Διδασκόμαστε πως ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι συμβιώνουν αρμονικά, συνεργαζόμενοι και όχι ανταγωνιζόμενοι, αντιβαίνει τους νόμους της ανθρώπινης φύσης και αποτελεί ουτοπία.
Προτού εξετάσουμε οτιδήποτε άλλο ας αναλογιστούμε: θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη ουτοπία από έναν κόσμο στον οποίο για να επιβιώσει κάποιος μέσα στις υφιστάμενες συνθήκες ανταγωνισμού που συχνά φτάνει ακραία επίπεδα, είναι υποχρεωμένος να μεγεθύνεται και να ισχυροποιείται συνεχώς, χρησιμοποιώντας ό,τι βρίσκει διαθέσιμο, δηλαδή κάθε λεηλατημένο φυσικό πόρο και κάθε υποταγμένη ανθρώπινη ζωή; Θα ήταν ποτέ δυνατόν αυτή η συνεχής μεγέθυνση και καταστροφή να συντελείται επ' άπειρον σε έναν πεπερασμένο κόσμο;
