20181231
20181219
Νέο πρίσμα, νέες θεωρίες, νέα εργαλεία
Γ Ι Α Τ Η Ν Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α
Μέχρι πριν 5.000 χρόνια
Η ανθρωπότητα για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πορεύτηκε αξιοποιώντας την σύναψη σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων ως μέσο επιβίωσης και ευζωίας.
Μέχρι πριν 5.000 χρόνια
Η ανθρωπότητα για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πορεύτηκε αξιοποιώντας την σύναψη σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων ως μέσο επιβίωσης και ευζωίας.
Καθώς σε όλη αυτή την περίοδο το προσωπικό και το συλλογικό αποτελούσαν μία αυτονόητη ενότητα, μπορούμε να υποθέτουμε πως και η έννοια της ευζωίας υπήρξε στην αντίληψη του καθενός ένα συλλογικό αγαθό και επίτευγμα.
Η χωρική οριοθέτηση κάθε κοινότητας σε ελάχιστες περιπτώσεις αποτέλεσε πραγματικό περιορισμό στην διασπορά των ανθρώπων, των γνώσεων, και των τεχνημάτων τους.
Η κουλτούρα των διευρυμένων ανταλλακτικών δικτύων και των γαμικών εθίμων διαμόρφωναν την πορεία της ανθρωπότητας για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Πριν 5.000 χρόνια
Η επινόηση του είδους πολέμου που ξεπερνά την περιστασιακή πολεμοχαρή έπαρση ή την εξασφάλιση χωρικής ακεραιότητας, εισάγοντας στις ανθρώπινες σχέσεις την υποδούλωση και τον καταναγκασμό, παρουσιάζεται για πρώτη φορά πριν από 5.000 χρόνια περίπου, στην Μεσοποταμία.
Αυτή η κρίσιμη αναστροφή στην πορεία της ανθρωπότητας δεν αναγνωρίζεται ούτε μελετάται ως τέτοια. Η επιδίωξη της επιβολής και του καταναγκασμού διδάσκονται συστηματικά ως "φυσική" συνθήκη για τις ανθρώπινες σχέσεις και την διαμόρφωση των κοινωνιών. Το γεγονός, όμως, πως η αρχαία γραμματεία ξεκινά με κείμενα που επικυρώνουν την ύπαρξη στην εποχή της της μανίας για λεηλασία, κλοπή και επιβολή, δεν είναι αρκετό να τεκμηριώσει την ύπαρξή της σε προγενέστερους χρόνους. Μάλιστα διαβάζοντας "πίσω από τις γραμμές" μπορούμε να αναγνωρίσουμε τί είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν αυτά τα κείμενα να εισάγουν και ποιές είναι οι αρχέγονες παραδόσεις τις οποίες αντιμάχονται.
Λανθασμένα δεδομένα, λανθασμένα συμπεράσματα
Το γεγονός πως και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πασχίζουν για την κοινωνική πρόοδο αποδέχεται ή δεν έχει το κίνητρο ή και τα εφόδια να αντιταχθεί σε αυτές τις αρχαίες διδασκαλίες αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο για την κατανόηση της ανθρώπινης και κοινωνικής κατάστασης.
Η αδυναμία να αναγνωρίσουμε τα πιο σημαντικά, ίσως, από τα στοιχεία που συνθέτουν την ανθρώπινη και κοινωνική κατάσταση, αφαιρεί από κάθε άνθρωπο που πασχίζει για έναν καλύτερο κόσμο τα εφόδια της ανάλυσης, της αποδόμησης και της ανασύστασης.
Αναδιάταξη των υποθέσεων για το κοινωνικό παρελθόν μας
Μας αρέσει να φανταζόμαστε τους προγόνους μας ως αγρίους, άπλυτους και άξεστους. Γιατί στον αντίποδα μιας τέτοιας εικόνας αρεσκόμαστε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως αποκλειστικούς φορείς μιας αφηρημένης αντίληψης περί πολιτισμού.
Παραδόξως, αυτή την εικόνα του "άγριου" ταιριάζει στους σύγχρονους απόκληρους των κοινωνιών και ίσως αυτό το φαντασιακό να εκπροσωπεί, δηλαδή την περαιτέρω υποβάθμιση της ανθρώπινης υπόστασης των περιθωριομένων και εμμέσως την δικαιολόγηση της θέσης τους, της οποίας η ευθύνη καταλογίζεται στους ίδιους.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η εικόνα του άγριου διόλου δεν αναλογεί στους προγόνους μας ακόμα και αν αναπαράγεται από τα πιο έγκυρα μέσα πληροφόρησης: πρώτα από όλα, η καθαριότητα και ο στολισμός είναι χαρακτηριστικό όλων των όντων και ακόμα περισσότερο των ανθρώπων.
Η ανθρωπότητα είναι συνυφασμένη, ταυτόσημη, με τον πολιτισμό από καταβολής της και κάθε άλλο παρά χρειάστηκε να "εκπολιτιστεί" από την εισβολή της εξουσίας.
Έχουμε εκπαιδευτεί να μετράμε τον πολιτισμό με βάση τα τεχνολογικά επιτεύγματα ή το επίπεδο ζωής που απολαμβάνει ένα μέρος μόνο των ανθρώπων και όχι το σύνολο της ανθρωπότητας.
Αυτή και μόνο η διαπίστωση όμως έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την αντίληψη των "αγρίων" ότι δηλαδή η κοινωνία αποτελεί ένα σύνολο στο οποίο δεν χωράν ανισότητες και διαιρέσεις.
Αυτή η θεμελιώδης αρχή για κάθε κοινωνία δηλαδή πως δεν νοείται κοινωνική οντότητα χωρίς συμμετοχή και μοίρασμα, διαστρεβλώνεται ή και αποκρύπτεται στον "πολιτισμένο" κόσμο μας με κάθε είδους τεχνάσματα.
Υποδούλωση, καταναγκασμός
Στην ανθρωπολογία δεν υπάρχει γνωστή ένδειξη για την ανάδειξη εξουσίας και διαιρέσεων (με τον τρόπο που βιώνουμε σήμερα την εξουσία και την ιεραρχία) σε μία κοινωνία, ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία για τις προσπάθειες αποφυγής τέτοιων φαινομένων.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η υποδούλωση και ο καταναγκασμός δεν αποτελούν στοιχεία "φυσικής" εξέλιξης ή αποδείξεις "εκπολιτισμού" μιας κοινωνίας αλλά, αντίθετα, τεκμήρια ακατάσχετης βιαιοπραγίας και βαναυσότητας, συνακόλουθα καινοφανών πολεμικών πρακτικών.
Η επινόηση της υποδούλωσης αποτέλεσε ένα ανήκουστο φαινόμενο για τα δεδομένα της ανθρωπότητας, καθώς θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά και συνειδητή μέριμνα, υπήρξε η ακεραιότητα των προσώπων και των κοινοτήτων.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την ακριβή διαδικασία με την οποία μία κοινωνία υποδούλωσε μία άλλη. Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος από διαδικασία διαφύλαξης της κοινοτικής ακεραιότητας μετατράπηκε σε εργαλείο υποδούλωσης άλλων κοινοτήτων. Γνωρίζουμε όμως ορισμένα στοιχεία για το που και πότε συνέβησαν αυτά τα περιστατικά.
Ειδικά η περίπτωση της Μεσοποταμίας, της οποίας λίγο-πολύ είμαστε όλοι κοινωνικοί απόγονοι, φέρει ένα χαρακτηριστικό που την κάνει μοναδική: εκκινήθηκε εκεί η πολεμική διαδικασία της υποδούλωσης (Ακκάδες) σε μία ευρεία περιοχή όπου οι τεχνολογίες είχαν ήδη αναπτυχθεί από αυτόνομες κοινωνίες, συνεργαζόμενες σε ένα ευρύ γεωγραφικό χώρο, δίνοντας έτσι σε όποιον κατακτούσε θέση κυριαρχίας, ακαταμάχητα πλεονεκτήματα επιβολής και διεύρυνσης.
Ανταγωνισμός, μεγέθυνση, αυτοματισμός
Οι πολεμικές κοινωνίες που κυριάρχησαν υποδουλώνοντας άλλες κοινωνίες δεσμεύτηκαν από την πρώτη στιγμή σε μία διπλή αναγκαιότητα. Καταρχήν, να διατηρούν την ισχύ επιβολής τους πάνω στους υποδουλωμένους και, κατά δεύτερο, να εξασφαλίζουν την ισχύ που θα τις προστατέψει από το να βρεθούν οι ίδιες υποδουλωμένες από τις επιβουλές τρίτων.
Όσο και αν το πρώτο φαίνεται απλό, να διατηρείται δηλαδή η δύναμη επιβολής πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ήδη ηττηθεί, είναι αφοπλισμένοι, και μπορούν να αποδυναμώνονται "κατά το δοκούν", δεν ισχύει το ίδιο και για το δεύτερο.
Η επινόηση της υποδούλωσης, δυνητικά, μπορεί να διασπείρεται μεταξύ των κοινοτήτων όπως και κάθε άλλη επινόηση των ανθρώπων. Η εξάπλωση όμως του φαινομένου είναι πιθανό να σχετίζεται τόσο με επιδίωξη, όσο με την επιλογή που κάθε κοινότητα θα έπρεπε να κάνει μπροστά στο αναγκαστικό δίλλημα, να υποδουλωθεί χάνοντας την ακεραιότητά της, ή να υποδουλώσει άλλες κοινότητες ώστε να την διατηρήσει. Αυτό το δίλλημα, παραμένει απαράλλαχτο μέχρι σήμερα και αποτελεί το θεμέλιο του μηχανισμού συντήρησης των συστημάτων κυριαρχίας.
Δηλαδή, από την στιγμή που εισήχθηκε στις ανθρώπινες σχέσεις η επιβολή, με αυτόματο τρόπο εισήχθηκε ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός και η αναγκαιότητα της ισχυροποίησης-μεγέθυνσης.
Το Κράτος
Το Κράτος δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από την επισημοποίηση, τόσο στο επίπεδο των συμβόλων όσο και των πράξεων, της σύνθετης οντότητας που αποτελείται από μία κοινωνία κυρίαρχων και μία κοινωνία υπόδουλων. Όσα σχήματα, μεταμφιέσεις και παραλλαγές και να πάρουν αυτές οι σύνθετες οντότητες μέσα στους αιώνες, η πραγματικότητά τους είναι πάντα μία και απαράλλαχτη: μία κοινωνία με την χρήση της βίας, του εκβιασμού ή οποιουδήποτε άλλου μέσου διατηρεί άλλες κοινωνίες υποτελείς της.
Κράτος είναι, σε κάθε περίπτωση και υπό οποιαδήποτε έκφραση, το δίπολο μίας κυρίαρχης και μίας υποτελούς κοινωνίας.
Κάθε κυρίαρχη κοινωνία πέρα από την παραδοσιακή υπεροπλία, στην οποία προσφεύγει όταν της είναι απαραίτητο, χρησιμοποιεί την ιδεολογική κυριαρχία ώστε να αποκρύπτει την ιστορική προέλευση του Κράτους, κατασκευάζοντας έννοιες όπως το Έθνος, η (εθνική) Κοινωνία, η Ισότητα απέναντι στους Νόμους κτλ.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α Κ Α Ι Π Ρ Ο Ε Κ Τ Α Σ Ε Ι Σ
Η εξουσία, η ανισότητα, ο καταναγκασμός και το Κράτος, προέρχονται από την επινόηση που έκαναν στο παρελθόν κάποιοι άνθρωποι, σύμφωνα με την οποία μία κοινωνία μέσα από πολεμικές ενέργειες μπορεί να υποδουλώνει άλλες κοινωνίες προκειμένου να τις χρησιμοποιεί ως παραγωγικά κοπάδια. Αυτή η επινόηση υλοποιήθηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένους χρόνους και χώρους, εξαιτίας όμως των αυτοματισμών που παράγει, και με την πάροδο χιλιάδων χρόνων, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την υφήλιο.
Ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση αποτελούν επακόλουθες συνέπειες αυτής της επινόησης. Κάθε κοινωνία που διατηρεί υποδουλωμένες κοινωνίες, είναι δεσμευμένη εσαεί στην αναγκαιότητα να μεγεθύνει την ισχύ της προκειμένου να αντεπεξέρχεται στις επιβουλές των ανταγωνιστών.
Ο πόλεμος, ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση αποτελούν την αφετηρία των σύγχρονων σύνθετων κοινωνιών, συντηρώντας ταυτόχρονα έναν αέναο φαύλο κύκλο. Αυτή την γνώση την αποκρύπτουμε και αποδίδουμε την πορεία των σύγχρονων κοινωνιών στην κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση η οποία, όπως διδασκόμαστε, εκκινήθηκε με την Αγροτική (Νεολιθική) Επανάσταση.
Τα αποτελέσματα από την μακραίωνη χρήση αυτής της επινόησης παίρνουν, ταυτόχρονα και με αναλογικό τρόπο (και θα παίρνουν όσο αυτή η επινόηση είναι σε λειτουργία), την μορφή ακραίας συγκέντρωσης επιτευγμάτων και ολοκληρωτικής καταστροφής. Ταυτόχρονα, επιδρούν σε όλα τα επίπεδα ανθρώπινων σχέσεων, όπως π.χ. και των διαπροσωπικών, διαμορφώνοντας συμπεριφορές που με μία λέξη χαρακτηρίζουμε από μόνοι μας και κατ' απόλυτη παραδοξότητα ως "απάνθρωπες".
Ν Ε Ο Π Ρ Ι Σ Μ Α, Ν Ε Ε Σ Θ Ε Ω Ρ Ι Ε Σ
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί νέα ερωτηματικά ως προς την θεωρία και τις δράσεις των προοδευτικών ανθρώπων.
- Αν ο καταναγκασμός, ο πόλεμος, ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση είναι συγκοινωνούντα δοχεία, με ποιόν τρόπο μπορούν να περιοριστούν ταυτόχρονα; Συγκεντρώνοντας δύναμη ή απορρίπτοντας κάθε συγκέντρωση δύναμης;
- Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι ποιητικά έργα ή προπαγάνδα στην υπηρεσία νεοσύστατων, κάποτε, εξουσιών;
- Τον φασισμό τον γεννά ο καπιταλισμός, ή ο φασισμός αποτελεί την επιστροφή στην πρωτογενή έκφραση της εξουσίας του Σαργκόν* και την ιδανική διάταξη κάθε συστήματος κυριαρχίας;
- Η εξέλιξη των μέσων παραγωγής μας έφερε εδώ που είμαστε, ή οι επιλογές που έκαναν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι πολεμοχαρείς άνθρωποι και οι οποίες συντηρούνται μέχρι σήμερα και από εμάς τους ίδιους;
- Στις σύνθετες κοινωνίες που ονομάζουμε κράτη, οι κοινωνίες των κυρίαρχων έχουν τα ίδια μέσα παραγωγής με τις κοινωνίες των υποτελών τους; Ποιό απλά, αφού οι υποτελείς κοινωνίες δεν είναι κάτι άλλο από παραγωγικά κοπάδια, τα μέσα παραγωγής των κυρίαρχων υπήρξαν ποτέ κάτι άλλο από τα όπλα τους;
- Μετά από χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία η ιεραρχία, η επιβολή και η εξειδίκευση καθορίζουν την επιβίωση, είμαστε ικανοί να διαμορφώνουμε συνεργατικές, εξισωτικές κοινότητες;
Ε Π Α Ν Α Π Ρ Ο Σ Δ Ι Ο Ρ Ι Ζ Ο Ν Τ Α Σ Τ Α Σ Υ Μ Β Ο Λ Α
Η σημασία των συμβόλων
Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους καθορίζεται από την ικανότητα της ανθρώπινης διάνοιας να δημιουργεί σύμβολα. Η ικανότητα αυτή πιθανότατα να αποτελεί την μεγαλύτερη ιδιατερότητα του ανθρώπινου είδους.
Η ύπαρξη τόσο κάθε ανθρώπου όσο και της ανθρωπότητας ολόκληρης καθορίζεται από το είδος των συμβόλων που έχει διδαχθεί ή επιλέξει. Αυτά τα σύμβολα έχουν σαφή χρηστική αξία καθώς επιδιώκουν να ερμηνεύουν, να διδάσκουν ή και να επιβάλλουν νοήματα και συμπεριφορές πάνω σε ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τα σύμβολα που διαμορφώνει και χρησιμοποιεί κάθε σύνολο ανθρώπων, αναφέρονται στο νόημα της ζωής, τον συνεκτικό δεσμό του συνόλου, μέχρι τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και τα πρακτικά ζητήματα βιοπορισμού του.
Ο άντρας, η γυναίκα, η οικογένεια, η ομορφιά, η ευτυχία, ο έρωτας, η κοινωνία, κάθε μία από αυτές τις λέξεις είναι νοηματοδοτημένη κατ' επιλογή και με ιδιαίτερο τρόπο από κάθε σύνολο ανθρώπων. Το ίδιο και ο θεός, το χρήμα, η οικονομία, ο νόμος, το κράτος κτλ.
Ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορά νοηματοδοτείται κάθε μία από αυτές τις λέξεις διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο σύμβολο που αποβλέπει σε συγκεκριμένες χρήσεις, ενώ η ποιότητα της εκάστοτε νοηματοδότησης περιγράφει την ποιότητα του πολιτισμού του συνόλου που την χρησιμοποιεί.
Τα σύμβολα, είτε επιβάλλονται βίαια είτε αναδύονται μέσα από ανεπαίσθητες μακρόχρονες διαδικασίες, εφόσον κυριαρχήσουν καθορίζουν το είδος των επερχόμενων αλλαγών.
Παραδείγματα επαναπροσδιορισμού συμβόλων:
Άνθρωπος
Το είδος του πιθήκου που επιβίωσε και εξαπλώθηκε βασιζόμενο σε ιδιαίτερες μορφές κοινωνικοποίησης που επινόησε και ανέπτυξε, όπως για παράδειγμα
- η συνεργασία, η ανάπτυξη της επικοινωνίας και του λόγου,
- η ισοτιμία, ο αποκλεισμός ή και η φόνευση των κυριαρχικών αρσενικών,
- η γνώση, το μοίρασμα των πληροφοριών μεταξύ προσώπων και κοινοτήτων,
- η εξωγαμία, η διαμόρφωση μεγάλων δικτύων κοινοτήτων.
Κοινωνία
Το ενεργό πεδίο συνεργασίας των ανθρώπων με γνώμονα το αμοιβαίο ενδιαφέρον για την επιβίωση και την ευζωία. (ετυμολογία: μοιράζομαι, συμμετέχω)
Πολιτισμός
Το πεδίο της συλλογικής διάνοιας μέσα στο οποίο δημιουργούνται και μετασχηματίζονται αδιάκοπα τα σύμβολα που καθορίζουν τις προσωπικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Κράτος
- Ο κοινωνικός σχηματισμός μέσα στον οποίο συνυπάρχουν με σχέση επιβολής ή/και εξάρτησης διακριτές κοινωνίες με αντικρουόμενα συμφέροντα.
- Ο μηχανισμός με τον οποίο η κυρίαρχη κοινωνία επιβάλλεται στις υποτελείς της.
Κοινωνικές τάξεις
Τόσο η κυρίαρχη κοινωνία ενός κράτους όσο και οι υποτελείς της αποτελούνται από διαστρωματώσεις και ιεραρχήσεις που θα μπορούσαμε και να ονομάζουμε τάξεις. Αυτές οι τάξεις όμως, όσο ασαφή και αν είναι τα μεταξύ τους όρια, οι λειτουργίες και οι αλληλεπιδράσεις τους, δεν αναιρούν την κρίσιμη διάκριση μεταξύ της κυρίαρχης κοινωνίας και των υποτελών κοινωνιών της. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως αποτελεί μεγάλη αστοχία να παρουσιάζονται όλες αυτές οι τάξεις, συνολικά, ως συνθετικά μέρη μιας ενιαίας κοινωνίας, η οποία επιπλέον ταυτίζεται με το κράτος.
Μέσα παραγωγής
Τα μέσα παραγωγής των κυρίαρχων κοινωνιών ήταν και παραμένουν τα όπλα και ακολούθως τα μέσα εκβιασμού και χειραγώγησης των υποτελών κοινωνιών.
Τα μέσα παραγωγής των υποτελών ανθρώπων ήταν και παραμένουν τα εργαλεία της εργασίας τους των οποίων τις περισσότερες φορές την διαχείριση αποσπούν δια των όπλων, του εκβιασμού και της χειραγώγησης οι κυρίαρχες κοινωνίες.
Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ
* https://en.wikipedia.org/wiki/Sargon_of_Akkad
Η φυσιολογία του φασισμού
Φασισμός, παρθενογένεση ή νεκρανάσταση;
Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α
> Κοινωνία, κράτος, ιεραρχία
> Το μύθευμα της μίας και ενιαίας κοινωνίας
> Υπεροχή και κυριαρχία
> Οι μεγαλόπρεποι και διακοσμημένοι όρθιοι πίθηκοι
> Σημειώσεις για την θέση των γυναικών στα Ομηρικά κείμενα
> Η επανάσταση του Πολέμου
> Πόλεμος και καταναγκασμός
Η επινόηση του είδους πολέμου που ξεπερνά την περιστασιακή πολεμοχαρή έπαρση ή την εξασφάλιση χωρικής ακεραιότητας, εισάγοντας στις ανθρώπινες σχέσεις την υποδούλωση και τον καταναγκασμό, παρουσιάζεται για πρώτη φορά πριν από 5.000 χρόνια περίπου, στην Μεσοποταμία.
Αυτή η κρίσιμη αναστροφή στην πορεία της ανθρωπότητας δεν αναγνωρίζεται ούτε μελετάται ως τέτοια. Η επιδίωξη της επιβολής και του καταναγκασμού διδάσκονται συστηματικά ως "φυσική" συνθήκη για τις ανθρώπινες σχέσεις και την διαμόρφωση των κοινωνιών. Το γεγονός, όμως, πως η αρχαία γραμματεία ξεκινά με κείμενα που επικυρώνουν την ύπαρξη στην εποχή της της μανίας για λεηλασία, κλοπή και επιβολή, δεν είναι αρκετό να τεκμηριώσει την ύπαρξή της σε προγενέστερους χρόνους. Μάλιστα διαβάζοντας "πίσω από τις γραμμές" μπορούμε να αναγνωρίσουμε τί είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν αυτά τα κείμενα να εισάγουν και ποιές είναι οι αρχέγονες παραδόσεις τις οποίες αντιμάχονται.
Λανθασμένα δεδομένα, λανθασμένα συμπεράσματα
Το γεγονός πως και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πασχίζουν για την κοινωνική πρόοδο αποδέχεται ή δεν έχει το κίνητρο ή και τα εφόδια να αντιταχθεί σε αυτές τις αρχαίες διδασκαλίες αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο για την κατανόηση της ανθρώπινης και κοινωνικής κατάστασης.
Η αδυναμία να αναγνωρίσουμε τα πιο σημαντικά, ίσως, από τα στοιχεία που συνθέτουν την ανθρώπινη και κοινωνική κατάσταση, αφαιρεί από κάθε άνθρωπο που πασχίζει για έναν καλύτερο κόσμο τα εφόδια της ανάλυσης, της αποδόμησης και της ανασύστασης.
Αναδιάταξη των υποθέσεων για το κοινωνικό παρελθόν μας
Μας αρέσει να φανταζόμαστε τους προγόνους μας ως αγρίους, άπλυτους και άξεστους. Γιατί στον αντίποδα μιας τέτοιας εικόνας αρεσκόμαστε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως αποκλειστικούς φορείς μιας αφηρημένης αντίληψης περί πολιτισμού.
