20170228

Ιδιώτευση και διεκδίκηση

[ιδιωτεύωδιεκδικώ]

Στην Αθήνα της κλασσικής αρχαιότητας, όπου πάλευε ο νεοσύστατος πολιτισμός της δουλοκτησίας με τον αρχέγονο πολιτισμό του εξισωτισμού, η αναφορά στην ιδιώτευση είχε περιεχόμενο προσβλητικό. Στις λατινικές γλώσσες διατηρείται αυτό το υβριστικό περιεχόμενο της λέξης [idiot], όχι όμως και στα ελληνικά όπου η λέξη εκφράζει πλέον το ατομικό-προσωπικό.

Η αρχαία χρήση της λέξης φανερώνει τόσο το μέγεθος της πάλης που συντελούνταν τότε μεταξύ του πατρογονικού και του νεοσύστατου πολιτισμού, όσο και το γεγονός πως αυτή η αντιπαλότητα ήταν συνειδητή και αναγόταν στο πεδίο του λόγου. Ο πολιτισμός της δουλοκτησίας εισήγαγε την, πρωτόγνωρη μέχρι εκείνη την στιγμή, προσωπική αυτονομία του δουλοκτήτη, ο οποίος πλέον για την επιβίωσή του δεν εξαρτόνταν από το ασφαλές συλλογικό περιβάλλον που προσέφερε η οικογένεια-φυλή.
Όσο όμως και αν -στην αρχαία Αθήνα- η παράδοση της συλλογικότητας και η δύναμη του δεσμού της οικογένειας-φυλής εξακολουθούσαν να διατηρούν την ισχύ τους ως βασικά στοιχεία του κοινωνικού δεσμού, τα θεμέλια για την διάρρηξη αυτού του δεσμού είχαν ήδη τεθεί. Η προσωπική αυτάρκεια του εκάστοτε δουλοκτήτη, που εξασφαλιζόταν από την παραγωγική χρήση των ανθρώπινων κοπαδιών του, διαμόρφωνε πλέον το πλαίσιο για την ανάπτυξη ενός πολιτισμού ο οποίος επιβιώνει και εξελίσσεται μέχρι σήμερα.
Μέσα σε αυτήν την μεγάλη -για την δική μας αντίληψη- διαδρομή, η έννοια του συνυπάρχειν έχει δεχτεί βαθειές τροποποιήσεις, παρασέρνοντας μαζί και έννοιες όπως συλλογικότητα, ακεραιότητα, κοινωνικός δεσμός, κ.ο.κ. Η συνεργασία που χτίζεται μέσα σε ένα περιβάλλον ισότιμων και ακέραιων ανθρώπων έχει πλέον ακυρωθεί για να αντικατασταθεί από ένα ιεραρχικό πλέγμα μεταβίβασης εντολών. Σήμερα κάθε ενέργεια που αποσκοπεί στην εξασφάλιση είτε στοιχειωδών αναγκών, είτε πολυτελών απολαύσεων, υφίσταται κατά κύριο λόγο ως μία εντολή που δίνεται από κάποιον που έχει την οικονομική δυνατότητα να την δώσει, και όχι ως μία πράξη συνεργασίας, υποστήριξης, κατανόησης, προσφοράς, ανταλλαγής.
Η αυτονομία που προσφέρει η ατομική-ιδιωτική αυτάρκεια φαντάζει στην δική μας αντίληψη ως μέγιστο αγαθό και ως αυτονόητη προτεραιότητα στις επιδιώξεις κάθε ανθρώπου. Στην πραγματικότητα αυτές οι αυτονόητες για εμάς αξίες της ιδιώτευσης επιβεβαιώνουν και επισφραγίζουν την κατάργηση του ανθρώπινου κοινωνικού δεσμού και την αντικατάστασή του από ιεραρχικούς χρηματιστικούς μηχανισμούς μεταφοράς εντολών.

Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο το οποίο επί αιώνες χτίζεται έχοντας ως θεμέλιο την βία και την επιβολή, οι λέξεις συνεργασία, υποστήριξη, κατανόηση, προσφορά, ανταλλαγή, δεν έχουν απτό περιεχόμενο αλλά ακούγονται περισσότερο ως ωραία λόγια χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Αναπόφευκτα στην κοινωνία που έχει ως θεμέλιο την βία και την επιβολή, ο ανταγωνισμός είναι η μέθοδος επιβίωσης, ενώ όποιος έχει τα εφόδια να κερδίζει σε αυτόν τον ανταγωνισμό μπορεί και να αποκτά την επιδιωκόμενη από όλους ιδιωτική ευζωία. Η απόκτηση χρηματικών εφοδίων αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση τόσο για την επιβίωση όσο και για την ευζωία με βάση τα τρέχοντα πολιτισμικά πρότυπα. Το αρχέγονο πολύπτυχο συνεργασίας, υποστήριξης, κατανόησης, προσφοράς, ανταλλαγής, έχει απωλεσθεί και αντικατασταθεί από την διεκδίκηση, είτε ατομικά, είτε μέσω συντεχνιακών συμμαχιών. Η διεκδίκηση, έτσι, υπάρχει εξίσου, ως ένας μηχανισμός επιβολής δίκαιων ή άδικων απαιτήσεων, ισχυρών ή αδύναμων σχημάτων, με στόχο την ιδιωτική απόκτηση χρηματικών εφοδίων. Μπορούμε έτσι να διακρίνουμε πως, η διεκδίκηση χρηματικών εφοδίων για την απόκτηση της ιδιωτικής ευζωίας με βάση τα τρέχοντα πολιτισμικά πρότυπα, αποτελεί τον πυρήνα λειτουργίας του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος.

