Παρένθεση
Προτού αναφερθούμε στους όρους Κρατικοποίηση και Εθνικοποίηση ας σταθούμε εν τάχει στην έννοια του Κράτους και του Έθνους.
Ο Κράτος, αδελφός της Βίας έχει ως αποστολή να επιβάλλει την κυριαρχία μιας κοινωνίας (κυρίαρχη-εκμεταλλευτική "τάξη") σε μία άλλη κοινωνία (υποτελής-εκμεταλλευόμενη "τάξη"). Για την κυρίαρχη κοινωνία το Κράτος και η βία αποτελούν τα εργαλεία βιοπορισμού, τα δικά της μέσα παραγωγής με την κυριολεκτική έννοια.
Το Έθνος θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα κατά βούληση Ανήκειν, για το οποίο φυσικά επικρατεί η εκδοχή που επιθυμεί η κυρίαρχη κοινωνία διδάσκοντας πως το Έθνος είναι ένα σώμα του οποίου τα μέλη αποτελούν αυτονόητα και αδιαπραγμάτευτα ένα ενιαίο σύνολο με, λίγο-πολύ, γενετικής προέλευσης κοινές επιδιώξεις στον χώρο και τον χρόνο.
Δεν μπορούμε να αποφύγουμε να σταθούμε και στις έννοιες "τάξεις" και Κοινωνία. Η ιστορική προέλευση των σύγχρονων κρατών είναι τα δουλοκτητικά κράτη. Αυτά τα κράτη συντίθενται από μία κοινωνία δουλοκτητών και μία κοινωνία υπόδουλων. Αυτός ο σχηματισμός εισήγαγε με την βία το είδος ανθρώπινων σχέσεων που βιώνουμε μέχρι σήμερα, δηλαδή τις εντολές, τον καταναγκασμό, την δουλεία αλλά και την μισθωτή εργασία, την ίδια την εργασία, την ιδιοκτησία, τον υποβιβασμό των γυναικών, κλπ. Είναι παραπλανητικό να αναφερόμαστε σε "τάξεις" όταν στην πραγματικότητα μιλάμε για διαφορετικές κοινωνίες. Οι Σπαρτιάτες και οι Είλωτες δεν αποτέλεσαν ποτέ τάξεις στο πλαίσιο μιας ενιαίας κοινωνίας. Είμαι σίγουρος πως και οι δύο, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, θα μας έφτυναν στα μούτρα αν μας άκουγαν να ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο. Αποτελούσαν όμως μαζί έναν σαφή κρατικό μηχανισμό με τα δύο αναγκαία μέρη που τον προϋποθέτουν, δηλαδή τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.
Στις σημερινές συνθήκες, να αναγνωρίζουμε τον άστεγο και αποκλεισμένο ως μέλος της ίδιας κοινωνίας με αυτόν που δημιουργεί τις συνθήκες αποκλεισμού του δεν αποτελεί μόνο πλάνη, αλλά πολύ περισσότερο ιδεολογική αυτοχειρία κάθε ανθρώπου που επιδιώκει ή οραματίζεται μια δίκαιη κοινωνία. Όταν απουσιάζει η αλληλεγγύη, ο αλληλοσεβασμός και η συνεργασία δεν αναφερόμαστε σε μία προβληματική κοινωνία αλλά σε μία μή-κοινωνία. Αν απαξιώνουμε αυτήν την οριοθέτηση θα παραμένουμε εσαεί εγκλωβισμένοι στο ιδεολογικό "γήπεδο" των κυρίαρχων-εκμεταλλευτών.
Η ύπαρξη ακόμα και ενός άστεγου, ενός αποκλεισμένου, ενός αγράμματου ανθρώπου σηματοδοτεί την απουσία ενιαίας κοινωνίας. Κοινωνία είμαστε με αυτούς που στεκόμαστε δίπλα, συμπαραστεκόμενοι, όρθιοι.
