e-wasteland

http://www.theguardian.com/environment/gallery/2014/feb/27/agbogbloshie-worlds-largest-e-waste-dump-in-pictures?CMP=fb_gu

Η ισοτιμία δεν είναι ιδεαλισμός

Ο καθένας έχει την ελευθερία να κατονομάζει ως ιδεαλισμό και ως πραγματισμό ό,τι του αρέσει. Πέραν τούτου, η οργάνωση της κοινωνίας με βάση την ισοτιμία των μελών της κάθε άλλο παρά ιδεαλισμός είναι. Η ανάγκη που κατευθύνει την ανθρώπινη συνείδηση να επιδιώκει την ισοτιμία είναι ανάλογη με την ανάγκη που κατευθύνει το σώμα να αναζητά τον καθαρό αέρα. Σχετικές αναφορές σε εργασίες ανθρωπολόγων υπάρχουν ενδεικτικά στο έργο του Φρόιντ Τοτέμ και Ταμπού, του Ένγκελς Η διαλεκτική της Φύσης, του Αντρέα Γεωργίου Το τέλειο Κράτος κ.α.

Κάθε εξουσία προσπαθεί να επιβάλλει την πεποίθηση ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργεί με ασφάλεια μόνο υπό την δική της καθοδήγηση. Συχνά οι εξουσίες πετυχαίνουν να επιβάλλουν αυτή την πεποίθηση. Όταν δε μια εξουσία πετύχει αυτό το στόχο, με ασφάλεια μπορεί να παραδώσει ακόμα και τα κλειδιά της διαχείρισης της κοινωνίας σε αυτούς που απομυζεί, γνωρίζοντας πως πειθήνια θα ακολουθούν τις οδηγίες της. Με εξαιρετικό τρόπο περιγράφεται αυτός ο μηχανισμός στο Τέλειο Κράτος του Γεωργίου αλλά και στον Φόβο μπροστά στην Ελευθερία του Έριχ Φρομμ. Ακριβώς αυτήν την συνθήκη εκφράζουν και οι απόψεις που εκθειάζουν την υποταγή και την ευγνωμοσύνη που «οφείλουμε» προς την εξουσία.

Αυτές όμως οι απόψεις οι οποίες με τις επίμονες και μακρόχρονες προσπάθειες των κυρίαρχων έχουν ριζώσει βαθιά στις κοινωνίες, εδραιώνοντας τον πολιτισμό της αρπαγής, έχουν όντως και αφετηρίες στα ζωικά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά μας. Πράγματι, τόσο η πεποίθηση ότι η όποια προνομιούχα θέση χαίρει ο ένας ή ο άλλος πηγάζει από κάποια μοιραία αιτία, όσο και η ενδόμυχη ικανοποίηση που προσφέρει σε ορισμένους η αίσθηση ανωτερότητας απέναντι στους «κατώτερους», έχουν την αφετηρία τους σε ζωικά χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά όμως αναδείχτηκαν και «θεοποιήθηκαν» από τον πολιτισμό της αρπαγής προκειμένου να δικαιολογούν την αθλιότητά του, αφήνοντας ταυτόχρονα στο περιθώριο, ώστε να ατροφούν, άλλες εξίσου ζωικές αφετηρίες που στέκονται όμως στον αντίποδα της αρπακτικότητας και της κυριαρχικότητας.

Η διαμόρφωση κοινωνιών ισότιμων μελών ίσως θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την πρώτη νίκη της ανθρώπινης συνείδησης πάνω στο ζωικό παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Φρόιντ σε αυτό ακριβώς το σημείο τοποθετεί την διαμόρφωση των πρώτων ηθικών κανόνων και την αφετηρία του πολιτισμού. Το πισωγύρισμα που επέφερε αργότερα η αρπαγή του πλεονάσματος και η υποδούλωση των παραγωγών διαμορφώνει έκτοτε έναν αδιέξοδο και καταστροφικό ανταγωνιστικό κόσμο. Πολύ χρήσιμες πληροφορίες για αυτό υπάρχουν στην Κατάρρευση του Τζάρεντ Ντάιμοντ.

Η τοτεμική παράδοση των ισότιμων εμπλουτισμένη με τις διδασκαλίες των Στωικών και των Επικούρειων εμφανίζεται ξανά στις πρώτες κοινότητες των χριστιανών. Πιο πρόσφατα ανάλογα γνωστά εγχειρήματα αποτελούν η Κομμούνα του Παρισιού, οι αναρχικές κοινότητες της Ισπανίας, τα εβραϊκά κιμπούτς της Παλαιστίνης και οι Μεξικάνοι Ζαπατίστας.  

Η τοποθέτηση στην μία ή την άλλη θέση αποτελεί επιλογή του καθενός με βάση τα συμφέροντα ή την συνείδησή του. Πέραν τούτου, να σημειώσω ότι θλίβομαι όταν οικείοι άνθρωποι εκφράζονται με υπεροψία και αναλγησία υπερασπιζόμενοι τα θεωρήματα των πιο άθλιων αρπακτικών που σαν σκοπό έχουν να ξαναγυρίσουν την ανθρωπότητα στην κατάσταση του ζώου, όπου οι πολλοί θα είναι καταδικασμένοι να ζουν σαν να ήταν τα κοπάδια που φέρνουν πλούτη στους λίγους έχοντας ως μόνη ελπίδα να απολαμβάνουν ενίοτε κάποια προνόμια όπως θερμαινόμενους σταύλους και αντιβιωτικά για την μαστίτιδα.

Το παιδί και οι εχθροί του / Έμμα Γκόλντμαν

http://tvxs.gr/news/paideia/emma-goldman-paidi-kai-oi-exthroi-toy

http://en.wikipedia.org/wiki/Emma_Goldman

Ο πολιτισμός ως εμπορεύσιμο προϊόν

Ο πολιτισμός πηγάζει από την νοητική λειτουργία της συνείδησης και μας ξεχωρίζει με μοναδικό τρόπο από κάθε άλλο ζωικό είδος. 

