Τί καθορίζει τις κοινωνικές σχέσεις;
Τί σημαίνει "υπάλληλος";
Τί είναι το Κράτος;
Τί σημαίνει "πατριαρχία";
Ποιά είναι τέλος πάντων η "ανθρώπινη φύση";
Υπάρχει ελπίδα;
(Παρένθεση 1), (Παρένθεση 2)
Δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ κάτι πραγματικά ωφέλιμο για τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε και την κοινωνία, αν δεν αναγνωρίσουμε το βασικό θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί ο αυτοκαταστροφικός μας κόσμος.
Το θεμέλιο για κάθε κοινωνική, οικονομική ακόμα και προσωπική σχέση είναι η βία και η αρπαγή, ο πόλεμος και η υποδούλωση. Ασφαλώς, δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο σε αυτό και αυτή η απάνθρωπη συνθήκη διατυμπανίζεται με κάθε σαφήνεια εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Φίλοι και σύμμαχοι, χρωστούμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους θεούς, επειδή μας έδωσαν την δυνατότητα να πετύχουμε αυτά για τα οποία πιστεύαμε ότι είμαστε άξιοι. Διότι τώρα έχουμε πολλή και εύφορη γη και ανθρώπους που καλλιεργώντας την θα μας συντηρήσουν. Έχουμε ακόμη και σπίτια και τα αναγκαία εφόδια μέσα σ’ αυτά. Και κανείς βέβαια από σας κατέχοντας αυτά ας μην πιστέψει ότι έχει ξένα πράγματα. Διότι υπάρχει παντοτινός νόμος ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, όταν κυριευτεί η πόλη αυτών που πολεμούν, να ανήκουν σ’ εκείνους που την κυρίευσαν και η ζωή και τα υλικά αγαθά όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την πόλη. Λοιπόν δεν θα έχετε με αδικία ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να έχουν κάτι.
Αυτό όμως που δεν διατυμπανίζεται και, για την ακρίβεια, αποκρύπτεται επιμελώς είναι πως η αρπαγή και η υποδούλωση δεν αποτελούν μέρος κάποιας ανθρώπινης φύσης, αλλά αποτελούν την επινόηση και επιλογή συγκεκριμένων ανθρώπων μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Η ανθρωπότητα δεν προόδευσε και δεν έγινε αυτό που είναι και θαυμάζουμε στην έννοια του Ανθρώπου μέσα από την βία και την κλοπή, αλλά αντίθετα μέσα από την ανταλλαγή και την συνεργασία. Η σύντομη μέσα στο σύνολο της ανθρώπινης εξέλιξης ιστορία του πολέμου και της υποδούλωσης αποτελεί μία αδιέξοδη εκτροπή που μπορεί να έχει ως μόνη κατάληξη την καταστροφή.
Το υφιστάμενο κοινωνικό περιβάλλον δεν είναι προϊόν κάποιας αφηρημένης έννοιας της ανθρώπινης φύσης. Ούτε προήλθε από κάποια εξίσου αφηρημένη φυσική εξέλιξη των κοινωνιών. Δεν σχετίζεται καν με τα κατά καιρούς σημαντικά επιτεύγματα στον τομέα των τεχνολογιών.
Το κοινωνικό περιβάλλον που βιώνουμε, κάποιοι βασανιστικά, κάποιοι ανάλαφρα, κάποιοι και τα δύο, αλλά που όλοι το θεωρούμε αναπόφευκτο και δεδομένο, έχει ως αποκλειστικό θεμέλιο μία και μόνη ανθρώπινη επινόηση, τον πόλεμο. Και συγκεκριμένα το είδος πολέμου που μετατρέπει τους ηττημένους σε παραγωγικά κοπάδια, αφαιρώντας τους την ελευθερία, την ακεραιότητα και την δυνατότητα της αυτενέργειας.
Αυτή η επινόηση, όπως και κάθε άλλη, είναι προϊόν των επιλογών συγκεκριμένων ανθρώπων, και είναι καλό να θυμόμαστε πως οι επιλογές των ανθρώπων δεν μπορούν να ανάγονται σε κανενός είδους φυσικές νομοτέλειες.
Ο κοινωνικός μας βίος με λίγα λόγια βασίζεται στην κλοπή. Δεν έχει την παραμικρή σημασία αν η κλοπή στοχεύει την συλλογή καρπών άλλων ανθρώπων, το κυνήγι τους, την σοδειά τους, το κοπάδι τους, τα βιομηχανικά επιτεύγματα ή τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας τους. Δηλαδή δεν έχει καμία σημασία σε πιο στάδιο τεχνολογικής εξέλιξης βρισκόμαστε, ακόμα και αν είμαστε πριν ή μετα την Αγροτική Επανάσταση, την Επανάσταση του Χαλκού, την Βιομηχανική Επανάσταση ή την σύγχρονη Τεχνολογική Επανάσταση. Η κλοπή δεν προήλθε από κάποια αναπόφευκτη γραμμική εξέλιξη της κοινωνίας ως γέννημα των πολιτισμικών επιτευγμάτων αλλά αποτελεί μία επιλογή κάποιων ανθρώπων, η οποία επιλογή ήταν και παραμένει αδιανότητη για τους περισσότερους ανθρώπους.
Η κλοπή είτε ονομάζεται δουλεία, δουλοπαροικία, μισθωτή εργασία, ήταν και παραμένει ένα και το αυτό: κλοπή.
Η επινόηση του υποδουλωτικού πολέμου συντελέστηκε σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο και παρήγαγε αυτοματισμούς που οδήγησαν στην αργή εξάπλωσή του σε ολόκληρη την Υφήλιο.
