Όπως ο καθένας από εμάς αδυνατεί να προσδιορίσει την ζωή του λαμβάνοντας υπόψη την μόνη βεβαιότητα, η οποία είναι η επερχόμενη φθορά και η επερχόμενη ανυπαρξία του, με απόλυτα ανάλογο και πέρα από κάθε λογική τρόπο, σαν κοινωνίες αδυνατούμε να αντικρύσουμε το σοβαρό ενδεχόμενο μιας επερχόμενης πολιτισμικής κατάρρευσης.
Προσκολλούμαστε στην βαθειά ενστικτώδη αλλά και πολιτισμική πίστη πως όσα σχετίζονται με την ύπαρξή μας όπως και η ίδια η ύπαρξή μας, νομοτελειακά, εξελίσσονται προς κάτι περισσότερο, καλύτερο, πλουσιότερο, προς κάτι που κατά την ολοκλήρωσή του θα ικανοποιεί την πληρότητα των προσδιοκιών μας.
Μία νομοτέλεια που μπορούμε να γνωρίζουμε για την εξέλιξη με βεβαιότητα, είναι πως αυτή συντελείται. Όταν δε, αφορά σε άτομα, η εξέλιξη οδηγεί με βεβαιότητα στον αφανισμό τους, ενώ, όταν αφορά σε κοινωνίες η εξέλιξη μπορεί να περιλαμβάνει είτε τον αφανισμό τους, ο οποίος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιλαμβάνει και τον αφανισμό των μελών τους, είτε την επί μακρόν εξισορρόπησή τους μέσα στο περιβάλλον. Η εξισορρόπηση των κοινωνιών πάλι μέσα στο περιβάλλον, μπορεί να συντελείται με τρόπο βλαπτικό για το μεγάλο μέρος των ανθρώπων ή με τρόπο που να εξασφαλίζει ταυτόχρονα την ισορροπία και στην ζωή του κάθε μέλους της κοινωνίας.
Κανείς δεν μπορεί να διαγνώσει την ύπαρξη κάποιας νομοτέλειας η οποία θα κατευθύνει την εξέλιξη της ανθρωπότητας προς μία ισορροπία με το περιβάλλον η οποία θα εξασφαλίζει ταυτόχρονα και την ισορροπία στην ζωή του κάθε ανθρώπου.
Γνωρίζουμε πως για την διαμόρφωση μιας τέτοιας προοπτικής εργάζονται οι προοδευτικοί άνθρωποι, όπως γνωρίζουμε πως η ικανότητά μας να επιλέγουμε μια τέτοια προοπτική αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της ανθρωπινότητάς μας.
Γνωρίζουμε όμως ταυτόχρονα πάμπολλα παραδείγματα αφανισμών ολόκληρων πολιτισμών καθώς και πάμπολλα παραδείγματα πολιτισμών οι οποίοι για μεγάλες περιόδους, όσο αφορά τουλάχιστον τον ανθρώπινο μικρόκοσμο, μετεξελίσσονται έχοντας ως εργαλείο ισορροπίας την φθορά των ανθρώπινων υπάρξεων. Ισορροπία όμως που, ούτως ή άλλως, όταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελείται αποκτά χαρακτηριστικά πεπερασμένου, καταρρέει συμπαρασύροντας κοινωνίες και ανθρώπους.
Έτσι, τίποτα δεν τεκμηριώνει την υπάρξη κάποιας νομοτέλειας που οδηγεί την ανθρωπότητα στην επίτευξη μιας ισορροπίας ιδανικής για τους ανθρώπους.
Αντίθετα, μια ακόμα νομοτέλεια που μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως, η κοινωνική εξέλιξη που συντελείται μέσα από την διαμόρφωση ανταγωνισμών οι οποίοι με την σειρά τους θρέφονται από την απαίτηση για συνεχή μεγέθυνση και ισχυροποίηση των ανταγωνιστικών μερών, την στιγμή που αυτή η μεγέθυνση αγγίζει τα πεπερασμένα όρια του περιβάλλοντος, επέρχεται κατάρρευση που συμπαρασύρει κοινωνίες και ανθρώπους.