Σαν ανθρώπινα όντα δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτα σημαντικότερο από την ικανότητα να αναπτύσσουμε την αυτοσυνείδηση και την αλληλοκατανόηση μέσα από την διαρκή διαδικασία που ονομάζουμε ανάπτυξη του πολιτισμού.
Τα τεχνολογικά επιτεύγματα, οι επιστημονικές ανακαλύψεις, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα και οι πορσελάνινοι λουτροκαμπινέδες, χωρίς την ύπαρξη της αυτοσυνείδησης και της αλληλοκατανόησης θα μας καθιστούσαν, το πολύ, προηγμένους ουρακοτάγκους. 
Αυτό που αρεσκόμαστε να θαυμάζουμε ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ανθρωπινότητάς μας είναι η ικανότητα να στοχαζόμαστε, να φιλοσοφούμε, να αναπτύσσουμε αξιακά συστήματα προκειμένου να μας καθοδηγούν τόσο στις προσωπικές επιλογές όσο και στις συλλογικές. Σε μία διαρκή, αμφίδρομη διαδικασία, η ανθρώπινη συνείδηση διαμορφώνει τον πολιτισμό και ο πολιτισμός διαμορφώνει την ανθρώπινη συνείδηση.

Μέσα από μια άλλη αμφίδρομη διαδικασία που ωστόσο ελάχιστα ή καθόλου σχετίζεται με την συνείδηση αλλά περισσότερο σχετίζεται με τον δυναμισμό των οικονομικών μεγεθών, η διαμόρφωση πολυπληθών κοινωνιών εδώ και λίγες μόλις χιλιάδες χρόνια και σε συνδυασμό ή ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των τεχνολογιών, επέφερε σημαντικές αλλαγές στην ανθρώπινη φυσιολογία οι οποίες δεν μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτές σε όλο το εύρος τους από την ανθρώπινη νόηση.

Σαν άνθρωποι, έχουμε μια πρωτόγονη –νεογέννητη συνείδηση, ενώ τα τεχνολογικά μας επιτεύγματα και η συσσώρευση πλούτου και ισχύος στα χέρια ορισμένων, μας εξωθούν με υπερβολική ταχύτητα σε ένα άγνωστο μέλλον το οποίο δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πώς να διαχειριστούμε.

Οι πολυπληθείς κοινωνίες, διαμορφώθηκαν βασισμένες στην αρπακτικότητα ορισμένων και στην υποταγή των υπολοίπων. Στην πραγματικότητα οι πολυπληθείς κοινωνίες από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους αποτελούνται από ορισμένους κυρίαρχους που επέβαλαν την θέση τους με την βία, και από πολλούς οι οποίοι ως κοπάδια ανθρώπινων όντων προορίζονται να παράγουν πλούτη για αυτούς τους κυρίαρχους. Αν και αυτό το αφύσικο μοντέλο για τα κοινωνικά δεδομένα μέχρι την εμφάνισή του, επέφερε εξ αρχής αντιδράσεις από την μεριά των υποταγμένων και ενίοτε εναλλαγή στις θέσεις των κυρίαρχων, παραμένει κατ’ ουσίαν όλα αυτά τα εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, αναλλοίωτο.

Δεν έχουμε μέχρι στιγμής πετυχημένο παράδειγμα διαχείρισης πολυπληθών κοινωνιών οι οποίες να μην βασίζονται στην δυνάστευση των πολλών από τους λίγους. Επειδή όμως η όποια δυνάστευση έρχεται σε αντίθεση με την κοινή αποδοχή, τόσο οι προσπάθειες ανατροπής της είναι διαρκείς, όσο και, συχνά, εμφανίζονται με ένταση σκέψεις και ενέργειες που επιδιώκουν την πλήρη κατάργησή της.

Πάνω σε αυτή την αντίφαση οικοδομείται ο ανθρώπινος πολιτισμός. Οι δυνάστες προσπαθούν με κάθε μέσο να προβάλλουν την αδιαμφισβήτητη υπεροχή τους κατασκευάζοντας μεγαλεπίβολα έργα και προβάλλοντας τον εαυτό τους με περίτεχνα άμφια ομοιάζοντας ως αγαθοί γίγαντες, αποφασιστικοί πατέρες και στοργικές μητέρες. Από την άλλη, οι υποταγμένοι χτίζουν μέσα στους αιώνες τα δικά τους μικρά και μεγάλα μνημεία τα οποία όσο και αν οι κυρίαρχοι προσπαθούν να εξαφανίζουν, αυτά -μόλις βρεθεί μια ελάχιστη χαραμάδα- απλώνουν τις ρίζες τους κάθε φορά από την αρχή.

Το αίτημα για ειρήνη και δικαιοσύνη δεν θα μπορέσει να το ξεριζώσει καμμιά εξουσία από τις ανθρώπινες συνειδήσεις, Αυτό το αίτημα εμφανίζεται με διάφορες μορφές σε ένα μεγάλο μέρος της πολιτιστικής παραγωγής. Η  εξουσία, μαζί και το παρά φύση δίκαιο που αυτή ορίζει με την βία, αμφισβητούνται χωρίς περιστροφές από την αρχαιότητα, όπως για παράδειγμα μέσα από τα λόγια του Προμηθέα και της Αντιγόνης, ενώ ο προβληματισμός γύρω από το κοινωνικό ζήτημα καλύπτει μεγάλο μέρος της σωσμένης βιβλιογραφίας.

Η ελεύθερη πολιτιστική παραγωγή είναι το μόνο εργαλείο που διαθέτουμε σαν άνθρωποι προκειμένου να διατηρούμε και να αναπτύσσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Αν επιτρέψουμε να διακοπεί αυτή η διαδικασία τότε αναπόφευκτα θα χάσουμε την ανθρωπινότητά μας και θα αρχίσουμε να ομοιάζουμε με οργανισμούς που με απόλυτη επιτυχία έχουν ανάγει την οικονομία σε μόνο πυλώνα της επιβίωσής τους. 
Η οικονομία για να λειτουργεί με επιτυχία χρειάζεται μόνο αυστηρές ιεραρχικές δομές και αυστηρή κατανομή εργασιών. Αυτά τα χρησιμοποιοούν με μεγάλη επιτυχία οργανισμοί όπως τα μυρμήγκια, οι τερμίτες και οι μέλισσες. Και τα τρία αυτά είδη δεν διαθέτουν την νοητική ικανότητα της αυτοσυνείδησης. Παρ' όλα αυτά τα οικονομικά συστήματα που διαμορφώνουν είναι τόσο πετυχημένα ώστε η βιομάζα τους πάνω στην γη να είναι υπερπολλαπλάσια αυτής των ανθρώπων.

Η επιδίωξη να ενταχθεί ο πολιτισμός στο πλαίσιο που ορίζει η οικονομία, και ειδικά ο τύπος της οικονομίας που διαμορφώνεται από την εδραιωμένη αρπακτικότητα των λίγων εναντίων των πολλών, φανερώνει από την μία την περιορισμένη αντίληψη που έχουν αυτοί οι λίγοι για τον πολιτισμό, και από την άλλη, την τύφλωση που διακατέχει κάθε αρπακτικό άνθρωπο ή ομάδα μπροστά στις καταστροφές και στην δυστυχία που δρομολογεί.

