Τα παιδιά μας, μετά από χρόνια, θα βλέπουν τις εικόνες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα διαβάζουν τις μαρτυρίες για τους εξευτελισμούς, τα βασανιστήρια, θα γνωρίζουν ανθρώπους που έζησαν την νιότη τους σαν φαντάσματα, ή άλλους που έζησαν σαν σκλάβοι, στο διπλανό τετράγωνο, στην διπλανή γειτονιά, στο διπλανό χωράφι.
Τα παιδιά μας, που σίγουρα θα είναι καλύτερα από εμάς, θα ρωτούν μετά από καιρό:
"Μα καλά, δεν γνωρίζατε; Δεν βλέπατε; Τι σόι άνθρωποι είσαστε 'σείς;"
Η πιο ειλικρινής απάντηση ίσως να είναι:
"Δεν θέλαμε να ξέρουμε γιατί δεν μας βόλευε. Είχαμε άλλωστε τα δικά μας προβλήματα. Έπρεπε να μεγαλώσουμε κι εσάς."
Και θα μας πουν τα παιδιά:
"Σ' ένα σκυλί να φερθείς έτσι θα πας φυλακή, κι εσείς ανεχόσασταν να συμβαίνει σε ανθρώπους. Πώς μπορούσατε;"
Κι αν μας μένει λίγη ακόμα ειλικρίνεια θα πούμε:
"Είμασταν δειλοί και δουλικοί μπροστά σ'αυτούς που στοιβάζουν τα εκατομμύρια τό'να πάνω στ'άλλο και για διασκέδαση εξευτελίζουν λαούς ολόκληρους και κλέβουν τις ζωές των ανθρώπων, των παιδιών και των εγγονιών τους. Μαζί είμασταν και ευκολόπιστοι στους κάθε είδους καλοθελητάδες, τους τάχα μου εκπροσώπους του λαού μα, στ'αλήθεια, εκπροσώπους των αρπαχτικών, που κι αυτοί πιότερο αχόρταγοι καιροφυλακτούν να κατασπαράζουν τα αποφάγια."
Θα μας πουν τότε τα παιδιά:
"Μα κι εσείς είσαστε αρπαχτικά, και ό,τι παθαίνετε σας αξίζει.
Εμείς όμως δεν σας μοιάζουμε."
 |
| http://m.vice.com/gr/read/evdomada-pou-den-tha-jexasw-pote |
