Για τους ανθρώπους δεν υπάρχει συλλογική κεκτημένη
γνώση της πραγματικότητας ενώ υπάρχει μια κοινή ζωική προέλευση. Έτσι, ο ίδιος πολιτισμός που
ανέδειξε τον Μπαχ, τον Μότσαρτ, τον Γκαίτε, τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Φρόυντ
και τόσους άλλους, σε δεδομένη στιγμή πραγματοποίησε γενοκτονίες «κατώτερων»
ανθρώπων.
Το πιο
αξιοπρόσεκτο όμως είναι το εξής: αν οι ναζιστές είχαν κερδίσει τον πόλεμο τα
βιβλία ιστορίας θα ανέφεραν πως ο πόλεμος έγινε προκειμένου «να μεταλαμπαδευτεί
ο σπουδαίος πολιτισμός τους στην υπόλοιπη ανθρωπότητα». Θα ανέφεραν ακόμα πως «οι
συνθήκες όταν έγινε ο πόλεμος ήταν διαφορετικές από τις σημερινές» και πως «δεν
μπορούμε να αξιολογούμε τις επιλογές εκείνων των ανθρώπων με τα σημερινά
κριτήρια». Θα μαθαίναμε ακόμα πως δεν υπήρχε για αυτούς άλλη επιλογή προκειμένου
«να προφυλαχτούν από την διαρκή επεκτατικότητα των αντιπάλων τους» παρά μόνο κάνοντας αυτή την εκστρατεία, η οποία, ας μην ξεχνάμε πως «ωφέλησε κυρίως τους ίδιους
τους κατακτημένους λαούς».
Η ανθρώπινη νόηση,
σε συλλογικό επίπεδο, δεν φαίνεται ικανή να κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη
ζωικότητα. Αντίθετα, η ανθρώπινη ζωικότητα κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη νόηση
περιορίζοντάς την στον ρόλο του επινοητή φτηνών άλλοθι.
Τότε είναι που
συμβαίνει το πιο αξιοθαύμαστο: όλοι, οι περισσότεροι πιο σωστά οι οποίοι όμως προσδιορίζουν το συλλογικό ένα, είναι
διατεθειμένοι να αποδεχτούν ακόμα και τα πιο γελοία ψέματα ως την μόνη αλήθεια.
Αναφέρει ο Φρόυντ στο «Γιατί πόλεμος;»: «λέμε ότι οι άνθρωποι στον πόλεμο πέφτουν πολύ χαμηλά. Στην πραγματικότητα όμως η ανθρωπότητα ποτέ δεν ανέβηκε στο ύψος που θέλουμε να την φανταζόμαστε».