Για τον πολιτισμό, η εμπορική αξία ενός πολιτιστικού έργου είναι παντελώς αδιάφορη προς την πνευματική αξία του. Πανάκριβα έργα και υπερπαραγωγές μπορούν να υποβιβάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα στο επίπεδο των πιο αποκρουστικών όντων, ενώ λίγες σημειώσεις πάνω σε ένα ευτελές χαρτί μπορούν να μας εξυψώσουν στο επίπεδο της πιο σημαντικής γνώσης.

Η πρόθεση μιας κοινωνίας να χρηματοδοτήσει την πολιτιστική παραγωγή, αλλά πολύ περισσότερο την καλλιτεχνική παιδεία, φανερώνει το ενδιαφέρον που δείχνει για την ανάπτυξη και εμβάθυνση του εξανθρωπισμού της. 
Το ενδιαφέρον μιας κοινωνίας να δημιουργήσει υπεραξία και εμπορικό πλεόνασμα, είτε από τα πνευματικά δημιουργήματα ανθρώπων που συχνά θυσίασαν την κοινώς νοούμενη ευζωία τους προκειμένου να τα δημιουργήσουν, είτε από την παραγωγή έργων που διαμορφώνονται εξολοκλήρου από τους νόμους του εμπορίου, φανερώνει μόνο το βάθος της εξαθλίωσής της.

Οικονομία εναντίον πολιτισμού

Με αφορμή το Συνέδριο "Χρηματοδοτώντας την Δημιουργικότητα" και τα παρελκόμενα.

Οι πολυπληθείς ανθρώπινες κοινωνίες, όπως διαμορφώθηκαν και αναπτύσσονται εδώ και λίγες μόλις χιλιάδες χρόνια, λειτουργούν μεγεθύνοντας διαρκώς τον παράγοντα της οικονομίας -με την έννοια της παραγωγής πλούτου- σε βάρος του παράγοντα του πολιτισμού -με την έννοια της αυτογνωσίας και της αλληλοκατανόησης.

Η ανάπτυξη έτσι των τεχνολογιών, των επιστημών και η υπερμεγέθυνση των ανθρώπινων κοινωνιών προκαλεί το εξής παράδοξο:
Η ανθρωπότητα μοιάζει να θέλει να αποποιηθεί το μόνο αμιγώς ανθρώπινο χαρακτηριστικό της, την νοητική ικανότητα της αυτοσυνείδησης με την οποία αναπτύσσει αξιακά συστήματα, ηθικούς κανόνες και πολιτισμό, και αυτό προκειμένου να μετακυλήσει σε μορφές κοινωνικής οργάνωσης που χρησιμοποιούνται από οργανισμούς που κατονομάζονται κατώτεροι και οι οποίες αποτελούν ιδανικά πρότυπα επιτυχημένων οικονομικών συστημάτων.

Οργανισμοί που διαμορφώνουν τέτοια επιτυχημένα οικονομικά συστήματα είναι για παράδειγμα τα μυρμήγκια, οι τερμίτες, οι μέλισσες, και η επιτυχία των οικονομιών τους αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η βιομάζα τους πάνω στην γη είναι πολλαπλάσια αυτής των ανθρώπων. Η επιτυχία των οικονομιών τους απορρέει από την αυστηρή ιεραρχία, την εξίσου αυστηρή κατανομή εργασιών και την καθολική στράτευση των μελών της κάθε μίας από αυτές τις κοινωνίες στον κοινό σκοπό.
Βασίλισσα, γονιμοποιοί, τροφοί νεογνών, στρατιώτες, εργάτες, καλλιεργητές, συλλέκτες, αποθηκάριοι, συνθέτουν πολυπληθείς κοινωνίες οι οποίες λειτουργούν σαν ένα σώμα. Τέτοιου είδους σώματα όταν δεν πετυχαίνουν σε μία από τις λειτουργίες τους αφανίζονται παρασέρνοντας μαζί κάθε ένα από τα μέλη τους. Όταν όμως πετυχαίνουν δημιουργούν νέες αποικίες, αναπτύσσονται και εξαπλώνονται.

Είναι προφανές πως η Οικονομία δεν χρειάζεται την ανάπτυξη της συνείδησης και τον πολιτισμό. Η Οικονομία για να αναπτύσσεται η ίδια χρειάζεται μόνο λειτουργική ιεραρχία και σαφή κατανομή εργασιών. Ας πούμε, δούλους, εργάτες, τεχνίτες, επιστήμονες, διευθυντές και εξουσία. 

Για την Οικονομία η ανάπτυξη της συνείδησης είναι επικίνδυνη, ενώ η ίδια η ύπαρξη της συνείδησης αποτελεί ένα διαρκές εμπόδιο το οποίο εμφανίζεται ανά τους αιώνες να αμφισβητεί τόσο την ιεραρχία όσο και την σαφή κατανομή εργασιών. Έτσι, καθώς ο πολιτισμός, η αμφισβήτηση και η συνείδηση αναπτύσσονται μαζί, η Οικονομία επιδιώκει με κάθε μέσο τον περιορισμό τους. 
Είναι λογικό πως για την Οικονομία ο μόνος ανεκτός πολιτισμός είναι αυτός που αποσκοπεί ο ίδιος στην παραγωγή πλούτου, όμοια όπως κάνει οποιαδήποτε επιχειρηματική και αναπτυξιακή δραστηριότητα, και αυτό υπό τον όρο ότι βρίσκεται μακρυά από τις αμφισφητήσεις και τις διαταραχές που προκαλεί η συνείδηση. 

Η υποταγή της ανθρωπότητας στους κανόνες της Οικονομίας την αποκακρύνει από τις μοναδικές νοητικές δυνατότητες που προσφέρει η ύπαρξη της ανθρώπινης συνείδησης, όπως είναι ο στοχασμός, η φιλοσοφία, η αμφισβήτηση, η επιλογή, και την κατευθύνει προς κοινωνικές συμπεριφορές ζωικών οργανισμών τους οποίους η ίδια η ανθρωπότητα κατονομάζει κατώτερους.

Η κοινωνία που καθορίζεται με αποκλειστικό τρόπο από οικονομικά μεγέθη αποτελεί ιδανική προοπτική για κάθε κυριαρχική ομάδα και κάθε κέντρο εξουσίας που θέλει να εδραιωθεί και να μακροημερεύσει. Αποτελεί όμως και την χειρότερη εκδοχή για αυτούς που περίτεχνα μετατρέπονται στα κοπάδια που θα απομυζούν οι κυριαρχικές ομάδες και τα κέντρα εξουσίας.


