Αν είμασταν μυρμήγκια, καθώς τα ένστικτά μας θα είχαν προνοήσει για πολλά από αυτά που τυχαία συμβαίνουν, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει η τάδε νομοτέλεια και η δείνα αναγκαιότητα που θα καθορίσει το μέλλον της μυρμηγκοκοινωνίας μας.
Θα ζούσαμε έτσι ήσυχοι και ασφαλείς γνωρίζοντας λίγο-πολύ αυτά που θα ακολουθήσουν.
Όπως πάντα, όλοι ανεξαιρέτως θα εργαζόμασταν με ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία για το καλό της μυρμηγκοκοινωνίας. Η βασίλισσα -καθηλωμένη- θα γεννούσε χιλιάδες και εκατομμύρια μυρμηγκάκια, οι τροφοί θα φρόντιζαν την ίδια και τα νεογνά, οι μηχανικοί θα έσκαβαν πολυδαίδαλες στοές με εξαιρετικό εξαερισμό και προστασία από πλημμύρες, οι καλλιεργητές θα φρόντιζαν τους μύκητες, οι κτηνοτρόφοι τις μελίγκρες, οι αποθηκάριοι θα γινόντουσαν ακόμα και οι ίδιοι δοχεία για να συντηρούν όσα οι τροφοσυλλέκτες θα κουβαλούσαν στα υπόγεια, και οι στρατιώτες θα θυσίαζαν χωρίς δεύτερη σκέψη την ύπαρξή τους για να προστατέψουν το σώμα της μυρμηγκοκοινωνίας μας. Ένας-ένας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο όλοι το ίδιο, απαρατήρητοι θα πέφταμε όταν οι δυνάμεις θα μας εγκατέλειπαν, όπως πέφτουν οι μικρές τριχούλες από ένα μεγάλο μαλλιαρό αιωνόβιο σώμα.
Αν τύχαινε να εξοικονομήσουμε πολλή τροφή και πληθαίναμε υπερβολικά θα στέλναμε αποίκους να εξερευνήσουν νέους τόπους και να φτιάξουν νέες μυρμηγκοκοινωνίες.
Αν τύχαινε να έρθουν στα δικά μας χωράφια και στα δικά μας δέντρα άλλα μυρμήγκια, χωρίς σκέψη θα κάναμε πόλεμο κι ο καταπατητής, μέχρι και τον τελευταίο, θα γινόταν οφέλιμες πρωτεϊνες στα κελάρια μας.
Αν τύχαινε να έρθει μια μπουλντόζα για να χτίσει μια ανθρώπινη πολυκατοικία, ακόμα και τότε κάποιοι θα τα κατάφερναν να ζήσουν και να φτιάξουν νέες στοές στα περβάζια, στους κήπους, ακόμα και μέσα στους τοίχους των ανθρώπων.
Αν τύχαινε να έρθουν αρπακτικά μυρμήγκια πιο δυνατά από εμάς, όλοι μέχρι και τον τελευταίο θα γινόμασταν θρεπτικές πρωτεϊνες στα κελάρια τους.
Δεν είμαστε όμως.
Θα ζούσαμε έτσι ήσυχοι και ασφαλείς γνωρίζοντας λίγο-πολύ αυτά που θα ακολουθήσουν.
Όπως πάντα, όλοι ανεξαιρέτως θα εργαζόμασταν με ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία για το καλό της μυρμηγκοκοινωνίας. Η βασίλισσα -καθηλωμένη- θα γεννούσε χιλιάδες και εκατομμύρια μυρμηγκάκια, οι τροφοί θα φρόντιζαν την ίδια και τα νεογνά, οι μηχανικοί θα έσκαβαν πολυδαίδαλες στοές με εξαιρετικό εξαερισμό και προστασία από πλημμύρες, οι καλλιεργητές θα φρόντιζαν τους μύκητες, οι κτηνοτρόφοι τις μελίγκρες, οι αποθηκάριοι θα γινόντουσαν ακόμα και οι ίδιοι δοχεία για να συντηρούν όσα οι τροφοσυλλέκτες θα κουβαλούσαν στα υπόγεια, και οι στρατιώτες θα θυσίαζαν χωρίς δεύτερη σκέψη την ύπαρξή τους για να προστατέψουν το σώμα της μυρμηγκοκοινωνίας μας. Ένας-ένας, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο όλοι το ίδιο, απαρατήρητοι θα πέφταμε όταν οι δυνάμεις θα μας εγκατέλειπαν, όπως πέφτουν οι μικρές τριχούλες από ένα μεγάλο μαλλιαρό αιωνόβιο σώμα.
Αν τύχαινε να εξοικονομήσουμε πολλή τροφή και πληθαίναμε υπερβολικά θα στέλναμε αποίκους να εξερευνήσουν νέους τόπους και να φτιάξουν νέες μυρμηγκοκοινωνίες.
Αν τύχαινε να έρθουν στα δικά μας χωράφια και στα δικά μας δέντρα άλλα μυρμήγκια, χωρίς σκέψη θα κάναμε πόλεμο κι ο καταπατητής, μέχρι και τον τελευταίο, θα γινόταν οφέλιμες πρωτεϊνες στα κελάρια μας.
Αν τύχαινε να έρθει μια μπουλντόζα για να χτίσει μια ανθρώπινη πολυκατοικία, ακόμα και τότε κάποιοι θα τα κατάφερναν να ζήσουν και να φτιάξουν νέες στοές στα περβάζια, στους κήπους, ακόμα και μέσα στους τοίχους των ανθρώπων.
Αν τύχαινε να έρθουν αρπακτικά μυρμήγκια πιο δυνατά από εμάς, όλοι μέχρι και τον τελευταίο θα γινόμασταν θρεπτικές πρωτεϊνες στα κελάρια τους.
Δεν είμαστε όμως.