Παραδόξως, αυτή την εικόνα του "άγριου" ταιριάζει στους σύγχρονους απόκληρους των κοινωνιών και ίσως αυτό το φαντασιακό να εκπροσωπεί, δηλαδή την περαιτέρω υποβάθμιση της ανθρώπινης υπόστασης των περιθωριομένων και εμμέσως την δικαιολόγηση της θέσης τους, της οποίας η ευθύνη καταλογίζεται στους ίδιους.
Σε κάθε περίπτωση, αυτή η εικόνα του άγριου διόλου δεν αναλογεί στους προγόνους μας ακόμα και αν αναπαράγεται από τα πιο έγκυρα μέσα πληροφόρησης: πρώτα από όλα, η καθαριότητα και ο στολισμός είναι χαρακτηριστικό όλων των όντων και ακόμα περισσότερο των ανθρώπων.
Η ανθρωπότητα είναι συνυφασμένη, ταυτόσημη, με τον πολιτισμό από καταβολής της και κάθε άλλο παρά χρειάστηκε να "εκπολιτιστεί" από την εισβολή της εξουσίας.
Έχουμε εκπαιδευτεί να μετράμε τον πολιτισμό με βάση τα τεχνολογικά επιτεύγματα ή το επίπεδο ζωής που απολαμβάνει ένα μέρος μόνο των ανθρώπων και όχι το σύνολο της ανθρωπότητας.
Αυτή και μόνο η διαπίστωση όμως έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την αντίληψη των "αγρίων" ότι δηλαδή η κοινωνία αποτελεί ένα σύνολο στο οποίο δεν χωράν ανισότητες και διαιρέσεις.
Αυτή η θεμελιώδης αρχή για κάθε κοινωνία δηλαδή πως δεν νοείται κοινωνική οντότητα χωρίς συμμετοχή και μοίρασμα, διαστρεβλώνεται ή και αποκρύπτεται στον "πολιτισμένο" κόσμο μας με κάθε είδους τεχνάσματα.
Υποδούλωση, καταναγκασμός
Στην ανθρωπολογία δεν υπάρχει γνωστή ένδειξη για την ανάδειξη εξουσίας και διαιρέσεων (με τον τρόπο που βιώνουμε σήμερα την εξουσία και την ιεραρχία) σε μία κοινωνία, ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία για τις προσπάθειες αποφυγής τέτοιων φαινομένων.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η υποδούλωση και ο καταναγκασμός δεν αποτελούν στοιχεία "φυσικής" εξέλιξης ή αποδείξεις "εκπολιτισμού" μιας κοινωνίας αλλά, αντίθετα, τεκμήρια ακατάσχετης βιαιοπραγίας και βαναυσότητας, συνακόλουθα καινοφανών πολεμικών πρακτικών.
Η επινόηση της υποδούλωσης αποτέλεσε ένα ανήκουστο φαινόμενο για τα δεδομένα της ανθρωπότητας, καθώς θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μέχρι εκείνη την στιγμή, αλλά και συνειδητή μέριμνα, υπήρξε η ακεραιότητα των προσώπων και των κοινοτήτων.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε την ακριβή διαδικασία με την οποία μία κοινωνία υποδούλωσε μία άλλη. Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο ο πόλεμος από διαδικασία διαφύλαξης της κοινοτικής ακεραιότητας μετατράπηκε σε εργαλείο υποδούλωσης άλλων κοινοτήτων. Γνωρίζουμε όμως ορισμένα στοιχεία για το που και πότε συνέβησαν αυτά τα περιστατικά.
Ειδικά η περίπτωση της Μεσοποταμίας, της οποίας λίγο-πολύ είμαστε όλοι κοινωνικοί απόγονοι, φέρει ένα χαρακτηριστικό που την κάνει μοναδική: εκκινήθηκε εκεί η πολεμική διαδικασία της υποδούλωσης (Ακκάδες) σε μία ευρεία περιοχή όπου οι τεχνολογίες είχαν ήδη αναπτυχθεί από αυτόνομες κοινωνίες, συνεργαζόμενες σε ένα ευρύ γεωγραφικό χώρο, δίνοντας έτσι σε όποιον κατακτούσε θέση κυριαρχίας, ακαταμάχητα πλεονεκτήματα επιβολής και διεύρυνσης.
Ανταγωνισμός, μεγέθυνση, αυτοματισμός
Οι πολεμικές κοινωνίες που κυριάρχησαν υποδουλώνοντας άλλες κοινωνίες δεσμεύτηκαν από την πρώτη στιγμή σε μία διπλή αναγκαιότητα. Καταρχήν, να διατηρούν την ισχύ επιβολής τους πάνω στους υποδουλωμένους και, κατά δεύτερο, να εξασφαλίζουν την ισχύ που θα τις προστατέψει από το να βρεθούν οι ίδιες υποδουλωμένες από τις επιβουλές τρίτων.
Όσο και αν το πρώτο φαίνεται απλό, να διατηρείται δηλαδή η δύναμη επιβολής πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι έχουν ήδη ηττηθεί, είναι αφοπλισμένοι, και μπορούν να αποδυναμώνονται "κατά το δοκούν", δεν ισχύει το ίδιο και για το δεύτερο.
Η επινόηση της υποδούλωσης, δυνητικά, μπορεί να διασπείρεται μεταξύ των κοινοτήτων όπως και κάθε άλλη επινόηση των ανθρώπων. Η εξάπλωση όμως του φαινομένου είναι πιθανό να σχετίζεται τόσο με επιδίωξη, όσο με την επιλογή που κάθε κοινότητα θα έπρεπε να κάνει μπροστά στο αναγκαστικό δίλλημα, να υποδουλωθεί χάνοντας την ακεραιότητά της, ή να υποδουλώσει άλλες κοινότητες ώστε να την διατηρήσει. Αυτό το δίλλημα, παραμένει απαράλλαχτο μέχρι σήμερα και αποτελεί το θεμέλιο του μηχανισμού συντήρησης των συστημάτων κυριαρχίας.
Δηλαδή, από την στιγμή που εισήχθηκε στις ανθρώπινες σχέσεις η επιβολή, με αυτόματο τρόπο εισήχθηκε ταυτόχρονα ο ανταγωνισμός και η αναγκαιότητα της ισχυροποίησης-μεγέθυνσης.
Το Κράτος
Το Κράτος δεν αποτελεί κάτι περισσότερο από την επισημοποίηση, τόσο στο επίπεδο των συμβόλων όσο και των πράξεων, της σύνθετης οντότητας που αποτελείται από μία κοινωνία κυρίαρχων και μία κοινωνία υπόδουλων. Όσα σχήματα, μεταμφιέσεις και παραλλαγές και να πάρουν αυτές οι σύνθετες οντότητες μέσα στους αιώνες, η πραγματικότητά τους είναι πάντα μία και απαράλλαχτη: μία κοινωνία με την χρήση της βίας, του εκβιασμού ή οποιουδήποτε άλλου μέσου διατηρεί άλλες κοινωνίες υποτελείς της.
Κράτος είναι, σε κάθε περίπτωση και υπό οποιαδήποτε έκφραση, το δίπολο μίας κυρίαρχης και μίας υποτελούς κοινωνίας.
Κάθε κυρίαρχη κοινωνία πέρα από την παραδοσιακή υπεροπλία, στην οποία προσφεύγει όταν της είναι απαραίτητο, χρησιμοποιεί την ιδεολογική κυριαρχία ώστε να αποκρύπτει την ιστορική προέλευση του Κράτους, κατασκευάζοντας έννοιες όπως το Έθνος, η (εθνική) Κοινωνία, η Ισότητα απέναντι στους Νόμους κτλ.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α Κ Α Ι Π Ρ Ο Ε Κ Τ Α Σ Ε Ι Σ
Η εξουσία, η ανισότητα, ο καταναγκασμός και το Κράτος, προέρχονται από την επινόηση που έκαναν στο παρελθόν κάποιοι άνθρωποι, σύμφωνα με την οποία μία κοινωνία μέσα από πολεμικές ενέργειες μπορεί να υποδουλώνει άλλες κοινωνίες προκειμένου να τις χρησιμοποιεί ως παραγωγικά κοπάδια. Αυτή η επινόηση υλοποιήθηκε από συγκεκριμένους ανθρώπους, σε συγκεκριμένους χρόνους και χώρους, εξαιτίας όμως των αυτοματισμών που παράγει, και με την πάροδο χιλιάδων χρόνων, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την υφήλιο.
Ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση αποτελούν επακόλουθες συνέπειες αυτής της επινόησης. Κάθε κοινωνία που διατηρεί υποδουλωμένες κοινωνίες, είναι δεσμευμένη εσαεί στην αναγκαιότητα να μεγεθύνει την ισχύ της προκειμένου να αντεπεξέρχεται στις επιβουλές των ανταγωνιστών.
Ο πόλεμος, ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση αποτελούν την αφετηρία των σύγχρονων σύνθετων κοινωνιών, συντηρώντας ταυτόχρονα έναν αέναο φαύλο κύκλο. Αυτή την γνώση την αποκρύπτουμε και αποδίδουμε την πορεία των σύγχρονων κοινωνιών στην κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στην φύση η οποία, όπως διδασκόμαστε, εκκινήθηκε με την Αγροτική (Νεολιθική) Επανάσταση.
Τα αποτελέσματα από την μακραίωνη χρήση αυτής της επινόησης παίρνουν, ταυτόχρονα και με αναλογικό τρόπο (και θα παίρνουν όσο αυτή η επινόηση είναι σε λειτουργία), την μορφή ακραίας συγκέντρωσης επιτευγμάτων και ολοκληρωτικής καταστροφής. Ταυτόχρονα, επιδρούν σε όλα τα επίπεδα ανθρώπινων σχέσεων, όπως π.χ. και των διαπροσωπικών, διαμορφώνοντας συμπεριφορές που με μία λέξη χαρακτηρίζουμε από μόνοι μας και κατ' απόλυτη παραδοξότητα ως "απάνθρωπες".
Ν Ε Ο Π Ρ Ι Σ Μ Α, Ν Ε Ε Σ Θ Ε Ω Ρ Ι Ε Σ
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί νέα ερωτηματικά ως προς την θεωρία και τις δράσεις των προοδευτικών ανθρώπων.
- Αν ο καταναγκασμός, ο πόλεμος, ο ανταγωνισμός και η μεγέθυνση είναι συγκοινωνούντα δοχεία, με ποιόν τρόπο μπορούν να περιοριστούν ταυτόχρονα; Συγκεντρώνοντας δύναμη ή απορρίπτοντας κάθε συγκέντρωση δύναμης;
- Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι ποιητικά έργα ή προπαγάνδα στην υπηρεσία νεοσύστατων, κάποτε, εξουσιών;
- Τον φασισμό τον γεννά ο καπιταλισμός, ή ο φασισμός αποτελεί την επιστροφή στην πρωτογενή έκφραση της εξουσίας του Σαργκόν* και την ιδανική διάταξη κάθε συστήματος κυριαρχίας;
- Η εξέλιξη των μέσων παραγωγής μας έφερε εδώ που είμαστε, ή οι επιλογές που έκαναν πριν από χιλιάδες χρόνια κάποιοι πολεμοχαρείς άνθρωποι και οι οποίες συντηρούνται μέχρι σήμερα και από εμάς τους ίδιους;
- Στις σύνθετες κοινωνίες που ονομάζουμε κράτη, οι κοινωνίες των κυρίαρχων έχουν τα ίδια μέσα παραγωγής με τις κοινωνίες των υποτελών τους; Ποιό απλά, αφού οι υποτελείς κοινωνίες δεν είναι κάτι άλλο από παραγωγικά κοπάδια, τα μέσα παραγωγής των κυρίαρχων υπήρξαν ποτέ κάτι άλλο από τα όπλα τους;
- Μετά από χιλιάδες χρόνια κατά τα οποία η ιεραρχία, η επιβολή και η εξειδίκευση καθορίζουν την επιβίωση, είμαστε ικανοί να διαμορφώνουμε συνεργατικές, εξισωτικές κοινότητες;
Ε Π Α Ν Α Π Ρ Ο Σ Δ Ι Ο Ρ Ι Ζ Ο Ν Τ Α Σ Τ Α Σ Υ Μ Β Ο Λ Α
Η σημασία των συμβόλων
Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους καθορίζεται από την ικανότητα της ανθρώπινης διάνοιας να δημιουργεί σύμβολα. Η ικανότητα αυτή πιθανότατα να αποτελεί την μεγαλύτερη ιδιατερότητα του ανθρώπινου είδους.