Εν τάχει, ο υποδουλωτικός πόλεμος:
- Αφαίρεσε από τους ηττημένους την ελευθερία, την ακεραιότητα, και την δυνατότητα της αυτενέργειας.
- Επέβαλε έναν φαύλο κύκλο βίας, υποχρεώνοντας τους αμυνόμενους να επιλέξουν ανάμεσα στην υποδούλωση, στην πιθανότητα υποδούλωσης των επιτιθέμενων, και στην μετοίκηση σε περιοχές όπου ο πληθυσμός είναι ανυποψίαστος από αυτήν την πρακτική συχνά υποδουλώνοντάς τον.
- Επέβαλε μία μόνιμη πολεμική συνθήκη καθώς η υποδούλωση επιτυγχάνεται και διατηρείται μέσα από έναν διαρκή πόλεμο και μία διαρκή πολεμική εγρήγορση.
- Η διαρκής πολεμική συνθήκη επέβαλλε την μόνιμη πολεμική αρχηγία, και εισήγαγε τις κοινωνικές ανισότητες.
- Οι συμπολεμιστές έγιναν μέτοχοι μιας νέας οικονομίας και διαμόρφωσαν ένα περιβάλλον συνεχούς ανταγωνισμού και πολεμικής εγρήγορσης προς κάθε κατεύθυνση.
- Ο διαρκής πόλεμος εναντίον των υπόδουλων και οι συνθήκες συνεχούς ανταγωνισμού διαμόρφωσαν το Κράτος.
- Η υποδούλωση-λεηλασία αποτελεί για τους πολεμιστές-μετόχους την παραγωγική διαδικασία, το μέσον βιοπορισμού τους.
- Για τους πολεμιστές-μετόχους, τα μέσα παραγωγής είναι τα όπλα και το Κράτος.
- Η λεηλασία οδήγησε στην απαίτηση για κατοχή-ιδιοκτησία.
- Η κατοχή-ιδιοκτησία οδήγησε στην απαίτηση για κληρονομική μεταβίβαση.
- Η κληρονομική μεταβίβαση και η εξουσιαστική θέση των πολεμιστών-μετόχων υποβίβασε και τις μή υπόδουλες γυναίκες σε αναπαραγωγικά εξαρτήματα και αντικείμενα ηδονής. Ο υποδουλωτικός πόλεμος, μαζί με τις υπόδουλες γυναίκες, μετέτρεψε και τις γυναίκες των κατακτητών σε αντικείμενα κτήσης.
- Η συνθήκη μονιμότητας του υποδουλωτικού πολέμου, επέφερε και μονιμοποίησε ως κυρίαρχο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ όλων των ανθρώπων την διαταγή-εντολή-επιβολή.
- Η αρχηγία και η ιεραρχία απέκτησαν υλικό αντίκρυσμα και διαμόρφωσαν την εξουσία.
- Η εξουσία μετέβαλε τους ανθρώπους από πολυπράγμονα, στοχαστικά, παιγνιώδη και διερευνητικά όντα, σε εξειδικευμένα εξαρτήματα των εκάστοτε μηχανισμών της.
- Η εξουσία, δηλαδή η καλυμμένη ή μετατεθειμένη πολεμική αρχηγία, καθιέρωσε την πεποίθηση πως η κοινωνία είναι όμοια όπως ένα ανθρώπινο σώμα, όπου φυσικά στην θέση του εγκεφάλου βρίσκεται η ίδια.
- Η εξουσία βρίσκεται αυτοεγκλωβισμένη παρασέρνοντας και ολόκληρη την ανθρωπότητα σε μία αέναη αναζήτηση πόρων προκειμένου να αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού που δημιουργεί η ίδια.
- Η αναζήτηση πόρων βαφτίζεται από την εξουσία ως Ανάπτυξη, στην πραγματικότητα όμως είναι μόνιμη λεηλασία και καταστροφή.
...
Διδασκόμαστε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά αυτό είναι ψέμα. Η Ιστορία δεν μπορεί να επαναληφθεί γιατί στον πυρήνα της παραμένει στατική και περιγράφει από την εποχή των ομηρικών χρόνων μέχρι σήμερα ένα και μόνο πράγμα, την μανία αυτών που διψούν για εξουσία και κυριαρχία να επιβληθούν στον περίγυρό τους και στους ανταγωνιστές τους, επιφέροντας ξανά και ξανά την καταστροφή και την αυτοκαταστροφή. Αυτοί οι επαναλαμβανόμενοι κύκλοι περιγράφουν παραλλαγές του ίδιου πράγματος. Όσο κι αν αλλάζουν τα εργαλεία, τα όπλα, τα μέσα, τα λάφυρα, οι θεοί, οι ιδεολογίες και τα κηρύγματα, το ζητούμενο είναι πάντα η επιβολή και η υποδούλωση.
Η "πατρική ορδή" του Δαρβίνου, η οποία φυσικά δεν υπήρξε ποτέ, πραγματώθηκε τελικά από τις πολεμικές ορδές των πρώτων δουλοκτητικών κοινωνιών. Αυτές οι πολεμικές ορδές αποτελούν μέχρι σήμερα μέσα στην "στατικότητα" της Ιστορίας την εντροπία κάθε Κράτους και κάθε κοινωνίας που είναι ή φαντάζεται το εαυτό της ως κυριαρχική. Η απόλυτη πολεμική αρχηγία, η αυστηρή ιεραρχία, η δίψα για επιβολή, η αίσθηση ανωτερότητας, αυτό που ονομάζουμε φασισμό με λίγα λόγια, εμφανίζεται ξανά και ξανά μέσα στον φαύλο κύκλο της στατικής Ιστορίας.