Η διεκδίκηση, ακόμα και όταν δεν προέρχεται από τους ισχυρούς ως επιβολή στους αδύναμους, αλλά από τους αδύναμους που διεκδικούν μερίδιο από την ευμάρεια των ισχυρών, περισσότερο εδραιώνει το υφιστάμενο σύστημα κοινωνικής αδικίας παρά το κλονίζει.
- Έμμεσα ή άμεσα, τα διεκδικητικά κινήματα των αδύναμων δηλώνουν πως αποδέχονται τα πολιτισμικά πρότυπα των ισχυρών και τον χρηματιστικό μηχανισμό μεταβίβασης εντολών ο οποίος καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις.
- Oι αδύναμοι μέσα από την διεκδίκηση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη μιας ανώτερης αρχής, μιας εξουσίας που είναι αρμόδια -ενίοτε υποχρεωμένη- να ακούει τις απαιτήσεις τους και, ανάλογα με την πίεση που της ασκείται να μεριμνεί. Μοιάζει στην αντίληψη των περισσότερων, αυτή η ανώτερη αρχή, να μην διαφέρει από μία πατρική φιγούρα που είτε ταλαντεύεται μεταξύ στοργικότητας και σκληρότητας, είτε μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας, προσφέρει πάντα την ασφάλεια της πατρότητας.
- Οι διεκδικήσεις που προέρχονται από συντεχνιακές συμμαχίες, από την μία κινητοποιούνται από ποσοτικά και όχι ποιοτικά πρότυπα ενώ, από την άλλη, δεν λαμβάνουν υπόψη την θέση όσων βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση, νομιμοποιώντας έτσι -στο ηθικό πεδίο- το υφιστάμενο ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Τα κινήματα διεκδίκησης όχι μόνο αφήνουν ανέπαφο τον πολιτισμικό πυρήνα του υφιστάμενου συστήματος αλλά πολύ περισσότερο τον αναπαράγουν, όσο οι στοχεύσεις τους περιορίζονται στα ποσοτικά πρότυπα που θέτει ο υφιστάμενος ανταγωνιστικός πολιτισμός ενεργώντας με κριτήριο την ισχύ και την επιβολή, και, όσο δεν εργάζονται για την εδραίωση κοινωνικών δεσμών που αναπτύσσουν την συνεργασία, την υποστήριξη, την κατανόηση, την προσφορά, και την ανταλλαγή.

20170223

Ερωτηματολόγια

1. Ένας δικαστής αμοίβεται περισσότερο από έναν εργάτη επειδή:
α. Πρέπει να έχει ικανοποιητικές απολαβές για να μην αποζητά παράνομα έσοδα.
β. Έτσι αποκτά κοινωνικό κύρος, απαραίτητο για την εργασία του.
γ. Ανήκει σε μία ισχυρή συντεχνία που έχει τα μέσα να πετυχαίνει τους σκοπούς της.
δ. Προκειμένου να αισθάνεται πιο κοντά στην πολιτική και οικονομική εξουσία για να την εξυπηρετεί, παρά στον απλό λαό, πρέπει να έχει ένα μερίδιο από τις δικές τους απολαβές.
ε. [άλλο] ___

2. Σήμερα ένα διοικητικό στέλεχος Δημόσιας Επιχείρησης μπορεί να αμοίβεται ακόμα και χωρίς ανώτατο όριο. Δεν είναι ασυνήθιστο ένα τέτοιο στέλεχος να αμοίβεται ακόμα και με ποσά 50 φορές μεγαλύτερα από τον βασικό μισθό. Αυτό είναι επιβεβλημένο καθώς:
α. Πρέπει να έχει ικανοποιητικές απολαβές για να μην αποζητά παράνομα έσοδα.
β. Έτσι αποκτά κοινωνικό κύρος, απαραίτητο για την εργασία του.
γ. Ανήκει σε μία ισχυρή συντεχνία που έχει τα μέσα να πετυχαίνει τους σκοπούς της.
δ. Προκειμένου να αισθάνεται πιο κοντά στην πολιτική και οικονομική εξουσία για να την εξυπηρετεί, παρά στον απλό λαό, πρέπει να έχει ένα μερίδιο από τις δικές τους απολαβές.
ε. [άλλο] ___

3. Αν κρίνουμε πως πρέπει να υπάρχει μια δεσμευτική συνάρτηση μεταξύ κατώτατου με ανώτατου μισθού αυτή θα έπρεπε να είναι: 
α. 1 προς 1,5 [για παράδειγμα, κατώτατος 1.000, ανώτατος 1.500]
β. 1 προς 2 [για παράδειγμα, κατώτατος 1.000, ανώτατος 2.000]
γ. 1 προς 5 [για παράδειγμα, κατώτατος 1.000, ανώτατος 5.000]
δ. 1 προς 10 [για παράδειγμα, κατώτατος 1.000, ανώτατος 10.000]
ε. [άλλο] ___

4. Ποιός θα έπρεπε να παίρνει υψηλότερο μισθό;
α. Αυτός που έχει τα μέσα να εκβιάζει αποτελεσματικότερα.
β. Αυτός που κάνει χειρωνακτική εργασία.
γ. Αυτός που κάνει διανοητική εργασία.
δ. Ο γηραιότερος.
ε. [άλλο] ___

5. Για να έχει ένας κρατικός οργανισμός δημόσιο χαρακτήρα πρέπει:
α. Να αποφασίζει η διοίκηση για την πορεία του.
β. Να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι για την πορεία του.
γ. Να αποφασίζουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες για την πορεία του.
δ. Να υπάρχει πλήρης διαφάνεια προς την κοινωνία των οικονομικών του οργανισμού και των αποφάσεων που αφορούν την πορεία του από όποιον και αν λαμβάνονται.
ε. [άλλο] ___

6. Αν βρισκόμασταν με δέκα φίλους μας και μπορούσαμε να ρυθμίσουμε τους μισθούς μας οι ίδιοι:
α. Θα κρατούσαμε για τον εαυτό μας τον μεγαλύτερο.
β. Θα δίναμε τον μεγαλύτερο σε αυτόν που θα τον απαιτούσε πιεστικά.
γ. Θα δίναμε τον μεγαλύτερο σε όποιον είχε κάποια σοβαρή ανάγκη.
δ. Θα ισομοιράζαμε το ποσό σε όλους.
ε. [άλλο] ___