Η ύπαρξη τόσο κάθε ανθρώπου όσο και της ανθρωπότητας ολόκληρης καθορίζεται από το είδος των συμβόλων που έχει διδαχθεί ή επιλέξει. Αυτά τα σύμβολα έχουν σαφή χρηστική αξία καθώς επιδιώκουν να ερμηνεύουν, να διδάσκουν ή και να επιβάλλουν νοήματα και συμπεριφορές πάνω σε ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Τα σύμβολα που διαμορφώνει και χρησιμοποιεί κάθε σύνολο ανθρώπων, αναφέρονται στο νόημα της ζωής, τον συνεκτικό δεσμό του συνόλου, μέχρι τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και τα πρακτικά ζητήματα βιοπορισμού του.
Ο άντρας, η γυναίκα, η οικογένεια, η ομορφιά, η ευτυχία, ο έρωτας, η κοινωνία, κάθε μία από αυτές τις λέξεις είναι νοηματοδοτημένη κατ' επιλογή και με ιδιαίτερο τρόπο από κάθε σύνολο ανθρώπων. Το ίδιο και ο θεός, το χρήμα, η οικονομία, ο νόμος, το κράτος κτλ.
Ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορά νοηματοδοτείται κάθε μία από αυτές τις λέξεις διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο σύμβολο που αποβλέπει σε συγκεκριμένες χρήσεις, ενώ η ποιότητα της εκάστοτε νοηματοδότησης περιγράφει την ποιότητα του πολιτισμού του συνόλου που την χρησιμοποιεί.
Τα σύμβολα, είτε επιβάλλονται βίαια είτε αναδύονται μέσα από ανεπαίσθητες μακρόχρονες διαδικασίες, εφόσον κυριαρχήσουν καθορίζουν το είδος των επερχόμενων αλλαγών.
Παραδείγματα επαναπροσδιορισμού συμβόλων:
Άνθρωπος
Το είδος του πιθήκου που επιβίωσε και εξαπλώθηκε βασιζόμενο σε ιδιαίτερες μορφές κοινωνικοποίησης που επινόησε και ανέπτυξε, όπως για παράδειγμα
- η συνεργασία, η ανάπτυξη της επικοινωνίας και του λόγου,
- η ισοτιμία, ο αποκλεισμός ή και η φόνευση των κυριαρχικών αρσενικών,
- η γνώση, το μοίρασμα των πληροφοριών μεταξύ προσώπων και κοινοτήτων,
- η εξωγαμία, η διαμόρφωση μεγάλων δικτύων κοινοτήτων.
Κοινωνία
Το ενεργό πεδίο συνεργασίας των ανθρώπων με γνώμονα το αμοιβαίο ενδιαφέρον για την επιβίωση και την ευζωία. (ετυμολογία: μοιράζομαι, συμμετέχω)
Πολιτισμός
Το πεδίο της συλλογικής διάνοιας μέσα στο οποίο δημιουργούνται και μετασχηματίζονται αδιάκοπα τα σύμβολα που καθορίζουν τις προσωπικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Κράτος
- Ο κοινωνικός σχηματισμός μέσα στον οποίο συνυπάρχουν με σχέση επιβολής ή/και εξάρτησης διακριτές κοινωνίες με αντικρουόμενα συμφέροντα.
- Ο μηχανισμός με τον οποίο η κυρίαρχη κοινωνία επιβάλλεται στις υποτελείς της.
Κοινωνικές τάξεις
Τόσο η κυρίαρχη κοινωνία ενός κράτους όσο και οι υποτελείς της αποτελούνται από διαστρωματώσεις και ιεραρχήσεις που θα μπορούσαμε και να ονομάζουμε τάξεις. Αυτές οι τάξεις όμως, όσο ασαφή και αν είναι τα μεταξύ τους όρια, οι λειτουργίες και οι αλληλεπιδράσεις τους, δεν αναιρούν την κρίσιμη διάκριση μεταξύ της κυρίαρχης κοινωνίας και των υποτελών κοινωνιών της. Το σημαντικότερο όμως, είναι πως αποτελεί μεγάλη αστοχία να παρουσιάζονται όλες αυτές οι τάξεις, συνολικά, ως συνθετικά μέρη μιας ενιαίας κοινωνίας, η οποία επιπλέον ταυτίζεται με το κράτος.
Μέσα παραγωγής
Τα μέσα παραγωγής των κυρίαρχων κοινωνιών ήταν και παραμένουν τα όπλα και ακολούθως τα μέσα εκβιασμού και χειραγώγησης των υποτελών κοινωνιών.
Τα μέσα παραγωγής των υποτελών ανθρώπων ήταν και παραμένουν τα εργαλεία της εργασίας τους των οποίων τις περισσότερες φορές την διαχείριση αποσπούν δια των όπλων, του εκβιασμού και της χειραγώγησης οι κυρίαρχες κοινωνίες.
Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ
* https://en.wikipedia.org/wiki/Sargon_of_Akkad
Η φυσιολογία του φασισμού
Φασισμός, παρθενογένεση ή νεκρανάσταση;
Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α Κ Ε Ι Μ Ε Ν Α
> Κοινωνία, κράτος, ιεραρχία
> Το μύθευμα της μίας και ενιαίας κοινωνίας
> Υπεροχή και κυριαρχία
> Οι μεγαλόπρεποι και διακοσμημένοι όρθιοι πίθηκοι
> Σημειώσεις για την θέση των γυναικών στα Ομηρικά κείμενα
> Η επανάσταση του Πολέμου
> Πόλεμος και καταναγκασμός
20181207
Σκοποί και μέσα
Θα υπάρξει κάποτε τέλος στις προσπάθειες των προοδευτικών ανθρώπων;
Θα υπάρξει ένας οριστικός ιδανικός προορισμός;
Όχι, γιατί τα πάντα, από πάντα και για πάντα, βρίσκονται σε διαδικασία εξέλιξης.
Όποιος οραματίζεται μια ιδανική ακινητοποίηση, όχι μόνο αυτοακυρώνεται από κοινωνός της προόδου, αλλά στρέφεται και εναντίον της.
Αυτή η απλή γνώση, πως δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος ιδανικός προορισμός ή ένας τελικός σκοπός, είναι η αφετηρία για να αναγνωρίσουμε πως όποιο μέσο κι αν χρησιμοποιήσουμε, το ίδιο αυτό το μέσο είναι ταυτόχρονα και σκοπός εκπληρούμενος πάντα σε παρόντα χρόνο.
Από τον συλλογισμό πως οι σκοποί και τα μέσα ταυτίζονται και εκπληρώνονται στον παρόντα χρόνο, προκύπτει πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει "σκοπός που να αγιάζει τα μέσα".
Αν οι μηχανοραφίες, οι ανταγωνισμοί, η υπεροψία, η επιβολή και ο καταναγκασμός θεωρούνται από εμάς ως τα αναγκαία μέσα που μπορούν να οδηγούν σε έναν αγαθό σκοπό, τότε απλώς συμμετέχουμε και με τις δικές μας δυνάμεις στην διαιώνιση του υφιστάμενου συστήματος ανταγωνισμού, επιβολής και καταναγκασμού. Ο σκοπός μας σε αυτή την περίπτωση ταυτίζεται με τους σκοπούς των υφιστάμενων συστημάτων κυριαρχίας. "Παίζουμε το παιχνίδι" με λίγα λόγια.
Θα ήταν απίθανο να υπάρχουν προοδευτικοί άνθρωποι που θα ήθελαν να παίζουν ένα τέτοιο παιχνίδι, ενώ, σίγουρα, η έγνοια τους είναι πώς να συμβάλουν σε μία πραγματική μεταστροφή στην κοινωνική πραγματικότητα.
Συνταγματικός φάρος
Εάν καταλήξουμε πως σκοποί και μέσα ταυτίζονται θα χρειαστεί να περιγράψουμε ένα γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι σκοποί και τα μέσα μας. Θα χρειαστεί να διατυπώσουμε ένα είδος συνταγματικής έδρασης ή πιο παραστατικά ενός φάρου στην πορεία μας.
Τί θα τοποθετήσουμε πρώτο σε έναν τέτοιο φάρο;
Μήπως, για παράδειγμα, την ζωή και την ακεραιότητα, φυσική και διανοητική κάθε ανθρώπου; Ανεξαιρέτως ή μήπως με εξαιρέσεις;
Μετά; Μήπως την ελεύθερη έκφραση και την δημοκρατία; Απεριόριστα ή με περιορισμούς;
Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από έναν κατάλογο τον οποίο αν δεν συντάξουμε, οι αναντιστοιχία λόγων και έργων θα καραδοκεί συνεχώς.
Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΟΗΕ, 1948), ως κείμενο με παγκόσμια εμβέλεια, αποτελεί μία χρήσιμη αφετηρία .
Συνεργασία
Οι συνεργασίες αποτελούν μέρος στρατηγικών σχεδιασμών για την επίτευξη ενός τελικού σκοπού ή αποτελούν οι ίδιες τον σκοπό; Η "αλήθεια" στο κοινωνικό πεδίο από το οποίο έχει αποκλειστεί η επιβολή, η εκμετάλλευση και ο καταναγκασμός
...
Οι κόμβοι
Μπορεί στην εξέλιξη να μην υπάρχει τελικός προορισμός, υπάρχουν όμως σταθμοί, κόμβοι πιο σωστά, που καθορίζουν την πορεία της, καθορίζουν δηλαδή αν η εξέλιξη θα πάει προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Για παράδειγμα αναγνωρίζουμε ως κόμβο την αγροτική ή νεολιθική, όπως λέγεται, επανάσταση. Μας διαφεύγει όμως ένας άλλος κρισιμότερος για εμάς κόμβος: η επανάσταση, μπορούμε να πούμε κατ' αντιστοιχία, του πολέμου. Η στιγμή δηλαδή που μια κοινωνία υποδούλωσε μία άλλη, μετατρέποντάς την σε παραγωγικό της κοπάδι, εισάγοντας για πρώτη φορά τον καταναγκασμό στις ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτή η κρίσιμη συγκυρία, που εντοπίζεται πριν περίπου 5.000 χρόνια καθοδηγεί την ανθρωπότητα έκτοτε σε μία αυτοκαταστροφική πορεία:
> Η ευημερία κάποιων προέρχεται από την καταστροφή άλλων.
> Ο ανταγωνισμός για την κυριαρχία δημιουργεί την ανάγκη για μεγέθυνση.
> Ο καταναγκασμός, εμφανής ή αθέατος, καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ προσώπων και συνόλων.
Τα σύμβολα
Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους καθορίζεται από την ικανότητα της ανθρώπινης διάνοιας να δημιουργεί σύμβολα. Η ικανότητα αυτή πιθανότατα να αποτελεί την μεγαλύτερη ιδιατερότητα του ανθρώπινου είδους.
Τα σύμβολα που διαμορφώνει και χρησιμοποιεί κάθε σύνολο ανθρώπων, αναφέρονται στο νόημα της ζωής, τον συνεκτικό δεσμό του συνόλου, μέχρι τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και τα πρακτικά ζητήματα βιοπορισμού του.
