1.
Ένας φαινομενικά παράδοξος όρος συμπεριλήφθηκε στο τρέχον μνημόνιο: να μεγαλώσει η μισθολογική ψαλίδα στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή τα στελέχη να αμοίβονται περισσότερο και οι υπάλληλοι λιγότερο.
Η προσπάθεια του καθενός να πετύχει καλύτερους όρους διαβίωσης μέσω της αύξησης των εισοδημάτων του και όχι μέσω της βελτίωσης του δημόσιου χώρου αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το υπάρχον σύστημα ανισοτήτων. Σε αυτό το σύστημα οι θεματοφύλακες δεν είναι τόσο οι μηχανισμοί κρατικής επιβολής όσο οι άνθρωποι που αισθάνονται πως είναι "πετυχημένοι" και στέκονται πάνω από τους υπόλοιπους, γιατί χωρίς αμφιβολία -όπως πιστεύουν- αυτό είναι που αντιστοιχεί στην αξία τους. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως όσο μεγαλώνει ο βαθμός ικανοποίησης των "πετυχημένων" τόσο οι ανισότητες αυξάνονται αλλά και εδραιώνονται.
Τί μας λέει δηλαδή η μνημονιακή επιταγή; Ότι για την εδραίωση του συστήματος ανισοτήτων είναι απαραίτητο στον κρατικό μηχανισμό να υπάρχουν οι άνθρωποι που θα ταυτίζουν το μέλλον τους με αυτό των κυρίαρχων τάξεων και όχι με αυτό του υπόλοιπου λαού.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Ένα παράδειγμα είναι το κλείδωμα της σχέσης του κατώτατου μισθού με τον ανώτατο σε μία αναλογία που θα επιλέξει η κοινωνία. Ας υποθέσουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο κατώτατος μισθός ορίζεται να είναι Α και ως ανώτατο επιλέγει η κοινωνία τον 2A, δηλαδή τον διπλάσιο. Αν ένας δικαστικός που αμοίβεται με τον 2Α επιδιώκει αύξηση των εισοδημάτων του κατά 50% αυτό σημαίνει ότι ο μισθός του θα γίνει 3Α αλλά ταυτόχρονα και ο μισθός του πιο χαμηλόμισθου, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, 1,5Α.
Βασική επιδίωξη κάθε πολιτικής που θέλει να προσδιορίζεται ως αριστερή είναι η εξάλειψη των ανισοτήτων και η διαμόρφωση ενός ποιοτικού δημόσιου χώρου ο οποίος να καθιστά στις συνειδήσεις των ανθρώπων αχρείαστη την προσπάθεια "οικονομικής ανέλιξης".
2.
Εντύπωση προκαλεί ακόμα η μνημονιακή επιταγή να μην αυξηθεί η φορολογία όσων συγκεντρώνουν μεγάλο πλούτο ώστε, όπως λέγεται, να προστατευθεί η επιχειρηματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή ζητείται από τις επιχειρήσεις να προπληρώνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του φόρου που τους αναλογεί.
Είναι προφανές πως κανένα ενδιαφέρον δεν υπάρχει για την προστασία της επιχειρηματικότητας, ίσα-ίσα μάλιστα, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για την προστασία του μεγάλου πλούτου. Έχει φανεί με πολλούς τρόπους η επιδίωξη, ο πλούτος να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια και εκεί να παραμένει με ασφάλεια.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
3.
Η μνημονιακή απαίτηση για αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας.
Σε αυτή την απαίτηση η σκοπιμότητα είναι εύκολα αναγνωρίσιμη. Κάθε προσθήκη έμμεσου φόρου φέρνει στα ταμεία γρήγορο χρήμα και λύνει τα χέρια της μιας ή της άλλης εξουσίας από το να οργανώνει και να διατηρεί ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα με βάση τα εισοδήματα.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Και ένα μωρό παιδί μπορεί να σκεφτεί τί είναι προς το συμφέρον των φτωχότερων ανθρώπων, αλλά και τί αρμόζει σε μία δίκαιη κοινωνία:
Η πλήρης κατάργηση του ΦΠΑ. Η κοινωνία μπορεί να αποφασίζει ποιά είναι τα είδη πολυτελείας στα οποία θα έπρεπε να επιβάλλεται ειδικός φόρος. Πέραν τούτου το μόνο δίκαιο σύστημα φορολόγησης είναι η άμεση φορολόγηση βάσει των εισοδημάτων.
4.