7. Αν βρισκόμασταν με δέκα φίλους και μπορούσαμε να ρυθμίσουμε τους μισθούς μας οι ίδιοι, θα το κάναμε αυτό:
α. Ανάλογα με την δύναμη που έχει ο καθένας να επιβάλλεται στους άλλους.
β. Ανάλογα με την αξία που αποδίδει ο καθένας στον εαυτό του και στην εργασία του.
γ. Ανάλογα με της ανάγκες που αποδίδει ο καθένας στον εαυτό του.
δ. Τηρώντας τον κανόνα της ισοτιμίας.
ε. [άλλο] ___

8. Η εργασία που πρέπει να αμοίβεται περισσότερο είναι:
α. Του οικοδόμου.
β. Του γιατρού.
γ. Του πολιτικού.
δ. Του βιομηχανικού εργάτη.
ε. [άλλο] ___

9.
Θέλω να συντάξω δικό μου ερωτηματολόγιο

Θέλω να συμμετέχω στην διενέργεια έρευνας με τέτοιου είδους ερωτηματολόγιο

Τα στοιχεία επικοινωνίας μου είναι:

______________________________________________________________________________

20170219

Progressiveness

Σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται
In a constantly changing world

Καθώς οι άνθρωποι μαζί με τον κόσμο που διαμορφώνουμε, για όσο θα υπάρχουμε θα βρισκόμαστε σε διαρκή κίνηση και εξέλιξη, οι όροι της μεταξύ μας συνύπαρξης θα αποτελούν αντικείμενο συνεχούς αντιπαράθεσης. Τα χαρακτηριστικά αυτής της αντιπαράθεσης μεταβάλλονται αναλόγως του πολιτισμικού και τεχνολογικού επιπέδου στο οποίο κάθε φορά βρίσκεται μια κοινωνία ή ένα σύνολο κοινωνιών.
Αφού δε, ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξουν στατικοί άνθρωποι και στατικές κοινωνίες, αντίστοιχα ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξουν ιδανικοί άνθρωποι και ιδανικές κοινωνίες που θα καταφέρουν να διευθετήσουν οριστικά όλες τις ανθρώπινες και κοινωνικές αντιφάσεις.

Αποδεχόμενοι αυτήν την δυσάρεστη διαπίστωση, πώς θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε και να ορίσουμε το περιεχόμενο των επιδιώξεων της προοδευτικότητας;
Καθώς η ίδια η αντιπαράθεση μεταξύ των ανθρώπων δεν θα μπορούσε ποτέ να εξαλειφθεί, η προοδευτικότητα έχει κατά κάποιο τρόπο την ευθύνη, εκτός από το να αναζητά και να αναδεικνύει το εύρος των αιτιών που προκαλούν τις αντιπαραθέσεις αποσκοπώντας στην ελαχιστοποίησή τους, επιπλέον, να αναζητά τρόπους που θα επιφέρουν την τροποποίηση και εξέλιξη των ποιοτικών χαρακτηριστικών αυτών των αντιπαραθέσεων.

Άνθρωποι και μυρμήγκια

Αν αξιολογήσουμε την ανθρωπότητα σε μία εξελικτική κλίμακα με βάση τα χαρακτηριστικά των αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό της, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι ταυτόχρονα συμβαίνουν αντιπαραθέσεις που μπορούν να τοποθετηθούν σε ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο στάδιο με επίκεντρο τον λόγο, μαζί με άλλες που έχουν ως επίκεντρο την επιθετικότητα, την βία και τον φόνο, και οι οποίες μπορούν να τοποθετηθούν στο στάδιο που βρίσκονται εξελικτικά κατώτερα όντα, όπως για παράδειγμα τα μυρμήγκια. Με λίγα λόγια το ανθρώπινο είδος, το οποίο ως μέλη του μας εντυπωσιάζει αυτάρεσκα με τα επιτεύγματά του, συχνά εμπλέκεται σε αντιπαραθέσεις που φέρουν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά με αυτά των αντιπαραθέσεων "κατώτερων" εξελικτικά όντων. Και πιο απλά ακόμα, συχνά μέσα από τους τρόπους που αντιπαρατεθόμαστε φανερώνουμε ένα επίπεδο νόησης που δεν διαφέρει από αυτό των μυρμηγκιών, πέρα από το γεγονός ότι η ανθρώπινη βαναυσότητα μπορεί να ξεπεράσει κατά πολύ αυτή των μυρμηγκιών ή και οποιουδήποτε άλλου ζώου.[1]

Διαμορφώνουμε έτσι μια παράδοξη συνθήκη η οποία περιλαμβάνει ταυτόχρονα ακραία αντιφατικά χαρακτηριστικά:
Από την μία χρησιμοποιείται από τους ανθρώπους ο λόγος και η επικοινωνία σε πολύ υψηλά επίπεδα, αποδεικνύοντας την πρόοδο της ανθρωπότητας όσο αφορά τις διανοητικές της ικανότητες.
Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις αντιπαραθέσεων, χρησιμοποιείται η ισχύς ως αναπόφευκτο κριτήριο. Με την αποδοχή της ισχύος ως κριτηρίου, αυτόματα η νόηση των ανθρώπων υποβιβάζεται στο επίπεδο της νόησης του μυρμηγκιού καθώς η ανθρώπινη ευφυία υποβιβάζεται σε ένα εργαλείο ανταγωνισμού και ένα φονικό χάρισμα αντίστοιχο με τα δυνατά δόντια του λιονταριού ή τους χαυλιόδοντες του ελέφαντα.

