Η βία είναι εξουσία όπως και η εξουσία είναι βία.
Αντίστοιχα, ο θαυμασμός προς την βία είναι θαυμασμός προς την εξουσία, όπως και ο θαυμασμός προς την εξουσία είναι θαυμασμός προς την βία.
Η εξουσία, με φυσικούς όρους, εκπροσωπεί την κυριαρχία ενός ζώου, αρσενικού κατά κύριο λόγο, πάνω στα υπόλοιπα της αγέλης. Αυτή η κυριαρχία αποσκοπεί στην εξασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας στην τροφή και στην αναπαραγωγή.
Αυτός ο νόμος της φυσικής επιλογής έχει σχεδόν σίγουρα συνδιαμορφώσει τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά των σύγχρονων ανθρώπων καθώς αυτό έχει συμβεί και με όλα τα συγγενικά ζωικά είδη.
Δεν είναι όμως το μόνο συμπεριφορικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων ανθρώπων και, μάλιστα, το πιθανότερο είναι πως ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αναπτύξαμε ως άνθρωποι είναι το ασθενέστερο και αυτό που χρειάστηκε να παραγκωνιστεί προκειμένου να αναπτύξουμε τις ικανότητες προσαρμογής που μας έκαναν "πετυχημένο" είδος. Τα "ειδικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά" στα οποία αναφέρεται ο Ανδρέας Γεωργίου καμμία σχέση δεν έχουν με την κυριαρχία του ενός ζώου πάνω στα υπόλοιπα της αγέλης.
Η βιβλιογραφία με θέμα την εξέλιξη των ειδών η οποία καθορίζεται από παράγοντες τελείως άσχετους από τους προβλέψιμους νόμους της φυσικής επιλογής (κυριαρχία του ισχυρού), ξεκινά με την Κατατωγή του Ανθρώπου του Δαρβίνου και έκτοτε διαρκώς εμπλουτίζεται.
Γνωρίζουμε ότι η ανθρωπότητα μέσα από τον πολιτισμό που επικροτεί και ανέχεται την αρπακτικότητα έχει επαναφέρει την κυριαρχία του ισχυρού ως καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξή της, ωστόσο έχουμε στην διάθεσή μας και την γνώση για τα καταστροφικά αδιέξοδα που επιφέρει αυτού του είδους η εξέλιξη.
Από την άλλη με την θεώρηση του Φρόυντ για τις καταβολές του ανθρώπινου πολιτισμού γνωρίζουμε ότι αυτός ξεκινά με την απόρριψη της κυριαρχικότητας και την ανάδειξη της ισοτιμίας ως βασικό εργαλείο συνύπαρξης και κοινωνικής οργάνωσης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι "πρωτόγονοι" άνθρωποι έφεραν την ανάμνηση της καταστροφικής δύναμης της κυριαρχικότητας και του ανταγωνισμού και για αυτό ως πρώτη μέριμνα είχαν την εξάλλειψη αυτών των κινδύνων περιορίζοντας με τους πιο απίθανους τρόπους την ικανότητα της εξουσίας να διευρύνεται και να γίνεται ανεξέλεγκτη (Τοτέμ και Ταμπού, Το Ταμπού της Εξουσίας, Σ. Φρόυντ).
Αντίστοιχα, ο θαυμασμός προς την βία είναι θαυμασμός προς την εξουσία, όπως και ο θαυμασμός προς την εξουσία είναι θαυμασμός προς την βία.
Η εξουσία, με φυσικούς όρους, εκπροσωπεί την κυριαρχία ενός ζώου, αρσενικού κατά κύριο λόγο, πάνω στα υπόλοιπα της αγέλης. Αυτή η κυριαρχία αποσκοπεί στην εξασφάλιση της πρωτοκαθεδρίας στην τροφή και στην αναπαραγωγή.
Αυτός ο νόμος της φυσικής επιλογής έχει σχεδόν σίγουρα συνδιαμορφώσει τα συμπεριφορικά χαρακτηριστικά των σύγχρονων ανθρώπων καθώς αυτό έχει συμβεί και με όλα τα συγγενικά ζωικά είδη.
Δεν είναι όμως το μόνο συμπεριφορικό χαρακτηριστικό των σύγχρονων ανθρώπων και, μάλιστα, το πιθανότερο είναι πως ανάμεσα στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που αναπτύξαμε ως άνθρωποι είναι το ασθενέστερο και αυτό που χρειάστηκε να παραγκωνιστεί προκειμένου να αναπτύξουμε τις ικανότητες προσαρμογής που μας έκαναν "πετυχημένο" είδος. Τα "ειδικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά" στα οποία αναφέρεται ο Ανδρέας Γεωργίου καμμία σχέση δεν έχουν με την κυριαρχία του ενός ζώου πάνω στα υπόλοιπα της αγέλης.
Η βιβλιογραφία με θέμα την εξέλιξη των ειδών η οποία καθορίζεται από παράγοντες τελείως άσχετους από τους προβλέψιμους νόμους της φυσικής επιλογής (κυριαρχία του ισχυρού), ξεκινά με την Κατατωγή του Ανθρώπου του Δαρβίνου και έκτοτε διαρκώς εμπλουτίζεται.
Γνωρίζουμε ότι η ανθρωπότητα μέσα από τον πολιτισμό που επικροτεί και ανέχεται την αρπακτικότητα έχει επαναφέρει την κυριαρχία του ισχυρού ως καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξή της, ωστόσο έχουμε στην διάθεσή μας και την γνώση για τα καταστροφικά αδιέξοδα που επιφέρει αυτού του είδους η εξέλιξη.
Από την άλλη με την θεώρηση του Φρόυντ για τις καταβολές του ανθρώπινου πολιτισμού γνωρίζουμε ότι αυτός ξεκινά με την απόρριψη της κυριαρχικότητας και την ανάδειξη της ισοτιμίας ως βασικό εργαλείο συνύπαρξης και κοινωνικής οργάνωσης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι "πρωτόγονοι" άνθρωποι έφεραν την ανάμνηση της καταστροφικής δύναμης της κυριαρχικότητας και του ανταγωνισμού και για αυτό ως πρώτη μέριμνα είχαν την εξάλλειψη αυτών των κινδύνων περιορίζοντας με τους πιο απίθανους τρόπους την ικανότητα της εξουσίας να διευρύνεται και να γίνεται ανεξέλεγκτη (Τοτέμ και Ταμπού, Το Ταμπού της Εξουσίας, Σ. Φρόυντ).
