"Πίστευα πως πετάξαμε μια αγριόγατα στην ακτή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια φάλαινα έξω απ' τα νερά της."
- Ο Τσώρτσιλλ για την επιχείρηση Σίνγκλ στις ιταλικές ακτές,
υπό τον στρατηγό Λούκας, Ιανουάριος 1944.
Η αγαπημένη πρόταση πολλών πρόσφατων πρωθυπουργών "αναλαμβάνω την ευθύνη" είναι πλέον, ήταν πάντα στην πραγματικότητα, άνευ περιεχομένου και όποιος επιμένει να την εκφέρει απλώς διολισθαίνει στην αυτογελοιοποίηση.
Η ευθύνη απέναντι στον λαό δεν περιλαμβάνει την υποδούλωσή του επειδή "δεν υπάρχει άλλη επιλογή", όπως επίσης έχει ακουστεί από πολλούς πρόσφατους πρωθυπουργούς.
Εξυπηρετούνται κάποιοι να λένε πως με την υπογραφή αυτής της συμφωνίας υποτέλειας, ο Αλέξης Τσίπρας από αρχηγός ενός ακροαριστερού κόμματος έγινε πολιτικός ηγέτης.
Ένας πολιτικός ηγέτης όμως που, στο όνομα της αριστεροσύνης του, αυτό για το οποίο πραγματικά θα φέρει την ευθύνη από εδώ και πέρα θα είναι η απολίτικη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, το κοινωνικό χάος, η διόγκωση της Χρυσής Αυγής, και όλα αυτά με κατάληξη την πλήρη υποταγή του λαού.
Η ευθύνη απέναντι στον λαό αυτή την στιγμή είναι πραγματικά μεγάλη για να ξεστομίζεται ως ατάκα φτηνού σίριαλ. Η ευθύνη απέναντι στον λαό είναι ελαφριά όταν στηρίζεται στις πλάτες του συστήματος και βαριά όταν συστρατεύεται με τις ελπίδες του λαού.
Είναι ανάξιο να μιλά κανείς για ευθύνη την ίδια στιγμή που επιλέγει να βυθίζει τον λαό και την χώρα στην υποτέλεια, ενώ είναι άξιο να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τις επιλογές που τον απελευθερώνουν.
Δεν αμφιβάλει κανείς πως μια τέτοια επιλογή, ενάντια σε κάθε συνήθεια και κάθε παραπλανητική ασφάλεια, θα αποτελούσε μεγάλη υπέρβαση σε προσωπικό επίπεδο και απαιτεί μεγάλο νοητικό σθένος. Όταν όμως ένας λαός είναι έτοιμος να κάνει μια τέτοια υπέρβαση είναι ντροπιαστικό να μην την αναλαμβάνουν αυτοί που υποτίθεται ότι την δρομολόγησαν.
Όποιος μιλά για ευθύνη ας μην αποστρέφει το βλέμμα από την γνώση ότι ο λαός είναι ώριμος και περιμένει από αυτόν:
- να τον εμπνεύσει σε πράξεις και έργα ώστε να υπερβεί τα όρια της αναξιοπρέπειας που, μέσα στο καθεστώς της χρηματοκρατίας, ορίζουν την ύπαρξή του μέχρι σήμερα,
- να μιλήσει, όχι με τα βαρίδια των πολιτικάντικων τακτικισμών αλλά, με την ειλικρίνεια του οραματιστή,
- να εκπροσωπήσει την θέληση αυτών που πρόσφεραν την αυτοθυσία τους σαν λίπασμα στην ευμάρεια κάθε άξιου ή ανάξιου εξίσου, χωρίς ποτέ να διαπραγματευτούν ανταλλάγματα,
- να είναι γενναίος και ειλικρινής για τον εαυτό του και για τον λαό.
Αλλιώς, ας αποποιηθεί την όποια αριστεροσύνη του αφού δεν του ταιριάζει.
Η ευθύνη απέναντι στον λαό δεν περιλαμβάνει την υποδούλωσή του επειδή "δεν υπάρχει άλλη επιλογή", όπως επίσης έχει ακουστεί από πολλούς πρόσφατους πρωθυπουργούς.
Εξυπηρετούνται κάποιοι να λένε πως με την υπογραφή αυτής της συμφωνίας υποτέλειας, ο Αλέξης Τσίπρας από αρχηγός ενός ακροαριστερού κόμματος έγινε πολιτικός ηγέτης.
Ένας πολιτικός ηγέτης όμως που, στο όνομα της αριστεροσύνης του, αυτό για το οποίο πραγματικά θα φέρει την ευθύνη από εδώ και πέρα θα είναι η απολίτικη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, το κοινωνικό χάος, η διόγκωση της Χρυσής Αυγής, και όλα αυτά με κατάληξη την πλήρη υποταγή του λαού.
Η ευθύνη απέναντι στον λαό αυτή την στιγμή είναι πραγματικά μεγάλη για να ξεστομίζεται ως ατάκα φτηνού σίριαλ. Η ευθύνη απέναντι στον λαό είναι ελαφριά όταν στηρίζεται στις πλάτες του συστήματος και βαριά όταν συστρατεύεται με τις ελπίδες του λαού.
Είναι ανάξιο να μιλά κανείς για ευθύνη την ίδια στιγμή που επιλέγει να βυθίζει τον λαό και την χώρα στην υποτέλεια, ενώ είναι άξιο να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τις επιλογές που τον απελευθερώνουν.
Δεν αμφιβάλει κανείς πως μια τέτοια επιλογή, ενάντια σε κάθε συνήθεια και κάθε παραπλανητική ασφάλεια, θα αποτελούσε μεγάλη υπέρβαση σε προσωπικό επίπεδο και απαιτεί μεγάλο νοητικό σθένος. Όταν όμως ένας λαός είναι έτοιμος να κάνει μια τέτοια υπέρβαση είναι ντροπιαστικό να μην την αναλαμβάνουν αυτοί που υποτίθεται ότι την δρομολόγησαν.
Όποιος μιλά για ευθύνη ας μην αποστρέφει το βλέμμα από την γνώση ότι ο λαός είναι ώριμος και περιμένει από αυτόν:
- να τον εμπνεύσει σε πράξεις και έργα ώστε να υπερβεί τα όρια της αναξιοπρέπειας που, μέσα στο καθεστώς της χρηματοκρατίας, ορίζουν την ύπαρξή του μέχρι σήμερα,
- να μιλήσει, όχι με τα βαρίδια των πολιτικάντικων τακτικισμών αλλά, με την ειλικρίνεια του οραματιστή,
- να εκπροσωπήσει την θέληση αυτών που πρόσφεραν την αυτοθυσία τους σαν λίπασμα στην ευμάρεια κάθε άξιου ή ανάξιου εξίσου, χωρίς ποτέ να διαπραγματευτούν ανταλλάγματα,
- να είναι γενναίος και ειλικρινής για τον εαυτό του και για τον λαό.
Αλλιώς, ας αποποιηθεί την όποια αριστεροσύνη του αφού δεν του ταιριάζει.
