Δεν υπάρχει τίποτα το παράδοξο σε αυτή την εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίθετα αντανακλώνται σε αυτήν πλήρως οι κυρίαρχες αντιλήψεις και διδασκαλίες μεταξύ των ανθρώπων σχετικά με το κάτω από ποιούς όρους δομούνται οι ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.
Αποδεχόμαστε ως κύρια αρχή που διέπει αυτές τις σχέσεις το δίκαιο του ισχυρού. Ακόμα και όσοι διαμαρτύρονται για την συνθήκη που κρατά τους ίδιους στην θέση του αδύναμου δεν στέκονται με σαφήνεια κριτικά απέναντι σε αυτό το είδος δίκαιου, ούτε και εργάζονται μεθοδικά για την αναίρεση του πολιτισμού που το εκτρέφει, παρά στρέφονται αποκλειστικά ενάντια στον εκάστοτε κυρίαρχο την συγκεκριμένη στιγμή.
Η ισχυροποίηση της Γερμανίας και η απαίτηση των ηγετών της οι ασθενέστεροι λαοί να υποτάσσονται στην ισχύ της, είναι πανομοιότυπη με τη αυτοπεποίθηση που έχει ένας θαλάσσιος ελέφαντας με βάρος έξι τόνων την στιγμή που έχει εκδιώξει μεγάλο αριθμό νεαρών και ασθενέστερων αρσενικών προκειμένου να γονιμοποιεί αποκλειστικά μέχρι και είκοσι θηλυκά. Αυτή η παρομοίωση δεν είναι καθόλου παράδοξη καθώς σαν αφετηρία τόσο του θαλάσσιου ελέφαντα, όσο και της Γερμανίας, είναι η απόκτηση και διατήρηση της κυριαρχίας. Γνωρίζουμε πως αυτός ο θαλάσσιος ελέφαντας κάποια στιγμή δεν θα είναι τόσο δυνατός ή ίσως εμφανιστεί ένας ακόμα πιο μεγάλος και δυνατός, πράγμα όμως το οποίο τα ζωικά του ένστικτα και το επίπεδο νοημοσύνης του δεν τον βοηθά να το αναλογιστεί και έτσι συμπεριφέρεται μοιραία μέχρι εκείνη την στιγμή.
Οι γερμανοί ηγέτες γνωρίζουν πως διαρκώς πρέπει να ισχυροποιούν την χώρα τους (μαζί βέβαια και τον εαυτό τους) προκειμένου να διατηρεί την θέση της και να αμύνεται έναντι ανερχόμενων κυρίαρχων. Αυτό δημιουργεί συνθήκες συνεχούς ανταγωνισμού ο οποίος βασίζεται στην μεγέθυνση, η οποία αν και μας αρέσει να την ονομάζουμε ανάπτυξη, στην ουσία δεν είναι κάτι άλλο από την διεύρυνση της ισχύος των κυρίαρχων με την χρήση και αποστράγγιση φυσικών και ανθρώπινων πόρων.
Όταν το 416 π.Χ. οι Αθηναίοι εξέφραζαν την αλαζονεία τους προς τους Μήλιους, και πολύ περισσότερο, όταν αυτή η αλαζονεία νομιμοποίησε στις συνειδήσεις τους την σφαγή των Μηλίων, δεν μπορούσαν να φανταστούν ποιά θα ήταν η κατάληξη της δικής τους πόλης μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η παθογένεια του ζωικού πάθους για κυριαρχία και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα.
Οι κοινωνίες και οι οικονομίες είναι δομημένες πάνω σε αυτό το ζωικό πάθος για το οποίο Καρλ Μάρξ είχε αναφέρει πως "ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσεις", υπονοώντας μεταξύ άλλων, ή ίσως κυρίως, ότι ένας κυρίαρχος δεν νοιάζεται για μακροπρόθεσμους υπολογισμούς, ή ίσως για υπολογισμούς που δεν αφορούν το κέρδος γενικά, και εξαντλεί έτσι την διορατικότητά του σε αυτόν τον περιορισμένο ορίζοντα.