Ο άντρας, η γυναίκα, η οικογένεια, η ομορφιά, η ευτυχία, ο έρωτας, η κοινωνία, κάθε μία από αυτές τις λέξεις είναι νοηματοδοτημένη κατ' επιλογή και με ιδιαίτερο τρόπο από κάθε σύνολο ανθρώπων. Το ίδιο και ο θεός, το χρήμα, η οικονομία, ο νόμος, το κράτος κτλ.
Ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορά νοηματοδοτείται κάθε μία από αυτές τις λέξεις διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο σύμβολο που αποβλέπει σε συγκεκριμένες χρήσεις, ενώ η ποιότητα της εκάστοτε νοηματοδότησης περιγράφει την ποιότητα του πολιτισμού του συνόλου που την χρησιμοποιεί.
Τα σύμβολα, είτε επιβάλλονται βίαια είτε αναδύονται μέσα από ανεπαίσθητες μακρόχρονες διαδικασίες, εφόσον κυριαρχήσουν καθορίζουν το είδος των επερχόμενων αλλαγών.
...
Άνθρωπος
Το είδος του πιθήκου που επιβίωσε και εξαπλώθηκε βασιζόμενο σε ιδιαίτερες μορφές κοινωνικοποίησης που επινόησε και ανέπτυξε, όπως για παράδειγμα
- η συνεργασία, η ανάπτυξη της επικοινωνίας και του λόγου,
- η ισοτιμία, ο αποκλεισμός ή και η φόνευση των κυριαρχικών αρσενικών,
- η γνώση, το μοίρασμα των πληροφοριών μεταξύ προσώπων και κοινοτήτων,
- η εξωγαμία, η διαμόρφωση μεγάλων δικτύων κοινοτήτων.
Κοινωνία
Το ενεργό πεδίο συνεργασίας των ανθρώπων με γνώμονα το αμοιβαίο ενδιαφέρον για την επιβίωση και την ευζωία. (ετυμολογία: μοιράζομαι, συμμετέχω)
κοινωνέω, μέλ. -ήσω, παρακ. κεκοινώνηκα (κοινωνός)· 1. έχω ή πράττω σε κοινωνία με κάποιον, έχω μερίδιο ή συμμετέχω σε κάτι μαζί με κάτι άλλο, τινός τινι, σε Ξεν. 2. κ. τινός, έχω μερίδιο ή παίρνω μέρος σε κάτι, σε Τραγ., Ξεν. 3. κ. τινί, έχω σχέσεις ή συναναστρέφομαι, σε Αριστοφ., Πλάτ. 4. σπανίως με αιτ. πράγμ., κ. φόνον τινί, διαπράττω φόνο σε συνέργεια με αυτόν, σε Ευρ. 5. απόλ., μοιράζομαι από κοινού μια άποψη, συμφωνώ, σε Πλάτ.· σχηματίζω κοινότητα, σε Αριστ.
Πολιτισμός
Το πεδίο της συλλογικής διάνοιας μέσα στο οποίο δημιουργούνται και μετασχηματίζονται αδιάκοπα τα σύμβολα που καθορίζουν τις προσωπικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Θα υπάρξει κάποτε τέλος στις προσπάθειες των προοδευτικών ανθρώπων;
Θα υπάρξει ένας οριστικός ιδανικός προορισμός;
Όχι, γιατί τα πάντα, από πάντα και για πάντα, βρίσκονται σε διαδικασία εξέλιξης.
Όποιος οραματίζεται μια ιδανική ακινητοποίηση, όχι μόνο αυτοακυρώνεται από κοινωνός της προόδου, αλλά στρέφεται και εναντίον της.
Αυτή η απλή γνώση, πως δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος ιδανικός προορισμός ή ένας τελικός σκοπός, είναι η αφετηρία για να αναγνωρίσουμε πως όποιο μέσο κι αν χρησιμοποιήσουμε, το ίδιο αυτό το μέσο είναι ταυτόχρονα και σκοπός εκπληρούμενος πάντα σε παρόντα χρόνο.
Από τον συλλογισμό πως οι σκοποί και τα μέσα ταυτίζονται και εκπληρώνονται στον παρόντα χρόνο, προκύπτει πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει "σκοπός που να αγιάζει τα μέσα".
Αν οι μηχανοραφίες, οι ανταγωνισμοί, η υπεροψία, η επιβολή και ο καταναγκασμός θεωρούνται από εμάς ως τα αναγκαία μέσα που μπορούν να οδηγούν σε έναν αγαθό σκοπό, τότε απλώς συμμετέχουμε και με τις δικές μας δυνάμεις στην διαιώνιση του υφιστάμενου συστήματος ανταγωνισμού, επιβολής και καταναγκασμού. Ο σκοπός μας σε αυτή την περίπτωση ταυτίζεται με τους σκοπούς των υφιστάμενων συστημάτων κυριαρχίας. "Παίζουμε το παιχνίδι" με λίγα λόγια.
Θα ήταν απίθανο να υπάρχουν προοδευτικοί άνθρωποι που θα ήθελαν να παίζουν ένα τέτοιο παιχνίδι, ενώ, σίγουρα, η έγνοια τους είναι πώς να συμβάλουν σε μία πραγματική μεταστροφή στην κοινωνική πραγματικότητα.
Συνταγματικός φάρος
Εάν καταλήξουμε πως σκοποί και μέσα ταυτίζονται θα χρειαστεί να περιγράψουμε ένα γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι σκοποί και τα μέσα μας. Θα χρειαστεί να διατυπώσουμε ένα είδος συνταγματικής έδρασης ή πιο παραστατικά ενός φάρου στην πορεία μας.
Τί θα τοποθετήσουμε πρώτο σε έναν τέτοιο φάρο;
Μήπως, για παράδειγμα, την ζωή και την ακεραιότητα, φυσική και διανοητική κάθε ανθρώπου; Ανεξαιρέτως ή μήπως με εξαιρέσεις;
Μετά; Μήπως την ελεύθερη έκφραση και την δημοκρατία; Απεριόριστα ή με περιορισμούς;
Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από έναν κατάλογο τον οποίο αν δεν συντάξουμε, οι αναντιστοιχία λόγων και έργων θα καραδοκεί συνεχώς.
Η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΟΗΕ, 1948), ως κείμενο με παγκόσμια εμβέλεια, αποτελεί μία χρήσιμη αφετηρία .
Συνεργασία
Οι συνεργασίες αποτελούν μέρος στρατηγικών σχεδιασμών για την επίτευξη ενός τελικού σκοπού ή αποτελούν οι ίδιες τον σκοπό; Η "αλήθεια" στο κοινωνικό πεδίο από το οποίο έχει αποκλειστεί η επιβολή, η εκμετάλλευση και ο καταναγκασμός
...
Οι κόμβοι
Για παράδειγμα αναγνωρίζουμε ως κόμβο την αγροτική ή νεολιθική, όπως λέγεται, επανάσταση. Μας διαφεύγει όμως ένας άλλος κρισιμότερος για εμάς κόμβος: η επανάσταση, μπορούμε να πούμε κατ' αντιστοιχία, του πολέμου. Η στιγμή δηλαδή που μια κοινωνία υποδούλωσε μία άλλη, μετατρέποντάς την σε παραγωγικό της κοπάδι, εισάγοντας για πρώτη φορά τον καταναγκασμό στις ανθρώπινες σχέσεις.
Αυτή η κρίσιμη συγκυρία, που εντοπίζεται πριν περίπου 5.000 χρόνια καθοδηγεί την ανθρωπότητα έκτοτε σε μία αυτοκαταστροφική πορεία:
> Η ευημερία κάποιων προέρχεται από την καταστροφή άλλων.
> Ο ανταγωνισμός για την κυριαρχία δημιουργεί την ανάγκη για μεγέθυνση.
> Ο καταναγκασμός, εμφανής ή αθέατος, καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ προσώπων και συνόλων.
Τα σύμβολα
Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους καθορίζεται από την ικανότητα της ανθρώπινης διάνοιας να δημιουργεί σύμβολα. Η ικανότητα αυτή πιθανότατα να αποτελεί την μεγαλύτερη ιδιατερότητα του ανθρώπινου είδους.
Τα σύμβολα που διαμορφώνει και χρησιμοποιεί κάθε σύνολο ανθρώπων, αναφέρονται στο νόημα της ζωής, τον συνεκτικό δεσμό του συνόλου, μέχρι τις σχέσεις μεταξύ των προσώπων και τα πρακτικά ζητήματα βιοπορισμού του.
Ο άντρας, η γυναίκα, η οικογένεια, η ομορφιά, η ευτυχία, ο έρωτας, η κοινωνία, κάθε μία από αυτές τις λέξεις είναι νοηματοδοτημένη κατ' επιλογή και με ιδιαίτερο τρόπο από κάθε σύνολο ανθρώπων. Το ίδιο και ο θεός, το χρήμα, η οικονομία, ο νόμος, το κράτος κτλ.
Ο τρόπος με τον οποίο κάθε φορά νοηματοδοτείται κάθε μία από αυτές τις λέξεις διαμορφώνει ένα συγκεκριμένο σύμβολο που αποβλέπει σε συγκεκριμένες χρήσεις, ενώ η ποιότητα της εκάστοτε νοηματοδότησης περιγράφει την ποιότητα του πολιτισμού του συνόλου που την χρησιμοποιεί.
Τα σύμβολα, είτε επιβάλλονται βίαια είτε αναδύονται μέσα από ανεπαίσθητες μακρόχρονες διαδικασίες, εφόσον κυριαρχήσουν καθορίζουν το είδος των επερχόμενων αλλαγών.
...
Άνθρωπος
Το είδος του πιθήκου που επιβίωσε και εξαπλώθηκε βασιζόμενο σε ιδιαίτερες μορφές κοινωνικοποίησης που επινόησε και ανέπτυξε, όπως για παράδειγμα
- η συνεργασία, η ανάπτυξη της επικοινωνίας και του λόγου,
- η ισοτιμία, ο αποκλεισμός ή και η φόνευση των κυριαρχικών αρσενικών,
- η γνώση, το μοίρασμα των πληροφοριών μεταξύ προσώπων και κοινοτήτων,
- η εξωγαμία, η διαμόρφωση μεγάλων δικτύων κοινοτήτων.
Κοινωνία
Το ενεργό πεδίο συνεργασίας των ανθρώπων με γνώμονα το αμοιβαίο ενδιαφέρον για την επιβίωση και την ευζωία. (ετυμολογία: μοιράζομαι, συμμετέχω)
κοινωνέω, μέλ. -ήσω, παρακ. κεκοινώνηκα (κοινωνός)· 1. έχω ή πράττω σε κοινωνία με κάποιον, έχω μερίδιο ή συμμετέχω σε κάτι μαζί με κάτι άλλο, τινός τινι, σε Ξεν. 2. κ. τινός, έχω μερίδιο ή παίρνω μέρος σε κάτι, σε Τραγ., Ξεν. 3. κ. τινί, έχω σχέσεις ή συναναστρέφομαι, σε Αριστοφ., Πλάτ. 4. σπανίως με αιτ. πράγμ., κ. φόνον τινί, διαπράττω φόνο σε συνέργεια με αυτόν, σε Ευρ. 5. απόλ., μοιράζομαι από κοινού μια άποψη, συμφωνώ, σε Πλάτ.· σχηματίζω κοινότητα, σε Αριστ.
Πολιτισμός
Το πεδίο της συλλογικής διάνοιας μέσα στο οποίο δημιουργούνται και μετασχηματίζονται αδιάκοπα τα σύμβολα που καθορίζουν τις προσωπικές και συλλογικές συμπεριφορές.
Ελένη Τοπαλούδη / δολοφονημένη
Από όσα αποτρόπαια συμβαίνουν αυτό ήταν το χειρότερο.
Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει πιο αποτρόπαιο έγκλημα από το να σου προσφέρουν ατόφιο τον παράδεισο κι εσύ να ανταποδώσεις με την κόλαση.