Εικόνα από συσκευαστήριο στην Κίνα
Πηγή: Επαναστατικό Μανιφέστο

Nina Simone / 1969 / Harlem Cultural Festival

http://dangerousminds.net/comments/nina_simone_calls_for_revolution_at_the_harlem_cultural_festival_1969

Χρωμοσωματικός Άτλας

http://admixturemap.paintmychromosomes.com/

Εισαγωγή για το μανιφέστο της καλοσυνάτης ελπίδας

Η ανθρωπότητα πορεύεται μέσα στον χρόνο έχοντας ως αφετηρία της την ζωική της προέλευση και μία κατεύθυνση η οποία δεν μπορεί  παρά να είναι άγνωστη.

Το ανθρώπινο ον έχοντας αρχίσει να αναπτύσσει την Συνείδηση εδώ και μόλις 200.000 χρόνια, προσπαθεί να αυτοπροσδιορίζεται μέσα σε ένα δυσερμήνευτο περιβάλλον και να ορίζει την πορεία του στο παρόν και το μέλλον.

Πολλοί άνθρωποι έχοντας σαν γνώμονα ηθικές και αισθητικές αξίες τις οποίες διαμορφώνουν με αυτήν την πρωτόγονη, νεογέννητη συνείδηση, προσπαθούν να σταθούν πάνω από τις κυρίαρχες ζωικές καταβολές που καθορίζουν τις προσωπικές και συλλογικές συμπεριφορές, επιδιώκοντας ένα μέλλον απροσδόκητο για τα υφιστάμενα δεδομένα των ανθρώπινων κοινωνιών και τις κυρίαρχες διδασκαλίες.

Άνθρωποι που επιλέγουν να αντιδρούν στις κυρίαρχες ζωικές καταβολές και στις κυρίαρχες διδασκαλίες εμφανίζονται ξανά και ξανά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζονται ξανά και ξανά να επιλέγουν μέσα από τις ζωικές καταβολές τους αυτές που δεν καθορίζονται από ανταγωνιστικές, κυριαρχικές και φονικές διαθέσεις απέναντι σε άλλους ανθρώπους.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πιο είναι το εμπόδιο στο να καθορίζουν οι άνθρωποι που αποστρέφονται τον ανταγωνισμό, την κυριαρχικότητα και την φονικότητα την κατεύθυνση των ανθρώπινων κοινωνιών: καθώς αυτά τα χαρακτηριστικά τους προκαλούν αποστροφή, το κοινωνικό πεδίο αφήνεται ελεύθερο ώστε να διαμορφώνεται από τους ανταγωνιστικούς και κυριαρχικούς ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν οι πρώτοι, από επιλογή, αποδέχονται τους δεύτερους καλοπροαίρετα και καλόπιστα.

Οι κυριαρχικοί και ανταγωνιστικοί άνθρωποι διδάσκουν πως ο δικός τους τρόπος είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να ζουν οι άνθρωποι, καταλογίζοντας σε κάθε άλλη διδασκαλία αφελείς προθέσεις. Οι άνθρωποι όμως με τις «αφελείς προθέσεις» επιμένουν να εμφανίζονται ξανά και ξανά μέσα στην Ιστορία και μοιάζει να φέρουν πάντα την ίδια καλοσυνάτη ελπίδα για έναν ειρηνικό κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια.

Η καλοσυνάτη ελπίδα για έναν ειρηνικό κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια μοιάζει να βάζει σαν προτεραιότητα την Ποιότητα, τον Λόγο, την Επιλογή, την Συνεργατικότητα, την Καινοτομία και στέκεται στον αντίποδα όσων θέτουν ως προτεραιότητα την Ποσότητα, την Δεισιδαιμονία, την Αναγκαιότητα, τον Ανταγωνισμό και την Παράδοση.

Η καλοσυνάτη ελπίδα για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια μοιάζει να αποσκοπεί στην διαμόρφωση μιας «ανθρωπινότητας» μοναδικής μέσα στην ανεξάντλητη ποικιλομορφία των διαφόρων ζωικοτήτων.

Η καλοσυνάτη ελπίδα για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια είναι το περιεχόμενο της προοδευτικότητας και εφεξής σε αυτό το κείμενο θα αναφέρεται μονολεκτικά ως Προοδευτικότητα. 

Προσοχή! Εξουσία!

Η διαμόρφωση αδικιών και ανισοτήτων σε μία κοινωνία σχετίζεται κατά κύριο λόγο με την ανεκτικότητα των μελών της απέναντι στην θρασύτητα όσων επιδιώκουν την κατοχή οικονομικών, διαχειριστικών και όποιου άλλου είδους εξουσιών.

Επομένως, το πρώτο μέλημα της προοδευτικότητας δεν μπορεί να είναι άλλο από το να προσπαθεί διαρκώς να περιορίζει, από την μία την ανεκτικότητα των πολλών απέναντι στην αρπακτικότητα των λίγων και, από την άλλη, την ίδια την αρπακτικότητα των λίγων.

Εύθραυστη δημοκρατία

Παρακαλώ το παρακάτω κείμενο να πρωτοκολληθεί στην αλληλογραφία του ΔΣ της Ένωσης Γονέων και να λάβω απάντηση για τις προτάσεις που περιέχονται στο Κεφάλαιο Δ'.

Αίτημα - Διαμαρτυρία με αφορμή την προσπάθεια από το μπλογκ της Ένωσης δημιουργίας κλίματος εκφοβισμού και περιορισμού της ελεύθερης πολιτικής δράσης 

Κεφάλαιο Α'

Ελευθερία διακίνησης ιδεών

Είναι κατοχυρωμένο, και θεμελιώδες σε μία δημοκρατία, δικαίωμα του οποιουδήποτε να διακινεί τις ιδέες του στον δημόσιο χώρο όπως και είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να δίνει στοιχεία επικοινωνίας του όταν επιθυμεί να ενημερώνεται για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Σε κανέναν δεν αναλογεί να περιορίσει αυτές τις δυνατότητες από ΚΑΝΕΝΑ είτε πρόσωπο, είτε κοινωνικό, ιδεολογικό ή κομματικό φορέα.