Προσκολλούμαστε στην βαθειά ενστικτώδη αλλά και πολιτισμική πίστη πως όσα σχετίζονται με την ύπαρξή μας όπως και η ίδια η ύπαρξή μας, νομοτελειακά, εξελίσσονται προς κάτι περισσότερο, καλύτερο, πλουσιότερο, προς κάτι που κατά την ολοκλήρωσή του θα ικανοποιεί την πληρότητα των προσδιοκιών μας.
Μία νομοτέλεια που μπορούμε να γνωρίζουμε για την εξέλιξη με βεβαιότητα, είναι πως αυτή συντελείται. Όταν δε, αφορά σε άτομα, η εξέλιξη οδηγεί με βεβαιότητα στον αφανισμό τους, ενώ, όταν αφορά σε κοινωνίες η εξέλιξη μπορεί να περιλαμβάνει είτε τον αφανισμό τους, ο οποίος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο περιλαμβάνει και τον αφανισμό των μελών τους, είτε την επί μακρόν εξισορρόπησή τους μέσα στο περιβάλλον. Η εξισορρόπηση των κοινωνιών πάλι μέσα στο περιβάλλον, μπορεί να συντελείται με τρόπο βλαπτικό για το μεγάλο μέρος των ανθρώπων ή με τρόπο που να εξασφαλίζει ταυτόχρονα την ισορροπία και στην ζωή του κάθε μέλους της κοινωνίας.
Κανείς δεν μπορεί να διαγνώσει την ύπαρξη κάποιας νομοτέλειας η οποία θα κατευθύνει την εξέλιξη της ανθρωπότητας προς μία ισορροπία με το περιβάλλον η οποία θα εξασφαλίζει ταυτόχρονα και την ισορροπία στην ζωή του κάθε ανθρώπου.
Γνωρίζουμε πως για την διαμόρφωση μιας τέτοιας προοπτικής εργάζονται οι προοδευτικοί άνθρωποι, όπως γνωρίζουμε πως η ικανότητά μας να επιλέγουμε μια τέτοια προοπτική αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό της ανθρωπινότητάς μας.
Γνωρίζουμε όμως ταυτόχρονα πάμπολλα παραδείγματα αφανισμών ολόκληρων πολιτισμών καθώς και πάμπολλα παραδείγματα πολιτισμών οι οποίοι για μεγάλες περιόδους, όσο αφορά τουλάχιστον τον ανθρώπινο μικρόκοσμο, μετεξελίσσονται έχοντας ως εργαλείο ισορροπίας την φθορά των ανθρώπινων υπάρξεων. Ισορροπία όμως που, ούτως ή άλλως, όταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο συντελείται αποκτά χαρακτηριστικά πεπερασμένου, καταρρέει συμπαρασύροντας κοινωνίες και ανθρώπους.
Έτσι, τίποτα δεν τεκμηριώνει την υπάρξη κάποιας νομοτέλειας που οδηγεί την ανθρωπότητα στην επίτευξη μιας ισορροπίας ιδανικής για τους ανθρώπους.
Αντίθετα, μια ακόμα νομοτέλεια που μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως, η κοινωνική εξέλιξη που συντελείται μέσα από την διαμόρφωση ανταγωνισμών οι οποίοι με την σειρά τους θρέφονται από την απαίτηση για συνεχή μεγέθυνση και ισχυροποίηση των ανταγωνιστικών μερών, την στιγμή που αυτή η μεγέθυνση αγγίζει τα πεπερασμένα όρια του περιβάλλοντος, επέρχεται κατάρρευση που συμπαρασύρει κοινωνίες και ανθρώπους.
 |
| http://www.dangerouscreation.com/2011/12/what-to-do-with-a-human-plague/ |