Το πρόβλημα της ανθρωπότητας δεν περιορίζεται όμως στους καπιταλιστές, ούτε στην Γερμανία, αλλά διευρύνεται σε όλες τις εκφάνεις του πολιτισμού ο οποίος αναγνωρίζει στην κυριαρχικότητα την φυσιολογική και αναγκαία συνθήκη που ρυθμίζει τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.
Αυτή η καταστροφική ουτοπία του ανταγωνισμού, της μεγέθυνσης και της "ανάπτυξης", αν δεν καταδειχτεί έγκαιρα και σε παγκόσμιο επίπεδο οι εξελίξεις δεν θα περιλαμβάνουν κάποια έκπληξη.
Αντίθετα, παραδείγματα εκπλήξεων που ανέδειξαν τα μοναδικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, να προνοούμε και να επιλέγουμε το μέλλον μας, αποτελούν οι διακηρύξεις του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και οι αντίστοιχες διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαμόρφωσαν συνθήκες ειρήνης στον ευρωπαϊκό χώρο επί εβδομήντα συνεχή έτη, μαζί και τα κινήματα που υπερασπίστηκαν αυτά τα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν κανέναν λόγο να θρέφουν την γερμανική κυριαρχικότητα, ενώ έχουν κάθε λόγο να αναζητούν δρόμους που θα τους οδηγούν ολότελα στην αντίθετη κατεύθυνση, της μεταξύ τους συνεργασίας και κατανόησης. Παράλληλα δεν έχουν λόγο να οικοδομούν μια ευρωπαϊκή οικονομία προκειμένου να σταθούν ανταγωνιστικά προς όλους τους άλλους λαούς της γης, προσπαθώντας να "κυριαρχήσουν στις αγορές". Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο, για την ασφάλεια και το κοινό όφελος όλων, να πειραματίζονται με ειλικρίνεια στην διαμόρφωση και ανάδειξη νέων τρόπων συνεργασίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
Αποδεχόμαστε ως κύρια αρχή που διέπει αυτές τις σχέσεις το δίκαιο του ισχυρού. Ακόμα και όσοι διαμαρτύρονται για την συνθήκη που κρατά τους ίδιους στην θέση του αδύναμου δεν στέκονται με σαφήνεια κριτικά απέναντι σε αυτό το είδος δίκαιου, ούτε και εργάζονται μεθοδικά για την αναίρεση του πολιτισμού που το εκτρέφει, παρά στρέφονται αποκλειστικά ενάντια στον εκάστοτε κυρίαρχο την συγκεκριμένη στιγμή.
Η ισχυροποίηση της Γερμανίας και η απαίτηση των ηγετών της οι ασθενέστεροι λαοί να υποτάσσονται στην ισχύ της, είναι πανομοιότυπη με τη αυτοπεποίθηση που έχει ένας θαλάσσιος ελέφαντας με βάρος έξι τόνων την στιγμή που έχει εκδιώξει μεγάλο αριθμό νεαρών και ασθενέστερων αρσενικών προκειμένου να γονιμοποιεί αποκλειστικά μέχρι και είκοσι θηλυκά. Αυτή η παρομοίωση δεν είναι καθόλου παράδοξη καθώς σαν αφετηρία τόσο του θαλάσσιου ελέφαντα, όσο και της Γερμανίας, είναι η απόκτηση και διατήρηση της κυριαρχίας. Γνωρίζουμε πως αυτός ο θαλάσσιος ελέφαντας κάποια στιγμή δεν θα είναι τόσο δυνατός ή ίσως εμφανιστεί ένας ακόμα πιο μεγάλος και δυνατός, πράγμα όμως το οποίο τα ζωικά του ένστικτα και το επίπεδο νοημοσύνης του δεν τον βοηθά να το αναλογιστεί και έτσι συμπεριφέρεται μοιραία μέχρι εκείνη την στιγμή.