Η δημοκρατία ενδυναμώνεται μαζί με την ενδυνάμωση των κριτηρίων των πολιτών και το ενδιαφέρον τους να ενημερώνονται, να έχουν άποψη, και να ενεργούν για όσα τους αφορούν. Η αποσιώπηση και η απόκρυψη των κοινωνικών αντιφάσεων, ο διαχωρισμός σε αυτούς που «ξέρουν» και δρουν, και σε αυτούς που κωφεύουν ή ενημερώνονται ελλειπώς, σιωπούν και υπόκεινται, είναι πρακτικές που θρέφουν νοσηρές εξουσίες και στερούν από την κοινωνία την ικανότητα να λειτουργεί δημοκρατικά.

Κεφάλαιο Β'

Πολιτική εντιμότητα και «απολίτικη» ανεντιμότητα

Τα «απολίτικα» κηρύγματα, το «κοιτάω τη δουλειά μου», έχουν την αφετηρία τους κοντά πριν 100 χρόνια και προήλθαν μέσα από κομματικά γραφεία και άλλα κέντρα εξουσίας.

Σκοπός αυτών των κηρυγμάτων ήταν να περιοριστεί το αυξανόμενο τότε κίνημα για κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, τα οποία μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ανύπαρκτα.

Τα «απολίτικα» κηρύγματα έχουν πάντα έναν σαφή πολιτικό προσανατολισμό: Να αποτρέψουν την χειραφέτηση των μελών της κοινωνίας, η οποία χειραφέτηση όταν συμβαίνει αναπόφευκτα περιορίζει την αυθαιρεσία της όποιας εξουσίας.

Μερικά παραδείγματα πολιτικής εντιμότητας και «απολίτικης» ανεντιμότητας.

1. Πρώτο παράδειγμα πολιτικής εντιμότητας

«Δεν γουστάρω τους μετανάστες. Δεν με ενδιαφέρει τι συμβαίνει στις χώρες τους, ούτε και για ποιο λόγο. Καρφί δεν μου καίγεται αν τους πνίγουν ή τους σκοτώνουν γιατί η παρουσία τους έχει φέρει τη χώρα σ' αυτή την κατάσταση. Ακόμα, θεωρώ εξτρεμιστές όσους τους βοηθούν και τους συμπαραστέκονται με οποιονδήποτε τρόπο. Μου είναι αδιάφορο αν κάποιοι συμπατριώτες μου χρησιμοποιούν μετανάστες σαν σκλάβους και μάλλον επικροτώ γιατί βελτιώνεται η οικονομία της χώρας. Εγώ, βέβαια, κοιτάω την δουλειά μου αλλά αν κάποιοι είναι πρόθυμοι να κάνουν τη 'βρωμοδουλειά' ας την κάνουν. Είμαι ενήμερος για την διδασκαλία της Κρυπτείας στα σώματα ασφαλείας από τον κ. Μπαλτάκο και είμαι σύμφωνος με τέτοιες διδασκαλίες και πρακτικές.»

2. Δεύτερο παράδειγμα πολιτικής εντιμότητας

«Οι μετανάστες είναι άνθρωποι που βρέθηκαν στη δίνη γεωστρατηγικών παιχνιδιών σε χώρες όπου ξεζουμίζονται και οι άνθρωποι συνθλίβονται. Αυτά τα παιχνίδια τα παίζουν οι κυρίαρχοι του κόσμου που βλέπουν τους λαούς σαν τα κοπάδια τους που τους φέρνουν πλούτη και δεν νοιάζονται καθόλου αν εξαιτίας τους εκατομμύρια ανθρώπων συνθλίβονται.

Εμείς όμως, από την μια, ούτε αρπαχτικά θέλουμε να είμαστε σαν τους κυρίαρχους του κόσμου ούτε και να τους μοιάζουμε γιατί θα μας προκαλούσε μεγάλη ντροπή, και από την άλλη, γνωρίζουμε καλά πως, οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να βρεθούμε έρμαια στα χέρια αυτών των αρπακτικών. Γι αυτό σε κάθε άνθρωπο βλέπουμε έναν ισότιμο και του συμπαραστεκόμαστε.»

3. Ένα παράδειγμα «απολίτικης» ανεντιμότητας

«Δεν γουστάρω τους μετανάστες αλλά δεν με παίρνει να το πολυλέω γιατί αυτές οι απόψεις επικρίνονται. Χώρια που ευελπιστώ και στην στήριξη από συγκεκριμένους χώρους για την περαιτέρω ανέλιξή μου. Μια ανακοίνωση υποστήριξης των αντιφασιστών με 30 αποδέκτες είναι αρκετή. Από την άλλη βέβαια, δεν θα ανεχτώ δράσεις υπέρ των μεταναστών «στην πόρτα μου» γιατί θέλω και να τα έχω καλά με όλους. Δεν χάνω βέβαια και την ευκαιρία όταν μου δίνεται, να διακηρύσσω την 'απολίτικη' ουδέτερη στάση μου που με τοποθετεί, εκ του ασφαλούς, υπεράνω όλων.»

Κεφάλαιο Γ'

Σχετικά με την ανακοίνωση του ΔΣ της Ένωσης Γονέων του Γ' Διαμερίσματος κατά της δράσης της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή

Η ανακοίνωση-καταγγελία με αποδέκτες τις Διευθύνσεις των σχολείων της περιοχής και γονείς, είχε έναν σαφή εκφοβιστικό και επιθετικό χαρακτήρα προς μία καθόλα νόμιμη ενέργεια κίνησης πολιτών. Μια τέτοια ανακοίνωση θα ήταν δικαιολογημένη και απαραίτητη σε περίπτωση όπου αδίστακτοι παιδεραστές είχαν επιτεθεί σε δεκάχρονα, σε καμμία περίπτωση όμως δεν αρμόζει να στοχεύει μία κίνηση πολιτών όπως η ΚΕΕΡΦΑ που δρα εξολοκλήρου στο πλαίσιο της νομιμότητας.

Οι αιτιάσεις και οι τροποποιήσεις που ακολούθησαν εμμένουν στους περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενώ δεν περιλαμβάνουν καμμία απολογία ή συγγνώμη προς την Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και την Φασιστική Απειλή για την αναίτια επίθεση που δέχτηκε.

Κεφάλαιο Δ'

Ένα αίτημα και πέντε προτάσεις προς το ΔΣ της Ένωσης Γονέων του Γ' Διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων

Αίτημα

Αιτούμαι προς το ΔΣ της Ένωσης να ενημερώσει τους γονείς και τους συλλόγους πώς αντιλαμβάνεται τις ευθύνες και τα όρια του θεσμικού ρόλου του και μέχρι πιο σημείο τού αναλογεί να παρακάμπτει ή να υποκαθιστά τα πρωτοβάθμια όργανα. 

