Ίσως το μικρότερο κακό να είναι η αναγκαστική, και ενδεχόμενα πρόσκαιρη, παράδοση στους πειρατές των ανθρώπινων υπάρξεων, σ' αυτούς που εργάζονται για την μεγέθυνση των αυτοκρατοριών τους, αδιαφορώντας για το πόσοι άνθρωποι θα συνθλιβούν σε έναν ανταγωνισμό που, ούτως ή άλλως, οδηγεί ολόκληρη την ανθρωπότητα στον αφανισμό της.
Το μεγάλο κακό είναι η έλλειψη, ή η αδυναμία διατύπωσης, ενός λόγου που να μπολιάζει την ανάγκη των ανθρώπων για έναν άλλο τρόπο ζωής, για άλλου είδους αξιακά συστήματα.
Τελικά δεν υπήρξε τίποτα το ανατρεπτικό σε αυτή την αριστερή διακυβέρνηση. Ο κυβερνητισμός και οι περί αυτόν τακτικισμοί δεν αποτελούν κάποιου είδους νέες αξίες. Η συνέχιση δε, της διδασκαλίας ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην πρότερη ευμάρεια και στην "ανάπτυξη", το μόνο που σπέρνει είναι θλίψη και αδιέξοδα.
Το παραδοσιακό αριστερό προσωπικό, τα νέα και γηραιά στελέχη που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την αντίληψή τους για τον κόσμο μέσα στα κομματικά γραφεία, έστρεψαν την πλάτη στους ανθρώπους που με λαχτάρα αναζήτησαν ελπίδα σε αυτό που έμοιαζε να θεμελιώνεται πάνω σε κανόνες δημοκρατίας και πολυφωνίας.
Για την προοδευτικότητα κάθε μέσο είναι και σκοπός, όπως και το αντίστροφο, όπως και κανένας σκοπός δεν "αγιάζει" τα μέσα, και έτσι αυτό το εγχείρημα της αριστερής διακυβέρνησης έδειξε με μεγάλο θόρυβο ποιά είναι τα όρια αυτού του πολιτικού προσωπικού. Το θλιβερό δε, δεν είναι πως αυτή η διακυβέρνηση δεν άλλαξε τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει με τόση ευκολία, αλλά γιατί τόση ενέργεια και δυναμική αφήνει εντέλει ένα τόσο ισχνό αποτύπωμα.
Η ελληνική κοινωνία δεν σπάρθηκε με νέες ιδέες, με νέες αξίες, με νέους τρόπους, δεν γκρεμίστηκαν βεβαιότητες και πρότυπα. Πάλι πολιτικάντηδες, πάλι το ίδιο λεξιλόγιο, οι εκβιασμοί και τα αδιέξοδα, πάλι τα πράγματα στην θέση τους, πάλι οι πάνω και οι κάτω, αυτοί που "ξέρουν" και αυτοί που πρέπει να ακολουθούν.
Το έλλειμμα, αφορά το άμεσο αποτύπωμα που άφησε αυτή η διακυβέρνηση στην συλλογική νόηση των ανθρώπων και δεν έχει να κάνει διόλου με τους πετυχημένους ή αποτυχημένους κυβερνητικούς ελιγμούς προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το αποτύπωμα δε αυτό, μοιάζει να είναι τόσο αμυδρό που πιθανότατα να αφανιστεί ολότελα από το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι.
Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα θα καθοριστούν από το έμμεσο αποτύπωμα των όσων συνέβησαν μέχρι εδώ, το αποτύπωμα που καταγράφηκε στον νου των ανθρώπων πέρα από τις επιδιώξεις του ενός ή του άλλου επίδοξου σωτήρα, και για το οποίο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτή την στιγμή πώς θα διαμορφώσει τις πράξεις και τις επιλογές των ανθρώπων στο κοντινότερο και μακρινότερο μέλλον.
Το μεγάλο κακό είναι η έλλειψη, ή η αδυναμία διατύπωσης, ενός λόγου που να μπολιάζει την ανάγκη των ανθρώπων για έναν άλλο τρόπο ζωής, για άλλου είδους αξιακά συστήματα.
Τελικά δεν υπήρξε τίποτα το ανατρεπτικό σε αυτή την αριστερή διακυβέρνηση. Ο κυβερνητισμός και οι περί αυτόν τακτικισμοί δεν αποτελούν κάποιου είδους νέες αξίες. Η συνέχιση δε, της διδασκαλίας ότι το ζητούμενο είναι η επιστροφή στην πρότερη ευμάρεια και στην "ανάπτυξη", το μόνο που σπέρνει είναι θλίψη και αδιέξοδα.
Το παραδοσιακό αριστερό προσωπικό, τα νέα και γηραιά στελέχη που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν την αντίληψή τους για τον κόσμο μέσα στα κομματικά γραφεία, έστρεψαν την πλάτη στους ανθρώπους που με λαχτάρα αναζήτησαν ελπίδα σε αυτό που έμοιαζε να θεμελιώνεται πάνω σε κανόνες δημοκρατίας και πολυφωνίας.
Για την προοδευτικότητα κάθε μέσο είναι και σκοπός, όπως και το αντίστροφο, όπως και κανένας σκοπός δεν "αγιάζει" τα μέσα, και έτσι αυτό το εγχείρημα της αριστερής διακυβέρνησης έδειξε με μεγάλο θόρυβο ποιά είναι τα όρια αυτού του πολιτικού προσωπικού. Το θλιβερό δε, δεν είναι πως αυτή η διακυβέρνηση δεν άλλαξε τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει με τόση ευκολία, αλλά γιατί τόση ενέργεια και δυναμική αφήνει εντέλει ένα τόσο ισχνό αποτύπωμα.
Η ελληνική κοινωνία δεν σπάρθηκε με νέες ιδέες, με νέες αξίες, με νέους τρόπους, δεν γκρεμίστηκαν βεβαιότητες και πρότυπα. Πάλι πολιτικάντηδες, πάλι το ίδιο λεξιλόγιο, οι εκβιασμοί και τα αδιέξοδα, πάλι τα πράγματα στην θέση τους, πάλι οι πάνω και οι κάτω, αυτοί που "ξέρουν" και αυτοί που πρέπει να ακολουθούν.
Το έλλειμμα, αφορά το άμεσο αποτύπωμα που άφησε αυτή η διακυβέρνηση στην συλλογική νόηση των ανθρώπων και δεν έχει να κάνει διόλου με τους πετυχημένους ή αποτυχημένους κυβερνητικούς ελιγμούς προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Το αποτύπωμα δε αυτό, μοιάζει να είναι τόσο αμυδρό που πιθανότατα να αφανιστεί ολότελα από το πρώτο φθινοπωρινό αεράκι.
Οι εξελίξεις από εδώ και πέρα θα καθοριστούν από το έμμεσο αποτύπωμα των όσων συνέβησαν μέχρι εδώ, το αποτύπωμα που καταγράφηκε στον νου των ανθρώπων πέρα από τις επιδιώξεις του ενός ή του άλλου επίδοξου σωτήρα, και για το οποίο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτή την στιγμή πώς θα διαμορφώσει τις πράξεις και τις επιλογές των ανθρώπων στο κοντινότερο και μακρινότερο μέλλον.