Η ερωτική απόλαυση είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής.
Όποιος αποζητά αυτή την απόλαυση απλώς σέβεται την ύπαρξή του.
Όποιος αποζητά αυτή την απόλαυση χωρίς να εκβιάζει άσχετα ανταλλάγματα και χωρίς να επιβάλεται, σέβεται και την ύπαρξη των άλλων.
Σε αυτά που ακούγονται, απλά επιβεβαιώνεται η νοσηρότητα μιας συνύπαρξης (γιατί δεν πρόκειται για κοινωνία) που στέκεται περισσότερο ανεκτικά στο ενδεχόμενο του φόνου από το ενδεχόμενο της ερωτικής απόλαυσης.
Η Ελένη Τοπαλούδη είναι ήδη στο πάνθεον των ανθρώπων.
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/einai-seksismos-emfyli-bia-ratsismos-ilithie
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-ptomata-milane
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/dyo-poly-simantikes-leptomereies-gia-ti-dolofonia-sti-rodo
Γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει πιο αποτρόπαιο έγκλημα από το να σου προσφέρουν ατόφιο τον παράδεισο κι εσύ να ανταποδώσεις με την κόλαση.
Η ερωτική απόλαυση είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής.
Όποιος αποζητά αυτή την απόλαυση απλώς σέβεται την ύπαρξή του.
Όποιος αποζητά αυτή την απόλαυση χωρίς να εκβιάζει άσχετα ανταλλάγματα και χωρίς να επιβάλεται, σέβεται και την ύπαρξη των άλλων.
Σε αυτά που ακούγονται, απλά επιβεβαιώνεται η νοσηρότητα μιας συνύπαρξης (γιατί δεν πρόκειται για κοινωνία) που στέκεται περισσότερο ανεκτικά στο ενδεχόμενο του φόνου από το ενδεχόμενο της ερωτικής απόλαυσης.
Η Ελένη Τοπαλούδη είναι ήδη στο πάνθεον των ανθρώπων.
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/einai-seksismos-emfyli-bia-ratsismos-ilithie
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-ptomata-milane
https://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/dyo-poly-simantikes-leptomereies-gia-ti-dolofonia-sti-rodo
20181203
Μακρόν / 2 Δεκεμβρίου 2018
«Όσοι από εσάς ήσασταν στην πρώτη γραμμή προετοιμαστήκατε, εξοπλιστήκατε, οργανωθήκατε για να πάτε σε μια σύγκρουση υπό τις δυσκολότερες και σκληρότερες συνθήκες», δήλωσε [ο πρωθυπουργός της Γαλλίας στην έδρα της αστυνομίας].
20181114
Joe's Garage / Mary's vision / Frank Zappa
Hi! It's me...
the girl from the bus...
Remember?
The last tour?
Well...
Information is not knowledge
Knowledge is not wisdom
Wisdom is not truth
Truth is not beauty
Beauty is not love
Love is not music
Music is THE BEST...
Wisdom is the domain
of the Wis (which is extinct).
Beauty is a French phonetic corruption
Of a short cloth neck ornament
Currently in resurgence...
And no sooner has she spoken (which is awkward and probably incorrect but what the fuck), enormous flabby short cloth neck ornaments obscure the horizon in a multitude, beating their ugly wings and working their hidden chrome snap attachments as they resurge in the direction of the White Zone seeking snack material near the Utensil Shrines of Greater America...
http://www.metrolyrics.com/packard-goose-lyrics-frank-zappa.html
https://www.youtube.com/watch?v=XCw2y84jg00
the girl from the bus...
Remember?
The last tour?
Well...
Information is not knowledge
Knowledge is not wisdom
Wisdom is not truth
Truth is not beauty
Beauty is not love
Love is not music
Music is THE BEST...
Wisdom is the domain
of the Wis (which is extinct).
Beauty is a French phonetic corruption
Of a short cloth neck ornament
Currently in resurgence...
And no sooner has she spoken (which is awkward and probably incorrect but what the fuck), enormous flabby short cloth neck ornaments obscure the horizon in a multitude, beating their ugly wings and working their hidden chrome snap attachments as they resurge in the direction of the White Zone seeking snack material near the Utensil Shrines of Greater America...
http://www.metrolyrics.com/packard-goose-lyrics-frank-zappa.html
https://www.youtube.com/watch?v=XCw2y84jg00
20181026
Η Επανάσταση του Πολέμου
Αποδίδουμε την προέλευση του σύγχρονου πολιτισμού σε αυτό που ονομάζουμε Αγροτική Επανάσταση, στην ανάπτυξη δηλαδή της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Αυτές οι διαδικασίες εκκινήθηκαν πριν από 12.000-11.000 χρόνια σε μία μεγάλη περιοχή από την Μεσοποταμία μέχρι το Λεβάντε και εξαπλώθηκαν με αργούς ρυθμούς προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε μεταγενέστερους χρόνους ανεξάρτητες αφετηρίες εξάπλωσης δημιουργήθηκαν στην Κίνα, την Νέα Γουινέα, την Βόρεια, την Κεντρική και την Νότια Αμερική.
Είναι όμως στ' αλήθεια η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού;
Αυτό ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο από όσα ψέματα διδάσκουμε τους εαυτούς μας.
Μέχρι πριν 4.500 χρόνια, ένα ολότελα διακριτό είδος πολιτισμού κορυφωνόταν στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και ως την Κασπία, εξυψώνοντας τις εξισωτικές-συνεργατικές παραδόσεις της ανθρωπότητας σε δυσθεώρητα, για την δική μας αντίληψη, επίπεδα.
Τεκμήρια αυτού του πολιτισμού αποτελούν οι ανοχύρωτες εγκαταστάσεις σε εκτεθημένες τοποθεσίες, η κοινοκτημοσύνη των κοπαδιών και των καλλιεργιών, η απουσία κεντρικής διοίκησης, η ανταλλαγή αγαθών σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων, τα σπουδαία καλλιτεχνικά-τελετουργικά δημιουργήματα και οι εικονογραφήσεις που αναπαριστούν πληθώρα δραστηριοτήτων αλλά ποτέ πολεμικών σκηνών. Θα μπορούσαμε να τον ονομάζουμε Πολιτισμό του Προμηθέα, καθώς η τεχνολογική ανάπτυξη σε συνδυασμό με τον διαμοιρασμό της γνώσης και των επιτευγμάτων μεταξύ των κοινοτήτων ήταν συνεχής και εξαπλούμενη.
[https://proxeiro-tetradio.blogspot.com/2015/11/blog-post.html
https://archatlas.org/ObsidianRoutes/ObsidianRoutes.php
https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream/10442/8464/1/A01.053.0.01.pdf]
Θεωρούμε τους εαυτούς μας κληρονόμους των γνώσεων που διαμοίρασε ο μυθικός Προμηθέας σε εκείνους τους ανθρώπους και επάξιους συνεχιστές εκείνου του πολιτισμού. Μάλιστα κομπάζουμε καθώς πιστεύουμε πως ολοένα εξυψώνουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό σε επίπεδα που κανείς μέχρι τώρα δεν θα μπορούσε να προβλέψει.
Παραβλέπουμε όμως μία κρίσιμη λεπτομέρεια: ο μυθικός Προμηθέας, κατ' αρχήν, συμβολίζει την συλλογικά διαμορφούμενη γνώση η οποία επιπλέον διαμοιράζεται απεριόριστα και, κατά δεύτερον, κάποια δεδομένη στιγμή μία νεοσύστατη αρχή διέταξε την Βία και το Κράτος να τον κρατάν αλυσσοδεμένο [Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης]. Αν και έχει πολύ μικρή σημασία ένα ανύπαρκτο πρόσωπο να βρίσκεται αλυσσοδεμένο στα βουνά του Καυκάσου, έχει πολύ μεγάλη σημασία το γεγονός πως όσα ο Προμηθέας συμβολίζει, όπως τα συλλογικά επιτεύγματα και ο απεριόριστος διαμοιρασμός της γνώσης, βρίσκονται περιορισμένα, και στην αποκλειστική χρήση όσων ανθρώπων δεν διστάζουν να ζουν ως κοινοί εκβιαστές και ωμοί καταπιεστές.
"Δεν πρέπει όμως καθόλου να μεταδίδουμε γνώσεις πολεμικής τέχνης και μελέτης σ’ αυτούς που θέλουμε να κάνουμε εργάτες και φορολογούμενους για μας, αλλά πρέπει να έχουμε υπεροχή σ’ αυτές τις ασκήσεις ξέροντας ότι αυτά οι θεοί τα φανέρωσαν στους ανθρώπους ως όργανα ελευθερίας και ευτυχίας. Και όπως ακριβώς έχουμε πάρει από εκείνους τα όπλα τους, έτσι κι εμείς δεν πρέπει ποτέ να μείνουμε χωρίς όπλα ξέροντας καλά ότι όσοι κάθε φορά βρίσκονται πάρα πολύ κοντά στα όπλα, εκείνοι είναι που τα έχουν δικά τους, όταν θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν." Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, Βιβλίο Ζ', Ομιλία προς Ομότιμους, απόσπασμα.
Το κρίσιμο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας, αυτό που τον κάνει διακριτό από οποιονδήποτε άλλο, είναι η ύπαρξη του καταναγκασμού που προήλθε από την στυγνή επιβολή της πολεμικής βίας πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Η υποδούλωση, η μετατροπή ολόκληρων κοινωνιών σε παραγωγικά ανθρώπινα κοπάδια άλλων κοινωνιών, είναι η επινόηση που διαμόρφωσε και διαμορφώνει το κοινωνικό περιβάλλον μας. Δεν υπάρχει κανένα ανθρωπολογικό εύρημα το οποίο να τεκμηριώνει την ανάπτυξη του καταναγκασμού, της διαταγής, της εντολής, της υπακοής ή όπως θέλει ο καθένας να το πει, μέσα στο πλαίσιο μιας κοινότητας ή κοινωνίας. Ο καταναγκασμός στράφηκε καταρχήν προς τις υπόδουλες κοινωνίες, καθώς όμως κατέστησε την αναγκαιότητα του πολέμου συνεχή, κατέστησε μαζί ως συνεχή και την πολεμική αρχηγία διασπώντας έτσι τις εξισωτικές παραδόσεις καί στο εσωτερικό των κυρίαρχων κοινωνιών [Πιερ Κλαστρ, Η κοινωνία ενάντια στο Κράτος, αναφορά στον πρόσκαιρο χαρακτήρα της πολεμικής αρχηγίας από παραδείγματα εξισωτικών φυλών της Αμερικής].
"Οι Ιρόκοι γελούν όταν τους μιλάς για υποταγή σε βασιλιάδες, καθώς αδυνατούν να συνδυάσουν την ιδέα της υποταγής με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κάθε πρόσωπο θεωρεί τον εαυτό του αυτοκυρίαρχο και καθώς πιστεύει πως αντλεί την ελευθερία του από το Μεγάλο Πνεύμα και μόνο, δεν μπορεί να αποδεχτεί την αναγνώριση οποιασδήποτε άλλης δύναμης." Τζον Λογκ, Τα ταξίδια ενός μεταφραστή ινδιάνικων και εμπόρου, 1768-1788.