Οι δυνατότητες της συνείδησης ως εργαλείο ποιοτικής διαφοροποίησης και εξέλιξης

Προκύπτει εδώ το συμπέρασμα πως είναι ανώφελο να αξιολογούμε την πορεία μας ως ανθρωπότητα με βάση τα ποσοτικά χαρακτηριστικά που αναπτύσσουμε. Δηλαδή, μπορεί μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια να φτιάξαμε σπαθιά και βαλίστρες και μέσα σε λίγες δεκαετίες να φτιάξαμε διηπειρωτικούς πυραύλους, ωστόσο η ταχύτητα ανάπτυξης αυτών των εργαλείων δεν τα διαφοροποιεί ποιοτικά από τους χαυλιόδοντες του ελέφαντα οι οποίοι αναπτύσσονταν επί εκατομμύρια χρόνια, κυρίως όμως, το σημαντικότερο, η επίδειξη και κατοχή φονικής ισχύος όχι μόνο δεν μας διαφοροποιεί αλλά ίσα-ίσα μας εξισώνει με κατώτερους και κατώτατους ζωικούς οργανισμούς καθώς δεν περιέχει καμμιά ποιοτική διαφοροποίηση.

Η ποιοτική διαφοροποίηση των ανθρώπων από τα άλλα όντα βρίσκεται στο γεγονός πως συνειδητά, μέσα από την νοητική διεργασία του λόγου και της επικοινωνίας, μπορούμε να διαμορφώνουμε κανόνες προκειμένου να ελαχιστοποιούμε τις αντιπαραθέσεις και μαζί τους καταστροφικούς κινδύνους που επιφέρουν. Αυτή η προσπάθεια αποτελεί την αφετηρία και το θεμέλιο του ανθρώπινου πολιτισμού, θα μπορούσαμε δε να πούμε πως το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την ελαχιστοποίηση των αντιπαραθέσεων συνιστά πλέον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είδους, όπως σε κάποιο άλλο είναι η γούνα ή η νυχτερινή όραση. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, μοιάζει να εξελίσσεται συνεχώς φανερώνοντας την δυναμική του ακόμα και σε όλη περίοδο των πολύ πρόσφατων χιλιετιών κατά τις οποίες η υποδούλωση ειρηνικών και συνεργατικών ανθρώπων και κοινοτήτων, διαμόρφωσε κοινωνικές σχέσεις που βασίζονται στο δίπτυχο της ισχύος και της μεγέθυνσης μέσα από την αντιπαράθεση και την επιβολή.

Η ισοτιμία και η συνεργασία

Η επιδίωξη ισοτιμίας και η ανάπτυξη της συνεργασίας υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι ο βασικός όρος για την ελαχιστοποίηση των αντιπαραθέσεων. Αποτέλεσαν και αποτελούν την κύρια επιδίωξη όσων σε όλη την πορεία της ανθρωπότητας οραματίστηκαν έναν ειρηνικό κόσμο όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια.

Η επικοινωνία και ο λόγος

Η επικοινωνία αναπτύχθηκε μέσα από την προσπάθεια για την επίτευξη της συνεργασίας και της ισοτιμίας, από το ξεκίνημα δε αυτής της προσπάθειας αποτελεί τον κύριο φορέα αυτής της προσπάθειας. Η ανάπτυξη της επικοινωνίας εξελίχθηκε μαζί με την ανάπτυξη της συνεργασίας και των κανόνων συνύπαρξης διατηρώντας με την εξέλιξη των ανθρώπων και των κοινωνιών μια σχέση αλληλεπίδρασης. Ειδικά όσο αφορά την λεκτική επικοινωνία, η διαμόρφωση του ορθού λόγου, των επιστημών και της φιλοσοφίας φανέρωσε την μοναδική ικανότητα των ανθρώπων να απελευθερώνονται από το νοητικό σκοτάδι της ζωικής κατάστασης, να αναζητούν την θέση τους στον κόσμο, και να ορίζουν οι ίδιοι το περιεχόμενο της ύπαρξης και της συνύπαρξής τους.

Προοδευτικότητα

Η ισοτιμία, η συνεργασία[2], η επικοινωνία και ο ορθός λόγος διαμορφώνουν ένα αδιαίρετο ενιαίο σύνολο επιδιώξεων το οποίο περιγράφει το περιεχόμενο της προοδευτικότητας. Αν δεχτούμε ότι το κεντρικό πρόταγμα για την προοδευτικότητα είναι ένας ειρηνικός κόσμος όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια, μια άλλη περιγραφή θα μπορούσε να είναι "ο κόσμος όπου οι άνθρωποι μέσα από την επικοινωνία και τον ορθό λόγο θα αναπτύσσουν την ικανότητα να συνεργάζονται σε βάση ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού".

Σκοπός και μέσον ταυτόχρονα

Σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται κάθε ιδανικός στόχος αναπόφευκτα απομακρύνεται ολοένα ακόμα και όταν νομίζουμε πως τον προσεγγίζουμε.
Ευτυχώς χωρίς αμφιβολία, είναι αδύνατον τόσο να κατανοήσουμε το πλήρες εύρος των παραγόντων που επιδρούν στις επιλογές των ανθρώπων και των κοινωνιών, όσο και να κατευθύνουμε αυτές τις επιλογές με βεβαιότητα.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο δυνατοτήτων γίνεται φανερό πως, τελικός σκοπός για την προοδευτικότητα είναι η ίδια η διαδικασία για την επίτευξή του. Δηλαδή σκοπός και μέσον ταυτίζονται, ορίζοντας μια ενεργητική διαδικασία που συμβαίνει στο παρόν και η οποία, με τις επιλογές και τις ενέργειες των προοδευτικών ανθρώπων, αποσκοπεί στην διατύπωση και την επίδραση της προοδευτικότητας στο παρόν και το μέλλον.