Με λίγα λόγια, για το συγκεκριμένο θέμα και πριν την ανακοίνωση της Ένωσης έχει προηγηθεί τοποθέτηση από έναν ή περισσότερους συλλόγους;

Εφόσον σύμφωνα με τα καταστατικά υπάγεται στην αρμοδιότητα της Ένωσης να αποφασίζει για θέματα που μπορούν να αποφασίζουν οι ίδιοι οι σύλλογοι προτείνω στο ΔΣ της Ένωσης να αξιολογήσει και να αποφασίσει για τις παρακάτω προτάσεις:

Πρώτη πρόταση

Διοργάνωση από την Ένωση συναυλίας με τον MC Yinka ή/και άλλους Έλληνες αφρικανικής καταγωγής ή διαμένοντες στην Ελλάδα.

Δεύτερη πρόταση

Ενημέρωση των γονέων έξω από τα σχολεία, με πρωτοβουλία της Ένωσης, από την ΚΕΕΡΦΑ, τους Γιατρούς του Κόσμου, το Κοινωνικό Ιατρειο ή/και άλλους φορείς για την δράση τους και την εμπειρία τους.

Τρίτη πρόταση

Πρόταση προς τους εκπαιδευτικούς για την προβολή σε ώρα διδασκαλίας των ντοκυμαντέρ με μαρτυρίες μεταναστών που παρήγαγε και προέβαλε η ERT-OPEN κατά την διάρκεια της λειτουργίας της.

Τέταρτη πρόταση

Πρόσκληση προς όλους τους κοινωνικούς φορείς και οργανώσεις της περιοχής για την δημιουργία ανοιχτού δικτύου αντιμετώπισης κοινωνικών και ανθρωπιστικών κρίσεων με σκοπό τον συντονισμό ενεργειών πρόληψης, ενημέρωσης, στήριξης και αποκατάστασης περιστατικών κοινωνικού αποκλεισμού.

Πέμπτη πρόταση

Πρόταση προς τους εκπαιδευτικούς για την διοργάνωση μαζί με κοινωνικούς φορείς επισκέψεων αντιπροσωπειών μεγαλύτερων μαθητών σε κρατητήρια Τμημάτων Ασφαλείας όπου νέοι άνθρωποι κρατούνται επί πολλούς μήνες χωρίς να έχουν διαπράξει κάποια παρανομία και χωρίς να τους προσάπτεται οποιαδήποτε κατηγορία.

Ευχαριστώ,

Κρυπτεία

http://www.emprosnet.gr/blogs/trehonta-kai-epikaira/50860-i-spartiatiki-krypteia-kai-o-neofasismos

http://www.alterthess.gr/content/ideologika-mathimata-misoys-se-dias-kai-delta-apo-mpaltako

Σύννεφο με παντελόνια / Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι

Poet Vladimir Mayakovsky, 1924 

-by Alexander Rodchenko

Σύννεφο με παντελόνια
Τετράπτυχο (Αποσπάσματα)
Απόδοση Γιάννη Ρίτσου


Σ’ εσένα Λιλή


Πρόλογος

Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξυγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου
φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχειά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω,
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!…
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ’ το σαλόνι,
εσάς την άψογον υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα – ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού
μαγειρικής.

Θέλετε –
θάμαι ακέριος όλο κρέας, λυσσασμένος,
– κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
Θέλετε –
θάμαι η άχραντη ευγένεια
– όχι άντρας πια, μα σύγνεφο με παντελόνια.
.  .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Ι.

– Νομίζετε ίσως πως παραμιλάει ο πυρετός;
Έγινε.
Έγινε στην Οντέσσα.
Θάρθω στις τέσσερις, είπε η Μαρία.

Οχτώ
Εννέα
Δέκα

Να και το βράδυ
έφυγε απ’ το παράθυρο
μες στ’ ανατρίχιασμα της νύχτας
κατσουφιασμένο
δεκεμβριανό.

Πίσω απ’ την ξεχαρβαλωμένη πλάτη
χλιμιντράν, χαχανίζουν τα πολύφωτα.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Και να τεράστιος
καμπουριάζω στο παράθυρο
λυώνοντας με το κούτελο το τζάμι.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Ακόμα, ακόμα,
με το πρόσωπο ζουληγμένο
πάνω στο βλογιοκομμένο πρόσωπο της βροχής,
περιμένω
πιτσιλισμένος απ’ τον κεραυνό
των παφλασμών της πολιτείας.

Το μεσονύχτι
σειώντας το γυμνό μαχαίρι του,
έφτασε,
τον έσφαξε.
Πετάχτε τον.

Έπεσε κι η δωδέκατη ώρα
σάμπως κεφάλι εκτελεσμένου απ’ το ικρίωμα.

.   .   .   .   .   .   .    .   .   .   .   .   .    .   .   .

Άξαφνα
οι πόρτες τρίζουν
σα να χτυπάνε από το κρύο τα δόντια της εισόδου.

Μπήκες εσύ,
απότομα σαν ένα: πάρ’  το
βασανίζοντας το σεβρό του γαντιού σου
κι είπες:
Ξέρετε –
παντρεύομαι.
Τι να γίνει, παντρευτείτε.
Δεν πειράζει.
Θα κάνω κουράγιο.
Βλέπετε – τι ήρεμος που είμαι!
Σαν το σφυγμό
ενός νεκρού.

.   .   .   .   .   .   .   .    .    .    .    .    .    .   .

Πάλι ερωτευμένος θα ριχτώ στο γλεντοκόπι,
Πυρπολώντας το τόξο των φρυδιών μου.
Τι να γίνει;
Και σ’ ένα σπίτι καμένο
ζούνε καμιά φορά άστεγοι αλήτες.

.   .   .   .   .   .   .   .   .    .   .   .   .   .   .   .

Αλό, αλό!
Ποιος εκεί;
Α εσύ μητέρα,
Μητέρα,
ο γιος σας είναι εξαίσια άρρωστος.
Μητέρα!
Πάσχει από πυρκαγιά καρδιάς.
Πέστε στις αδερφές, τη Λιούντα και την Όλια,
δεν έχει πια πού ν’ απαγκιάσει.
Κάθε λέξη,
ακόμα κι ένα αστείο
που φτύνει απ’ το καψαλιασμένο στόμα του,
πετάγεται έξω σαν πόρνη γδυτή
απόνα μπορτέλο πούπιασε φωτιά.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .    .   .   .