Κρατικοποίηση, Εθνικοποίηση
Μετά από την σύντομη παρένθεση ίσως συμφωνήσουμε πως αυτοί οι όροι, Κρατικοποίηση και Εθνικοποίηση, είναι κενοί νοήματος, όχι μόνο όμως επειδή αστοχούν στο να περιγράψουν σωστά την επιδίωξη, αλλά και ουσιαστικά, επειδή διόλου δεν πρέπει να υπάρχει τέτοια επιδίωξη. Δηλαδή, δεν έχουμε κανέναν λόγο να επιδιώκουμε την παράδοση κρίσιμων για τον λαό παραγωγικών μονάδων στο Κράτος, το οποίο δημιουργήθηκε και συντηρείται ως μηχανισμός διαιώνισης της κυριαρχίας των εκμεταλλευτών. Ούτε βέβαια και στο μεγαλόσχημο πλην κενό νοήματος ιδεολόγημα του εθνικού σκοπού που ανακατεύει μαζί ανερυθρίαστα τον μεροκαματιάρη, τον τηλεαστέρα, τον εθνικό εργολάβο, τις σεξεργάτριες με τους νταβατζήδες τους.
Το Κράτος έχει την υποχρέωση να αναπαράγει τις γενεσιουργούς προθέσεις του, να κλωνοποιεί την απανθρωπιά του, να διαβρώνει ανυποψίαστες και υποψιασμένες συνειδήσεις. Το Κράτος θα ανοίξει την μισθολογική ψαλίδα ώστε τα "ανώτερα" στελέχη να αισθάνονται την ζεστή θαλπωρή της κυρίαρχης κοινωνίας που θα τους φροντίσει σαν παιδιά της, αρκεί να τσαλαπατήσουν στην εξαθλίωση των ασθενέστερων. Το Κράτος φροντίζει ώστε το "κατώτερο" προσωπικό να πνίγεται στην γραφειοκρατία, να μισεί την ταπείνωση που βιώνει, να προσπαθεί να "αλλάξει πίστα" με κάθε μέσο, να μιμείται την μεγάλη κλοπή με μικροαπάτες όπου φτάνει το χέρι του. Το Κράτος επιβάλει την ιεραρχία που νεκρώνει κάθε σκέψη για πρωτοβουλία, βελτίωση, ανάληψη ευθύνης, δημιουργικότητα και χαρά. Το Κράτος αποζητά τα πουλημένα στην "ιδιωτική πρωτοβουλία" στελέχη γιατί η πρόθεσή του δεν υπήρξε ποτέ η φροντίδα των αδυνάτων. Η βάση του "Κοινωνικού Κράτους" περιγράφεται ιδανικά από τα λόγια που αποδίδει ο Ξενοφώντας στον Κύρο. "Λοιπόν δεν θα έχετε με αδικία ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να έχουν κάτι." - Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, Βιβλίο Ζ, Ομιλία προς τους Ομότιμους.
Έλεγχος από τον ίδιο τον λαό σε όλους τους κρίσιμους για την διαβίωση του τομείς
Τί μπορεί να σημαίνει αυτό;
Για αρχή τα αντίθετα από όλα τα παραπάνω!
Μερικές ιδέες:
- Οικονομικός έλεγχος. Διαδικτυακή προβολή Εσόδων-Εξόδων σε πραγματικό χρόνο.
- Ορισμός ενιαίου μισθού μέσα από δημόσιο διάλογο.
- Κλείδωμα της αναλογίας του ενιαίου μισθού με τον ανώτερο για όλους τους οργανισμούς μέσα από δημόσιο διάλογο.
- Πλήρης ενοποίηση παροχών, επιδομάτων, αδειών, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
- Συλλογικά όργανα με δημόσιο έλεγχο, ανοιχτές συνεδριάσεις, προβολή στο διαδίκτυο.
- Αποκλεισμός των γκόλντεν μπόιζ, και θεσμοθέτηση συνεργασιών με πανεπιστήμια και φορείς έρευνας και καινοτομίας.
- Ακύρωση του υφιστάμενου ιεραρχικού μοντέλου διοίκησης και κάθε είδους διοικητικού ή συνδικαλιστικού παραγοντισμού. Αναζήτηση αξιοκρατικών και συλλογικών μηχανισμών.
- Δημόσιος έλεγχος και λογοδοσία.
- Δημόσιος διάλογος για κάθε συνδικαλιστική διεκδίκηση και εφαρμογή των αποτελεσμάτων στο ενιαίο σύστημα αμοιβών.
- Αναζήτηση και εφαρμογή μηχανισμών προστασίας από αυτούς που αποζητούν εξουσία και πλουτισμό.