Σημειώσεις

[1] Καθώς η διαδικασία που ονομάζουμε εξέλιξη δεν συντελείται με έναν γραμμικό και στοχευμένο τρόπο αλλά τις περισσότερες φορές ακολουθεί με τυχαίο τρόπο δυνατότητες που επίσης διαμόρφωσε η τυχαιότητα, έτσι και η εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου αποτελείται από διαμερίσματα τα οποία δημιουργήθηκαν σε, μεταξύ τους, απίθανα απομακρυσμένες χρονικές στιγμές της εξέλιξης, προκειμένου να εξυπηρετούν απίθανα διαφορετικές ανάγκες. Η επικοινωνία μεταξύ αυτών των εγκεφαλικών διαμερισμάτων μπορεί να είναι από ανύπαρκτη μέχρι ιδιαίτερα προβληματική, πράγμα που αντικατοπτρίζεται στις ενίοτε αντιφατικές και ασταθείς συμπεριφορές του καθενός μας και συνολικά στην εικόνα του κόσμου που φτιάχνουμε.  

[2] Η συνεργασία μεταξύ ισότιμων και ελεύθερων ανθρώπων αν και ίσως έχει τα ίδια κίνητρα με την συνεργασία μεταξύ των μελών ενός οργανισμού μυρμηγκοφωλιάς ή μεταξύ των κυττάρων του ανθρώπινου σώματος παρουσιάζει μια καθοριστική διαφοροποίηση. Η συνεργασία μεταξύ ισότιμων και ελεύθερων ανθρώπων αν και ασφαλώς έχει την αφετηρία της στην ικανοποίηση των αναγκών τους διαμορφώνεται ωστόσο με όρους οι οποίοι αποτελούν επιλογές της ατομικής και συλλογικής συνείδησής τους.

20170211

Οι "άριστοι" υπηρέτες της βαρβαρότητας

Στην μνήμη του Λουκιανού Κηλαηδόνη / του Μίκη Θεοδωράκη

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ξεχώριζε για την ευγένεια και την γλυκύτητα του χαρακτήρα του, για την πρωτοτυπία της μουσικής του έμπνευσης και την μοναδικότητα της ερμηνείας των τραγουδιών του.

Ήταν ένα φαινόμενο ζωής, χαράς και αγάπης, που πλούτισε την μουσική μας και την ζωή μας με φως.

Για μένα που έζησα με τον πατέρα του στην Μακρόνησο στην ίδια σκηνή, ο πόνος για την απώλειά του είναι πολύ μεγάλος.

Η σκέψη μου τώρα είναι κοντά στη σύντροφό του την Άννα Βαγενά και στις δυο του κόρες, γιατί το χτύπημα γι’ αυτές είναι όχι μονάχα αβάσταχτο αλλά και άδικο.

Αθήνα, 7.2.2017

Μίκης Θεοδωράκης

20170208

On a progressive movement for social change

[Για ένα προοδευτικό κίνημα κοινωνικής ανατροπής]

What is a progressive movement for social change aiming to?
To impose an ideal society model? Maybe an ideal model of man? To overthrow the capitalists? To abolish the police? To give money to everybody?

How can a progressive movement for social change be achieving its goals?
By continuous confrontation with the police? By sabotaging the state function and the means of production? By military confrontation?

The goals of a progressive movement for social change can be described in the context of the goal of a peaceful world in which people live in dignity. Obstacle to the formation of such a world is not only capitalism by itself, but, even more, the dominance of behaviors and conceptions suggesting that humanity, people and societies, have no other choice but to evolve inside a never ending cycle of antagonism and growth. Capitalism, constitutes the most recent stage of a historic process which, in its total, is defined by the dominance of these specific behaviors and conceptions.

Therefore, what a progressive movement needs to overthrow isn't simply capitalism, but instead the behaviors-conceptions that maintain the cycle of antagonism and growth. These behaviors-conceptions are in constant movement from the persons to the society and vice versa, defining a collective imagination that feeds itself from the illusion of a steady course towards the "more" and the "better". This illusion is sustained by those who, for mainly accidental reasons, are not among those becoming prey in the struggle for growth and dominance. Also, this illusion directs those who sustain and reproduce it, to exclude from the frame of the reality all those who become marginalized and excluded from any mean of well being, those who are destroyed in "peripheral" wars in distant countries, those producing necessary or "necessary" products under slavery conditions in distant or near places, and so on.

The most important result coming from the cycle of antagonism and growth is the analgesia, the invalidation of the crucial for the human state idiom of empathy, the immanent interest for the condition of the co-human. At the same time, the cycle of antagonism and growth promotes to a crucial factor, the beliefs of exceptionalism and superiority of anyone who, for whatever reason, remains active in this cycle, opposite to all those seeing their lives becoming limited or totally destructed.

Therefore, a progressive movement for social change carries the responsibility to look for ways in order to achieve:
- the interruption of the cycle of antagonism-growth,
- the promotion of empathy as an important regulator for human relations,
- the depreciation of the mechanisms that import on the personal and social field any financial, national, cultural, religion, scientific, ideological, guild "superiority" as guides to social classification.
These three points along with the text of the Universal Declaration of Human Rights may constitute the best compass for a progressive movement for social change.


> How can a progressive movement for social change approach its goals?

We know that growth and enforcement constitute the necessary preconditions for the survival of any antagonistic-dominant system. Similarly, we know that the achievement of growth and the gaining of strength may turn, in almost an automatic way, any social environment to being antagonistic, starting the cycle of antagonism-growth. We also know that growth and enforcement can be supported most successfully only inside systems of centralized economy and commanding. In a few words, antagonism and centralization go hand by hand. Thus, we can easily conclude that centralization forms, maintains and strengthens authorities that consistently work, with any means available, for their self-preservation; along with the preservation of the antagonistic environment that themselves form and which is usually the one responsible for their extinction: destruction is always the peak in this sequence of aspirations.

We have all the needed facts to compose the critical knowledge regarding our origins as humans, and this knowledge suggests in a few words: Humanity during the distant past achieved progress by limiting, consciously, the destruction that antagonism brings. It shouldn't be paradox to place the beginning of humanity and human civilization at this very exact moment. Reason, cooperation and creativity stand through out the whole of humanity opposite to antagonism, growth and destruction. 