Οι γερμανοί ηγέτες γνωρίζουν πως διαρκώς πρέπει να ισχυροποιούν την χώρα τους (μαζί βέβαια και τον εαυτό τους) προκειμένου να διατηρεί την θέση της και να αμύνεται έναντι ανερχόμενων κυρίαρχων. Αυτό δημιουργεί συνθήκες συνεχούς ανταγωνισμού ο οποίος βασίζεται στην μεγέθυνση, η οποία αν και μας αρέσει να την ονομάζουμε ανάπτυξη, στην ουσία δεν είναι κάτι άλλο από την διεύρυνση της ισχύος των κυρίαρχων με την χρήση και αποστράγγιση φυσικών και ανθρώπινων πόρων.
Όταν το 416 π.Χ. οι Αθηναίοι εξέφραζαν την αλαζονεία τους προς τους Μήλιους, και πολύ περισσότερο, όταν αυτή η αλαζονεία νομιμοποίησε στις συνειδήσεις τους την σφαγή των Μηλίων, δεν μπορούσαν να φανταστούν ποιά θα ήταν η κατάληξη της δικής τους πόλης μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η παθογένεια του ζωικού πάθους για κυριαρχία και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα.
Οι κοινωνίες και οι οικονομίες είναι δομημένες πάνω σε αυτό το ζωικό πάθος για το οποίο Καρλ Μάρξ είχε αναφέρει πως "ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσεις", υπονοώντας μεταξύ άλλων, ή ίσως κυρίως, ότι ένας κυρίαρχος δεν νοιάζεται για μακροπρόθεσμους υπολογισμούς, ή ίσως για υπολογισμούς που δεν αφορούν το κέρδος γενικά, και εξαντλεί έτσι την διορατικότητά του σε αυτόν τον περιορισμένο ορίζοντα.
Το πρόβλημα της ανθρωπότητας δεν περιορίζεται όμως στους καπιταλιστές, ούτε στην Γερμανία, αλλά διευρύνεται σε όλες τις εκφάνεις του πολιτισμού ο οποίος αναγνωρίζει στην κυριαρχικότητα την φυσιολογική και αναγκαία συνθήκη που ρυθμίζει τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις.
Αυτή η καταστροφική ουτοπία του ανταγωνισμού, της μεγέθυνσης και της "ανάπτυξης", αν δεν καταδειχτεί έγκαιρα και σε παγκόσμιο επίπεδο οι εξελίξεις δεν θα περιλαμβάνουν κάποια έκπληξη.
Αντίθετα, παραδείγματα εκπλήξεων που ανέδειξαν τα μοναδικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, να προνοούμε και να επιλέγουμε το μέλλον μας, αποτελούν οι διακηρύξεις του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και οι αντίστοιχες διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαμόρφωσαν συνθήκες ειρήνης στον ευρωπαϊκό χώρο επί εβδομήντα συνεχή έτη, μαζί και τα κινήματα που υπερασπίστηκαν αυτά τα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν κανέναν λόγο να θρέφουν την γερμανική κυριαρχικότητα, ενώ έχουν κάθε λόγο να αναζητούν δρόμους που θα τους οδηγούν ολότελα στην αντίθετη κατεύθυνση, της μεταξύ τους συνεργασίας και κατανόησης. Παράλληλα δεν έχουν λόγο να οικοδομούν μια ευρωπαϊκή οικονομία προκειμένου να σταθούν ανταγωνιστικά προς όλους τους άλλους λαούς της γης, προσπαθώντας να "κυριαρχήσουν στις αγορές". Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο, για την ασφάλεια και το κοινό όφελος όλων, να πειραματίζονται με ειλικρίνεια στην διαμόρφωση και ανάδειξη νέων τρόπων συνεργασίας μεταξύ των λαών της Ευρώπης και όλου του κόσμου.