Στο πρόσωπο που ακόμα καίγεται,
απ’ τη σκισμάδα των χειλιών,
ένα μικρό – μικρό φιλί απανθρακωμένο
προβαίνει να ριχτεί στο δρόμο.
Μητέρα.
Δεν μπορώ να τραγουδήσω.
Στο παρεκκλήσι της καρδιάς μου
τα ψαλτήρια καίγονται.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Στερνή κραυγή –
κάνε τουλάχιστον εσύ,
μες απ’  τη φλόγα που σε καίει,
ν’ αντιλαλήσει ο στεναγμός σου
στους αιώνες!

ΙΙ.

Δοξάστε με.
Δεν είμαι ταίρι εγώ των ισχυρών.
Εγώ επάνω σ’ όλα που έχουν γίνει
βάζω μηδέν.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Ετούτοι
τσαγκρουνώντας ρίμες στο βιολί τους.
Βράζουν έρωτες κι αηδόνια
για να βγάλουν δυο δάχτυλα ζουμί.
Ενώ ο δρόμος
δίχως γλώσσα κουλουριάζεται.
Δεν έχει με τι να φωνάξει.
Δεν έχει με τι να μιλήσει.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Ο δρόμος
στριμώχνει σιωπηλά τα βάσανά του.
Η φωνή του
σαν κόκκαλο ψαριού στο λαρύγγι του.

Η πολιτεία αμπάρωσε το δρόμο με σκοτάδι.

Και στο στόμα
σαπίζουν τα μικρά πτώματα
των πεθαμένων λέξεων,
και δυο μονάχα ζουν
χοντραίνοντας,
«τσογλάνι»,
και μια άλλη ακόμα,
θαρρώ:
«ψωμί»

Οι ποιητές
που μούλιασαν στα κλάματα και στ’ αναφιλητά
λακίσαν απ’ το δρόμο
τινάζοντας ακατάδεχτα τα τσουλούφια τους.
Πώς με δυο τέτοιες λέξεις
να τραγουδήσεις
την δεσποινίδα
και τον έρωτα
και το τριανταφυλλάκι με τις δροσοσταλίδες;

Και πίσω από τους ποιητές
τρέχουν τα πλήθη του δρόμου:
Φοιτητές,
πόρνες,
εργολάβοι.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Ακούστε!
Κάνει το κήρυγμά του
με βογγητά κι ουρλιάγματα
ο σύγχρονος φωνακλάς Ζαρατούστρας.

Εμείς
με πρόσωπο σαν αγουροξυπνημένο σεντόνι,
με χείλια κρεμασμένα σαν πολύφωτα,

Εμείς
οι κατάδικοι της πολιτείας των λεπρών,
όπου η βρώμα κι ο χρυσός γαγγραίνιασαν τη λέπρα,

Εμείς,
είμαστε πιο καθάριοι κι απ’ το κρούσταλλο της Βενετιάς
που το ξεπλύνανε μαζί κι οι θάλασσες κι ο ήλιος.
Στα παλιά μας παπούτσια κι αν δε βρίσκονται
στους Όμηρους και στους Οβίδιους
ανθρώποι σαν και μας,
βλογιοκομμένοι απ’ την καπνιά.

Εμείς,
καθένας από μας,
κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Εγώ που η σύγχρονη γενιά μού γέλασε κατάμουτρα,
διακρίνω αυτόν που φτάνει μες απ’ τις οροσειρές του χρόνου,
διακρίνω αυτόν που κανένας δε βλέπει.

Εκεί που τ’ ανθρώπινο βλέμμα τσακίζεται ανήμπορο,
βλέπω να καταφθάνει
των πεινασμένων στρατηλάτης,
φορώντας το ακάνθινο στεφάνι της επανάστασης
το 1916.

Κι ανάμεσά σας είμαι εγώ
ο Πρόδρομος του,
κι είμαι όπου βρίσκεται κι ο πόνος, πάντοτε παντού.
Πάνω σε κάθε μια σταλαματιά του νέφους των δακρύων
έχω σταυρωθεί.

Τίποτα πια δεν είναι για συγγνώμη.

Κι όταν
τον ερχομό του διαλαλώντας
ανταριασμένοι
θα βγείτε να δεχτείτε τον Σωτήρα,
εγώ για σας
θα ξεριζώσω την καρδιά μου
θα την ποδοπατήσω
κι έτσι μεγαλωμένη
και καταματωμένη
θα σας τη δώσω για σημαία.

ΙΙΙ.

Σήμερα πρέπει
με τη βαρειά
ν’ αποτυπώνεσαι στο καύκαλο του κόσμου.
Εσείς που μοναχά μιαν έγνοιαν έχετε:
είναι τάχα ο χορός μου κομψός;
κοιτάχτε πως διασκεδάζω
εγώ -
ο χαρτοκλέφτης κι ο ρουφιάνος
της πλατείας.

Από σας
που χρόνια τώρα παπαριάζετε στον έρωτα
εγώ θα χωρίσω τα τσανάκια μου
τον ήλιο βάζοντας μονύελο
στ’ ορθάνοιχτό μου μάτι.
Μ’ απίθανο ρούχο ντυμένος
θα βαδίσω στη γης
και μπροστά μου δεμένον μ’ αλυσσίδα
θα κρατάω σαν σκυλί τον Ναπολέοντα.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Έι, σεις που σουλατσέρνετε
βγάλτε τα χέρια από τις τσέπες.
Πάρτε μαχαίρι, πέτρα, μπόμπα,
κι αν είν’ κανείς σας δίχως χέρια
ναρθεί να χτυπηθεί με κουτουλιές.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Στον ουρανό, σα Μαρσεγιέζα κόκκινη,
σφαδάζει ψοφώντας η δύση.
Όλα πια είναι μια τρέλλα.

.   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .   .

Μαρία, Μαρία, Μαρία.
Άσε με νάμπω Μαρία,
Δε μπορώ έξω στους δρόμους.
Μαρία το βλέπεις -
που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω
- πάλι -
το μπαγιάτικο ψωμάκι
απ’ το χτεσινό σου χάδι.

Μαρία. Άνοιξε. Πονάω.

Βλέπεις -
μες στα μάτια μου μπήχτηκαν
οι καρφίτσες των γυναικείων καπέλων

Μαρία,
Φοβάμαι μην ξεχάσω τ’ όνομά σου,
όπως φοβάται μην ξεχάσει ο ποιητής
μια λέξη που γεννήθηκε
στις ωδίνες της νύχτας
μια λέξη μεγάλη σαν το Θεό.

Δε θέλεις Μαρία; Δε θέλεις;

Λοιπόν θα ξαναπάρω πάλι
σκυφτός και σκοτεινός την καρδιά μου
ποτισμένη με δάκρυ
για να την κουβαλήσω
σαν το σκυλί που κουβαλάει
στην τρύπα του
το πόδι του που τούκοψε το τραίνο.