Διδασκόμαστε την "φυσικότητα" του πολέμου, της εξουσίας, της ιεραρχίας και του καταναγκασμού. Θα πρέπει όμως επιτέλους να ομολογήσουμε πως η Επανάσταση του Πολέμου που εισέβαλε στην ανθρώπινη πραγματικότητα πριν 5.000 χρόνια, διέκοψε μια σπουδαία διαδρομή που διέγραφαν μέχρι εκείνη την στιγμή οι άνθρωποι, οργανωμένοι σε μεγάλα δίκτυα ειρηνικών, εξισωτικών και συνεργατικών κοινοτήτων. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε πως είναι η Επανάσταση του Πολέμου που εγκλώβισε την ανθρωπότητα στην αυτοκαταστροφική μανία του ανταγωνισμού και της μεγέθυνσης, επιβάλλοντας εξουσίες εξορισμού επιβλαβής και διδάσκοντας κάθε άνθρωπο χωριστά πως η επιβίωσή του απαιτεί την καταστροφή άλλων ανθρώπων. Η Επανάσταση του Πολέμου ακύρωσε την κοινωνική οργάνωση που έχει ως επίκεντρο τον σεβασμό και την συνεργασία, επιβάλλοντας ως αναγκαιότητα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων τον εκβιασμό, μέσα από την ιεραρχική μεταβίβαση εντολών ανάλογα με την χρηματική ισχύ του καθενός.
"Φίλοι και σύμμαχοι, χρωστούμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους θεούς, επειδή μας έδωσαν την δυνατότητα να πετύχουμε αυτά για τα οποία πιστεύαμε ότι είμαστε άξιοι. Διότι τώρα έχουμε πολλή και εύφορη γη και ανθρώπους που καλλιεργώντας την θα μας συντηρήσουν. Έχουμε ακόμη και σπίτια και τα αναγκαία εφόδια μέσα σ’ αυτά. Και κανείς βέβαια από σας κατέχοντας αυτά ας μην πιστέψει ότι έχει ξένα πράγματα. Διότι υπάρχει παντοτινός νόμος ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, όταν κυριευτεί η πόλη αυτών που πολεμούν, να ανήκουν σ’ εκείνους που την κυρίευσαν και η ζωή και τα υλικά αγαθά όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την πόλη. Λοιπόν, δεν θα έχετε με αδικία ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να έχουν κάτι." Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, Βιβλίο Ζ', Ομιλία προς Ομότιμους, απόσπασμα.
Σχετικά κείμενα:
> Το μύθευμα της μίας και ενιαίας κοινωνίας
> Κοινωνία, κράτος, ιεραρχία
> Πόλεμος και Καταναγκασμός
> Η έννοια της εξέλιξης στις κυριαρχικές κοινωνίες ή αλλιώς, ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού;
> Σημειώσεις για την θέση των γυναικών στα Ομηρικά κείμενα
Είναι όμως στ' αλήθεια η καλλιέργεια της γης και η κτηνοτροφία τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού;
Αυτό ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο από όσα ψέματα διδάσκουμε τους εαυτούς μας.
Μέχρι πριν 4.500 χρόνια, ένα ολότελα διακριτό είδος πολιτισμού κορυφωνόταν στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή και ως την Κασπία, εξυψώνοντας τις εξισωτικές-συνεργατικές παραδόσεις της ανθρωπότητας σε δυσθεώρητα, για την δική μας αντίληψη, επίπεδα.
Τεκμήρια αυτού του πολιτισμού αποτελούν οι ανοχύρωτες εγκαταστάσεις σε εκτεθημένες τοποθεσίες, η κοινοκτημοσύνη των κοπαδιών και των καλλιεργιών, η απουσία κεντρικής διοίκησης, η ανταλλαγή αγαθών σε αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων, τα σπουδαία καλλιτεχνικά-τελετουργικά δημιουργήματα και οι εικονογραφήσεις που αναπαριστούν πληθώρα δραστηριοτήτων αλλά ποτέ πολεμικών σκηνών. Θα μπορούσαμε να τον ονομάζουμε Πολιτισμό του Προμηθέα, καθώς η τεχνολογική ανάπτυξη σε συνδυασμό με τον διαμοιρασμό της γνώσης και των επιτευγμάτων μεταξύ των κοινοτήτων ήταν συνεχής και εξαπλούμενη.
[https://proxeiro-tetradio.blogspot.com/2015/11/blog-post.html
https://archatlas.org/ObsidianRoutes/ObsidianRoutes.php
https://helios-eie.ekt.gr/EIE/bitstream/10442/8464/1/A01.053.0.01.pdf]
Θεωρούμε τους εαυτούς μας κληρονόμους των γνώσεων που διαμοίρασε ο μυθικός Προμηθέας σε εκείνους τους ανθρώπους και επάξιους συνεχιστές εκείνου του πολιτισμού. Μάλιστα κομπάζουμε καθώς πιστεύουμε πως ολοένα εξυψώνουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό σε επίπεδα που κανείς μέχρι τώρα δεν θα μπορούσε να προβλέψει.
Παραβλέπουμε όμως μία κρίσιμη λεπτομέρεια: ο μυθικός Προμηθέας, κατ' αρχήν, συμβολίζει την συλλογικά διαμορφούμενη γνώση η οποία επιπλέον διαμοιράζεται απεριόριστα και, κατά δεύτερον, κάποια δεδομένη στιγμή μία νεοσύστατη αρχή διέταξε την Βία και το Κράτος να τον κρατάν αλυσσοδεμένο [Αισχύλου, Προμηθέας Δεσμώτης]. Αν και έχει πολύ μικρή σημασία ένα ανύπαρκτο πρόσωπο να βρίσκεται αλυσσοδεμένο στα βουνά του Καυκάσου, έχει πολύ μεγάλη σημασία το γεγονός πως όσα ο Προμηθέας συμβολίζει, όπως τα συλλογικά επιτεύγματα και ο απεριόριστος διαμοιρασμός της γνώσης, βρίσκονται περιορισμένα, και στην αποκλειστική χρήση όσων ανθρώπων δεν διστάζουν να ζουν ως κοινοί εκβιαστές και ωμοί καταπιεστές.
"Δεν πρέπει όμως καθόλου να μεταδίδουμε γνώσεις πολεμικής τέχνης και μελέτης σ’ αυτούς που θέλουμε να κάνουμε εργάτες και φορολογούμενους για μας, αλλά πρέπει να έχουμε υπεροχή σ’ αυτές τις ασκήσεις ξέροντας ότι αυτά οι θεοί τα φανέρωσαν στους ανθρώπους ως όργανα ελευθερίας και ευτυχίας. Και όπως ακριβώς έχουμε πάρει από εκείνους τα όπλα τους, έτσι κι εμείς δεν πρέπει ποτέ να μείνουμε χωρίς όπλα ξέροντας καλά ότι όσοι κάθε φορά βρίσκονται πάρα πολύ κοντά στα όπλα, εκείνοι είναι που τα έχουν δικά τους, όταν θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν." Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, Βιβλίο Ζ', Ομιλία προς Ομότιμους, απόσπασμα.
Το κρίσιμο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας, αυτό που τον κάνει διακριτό από οποιονδήποτε άλλο, είναι η ύπαρξη του καταναγκασμού που προήλθε από την στυγνή επιβολή της πολεμικής βίας πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Η υποδούλωση, η μετατροπή ολόκληρων κοινωνιών σε παραγωγικά ανθρώπινα κοπάδια άλλων κοινωνιών, είναι η επινόηση που διαμόρφωσε και διαμορφώνει το κοινωνικό περιβάλλον μας. Δεν υπάρχει κανένα ανθρωπολογικό εύρημα το οποίο να τεκμηριώνει την ανάπτυξη του καταναγκασμού, της διαταγής, της εντολής, της υπακοής ή όπως θέλει ο καθένας να το πει, μέσα στο πλαίσιο μιας κοινότητας ή κοινωνίας. Ο καταναγκασμός στράφηκε καταρχήν προς τις υπόδουλες κοινωνίες, καθώς όμως κατέστησε την αναγκαιότητα του πολέμου συνεχή, κατέστησε μαζί ως συνεχή και την πολεμική αρχηγία διασπώντας έτσι τις εξισωτικές παραδόσεις καί στο εσωτερικό των κυρίαρχων κοινωνιών [Πιερ Κλαστρ, Η κοινωνία ενάντια στο Κράτος, αναφορά στον πρόσκαιρο χαρακτήρα της πολεμικής αρχηγίας από παραδείγματα εξισωτικών φυλών της Αμερικής].
"Οι Ιρόκοι γελούν όταν τους μιλάς για υποταγή σε βασιλιάδες, καθώς αδυνατούν να συνδυάσουν την ιδέα της υποταγής με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κάθε πρόσωπο θεωρεί τον εαυτό του αυτοκυρίαρχο και καθώς πιστεύει πως αντλεί την ελευθερία του από το Μεγάλο Πνεύμα και μόνο, δεν μπορεί να αποδεχτεί την αναγνώριση οποιασδήποτε άλλης δύναμης." Τζον Λογκ, Τα ταξίδια ενός μεταφραστή ινδιάνικων και εμπόρου, 1768-1788.
Διδασκόμαστε την "φυσικότητα" του πολέμου, της εξουσίας, της ιεραρχίας και του καταναγκασμού. Θα πρέπει όμως επιτέλους να ομολογήσουμε πως η Επανάσταση του Πολέμου που εισέβαλε στην ανθρώπινη πραγματικότητα πριν 5.000 χρόνια, διέκοψε μια σπουδαία διαδρομή που διέγραφαν μέχρι εκείνη την στιγμή οι άνθρωποι, οργανωμένοι σε μεγάλα δίκτυα ειρηνικών, εξισωτικών και συνεργατικών κοινοτήτων. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε πως είναι η Επανάσταση του Πολέμου που εγκλώβισε την ανθρωπότητα στην αυτοκαταστροφική μανία του ανταγωνισμού και της μεγέθυνσης, επιβάλλοντας εξουσίες εξορισμού επιβλαβής και διδάσκοντας κάθε άνθρωπο χωριστά πως η επιβίωσή του απαιτεί την καταστροφή άλλων ανθρώπων. Η Επανάσταση του Πολέμου ακύρωσε την κοινωνική οργάνωση που έχει ως επίκεντρο τον σεβασμό και την συνεργασία, επιβάλλοντας ως αναγκαιότητα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων τον εκβιασμό, μέσα από την ιεραρχική μεταβίβαση εντολών ανάλογα με την χρηματική ισχύ του καθενός.
"Φίλοι και σύμμαχοι, χρωστούμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους θεούς, επειδή μας έδωσαν την δυνατότητα να πετύχουμε αυτά για τα οποία πιστεύαμε ότι είμαστε άξιοι. Διότι τώρα έχουμε πολλή και εύφορη γη και ανθρώπους που καλλιεργώντας την θα μας συντηρήσουν. Έχουμε ακόμη και σπίτια και τα αναγκαία εφόδια μέσα σ’ αυτά. Και κανείς βέβαια από σας κατέχοντας αυτά ας μην πιστέψει ότι έχει ξένα πράγματα. Διότι υπάρχει παντοτινός νόμος ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, όταν κυριευτεί η πόλη αυτών που πολεμούν, να ανήκουν σ’ εκείνους που την κυρίευσαν και η ζωή και τα υλικά αγαθά όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την πόλη. Λοιπόν, δεν θα έχετε με αδικία ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να έχουν κάτι." Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, Βιβλίο Ζ', Ομιλία προς Ομότιμους, απόσπασμα.
Σχετικά κείμενα:
> Το μύθευμα της μίας και ενιαίας κοινωνίας
> Κοινωνία, κράτος, ιεραρχία
> Πόλεμος και Καταναγκασμός
> Η έννοια της εξέλιξης στις κυριαρχικές κοινωνίες ή αλλιώς, ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού;
> Σημειώσεις για την θέση των γυναικών στα Ομηρικά κείμενα
20181017
20181015
Κρατικές Υπηρεσίες / Βρετανία
Και αν μπορούν να διεισδύσουν γιατί να μην μπορούν να καθοδηγήσουν;
https://tvxs.gr/news/kosmos/pos-astynomikoi-kataskopeyan-tis-bretanikes-aristeres-omades-edo-kai-dekaeties
https://tvxs.gr/news/kosmos/pos-astynomikoi-kataskopeyan-tis-bretanikes-aristeres-omades-edo-kai-dekaeties
20181010
Ομήρου, Ιλιάδα Β’ 211-277. Συνέλευση Αχαιών και επεισόδιο Οδυσσέα-Θερσίτη
Λέει ο Οδυσσέας προς Αχαιό πολεμιστή που τρέχει προς τα καράβια για να επιστρέψει στην πατρίδα:
“Κάτσε, παλαβιάρη, φρόνιμα και άκουγε τους ανωτέρους σου. Είσαι ανίκανος για πόλεμο εσύ και άνανδρος, δεν λογαριάζεσαι ούτε για πόλεμο ούτε για συνέλευση. … Ένας είναι ο αρχηγός, ένας ο βασιλιάς που έχει το θεϊκό δικαίωμα να κυβερνά τους άλλους.”