Η επιβαλόμενη αύξηση του κόστους γεωργικής παραγωγής σε συνέχεια του παρεμβατισμού και της ανατροπής των εύθραυστων ισορροπιών της αγροτικής οικονομίας, έχουν ως πιθανότερη προοπτική τον μεγαλύτερο αποσυντονισμό και την μείωση των παραγόμενων προϊόντων.
Καθώς διαφαίνεται πως σε όλους τους τομείς που σχεδιάζονται από την ΕΕ κυρίαρχη επιδίωξη είναι η συγκέντρωση του πλούτου και της εξουσίας σε όλο και στενότερο κύκλο ανθρώπων ώστε αυτή η ολιγαρχία να σταθεί ικανή να αντεπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό, το ίδιο ισχύει και στον αγροτικό τομέα. Διαμορφώνονται όροι που ευνοούν την συγκέντρωση του αγροτικού τομέα σε λίγους διαχειριστές της παραγωγής.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Η ενίσχυση της μικρής παραγωγής όπως και της μικρής ιδιοκτησίας και της μικρής μεταποίησης, αφορούν πρώτιστα μια αριστερή διακυβέρνηση.
Η αυστηρή φορολόγηση της γης που παραμένει ανεκμετάλλευτη και μόνο, η παραχώρηση γης σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να την δουλέψουν, η οργάνωση δικτύων μεταφοράς και διανομής των προϊόντων χωρίς την παρέμβαση κερδοσκόπων, η ανάπτυξη της εξαγωγικής τεχνογνωσίας, είναι μέτρα που μπορούν να ωφελήσουν την ζωή τόσο των αγροτών όσο και των κατοίκων των πόλεων.
5.
Η μνημονιακή απαίτηση για εκσυγχρονισμό και συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.
Ο δημόσιος τομέας κατά ένα σημαντικό μέρος του λειτουργεί σαν ένα βαρίδι για την κοινωνία και σαν ένα εργαλείο για την διατήρηση των κομματικών ολιγαρχιών. Αυτή την στιγμή η ΕΕ επιδιώκει, από την μία, την μεταστροφή του σε ένα εργαλείο με το οποίο θα ελέγχεται η ελληνική κοινωνία από τα γερμανογαλλικά κέντρα εξουσίας και, από την άλλη, την απελευθέρωσή του από κάθε προοπτική κοινωνικού ελέγχου και, κατά το μέγιστο, παράδοσή του σε κερδοσκοπικά συμφέροντα των ιδίων.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Ο δημόσιος τομέας αποτελεί τον ιδανικό χώρο για την άσκηση πολιτικών που θα ωθήσουν την κοινωνία προς τα εμπρός. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί την βούληση μεγάλου μέρους της κοινωνίας να έρθει σε ρήξη με τα υφιστάμενα συμφέροντα που, ούτως ή άλλως, αυτή την στιγμή κλονίζονται.
Ένα ριζοσπαστικό μέτρο είναι η πρόσληψη στο δημόσιο αποκλειστικά νέων, φοιτητών και πτυχιούχων, πάντα όμως με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα π.χ. τα δέκα χρόνια. Για κάθε έναν που θα υπήρξαν θετικές αξιολογήσεις από την κοινωνία αυτός ο χρόνος θα μπορούσε να παρατείνεται.
Η εργασία στον δημόσιο τομέα αποτελεί και η ίδια δημόσιο χώρο και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίζεται από μια αριστερή διακυβέρνηση. Κάθε υπηρεσία και οργανισμός δημοσίου συμφέροντος μπορεί να αποτελεί πρότυπο διαφάνειας και ορθολογικής λειτουργίας.
6.
Οι μνημονιακές απαιτήσεις στο σύνολό τους δείχνουν πλήρη αδιαφορία για τον ορισμό που δίνει η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα δικαιώματα στην κρατική οντότητα και στην δημοκρατία.
Είναι ευνόητο πως όσο περισσότερο συγκεντρώνεται πλούτος και εξουσία σε συγκεκριμένα χέρια η κοινωνία απομακρύνεται από την έννοια της δημοκρατίας. Είναι ακόμα ευνόητο πως τα προνόμια και οι πολυτέλειες που απολαμβάνουν τα αιρετά και διορισμένα στελέχη της ΕΕ έχουν ως μόνο σκοπό την εξαγορά τους απο την ολιχαρχία.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Μοιάζει να αποτελεί πλάνη η πεποίθηση πως θα υπάρξει μεταστροφή αυτών των πολιτικών είτε στο άμεσο είτε στο μακρινό μέλλον. Ο ελληνικός λαός εφόσον του δοθεί η ενημέρωση, ενδεχομένως να είναι κοντά στο να κάνει επιλογές που θα τον φέρουν σε ρήξη με το ελληνικό κατεστημένο. Είναι παράδοξο η προοδευτικότητα αντί να προτείνει στον λαό αυτόν τον δρόμο να του υπόσχεται ότι θα υπάρξει αργά ή γρήγορα συνολική μεταστροφή της ΕΕ σε πιο δημοκρατική και φιλολαϊκή κατεύθυνση. Αυτό όμως είναι μία πλάνη γιατί αν κανείς ποτέ δεν μπει στον κόπο να έρθει σε ρήξη με το υφιστάμενο καθεστώς αυτό ολοένα θα ισχυροποιείται και θα καταπίνει τους λαούς.
