from the Stone Age. Approaching humans and human societies as predictable equipment and machinery, has proved to give no help either to capitalists or revolutionaries.

5.
In conclusion, tremendous energy of young people willing to act for change, is trapped in the narrow views of out-of-time dogmas and practices. Even worse, it doesn't seem that there is any kind of will coming from the specific movements to question these out-of-time dogmas and practices.
If progressiveness, however, no matter what its name will be, does not find its way out to the society, then simply -sooner or later- our human characteristics will be defeated, leaving Prometheus without any hope, for ever chained on Caucasus observing his torturers, Might [Κράτος-State] and Violence, leading humanity to collapse.

>>
A very short note on the perception that ΣΥΡΙΖΑ is a left party:

This government has already achieved in favor of the European and Greek oligarchy things that any other government wouldn't even imagine to propose to the society.
There is no left in TINA and there is no left in not using the crisis in order to explain and reveal to the people the class order of the society.
The staff of this government is focused in maintaining the order of the establishment allowing the least possible losses to occur. Making changes in gay rights and prisoner rights is definitely important and progressive but not what will define a policy as left.

Also, there is nothing left in having rich people running the government if not putting their wealth to serve the cause. There is nothing left in using power to gain personal privileges or to maintain power. There is also nothing left in sending one's kids to private schools when the same person appears to work in favor of those who will send their kids to public schools.

Many people in Greece have lived close to people who led their lives to be crushed while struggling for things that would benefit the majority. To them ΣΥΡΙΖΑ is nothing more than a corporate trick, similar to promoting regular soap as the ultimate cleanser for all stains.
ΣΥΡΙΖΑ, in total, reverses the content of left as a possibility for social change both in personal and social aspect.

I will close this note with a quote from an interview of the former Parliament President, Ζ. Konstantopoulou [Aug. 31st 2015].
"... Λυπάμαι που υπήρξαν σύντροφοι μου που από θέσεις υπουργικές δεν βρήκαν τη δύναμη να υπερασπιστούν τη λογική η Βουλή να μην είναι άντρο υπηρεσιών. ..."
"... I am sorry for having comrades of mine who from ministerial positions didn't have the strength to defend the notion that the parliament is not a den for intelligence services..."