Περπατούσα σ' αυτά τα μέρη από μικρό παιδί. Μπάφη, Σκίπιζα, Αγία Τριάδα. Kατηφορίζοντας από την Σκίπιζα προς την Αγία Τριάδα, o μεγάλος βράχος που άφηνα αριστερά λίγο μετά την πηγή μου έκανε πάντα μεγάλη εντύπωση. Χωρίς υπερβολή προσμονούσα κάθε φορά να τον αντικρύσω. Το ίδιο και τα μικρά ρεματάκια λίγο πιο πριν, εκεί που ανοίγει η θέα προς την Ελευσίνα, με το λιγοστό νερό να ξεπηδά χειμώνα-καλοκαίρι μέσα από το χώμα.
Είναι ολοζώντανη αυτή η διαδρομή στην μνήμη μου. Το βύθισμα πιο κάτω στις σκιερές ρεματιές, τα μαλακά βρύα κάτω από τα πόδια, τα έλατα που δεν χάνουν ποτέ την δροσιά τους. Το ενοχλητικό διάσελο με τα γυμνά βράχια που μου πονούσαν τα πόδια, και στο τέλος η ρεματιά που ημέρευε το τοπίο κι έκανε την κούραση να σβήνει μαγεμένη.
Αυτό το μέρος δεν υπάρχει πια. Αφέθηκα να το αντικρύσω σε αυτή την τρομακτική μεταστροφή του με την περιέργεια του φυσιοδίφη. Για να κινητοποιηθεί ο νους σε σκέψεις σαν αυτές που γράφω εδώ.
Τώρα ακόμα κι αν αυτό το μέρος ήταν ο μόνος δρόμος για να πάω κάπου θα το σκεφτόμουν να το διασχίσω.
Δεν είναι πως είναι τώρα λιγότερο φύση από αυτό που ήταν πριν. Η ίδια η φωτιά είναι στοιχείο της φύσης όπως άλλωστε και οι πράξεις των ανθρώπων. Οι πεσμένοι κορμοί και τα κλωνάρια, μαυρισμένα όλα για να θυμίζουν πως δεν ήταν ο χρόνος που τα γκρέμισε, τα βάτα που απλώνονται σαν φράχτες κι αρπάζουν τα ρούχα.
Ο βράχος που ξεπρόβαλλε μέσα από τα έλατα μεγαλειώδης, τώρα είναι απλά ένας ξερόβραχος ίδιος με το τοπίο που τον περιβάλει, τα φαντάσματα των δέντρων δεν θυμίζουν τίποτα από την χαρά της ζωής παρά μόνο αναδεύουν τα φαντάσματα του νου. Όσο κι αν η φύση δεν είναι ποτέ τίποτα λιγότερο από φύση, αυτή η μορφή της είναι αφιλόξενη για το ανθρώπινο σώμα και τον ανθρώπινο λογισμό.