Είναι πολλά τα θέματα τα οποία με ανάλογο τρόπο μπορούμε να θέσουμε στον δημόσιο διάλογο. Μοιάζει όμως αντί να θέτουμε χειροπιαστά ερωτήματα και να δίνουμε χειροπιαστές απαντήσεις, να προτιμούμε να περιορίζουμε τον διάλογο σε επίπεδο συμβόλων χωρίς χειροπιαστό αντίκρυσμα. Αυτός όμως είναι ο μηχανισμός που χρησιμοποιει το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό για να συντηρεί τα προνόμια και την πρωτοκαθεδρία του.
Δικιά μας δουλειά είναι να θέσουμε τα πιο κατάλληλα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε τις λύσεις που χρειαζόμαστε.
[
Ένας φαινομενικά παράδοξος όρος συμπεριλήφθηκε στο τρέχον μνημόνιο: να μεγαλώσει η μισθολογική ψαλίδα στον δημόσιο τομέα. Δηλαδή τα στελέχη να αμοίβονται περισσότερο και οι υπάλληλοι λιγότερο.
Η προσπάθεια του καθενός να πετύχει καλύτερους όρους διαβίωσης μέσω της αύξησης των εισοδημάτων του και όχι μέσω της βελτίωσης του δημόσιου χώρου αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται το υπάρχον σύστημα ανισοτήτων. Σε αυτό το σύστημα οι θεματοφύλακες δεν είναι τόσο οι μηχανισμοί κρατικής επιβολής όσο οι άνθρωποι που αισθάνονται πως είναι "πετυχημένοι" και στέκονται πάνω από τους υπόλοιπους, γιατί χωρίς αμφιβολία -όπως πιστεύουν- αυτό είναι που αντιστοιχεί στην αξία τους. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε πως όσο μεγαλώνει ο βαθμός ικανοποίησης των "πετυχημένων" τόσο οι ανισότητες αυξάνονται αλλά και εδραιώνονται.
Τί μας λέει δηλαδή η μνημονιακή επιταγή; Ότι για την εδραίωση του συστήματος ανισοτήτων είναι απαραίτητο στον κρατικό μηχανισμό να υπάρχουν οι άνθρωποι που θα ταυτίζουν το μέλλον τους με αυτό των κυρίαρχων τάξεων και όχι με αυτό του υπόλοιπου λαού.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Ένα παράδειγμα είναι το κλείδωμα της σχέσης του κατώτατου μισθού με τον ανώτατο σε μία αναλογία που θα επιλέξει η κοινωνία. Ας υποθέσουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο κατώτατος μισθός ορίζεται να είναι Α και ως ανώτατο επιλέγει η κοινωνία τον 2A, δηλαδή τον διπλάσιο. Αν ένας δικαστικός που αμοίβεται με τον 2Α επιδιώκει αύξηση των εισοδημάτων του κατά 50% αυτό σημαίνει ότι ο μισθός του θα γίνει 3Α αλλά ταυτόχρονα και ο μισθός του πιο χαμηλόμισθου, τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, 1,5Α.
Βασική επιδίωξη κάθε πολιτικής που θέλει να προσδιορίζεται ως αριστερή είναι η εξάλειψη των ανισοτήτων και η διαμόρφωση ενός ποιοτικού δημόσιου χώρου ο οποίος να καθιστά στις συνειδήσεις των ανθρώπων αχρείαστη την προσπάθεια "οικονομικής ανέλιξης".
2.
Εντύπωση προκαλεί ακόμα η μνημονιακή επιταγή να μην αυξηθεί η φορολογία όσων συγκεντρώνουν μεγάλο πλούτο ώστε, όπως λέγεται, να προστατευθεί η επιχειρηματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή ζητείται από τις επιχειρήσεις να προπληρώνουν όλο και μεγαλύτερο μέρος του φόρου που τους αναλογεί.
