Όταν ήμουν μικρό παιδί συχνά εξασκούσα την περιέργειά μου με την καταστροφή του ενός ή του άλλου τεχνολογικού προϊόντος. Είχα τότε ευθύς κάνει την διάκριση μεταξύ της χρονοβόρας διαδικασίας της δημιουργίας και της ταχείας διαδικασίας της καταστροφής. Είχα ακόμα διακρίνει πως όση ευχαρίστηση και αν μου προκαλούσε η αποδόμηση, ξεκοίλιασμα πιο σωστά, του ενός ή του άλλου αντικειμένου, ένοιωθα ταυτόχρονα και μια απογοήτευση, ή και θυμό, που δεν κατείχα την γνώση να το δημιουργήσω ο ίδιος, ή να το ανασκευάσω.
Σαν παιδί, ήταν πάρα πολλά αυτά που είχα στην διάθεσή μου για να καταστρέψω, σε αντίθεση με τα κατά πολύ λιγότερα πράγματα που ήμουν σε θέση να δημιουργήσω. Για όσο καιρό δε, το πεδίο της καταστροφής ήταν πιο διευρυμένο από το πεδίο της δημιουργίας, οι πράξεις καταστροφής αποτελούσαν οι ίδιες πράξεις δημιουργίας και πηγή απόλαυσης.
Αν ανάγουμε αυτή την αντίληψη σε κοινωνικό επίπεδο, θα πρέπει να ομολογήσουμε πως οι πράξεις καταστροφής δεν υπάρχει λόγος να αιτιολογούνται ως πράξεις αφρόνων εγκληματιών, αλλά ως πράξεις ανθρώπων αποκλεισμένων από την δυνατότητα τόσο να δημιουργούν οι ίδιοι, όσο και να συμμετέχουν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο δημιουργικότητας.