Contrary to the most common teachings, the "golden" period of humanity hasn't been the 50 years of the Athens "Democracy"[1] but instead the, by far, longer period of the free Prometheus[2] during which villages didn't need fortifications, there was no central authority, while at the same time products, knowledge and technologies were shared from the Caspian to the Mediterranean and the European river networks.

We became humans while trying to invalidate the destruction that antagonism brings. And we achieved this every time we used reason to collaborate in equality for a cause: to not allow the concentration of any form of power in the hands of persons and groups. Most of the laws-taboos of the primitive societies show exactly this effort: to eliminate the possibility of concentration of wealth, power, and any kind of lasting authority inside the community.

Considering that our world moves around antagonism, growth, centralization, authority and destruction, it is easy to recognize the starting points for a progressive movement for social change: cooperation, size decreasing, decentralization, diversity, collectivity and creativity. 

The security of the existing system is based on the perception imposed by itself, [3] that, each person should exist by successfully competing all other persons. The existing system teaches that, we become successful when we manage to impose our will upon other people, similarly to what elephant seals do, but with only difference that instead of growing our mass we should grow our extracorporeal supplies. By invalidating this perception in real, the system will be left without its most effective ideological foundation.

> What is change?

We have consolidated that we shouldn't be considering as change the switching from one system of dominance based on financial superiority, to another based on ideological, religious, military or any other superiority. Thus, any attempt to overthrow the financial dominance, should prior have securely embedd that it will not end up to the establishment of another kind of dominance.
It is important to refer specifically to a progressive social change and not in general to the overthrowing of the existing system, and therefore, in this context, we need to be looking both for the meaning of progress and the meaning of change.
The meaning of progress for the people and our societies could be described as, our ability to converse on what is good and what is fair, while putting effort so that the in-between-us relations are formed in the manner we choose.

It is most unlikely for a change to occur towards the direction of good and fair coming from physical inevitability. Such expectations corresponding to elephant seals should not refer to humans who may understand the consequences of the one or the other choice, and cooperate for the achievement of the one or the other cause. We can not expect for the 19 elephant seals that have been blocked from reproduction to cooperate in order to change minds to the one dominant seal for the mistreatment he imposes on them. Neither we can expect from these beings to cooperate in order to violently overthrow their oppressor and establish between them a fair social system. Unfortunately for the elephant seals, only a physical causality could cancel the misery that a few put on all the rest. For us people though, the research for the more fair, along with the cooperation for its achievement, constitute actions that when we do not develop, even our substance as humans may be put under question.

The demand however for justice, is mostly limited to the personal living conditions having as criterion people gaining more than we do, while being indifferent for the condition of those who gain less or even nothing at all.
This self-interested justice id expressed in a paradox way:
The interest of most people is exhausted in the direction of the expansion of the wealth that each one can obtain privately having as criterion those who have more, and doesn't extend towards the direction of a fair sharing between the sum of the people.

The daily antagonistic routine supported by the dominant teachings lead people to conceive the social environment and oneself more like an elephant seal than a human being. In the system's terminology, the social injustice we cause is attributed to us as success. Antagonism and the pursuit for success, become for every human the tangible goal from which if one deviate, one knows of the danger of being marginalized similarly to one of the 19 weak elephant seals. The meaning of justice, in this context, even in its most sensitive expression, is far away from including the sum of a community, and even more of the world.
Thus, besides excluding from the frame of social well-being the next-door people who have "failed", we do the same for the workers-slaves of the "developing" world who produce for us most of the products we consume. In both cases we show tremendous lack of thoughtfulness and great amount of analgesia.

Progress, as antagonism and growth, and success, as analgesia and inhumanity, are constantly presented around us teaching and urging us to reproduce a deeply inhumane social system. There isn't any chance however for any kind of progress to occur, if it doesn't come as a product of choices made consciously by people in their effort to approach good and fair.


> Which are the available means to a progressive movement for social change?

In order to answer this question it would be useful to define progress as the result of our choices driven by the use of reason in the research of good and fair, while defining regression as the result of our choices driven by irrational impulsion.
Every human and every society struggles inside the contradiction created by the human substance, reason opposite to impulsion, good opposite to easy, fair opposite to available.
It would also be useful to keep in mind that this struggle will never end to a final conclusion, and that it wouldn't be possible to occur in one way, one method or with the presumption that our goals are being best served by specific actions chosen by specific people and not by other actions chosen for the same reason by other people.

Therefore, we could define as progressive social change the moment that the struggle of every human and every society will start taking place, at the most, inside a context ruled by the reason of people, putting aside the existing context that promotes and legalize,s as a starting point for every effort, the leading-to-a-dead-end impulsion maintaining and being maintained by the ruling system of antagonism-growth.

It becomes this way obvious that, for every human and every community working for a progressive social change, the goal is the same as the mean, since the mean actually constitutes the goal in this endless effort.

By the time we accept that the mean constitutes the goal, it would be a paradox for a movement for the progressive social change to allege that "the end justifies the means" excusing this way any choices and any actions.


> Could there be then some authority that would relieve people from the sufferings that authority brings to them? Or, could there be some violence that would abolish violence?

Some, after having entitled themselves to the privilege of authority and violence, claim that, yes, there can be authority and violence for the benefit of the most. In their imagination, they are the most capable ones to run the State in order to practice these privileges in an ideal way, introducing a centralization for a good cause an a violence with kind intentions.
No matter how hard it is, we need to train ourselves in order to become able to recognize that such overestimated beliefs are perfectly built in the system where each man and each group of people become forced to compete and magnify infinitely; regardless to whether the means for this cause are sometimes the means of production or, in other occasions, idealistic ideologies and superstitions.

There is no doubt that, a progressive change can be succeeded by the weakening of the authority, the weakening of violence and the weakening of the centralized State, which was meant to be the ideal carrier of any growing authority and any growing violence. Authority and violence, nevertheless, might occur anywhere, even outside the context of a centralized State and this should be well known to all of the people.