Είναι προφανές πως κανένα ενδιαφέρον δεν υπάρχει για την προστασία της επιχειρηματικότητας, ίσα-ίσα μάλιστα, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για την προστασία του μεγάλου πλούτου. Έχει φανεί με πολλούς τρόπους η επιδίωξη, ο πλούτος να συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια και εκεί να παραμένει με ασφάλεια.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Η αριστερά έχει κάθε λόγο να υπερασπίζεται την επιχειρηματικότητα καθώς αυτή αποτελεί σημαντική έκφραση της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Έχει όμως και κάθε λόγο να αντιμάχεται κάθε μορφή συγκέντρωσης πλούτου γιατί κάθε τέτοια συγκέντρωση αποτελεί και το μέσο συγκέντρωσης εξουσίας και δίνει την δυνατότητα σε όσους τον κατέχουν να υποδουλώνουν άλλους ανθρώπους.
Έτσι, η κοινωνία μπορεί να επιλέξει όταν το χρήμα συγκεντρώνεται σε ιδιωτικά χέρια, αυτό να έχει ημερομηνία λήξης, ώστε αναγκαστικά όποιος το αποκτά, με γρήγορους ρυθμούς να φροντίζει για την επιστροφή του στην κοινωνία από την οποία προέκυψε. Είναι ευθύνη της αριστεράς να προτείνει στους ανθρώπους να αναγνωρίζουν στον πλούτο ένα συλλογικό επίτευγμα της κοινωνίας και έτσι να διαμορφώνουν κανόνες ώστε να επιστρέφει προς όφελός της.3.
Η μνημονιακή απαίτηση για αύξηση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας.
Σε αυτή την απαίτηση η σκοπιμότητα είναι εύκολα αναγνωρίσιμη. Κάθε προσθήκη έμμεσου φόρου φέρνει στα ταμεία γρήγορο χρήμα και λύνει τα χέρια της μιας ή της άλλης εξουσίας από το να οργανώνει και να διατηρεί ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα με βάση τα εισοδήματα.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Και ένα μωρό παιδί μπορεί να σκεφτεί τί είναι προς το συμφέρον των φτωχότερων ανθρώπων, αλλά και τί αρμόζει σε μία δίκαιη κοινωνία:
Η πλήρης κατάργηση του ΦΠΑ. Η κοινωνία μπορεί να αποφασίζει ποιά είναι τα είδη πολυτελείας στα οποία θα έπρεπε να επιβάλλεται ειδικός φόρος. Πέραν τούτου το μόνο δίκαιο σύστημα φορολόγησης είναι η άμεση φορολόγηση βάσει των εισοδημάτων.
4.
Η επιβαλόμενη αύξηση του κόστους γεωργικής παραγωγής σε συνέχεια του παρεμβατισμού και της ανατροπής των εύθραυστων ισορροπιών της αγροτικής οικονομίας, έχουν ως πιθανότερη προοπτική τον μεγαλύτερο αποσυντονισμό και την μείωση των παραγόμενων προϊόντων.
Καθώς διαφαίνεται πως σε όλους τους τομείς που σχεδιάζονται από την ΕΕ κυρίαρχη επιδίωξη είναι η συγκέντρωση του πλούτου και της εξουσίας σε όλο και στενότερο κύκλο ανθρώπων ώστε αυτή η ολιγαρχία να σταθεί ικανή να αντεπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό, το ίδιο ισχύει και στον αγροτικό τομέα. Διαμορφώνονται όροι που ευνοούν την συγκέντρωση του αγροτικού τομέα σε λίγους διαχειριστές της παραγωγής.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Η ενίσχυση της μικρής παραγωγής όπως και της μικρής ιδιοκτησίας και της μικρής μεταποίησης, αφορούν πρώτιστα μια αριστερή διακυβέρνηση.
Η αυστηρή φορολόγηση της γης που παραμένει ανεκμετάλλευτη και μόνο, η παραχώρηση γης σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να την δουλέψουν, η οργάνωση δικτύων μεταφοράς και διανομής των προϊόντων χωρίς την παρέμβαση κερδοσκόπων, η ανάπτυξη της εξαγωγικής τεχνογνωσίας, είναι μέτρα που μπορούν να ωφελήσουν την ζωή τόσο των αγροτών όσο και των κατοίκων των πόλεων.
5.
Η μνημονιακή απαίτηση για εκσυγχρονισμό και συρρίκνωση του δημόσιου τομέα.
