Ακόμα και στα πιο έγκριτα ντοκυμαντέρ για την καταγωγή του ανθρώπου, βλέπουμε τους προγόνους μας λερούς, λιμασμένους, αναμαλλιασμένους και τρισάθλιους, να γρυλίζουν και να χτυπιούνται σαν άξεστοι.
Ίσως κάποιος παραξενευτεί, καθώς, από ανάλογα έγκριτα ντοκυμαντέρ έχουμε μάθει πως σε όλον τον ζωικό κόσμο, υπάρχουν μέσα στα είδη κανόνες, κώδικες και, συχνά, περίπλοκες κοινωνικές συγκροτήσεις. Τα ζώα, όλα ανεξαιρέτως, φροντίζουν σχολαστικά την καθαριότητα και την υγεία τους, ακόμα σχολαστικότερα δε, την εμφάνισή τους, τον ατομικό στολισμό και τις κατασκευές που αφορούν το ζευγάρωμα και την κατοίκηση.
Από ό,τι διδασκόμαστε όμως, ως δια μαγείας, αυτοί οι προηγμένοι τρόποι συμπεριφοράς δεν αφορούν τα όντα που έμελλε να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Ως μοναδική εξαίρεση, αυτά τα όντα, εμείς οι άνθρωποι δηλαδή, προερχόμαστε από μια άθλια καταγωγή που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ στον κόσμο ολόκληρο.
(Να, μόλις βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα ακόμα επιστημονικό παράδοξο.)
Και πώς απαλλαγήκαμε από αυτήν την κατάντια;
Ω, μα είναι προφανές!
Κάποια στιγμή, μέσα από το ανθρώπινο χάος που, όπως μαθαίνουμε, όμοιό του δεν υπήρξε και δεν υπάρχει στον κόσμο, αναδύθηκε η εξουσία! Η εξουσία στάθηκε, σαν κουκουβάγια και σαν λιοντάρι μαζί, πάνω από το χάος των χιμπατζήδων και των γουρουνιών, δημιούργησε την τάξη, την ιεραρχία, την κοινωνική οργάνωση. Η εξουσία, με εργαλείο τις εντολές και, καμμιά φορά τον βούρδουλα, μας δίδαξε την εργασία και μας οδήγησε στην τροχιά της αέναης προόδου. Η εξουσία έτσι, χαλιναγώγησε την μοναδικά αυτοκαταστροφική και χαοτική ανθρώπινη φύση, εκπληρώνοντας τον απώτερο σκοπό και την ολοκλήρωση του Ανθρώπου.
Να παρατηρήσω πως, αυτές οι γελοιότητες αποτελούν αυτονόητη συνθήκη και πεποίθηση του συνόλου των ανθρώπων. Δυστυχώς, τον 19ο αιώνα οι ανθρωπολογικές γνώσεις και προσεγγίσεις σε συνδυασμό με τις κυρίαρχες αντιλήψεις δεν διευκόλυναν τους προοδευτικούς διανοητές να απαλλαγούν από τις συστημικές διδασκαλίες που διαμορφώνουν το κοινωνικό περιβάλλον από την εποχή που εδραιώθηκαν τα ομηρικά κείμενα μέχρι σήμερα.
