Τα κοινωνικά κινήματα ακόμα και όταν προσεγγίζουν επίπεδα δυναμισμού που ανταποκρίνονται στις δηλωμένες στοχεύσεις τους, στην πραγματικότητα απέχουν από το να καθορίσουν ευρύτερα την κατεύθυνση του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Όσο και αν τα κινήματα ικανοποιούνται αποδίδοντας στον εαυτό τους τον τίτλο της "κοινωνικής πρωτοπορίας", στην πραγματικότητα η πρωτοπορία βρίσκεται σταθερά στα χέρια των καταστροφικών δυνάμεων των κυρίαρχων.
Τα κοινωνικά κινήματα αυτήν την στιγμή, παρόλο τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση μεγάλου αριθμού νέων ανθρώπων και, κυρίως, το σημαντικό αποτύπωμα που αφήνουν στην συνείδηση της κοινωνίας πως η "κανονικότητα" των κυρίαρχων δεν είναι αποδεκτή από όλους, παραμένουν στο περιθώριο χωρίς να διαφαίνεται κάποια προοπτική να βρεθούν στο επίκεντρο.
Οι εξεγέρσεις διαφοροποιούνται από τα κοινωνικά κινήματα, γιατί καθώς συνήθως ξεσπούν αυθόρμητα, γίνονται έρμαια όσων από σχεδιασμό ή τύχη βρίσκονται στην πιο πλεονεκτική θέση. Δεν υπάρχει κανένας όρος πως μία εξέγερση θα αποδώσει θετικό πρόσημο στις κοινωνικές εξελίξεις καθώς η διαχείριση μιας εξέγερσης μπορεί να την διαφοροποιήσει ολότελα από τις αφετηρίες της.
Αν, ωστόσο, τα κοινωνικά κινήματα δεν υπερβούν τα υφιστάμενα όριά τους, η προοπτική για ολόκληρη την ανθρωπότητα διαφαίνεται εφιαλτική, όπως είναι ήδη, άλλωστε, για ένα μεγάλο μέρος της.
Η διαλεκτική είναι εργαλείο και όχι πίστη
Η εξάσκηση της διαλεκτικής διαφέρει από το να δηλώνει κανείς πως ενεργεί στο όνομά της.
Καθώς τα εργαλεία κατανόησης του κόσμου αλλάζουν συνέχεια όμοια όπως και ο ίδιος ο κόσμος αλλάζει συνέχεια, η γνωστική ετοιμότητα είναι υποχρέωση για κάθε φορέα προόδου.
Μετά τον Μαρξ και τον Ένγκελς, γράφτηκε το Τοτέμ και Ταμπού και το Γιατί πόλεμος από τον Φρόυντ, ο Φόβος μπροστά στην ελευθερία από τον Φρομ, η Μητριαρχία από τον Λεκατσά, η Αντιγνώση από την Ζωγράφου, το Τέλειο κράτος από τον Γεωργίου-Ξυφτίλη, η Κοινωνία ενάντια στο κράτος από τον Κλαστρ, η βιβλιογραφία του Στρως, του Τζάρεντ Ντάιμοντ ακόμα και του Χαράρι αλλά και τόσων άλλων.
Συνέβησαν εξεγέρσεις που κυριάρχησαν και άλλες που απέτυχαν, άλλες στο όνομα της δημοκρατίας, άλλες του σοσιαλισμού, άλλες στο όνομα κάποιου θεού. Η ανθρωπότητα όμως μοιάζει να συνεχίζει μία πορεία δεσμευμένη στην καταστροφή και το μόνο που μοιάζει να αλλάζει είναι το συνεχώς αυξανόμενο μέγεθος της καταστροφικότητας.
.......
Όσο και αν τα κινήματα ικανοποιούνται αποδίδοντας στον εαυτό τους τον τίτλο της "κοινωνικής πρωτοπορίας", στην πραγματικότητα η πρωτοπορία βρίσκεται σταθερά στα χέρια των καταστροφικών δυνάμεων των κυρίαρχων.
Τα κοινωνικά κινήματα αυτήν την στιγμή, παρόλο τον ηρωισμό, την αυταπάρνηση μεγάλου αριθμού νέων ανθρώπων και, κυρίως, το σημαντικό αποτύπωμα που αφήνουν στην συνείδηση της κοινωνίας πως η "κανονικότητα" των κυρίαρχων δεν είναι αποδεκτή από όλους, παραμένουν στο περιθώριο χωρίς να διαφαίνεται κάποια προοπτική να βρεθούν στο επίκεντρο.
Οι εξεγέρσεις διαφοροποιούνται από τα κοινωνικά κινήματα, γιατί καθώς συνήθως ξεσπούν αυθόρμητα, γίνονται έρμαια όσων από σχεδιασμό ή τύχη βρίσκονται στην πιο πλεονεκτική θέση. Δεν υπάρχει κανένας όρος πως μία εξέγερση θα αποδώσει θετικό πρόσημο στις κοινωνικές εξελίξεις καθώς η διαχείριση μιας εξέγερσης μπορεί να την διαφοροποιήσει ολότελα από τις αφετηρίες της.
Αν, ωστόσο, τα κοινωνικά κινήματα δεν υπερβούν τα υφιστάμενα όριά τους, η προοπτική για ολόκληρη την ανθρωπότητα διαφαίνεται εφιαλτική, όπως είναι ήδη, άλλωστε, για ένα μεγάλο μέρος της.
Η διαλεκτική είναι εργαλείο και όχι πίστη
Η εξάσκηση της διαλεκτικής διαφέρει από το να δηλώνει κανείς πως ενεργεί στο όνομά της.
Καθώς τα εργαλεία κατανόησης του κόσμου αλλάζουν συνέχεια όμοια όπως και ο ίδιος ο κόσμος αλλάζει συνέχεια, η γνωστική ετοιμότητα είναι υποχρέωση για κάθε φορέα προόδου.
Μετά τον Μαρξ και τον Ένγκελς, γράφτηκε το Τοτέμ και Ταμπού και το Γιατί πόλεμος από τον Φρόυντ, ο Φόβος μπροστά στην ελευθερία από τον Φρομ, η Μητριαρχία από τον Λεκατσά, η Αντιγνώση από την Ζωγράφου, το Τέλειο κράτος από τον Γεωργίου-Ξυφτίλη, η Κοινωνία ενάντια στο κράτος από τον Κλαστρ, η βιβλιογραφία του Στρως, του Τζάρεντ Ντάιμοντ ακόμα και του Χαράρι αλλά και τόσων άλλων.
Συνέβησαν εξεγέρσεις που κυριάρχησαν και άλλες που απέτυχαν, άλλες στο όνομα της δημοκρατίας, άλλες του σοσιαλισμού, άλλες στο όνομα κάποιου θεού. Η ανθρωπότητα όμως μοιάζει να συνεχίζει μία πορεία δεσμευμένη στην καταστροφή και το μόνο που μοιάζει να αλλάζει είναι το συνεχώς αυξανόμενο μέγεθος της καταστροφικότητας.
.......