Legislators in modern societies have long forgotten the foundations of the rules of the primitive societies according to which, for every thing that all would wish to obtain but they shouldn't, since the pursuit of acquisition will bring antagonism and destruction, the society defines limits so that finally no one shall obtain it. The simplicity and the effectiveness of the application of such restrictions in the small numbered primitive societies wouldn't be possible to apply to the numerous populated societies that, meanwhile, have occurred by the need of the authorities to strengthen through growth and in which are formed castes of representatives and bureaucratic organizations with instincts and reflections of self-preservation.
It isn't, however, the great number of people that chain modern societies to the system of antagonism-growth but two more worrying causes:
- the establishment of the belief that not all people are entitled to an equal level of well being, and, 
- the establishment of a state protector of the dominants, that constantly upgrades its capabilities in order to keep the dominants safe from the destruction they cause around them, treating all other humans as disposable herds.


> Which is anyway this progressive movement for social change and when is it going to make its presence noticeable?

This movement sometimes exists as flares of thought, while other times as behaviors and actions coming from people and movements since thousands of years; doubtless ever since a man was enslaved for the first time. It would be desirable, for this movement to make its presence decisive before the teachings of arrogance along with irrational impulses destroy everything beautiful in the world and everything good that people have made or that are capable of making.


> Acting now

The value of human life

- Can we reject as anti-human the classification of human life to worthy and unworthy?
- Can we reject as anti-human the idea that, for granted there are people succeeding and others failing and that, those failing are guilty and responsible for their incapability towards the demands of life?
- Can we search, reveal and reject any expressions of "success" aiming to dominance through the depreciation of other people?
- Can we control our need to feel important in a manner that doesn't include dominance upon others?
- Can we, in any action of imposition and dominance, recognize our hideous and anti-human self?
- Can we not recognize any man as authority in matters regarding our existence and co-existence?
- Can we recognize in every human being marginalized by the mechanisms of the "successful" ones the right to revolt in order to void the unfairness and to regain the coequal human substance?

At the same time,
- Can we not participate in any growth intended to maintaining authorities?
- Can we question and void anything that can turn to a tool of authority in the hands of the strong?
- Can we redefine the meaning and the use of property?
- Can we protect every human being from its transformation to useful equipment, production number or monetary measure?
- Can we turn our back to everything that limits the perspective of a humane life for today's generations and the generations to come?

We doubtlessly can and, in any case, there are always people trying this in, sometimes, more and, sometimes, less effective manners. What is important though, is that for the application of the most of these, is needed a personal and collective effort in the context of culture. Meaning, there is needed a new narrative both for the meaning of well being and the meaning of social bonding, which will void the narratives of private well being, of the monetary-quantitative growth, of hierarchy and enforcement.

The importance of synthesis and diversity  

Authoritarian formations have failed since, besides being easily corrupted by various authorities,[4] they reproduce accurately the structure of the system that we want to free ourselves from.
Ideological formations on the other hand, fail constantly and this is reasonable since, every ideology is a product of the knowledge and the perceptions of a specific era. Any established view of the world, within a minimum of the historic time becomes outdated.

The most important issue though, regarding both authoritarian and ideological formations in general, is that the solutions proposed by each one of these formations are antagonistic to the proposals stated by all the other. In a few words the core of each such formation, consists of the same substances as the culture of antagonism, growth and enforcement.
In his book The perfect State: The night of the reptiles, Andreas Georgiou refers to the "ideal" peak of social formation, in a system where everything will be calculated to the last detail, either for the benefit of few or in the name of the most, as the humanity's worst nightmare.

In a few words, there is no ideological formation on which we should concede the "salvation" of humanity because instantly, even if -by a miracle- such a magnificent plan becomes real, humanity will be trapped inside an extreme and catastrophic dead end.

On the other hand, anything that can react, composing itself and its environment, along with recomposing itself constantly, producing innovation and diversity, starting from behavior, to production of goods, and to theory formulation, and all this with respect and love towards the uniqueness of each human being, curing to search for the good and the fair, constitutes the fire fly, the torch or the star that lightens for the people a humane path.


A N N E X   Ι
A fictional community

If we imagined ourselves inside a small-numbered and magically self-sufficient community, let's say of about 30 persons, that would all have to work, what would be the rules of co-existence and administration?
- Would we choose to pair in free will and equally, or some would have special privileges?
- Would we choose for some to have greater access to goods?
- Αν ένας ήταν τυφλός θα τον εξαπατούσαμε σε κάθε ευκαιρία;
- If a blind person was among us, would we cheat on him in every possible occasion?
- If one was mentally disabled would we share equally the time needed for his care?
- Would we grant special privileges to the physician and the judge opposite to the stonemason and the baker?
- Would we allow to one of us to concentrate privileges in order to use it to impose his will upon the rest of us?
- Would we expect from the farm-worker to work more and for more years than the teacher?
- Would we choose someone for mayor?
- Would we expect from all to become mayors, or we would consider that, let's say, the builder or the farm worker aren't qualified for this?
- Would we approve of any expression of the individual personality? Let's say, what if this individual personality was expressed through being dominant? If it was expressed through the concentration of wealth? If it was expressed through secret attempts to form dark networks serving the interests of a small group in the community?

Then lets wonder:
What is restricting us from forming our societies in the way that we would form social relations in a small numbered environment of familiar persons?


