Ποιές είναι οι συνέπειες όταν οι άνθρωποι ζουν χωρίς να βλέπουν τον καθαρό ουρανό; Χωρίς να βλέπουν τον ορίζοντα κι όταν το οπτικό πεδίο εξαντλείται στους τέσσερις τοίχους ή στο απέναντι κτήριο; Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζουν σε βορινά δυαράκια ή σε ισόγεια όπου μυρίζει η ξυνισμένη απ'τα σκουπίδια άσφαλτος. Κι έπειτα τα παιδιά στα σχολεία-φυλακές με τα κάγκελα στα τρία μέτρα να συσσωρεύουν μέρα-μέρα το θυμωμένο μέλλον τους.
Ας ήταν τουλάχιστον τα σχολεία περιτριγυρισμένα από άσκοπο χώρο, αταξινόμητο ως προς την οικονομική αξία του, μόνο και μόνο για να αντανακλώνται οι σκέψεις των παιδιών λίγο πιο μακρυά από τα τσιγκούνικα προαύλια.
Ας μέναν τα σπίτια σαν ποντικότρυπες, τι αξία έχει άλλωστε ένα σπίτι, αλλά έξω απ'αυτά νά'βρισκε κανείς τον χώρο να μεγεθύνει τους συλλογισμούς του.
Κι όμως επίμονα συνεχίζουμε να γεμίζουμε -να αναπτύσσουμε όπως λέμε- κάθε κενό γης, λες και άμα τα γεμίσουμε όλα με κάτι μετρήσιμο σε χρήμα, η άσκοπη μικρότητά μας θα γίνει παρελθόν.
Φωτογραφία: Άρμα του Δία, Πάρνηθα. Αχιλλέας Μπάρλας, 2014.