Χίλιες φορές θα στροβιλίσσει ο ήλιος
σε χορό τη γη
όπως η Ηρωδιάδα
την κεφαλή του Βαπτιστή.
Κι όταν τα χρόνια μου
τα χορέψει ως το τέλος,
μ’ εκατομμύρια στάλες αίμα
θάχουν στρωθεί τα χνάρια μου στο δρόμο
ως το κατώφλι του Πατέρα.

Παραμερίστε.
Δε θα μου φράξετε το δρόμο.

Κοιτάχτε
αποκεφάλισαν ξανά τ’ αστέρια
ματωμένος ουρανός σα σφαγείο.
Έι, εσύ! Ουρανέ!
Βγάλ’ το καπέλο σου.
Εγώ περνάω.

Ησυχία!
Κοιμάται η οικουμένη
ακουμπώντας το τεράστιο αυτί της
πάνω στο χέρι της το ολόστικτο
απ’ τα τσιμπούρια των άστρων.



http://www.efsyn.gr/arthro/apo-tis-grafeiokratias-ti-vroma-kleisane-oloi-oi-poroi

Μετά από χρόνια

Τα παιδιά μας, μετά από χρόνια, θα βλέπουν τις εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα διαβάζουν τις μαρτυρίες για τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια, θα γνωρίζουν ανθρώπους που έζησαν την νιότη τους σαν φαντάσματα, ή άλλους που έζησαν σαν σκλάβοι, στο διπλανό τετράγωνο, στην διπλανή γειτονιά, στο διπλανό χωράφι.

Τα παιδιά μας, που σίγουρα θα είναι καλύτερα από εμάς, θα ρωτούν μετά από καιρό:
"Μα καλά, δεν γνωρίζατε; Δεν βλέπατε; Τι σόι άνθρωποι είσαστε 'σείς;"

Η πιο ειλικρινής απάντηση ίσως να είναι:
"Δεν θέλαμε να ξέρουμε γιατί δεν μας βόλευε. Είχαμε άλλωστε τα δικά μας προβλήματα. Έπρεπε να μεγαλώσουμε κι εσάς."

Και θα μας πουν τα παιδιά:
"Σ' ένα σκυλί να φερθείς έτσι θα πας φυλακή, κι εσείς ανεχόσασταν να συμβαίνει σε ανθρώπους. Πώς μπορούσατε;"

Κι αν μας μένει λίγη ακόμα ειλικρίνεια θα πούμε:
"Είμασταν δειλοί και δουλικοί μπροστά σ'αυτούς που στοιβάζουν τα εκατομμύρια τό'να πάνω στ'άλλο και για διασκέδαση εξευτελίζουν λαούς ολόκληρους και κλέβουν τις ζωές των ανθρώπων, των παιδιών και των εγγονιών τους. Μαζί είμασταν και ευκολόπιστοι στους κάθε είδους καλοθελητάδες, τους τάχα μου εκπροσώπους του λαού μα, στ'αλήθεια, εκπροσώπους των αρπαχτικών, που κι αυτοί πιότερο αχόρταγοι καιροφυλακτούν να κατασπαράζουν τα αποφάγια."

Θα μας πουν τότε τα παιδιά:
"Μα κι εσείς είσαστε αρπαχτικά, και ό,τι παθαίνετε σας αξίζει.
Εμείς όμως δεν σας μοιάζουμε."

http://m.vice.com/gr/read/evdomada-pou-den-tha-jexasw-pote

"... Εμείς βοηθήσαμε τους εθελοντές του Χωριού, όχι από θρησκευτικό καθήκον, αλλά επειδή αισθανόμαστε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι -άσπροι, μαύροι, κίτρινοι. Δεν μπορώ να τρώω εγώ κι ο άλλος να πεινάει ή να είναι πνιγμένος σε μια παραλία κι εγώ να κάνω Χριστούγεννα. Θα μπορούσαμε να πούμε ένα τυπικό "θα προσευχηθούμε για αυτούς", αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι αυτό. Εμείς κάναμε το ελάχιστο. Θαυμάζω τους απλούς ανθρώπους της Λέσβου που στέρησαν το χρόνο τους από τα παιδιά τους, από τις δουλειές τους για να βοηθήσουν. Όλοι κάνουμε την προσωπική μας υπέρβαση. Δεν είναι καθήκον, είναι ο νόμος της αγάπης. ..."

Frank Zappa and parents / photograph

Frank Zappa and parents, Los Angeles, 1971 [John Olson, Life Magazine]

Source: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2098596/Photos-1970s-rock-stars-parents-reveal-humble-roots-childhood-homes.html

report

http://m.vice.com/gr/read/evdomada-pou-den-tha-jexasw-pote

The Trust For Public Land

http://www.tpl.org/our-work

Ρόζα Παρκς

http://tvxs.gr/news/roza-parks

the Cyclops' herds / τα κοπάδια του Κύκλωπα

[en]

"these are my herds" said Cyclops

"i feed them well, i find

the most sunny slopes for them

i care my herds to live in joy

i have feasts for them, i pay musicians

for them to dance, and actors

for them to laugh

i bring priests to insure their eternal life

i dress like a king and stand

above them, to my right stands

the priest, and to my left

stands the butcher

i love my herds and my

herds love me

when i slaughter the young

my herds know that

i mean no harm

'it's the world that way' i say

and they know

'it's the world that way'

and they know

and they know"

said Cyclops

[ελ]
"αυτά είναι τα κοπάδια μου" είπε ο Κύκλωπας
"τα ταίζω καλά, τους βρίσκω
τις πιο ηλιόλουστες πλαγιές
φροντίζω τα κοπάδια μου να ζουν ευτυχισμένα

στήνω γιορτές γι αυτά, πληρώνω μουσικούς
για να χορεύουν και ηθοποιούς
για να γελούν

φέρνω ιερείς για να εξασφαλίζουν την αιώνια ζωή τους

εγώ ντύνομαι σαν βασιλιάς και στέκομαι
από πάνω τους, στα δεξιά μου
στέκεται ο ιερέας, στ' αριστερά μου

στέκεται ο χασάπης

αγαπώ τα κοπάδια μου και τα
κοπάδια μου αγαπούν εμένα

όταν σφάζω τα νεαρά
τα κοπάδια μου το γνωρίζουν πως
δεν θέλω το κακό τους

'είναι ο κόσμος έτσι' λέω
και καταλαβαίνουν
'είναι ο κόσμος έτσι'
το καταλαβαίνουν

το καταλαβαίνουν"
είπε ο Κύκλωπας