Το ταμπού της Συντεχνίας

Ακόμα και την στιγμή που καταλύονται βασικοί κανόνες ενός στοιχειώδους κοινωνικού συμβολαίου επηρεάζοντας δυσμενώς την πλειοψηφία των εργαζομένων, επιμέρους ομάδες εργαζομένων παραμένουν φανατικά προσκολλημένες στα συντεχνιακά τους συμφέροντα αρνούμενες να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα όπως διαμορφώνεται μέσα από την εκ των πραγμάτων εξίσωσή τους με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Αναπόφευκτα οι ισχυροί, εξαιτίας της αδηφαγίας που τους χαρακτηρίζει, θα κατασπαράξουν όσα «προσέφεραν» μέσα σε περιβάλλον υποτιθέμενης ευδαιμονίας (στην πραγματικότητα καταστροφικής «ανάπτυξης», αρπαγής και κατάχρησης πόρων) προκειμένου να ενδυναμώνονται οι ίδιοι και να διατηρούν την κοινωνική επιρροή τους.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, μοιάζει ότι οι ισχυροί δεν θα καταφέρουν να συντηρήσουν το σύστημα πελατεικών παροχών που κατακερματίζει τους εργαζόμενους σε πολλά αντιμαχόμενα στρατόπεδα, προσφέροντας έτσι οι ίδιοι την καλύτερη υπηρεσία σε όσους θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την ενοποίηση των επιδιώξεων του συνόλου των εργαζόμενων.

Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι, ακόμα και μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει πειστική προοδευτική πρόταση η οποία να αποσκοπεί στην ενοποίηση των επιδιώξεων του συνόλου των εργαζομένων, αλλά και στην ανάδειξη των συντεχνιακών επιδιώξεων στην πραγματική τους διάσταση που είναι λίγο-πολύ η προώθηση και η εφαρμογή της ιδιοτέλειας.   

Οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν αυτή την στιγμή την ευθύνη να αξιοποιήσουν την ευκαιρία που δίνεται να ενοποιηθούν οι εργαζόμενοι, όχι γύρω από οράματα πλουτισμού και μίμησης των ισχυρών, αλλά, γύρω από επιδιώξεις επαναπροσδιορισμού της ηθικής βάσης της κοινωνίας. Αναπόφευκτα, αν αυτό καθυστερήσει ή αν δεν συμβεί ποτέ, ένας νέος κατακερματισμός είναι ορατός, αυτός της ιδεολογικής, εθνικιστικής , θρησκευτικής ή όποιας άλλης μισαλλοδοξίας ο οποίος αν εγκαθιδρυθεί θα καταδικάσει τους αδύναμους σε μορφές υποδούλωσης ανάλογες της αδυναμίας τους.  

Όσο πιο σύντομα, επομένως, οι εργαζόμενοι και τα κινήματά τους απεμπλακούν από το «ταμπού της Συντεχνίας» τόσο πιο σύντομα θα είναι σε θέση να επιβάλλουν εξελίξεις προς όφελός τους αλλά και να αποτρέψουν κινδύνους που μπορούν να διογκωθούν απρόβλεπτα.

Οι όροι με τους οποίους λειτουργεί κάθε επαγγελματικός κλάδος δεν διαμορφώνονται με διαδικασίες οριζόντιας διαπραγμάτευσης μεταξύ των ενδιαφερόμενων κάθε φορά μερών, ούτε και με κριτήρια που τίθονται από ολόκληρη την κοινωνία. Μέχρι στιγμής η διαπραγμάτευση των επαγγελματικών κλάδων εξακολουθεί να στρέφεται προς την κατεύθυνση της εξουσίας πράγμα που συντηρεί την υφιστάμενη κατάσταση του κατακερματισμού του λαού σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής η προοδευτικότητα που να καταδείξει την ανάγκη η διαπραγμάτευση για τις ευθύνες και τις απολαβές κάθε κλάδου να στρέφεται οριζόντια κατευθείαν προς τον λαό. Αυτό δημιουργεί την υποψία, ή την βεβαιότητα, πως όποιοι εμφανίζονται να υπερασπίζονται τις επιδιώξεις του ενός ή του άλλου κλάδου στην πραγματικότητα αποσκοπούν στον προσεταιρισμό αυτού του κλάδου στις δικές τους επιδιώξεις παρά διακρίνουν και ενεργούν με γνώμονα μια μακροπρόθεσμη προοπτική προς όφελος όλης της κοινωνίας.

Κάθε μηχανισμός που λειτουργεί ενάντια στην ενοποίηση του συνόλου των εργαζομένων μαζί και κάθε προσφορά, διεκδίκηση ή συναλλαγή που επιφέρει μικρά ή μεγαλύτερα προνόμια σε επί μέρους κοινωνικές ομάδες δημιουργώντας καχυποψία και αντιπαλότητες με άλλες ομάδες εργαζομένων, μπορεί να θεωρείται δώρο στους ισχυρούς προκειμένου να γίνονται πιο ισχυροί, παρά ως έναυσμα για περισσότερες διεκδικήσεις των ασθενέστερων αφού η δύναμη των ασθενέστερων βρίσκεται αποκλειστικά στην χειραφέτηση, την ενοποίηση και την σύμπραξή τους.