A N N E X   Ι Ι
Starting points for the constitutional declaration of a progressive movement for social change

- We the people choose that all the people, regardless the differences in the look, the personality, the abilities, the origins and everything that might differentiate us, we are equal between us and the life of each one has the exact same value as of everybody else.
- We the people choose that every person can and should contribute for the survivor and the well-being of his own and of all of the people, depending on his abilities and his interests. Accordingly, we choose that every man should be in position to become, in an equal manner, receiver of the other peoples contribution to the common well-being.
- We the people choose to see in every natural good, like the land, the water, and the air, every human creation and every knowledge, as a public domain available to all people and all future generations, which by no-means anyone might privatize in order to turn it against other people and future generations.
- We the people choose to encourage and reward creativity in all aspects of human activity, like producing goods, developing services, sciences, arts, political and social education, and so on.
- We the people choose to work, for the development and maintenance of diversity on all levels of human activities, for the development of complex networks connecting communities, for the support of people and communities whose efforts find a dead-end or fail.
- We the people choose to protect our lives and the lives of the future generations from the concentration of wealth, power, authority and any form of "superiority" left in the hands of social groups or people, by constantly practicing discourse and by staying socially and politically vigilant, by developing social consciousness, and by forming and keeping social rules.
- We the people choose to determine ourselves as the beings that live while searching for the good and fair through the development of our consciousness, rather than the beings looking for the more and the needed through the development of their technologies.
- We the people choose to synchronize our needs and our impulsion, to the capabilities of the environment, which in any case will be the most important heritage to the future generations.


N O T E S

[1] The Athens Democracy had not been a naturally occurring creation of reason, as some present it, since it had been the attempt of a rational adjustment of the ancestral egalitarian rules of the Athens tribes, in the new conditions defined by the productive use of enslaved humans. As one would expect, inside a class society any such attempt is doomed to fail since the belief that there are superior and inferior humans sooner or later effects the forming of the social rules among the "superior" free citizens.

[2] This period, on the Cyclades for example, seems to gradually end 4.300 years ago, when settlements move to naturally or artificially fortified locations, while at the same time powerful authorities are been established from Mesopotamia to Egypt. 

[3] The meaning of system here, is not limited to capitalism but expands to any system of dominance as formed through time since the invention of slavery. 
Teachings that have imposed this perception of the antagonistic "nature" of human appear since the Homer era. It should be a rational choice of every progressive person to recognize in Iliad and Odyssey, instead of a magnificent work of poetry, a blatant, anti-humane propaganda of a newly established system of authority. 
In Iliad, Thersites -exponent of the human rationalism, becomes ridiculed and humiliated by Odysseus, while in Odyssey, it is the one king [άνακτας, ανακτώ - recapture] killing the many deliberately morally depreciated contenders, reversing the egalitarian totemic tradition of the equals and justifying the prior to civilization, animal structure of human societies. 

[4] Any formation, and not only authoritarian ones, might become corrupt by the State and its side mechanisms. A possible shield that movements can develop might be the scholastic keeping of the rules of equality, democracy and transparency, along with the agreement on constitutional principles supposed to stay inviolable in any case.

Ξερετε ποιός είμαι εγώ; / Μανώλης Κορωνιωτάκης

20170203

War and coercion: the keystones of modern societies

Normality
It is a hard task questioning the normality of ourselves and the world we live in. We face this difficulty coming both from matters we consider as personal, along with matters we consider as social. Everything though composing our supposedly normality of ourselves and our world, is a product of processes in which, in the limits of our mental abilities, is defined by conscious or unconscious choices, made by us, other persons and groups, along with any kind of coincidences and randomnesses since the "beginning of time". Normality thus, potentially, includes innumerate versions of which some survive in time while new appear constantly.

Diversity
Modern world tends to drastically limit the diversity of the "normalities" since, on one hand, it forms conditions that allow the reticulation of humanity, while, on the other, it is able of defining the pursuits of persons and groups through teachings coming from an amazingly small number of cultural and trading centers.
As we know that developing diversities consist the natural rule of establishing survival and evolution, we can suspect that by limiting it, we might possibly put ourselves in a serious danger.

Time
We are being taught, ever since the Iliad era, that our world is a world of relentless violence, dedicated to simultaneously create magnificent glory and total destruction  This supposedly self proven normality of our world, is established and driven by people who stand above all of us and carry special gifts, even to communicate with supernatural entities, whom their lives are dedicated to command and overrule.
We avoid however to acknowledge that this particular normality, as it has been taught since the Iliad era until now, has only lasted a glimpse of an eye. In all of the rest of the human time, humanity has been evolving seeking the development of reason, empathy, and cooperation, in a constant struggle aiming to reduce antagonism and the destruction it produces.

Knowledge
This minimum glimpse of the eye has been enough for us to,
acknowledge normality in the ridicule of Thersites by Odysseus when he urges his co-warriors to disobedience and peaceful life,
acknowledge normality in the inversion of the totemic tradition in Odyssey where the equals are murdered by the king [άνακτας-recapture],
justify the submission of women to men as reasoned by the invalidation of the Erinnyes in Oresteia, and to,
tolerate the control of knowledge and social innovation by the respective authority as predisposed by the myth of Prometheus.

Fate
We choose to acknowledge as normal the complex system of antagonism separating people to the, more or less, successful ones and to the failed ones. This way, every one sharing a few crumbs of the "success" pie, sees normality in poverty, misery, wars turning cities to ground and people to refugees, as long as this poverty, misery and displacement regards other persons. Most remarkable is the fact that the poor, the miserable and the misplaced seem to conceive their state as a game of fortune instead of the result of a sequence of decisions made by them and other people.

Nature
It is pointless expending ourselves arguing about the potentials of human mentality or the limits of "human nature". It's certain however that, propensity to violence or imperiousness is part of this nature, just like many more often totally contradicting tendencies. The content of human behavior though, is defined by the intelligent choice, evaluating and rejecting the harmful tendencies in behalf of the useful ones, both in the personal and the social frame, while at the same time giving to the personal and the social a convergent path.

War
In the following texts appears an attempt to represent the human world beyond its most common conceptions, along with an attempt to find facts that have formed and are forming it.
In these texts the moment that the weapons are turned to means of production, is presented as the milestone in human History after which humanity is being organized in relations of coercion and submission, which in a more or less obvious manner contain war.

http://war-and-coercion.blogspot.gr/