Ο δημόσιος τομέας κατά ένα σημαντικό μέρος του λειτουργεί σαν ένα βαρίδι για την κοινωνία και σαν ένα εργαλείο για την διατήρηση των κομματικών ολιγαρχιών. Αυτή την στιγμή η ΕΕ επιδιώκει, από την μία, την μεταστροφή του σε ένα εργαλείο με το οποίο θα ελέγχεται η ελληνική κοινωνία από τα γερμανογαλλικά κέντρα εξουσίας και, από την άλλη, την απελευθέρωσή του από κάθε προοπτική κοινωνικού ελέγχου και, κατά το μέγιστο, παράδοσή του σε κερδοσκοπικά συμφέροντα των ιδίων.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Ο δημόσιος τομέας αποτελεί τον ιδανικό χώρο για την άσκηση πολιτικών που θα ωθήσουν την κοινωνία προς τα εμπρός. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί την βούληση μεγάλου μέρους της κοινωνίας να έρθει σε ρήξη με τα υφιστάμενα συμφέροντα που, ούτως ή άλλως, αυτή την στιγμή κλονίζονται.
Ένα ριζοσπαστικό μέτρο είναι η πρόσληψη στο δημόσιο αποκλειστικά νέων, φοιτητών και πτυχιούχων, πάντα όμως με συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα π.χ. τα δέκα χρόνια. Για κάθε έναν που θα υπήρξαν θετικές αξιολογήσεις από την κοινωνία αυτός ο χρόνος θα μπορούσε να παρατείνεται.
Η εργασία στον δημόσιο τομέα αποτελεί και η ίδια δημόσιο χώρο και μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπίζεται από μια αριστερή διακυβέρνηση. Κάθε υπηρεσία και οργανισμός δημοσίου συμφέροντος μπορεί να αποτελεί πρότυπο διαφάνειας και ορθολογικής λειτουργίας.
6.
Οι μνημονιακές απαιτήσεις στο σύνολό τους δείχνουν πλήρη αδιαφορία για τον ορισμό που δίνει η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα δικαιώματα στην κρατική οντότητα και στην δημοκρατία.
Είναι ευνόητο πως όσο περισσότερο συγκεντρώνεται πλούτος και εξουσία σε συγκεκριμένα χέρια η κοινωνία απομακρύνεται από την έννοια της δημοκρατίας. Είναι ακόμα ευνόητο πως τα προνόμια και οι πολυτέλειες που απολαμβάνουν τα αιρετά και διορισμένα στελέχη της ΕΕ έχουν ως μόνο σκοπό την εξαγορά τους απο την ολιχαρχία.
Ποιές επιλογές της κοινωνίας μπορούν να αντιταχθούν σε αυτή την πολιτική;
Μοιάζει να αποτελεί πλάνη η πεποίθηση πως θα υπάρξει μεταστροφή αυτών των πολιτικών είτε στο άμεσο είτε στο μακρινό μέλλον. Ο ελληνικός λαός εφόσον του δοθεί η ενημέρωση, ενδεχομένως να είναι κοντά στο να κάνει επιλογές που θα τον φέρουν σε ρήξη με το ελληνικό κατεστημένο. Είναι παράδοξο η προοδευτικότητα αντί να προτείνει στον λαό αυτόν τον δρόμο να του υπόσχεται ότι θα υπάρξει αργά ή γρήγορα συνολική μεταστροφή της ΕΕ σε πιο δημοκρατική και φιλολαϊκή κατεύθυνση. Αυτό όμως είναι μία πλάνη γιατί αν κανείς ποτέ δεν μπει στον κόπο να έρθει σε ρήξη με το υφιστάμενο καθεστώς αυτό ολοένα θα ισχυροποιείται και θα καταπίνει τους λαούς.
Είναι πολλά τα θέματα τα οποία με ανάλογο τρόπο μπορούμε να θέσουμε στον δημόσιο διάλογο. Μοιάζει όμως αντί να θέτουμε χειροπιαστά ερωτήματα και να δίνουμε χειροπιαστές απαντήσεις, να προτιμούμε να περιορίζουμε τον διάλογο σε επίπεδο συμβόλων χωρίς χειροπιαστό αντίκρυσμα. Αυτός όμως είναι ο μηχανισμός που χρησιμοποιει το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό για να συντηρεί τα προνόμια και την πρωτοκαθεδρία του.
Δικιά μας δουλειά είναι να θέσουμε τα πιο κατάλληλα ερωτήματα μέσα από τα οποία θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε τις λύσεις που χρειαζόμαστε.
[