...
Λέει ο Θερσίτης:
"Γιε του Ατρέα, πάλι κακιωμένος είσαι; Τι σου λείπει πια; Γεμάτες χαλκό είναι οι σκηνές σου και μέσα σ’ αυτές σε περιμένουν πολλές πανέμορφες γυναίκες που εμείς οι Αχαιοί σε σένα πρώτο-πρώτο παραδίνουμε, όποτε κυριεύουμε μια πόλη. Έχεις ανάγκη κι από άλλο χρυσάφι που κάποιος από τους Τρώες θα σου φέρει ως λύτρα για το γιο του που θα τον έχω αιχμαλωτίσει εγώ ή άλλος Αχαιός; Ή μήπως θέλεις κανένα δροσερό κορίτσι για να σμίγεις γλυκά μαζί του και να το’ χεις χωριστά από τους άλλους, μόνο για τον εαυτό σου; Δεν ταιριάζει σε σένα που είσαι άρχοντας να τυραννάς τους Αχαιούς. Κακομοίρηδες, τρομάρα σας, γυναίκες κι όχι άνδρες Αχαιοί! Πάμε να γυρίσουμε στην πατρίδα με τα πλοία μας κι ας τον αφήσουμε τούτον εδώ στην Τροία να χαίρεται τα τιμητικά του δώρα. Έτσι για να καταλάβει αν εμείς τον βοηθήσαμε ή δεν τον βοηθήσαμε σε τίποτα."
Για να απαντήσει ο Οδυσσέας:
"Κάθεσαι τώρα εσύ και βρίζεις και κακολογείς τον αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, γιατί οι γενναίοι μας πολεμιστές του δίνουν πολλά δώρα. Λοιπόν μια φορά θα στο πω και βάλε το καλά στο μυαλό σου: αν σε πετύχω να λες πάλι, όπως τώρα, τέτοιες αηδίες, να μη με λένε Οδυσσέα, αν δεν σε βουτήξω από τα ρουχαλάκια σου και δεν στα βγάλω όλα ένα-ένα, ακόμα κι όσα κρύβουν τα αχαμνά σου, και δεν σε ξαποστείλω στα καράβια κλαμένο και δαρμένο αλύπητα."
“Κάτσε, παλαβιάρη, φρόνιμα και άκουγε τους ανωτέρους σου. Είσαι ανίκανος για πόλεμο εσύ και άνανδρος, δεν λογαριάζεσαι ούτε για πόλεμο ούτε για συνέλευση. … Ένας είναι ο αρχηγός, ένας ο βασιλιάς που έχει το θεϊκό δικαίωμα να κυβερνά τους άλλους.”
...
"Γιε του Ατρέα, πάλι κακιωμένος είσαι; Τι σου λείπει πια; Γεμάτες χαλκό είναι οι σκηνές σου και μέσα σ’ αυτές σε περιμένουν πολλές πανέμορφες γυναίκες που εμείς οι Αχαιοί σε σένα πρώτο-πρώτο παραδίνουμε, όποτε κυριεύουμε μια πόλη. Έχεις ανάγκη κι από άλλο χρυσάφι που κάποιος από τους Τρώες θα σου φέρει ως λύτρα για το γιο του που θα τον έχω αιχμαλωτίσει εγώ ή άλλος Αχαιός; Ή μήπως θέλεις κανένα δροσερό κορίτσι για να σμίγεις γλυκά μαζί του και να το’ χεις χωριστά από τους άλλους, μόνο για τον εαυτό σου; Δεν ταιριάζει σε σένα που είσαι άρχοντας να τυραννάς τους Αχαιούς. Κακομοίρηδες, τρομάρα σας, γυναίκες κι όχι άνδρες Αχαιοί! Πάμε να γυρίσουμε στην πατρίδα με τα πλοία μας κι ας τον αφήσουμε τούτον εδώ στην Τροία να χαίρεται τα τιμητικά του δώρα. Έτσι για να καταλάβει αν εμείς τον βοηθήσαμε ή δεν τον βοηθήσαμε σε τίποτα."
Για να απαντήσει ο Οδυσσέας:
"Κάθεσαι τώρα εσύ και βρίζεις και κακολογείς τον αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, γιατί οι γενναίοι μας πολεμιστές του δίνουν πολλά δώρα. Λοιπόν μια φορά θα στο πω και βάλε το καλά στο μυαλό σου: αν σε πετύχω να λες πάλι, όπως τώρα, τέτοιες αηδίες, να μη με λένε Οδυσσέα, αν δεν σε βουτήξω από τα ρουχαλάκια σου και δεν στα βγάλω όλα ένα-ένα, ακόμα κι όσα κρύβουν τα αχαμνά σου, και δεν σε ξαποστείλω στα καράβια κλαμένο και δαρμένο αλύπητα."
Για να δούμε όμως και την εικόνα του Θερσίτη, όπως την αποδίδει το ομηρικό κείμενο:
"Μόνο ο αμετροεπής Θερσίτης είχε στήσει καυγά που ως γνωστό φύλαγε μέσα στο μυαλό του πολλά λόγια και πρόστυχα για να λογοφέρνει ανόητα και χυδαία με τους βασιλιάδες, λόγια που νόμιζε πως θα έφερναν το γέλιο στους Αχαιούς. Ήταν ο πιο άσχημος άνδρας που είχε έρθει στο Ίλιο, αλλήθωρος και κουτσός, με ώμους γερτούς μπασμένους στο στήθος του, με κεφάλι που μάκραινε προς τα πάνω και με λίγο μαδημένο χνούδι στην κορφή του. Ο Αχιλλέας κι ο Οδυσσέας δεν τον χώνευαν καθόλου, γιατί τσακωνόταν μαζί τους. Τώρα λοιπόν πάλι με αγριοφωνάρες κατηγορούσε τον Αγαμέμνονα. Οι Αχαιοί βέβαια έβραζαν από θυμό και οργή εναντίον του. Αλλά αυτός με δυνατή φωνή για να τον ακούσουν όλοι, έκανε επίθεση στον Αγαμέμνονα."
Στοιχεία για τον Θερσίτη στην Ιλιάδα του Ομήρου:
http://ketivasilakou.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html
http://afterschoolbar.blogspot.gr/2010/11/blog-post_28.html
Στοιχεία για τον Θερσίτη στην Ιλιάδα του Ομήρου:
http://ketivasilakou.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html
http://afterschoolbar.blogspot.gr/2010/11/blog-post_28.html
20181009
politics
fuck fashion
let's talk about politics
let's talk about bombs
falling on people's heads
let's talk about people
people leaving their homes
let's talk about theft
theft of my work
your work
theft of my dreams
your dreams
theft of my offerings
your offerings
fuck fashion
fuck fashion
let's talk about future
let's talk about politics
let's talk about bombs
falling on people's heads
let's talk about people
people leaving their homes
let's talk about theft
theft of my work
your work
theft of my dreams
your dreams
theft of my offerings
your offerings
fuck fashion
fuck fashion
let's talk about future
20181008
20181005
Κοινωνία, κράτος, ιεραρχία
 |
| https://www.rt.com/news/440806-paris-demonstration-clashes-police/ |
Η έννοια της "κοινωνίας" λειτουργεί για κάποιους ως ένα ευεργετικό και ανέλπιστα πετυχημένο ψέμα, ενώ για τους περισσότερους ως μία αποχαυνωτική παραίσθηση.
Κανένα κράτος (πόλη, αυτοκρατορία, έθνος) δεν προήλθε από την συγκρότηση μίας κοινωνίας, αλλά και ούτε υπάρχει κανένα παράδειγμα όπου ένα κράτος μετασχηματίστηκε σε μία ενιαία κοινωνία.
Όλα τα γνωστά σε εμάς κράτη έχουν ως θεμέλιο την μέθοδο της επιβολής μιας κοινωνίας πάνω σε άλλες, ενώ η βία ή η απειλή βίας των ισχυρότερων κοινωνιών πάνω στις ασθενέστερες αποτελεί τον πρωταρχικό μηχανισμό με τον οποίο κάθε κράτος συγκροτείται και συντηρείται.
Η ιστορία όλων των κρατών ξεκινά την στιγμή που μια κοινωνία με την πολεμική βία υποδούλωσε μια άλλη κοινωνία μετατρέποντας τα μέλη της σε παραγωγικό κοπάδι διαμορφώνοντας το δίπολο εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.[1] Μετά από περίπου πέντε χιλιάδες χρόνια τα κοινωνικά δίπολα που συνθέτουν τα σύγχρονα κράτη κρύβονται πίσω από περίπλοκες μορφές διαστρωματώσεων και ιεραρχήσεων. Μέσα από αυτές τις διαστρωματώσεις και ιεραρχήσεις οι κυρίαρχες κοινωνίες καταφέρνουν να σκεπάζουν επιμελώς τα μόνα θεμέλια κάθε κράτους που δεν είναι άλλα από την Βία και τον Καταναγκασμό. [2]
Οι κυρίαρχες κοινωνίες με συστηματικές διδασκαλίες χιλιάδων χρόνων,[3] καταφέρνουν να πείθουν τους υποτελείς τους πως, κάθε κράτος αποτελείται από μία ενιαία κοινωνία αποτελούμενη με την σειρά της από "τάξεις" οι οποίες έχουν την προέλευσή τους σε φυσικούς, ακόμα και θεϊκούς νόμους, και σε κάθε περίπτωση αδιαμφισβήτητους.[4]
Για να αποκρύπτουν πως τα θεμέλια της οργάνωσης κάθε κράτους ήταν και παραμένουν η Βία και ο Καταναγκασμός και καθώς οι φυλετικές διαφορές έχουν εξοστρακιστεί από τον δημόσιο λόγο, οι κυρίαρχες κοινωνίες συνεχώς εφευρίσκουν ή αναδεικνύουν χρήσιμες για τις επιδιώξεις τους διδασκαλίες. Η ωμότητα της κατοχής των όπλων που περιγράφει ο Ξενοφώντας, με την πάροδο του χρόνου υποκαταστάθηκε από την φυλετική υπεροχή και πιο πρόσφατα από την πολιτισμική υπεροχή.
Δηλαδή, ενώ στην αρχαιότητα η πολεμική "αρετή" ήταν αρκετή δικαιολογία για κάθε αδικία και βαναυσότητα, με την πάροδο του χρόνου αυτή η δικαιολογία υποκαταστάθηκε από διδασκαλίες που παρουσιάζουν τους υποτελείς ως κατώτερους φυλετικά και, πιο πρόσφατα, κατώτερους πολιτισμικά.
Η πιο σύγχρονη διδασκαλία που γίνεται αποδεκτή από κυρίαρχους και υποτελείς, διδάσκει πως η "κοινωνία" χωρίζεται σε ανθρώπους που με την προσπάθεια και την αξία τους πετυχαίνουν, και σε ανθρώπους που λόγω της αδυναμίας και της οκνηρίας τους αποτυγχάνουν. Καθώς ο καθένας εξίσου, όπως λέει αυτή η διδασκαλία, μπορεί ανάλογα με τις επιδόσεις του να ενταχθεί είτε στους επιτυχημένους είτε στους αποτυχημένους, αυτό καθιστά την "κοινωνία" δίκαιη. Αυτή η επιτυχία ή αποτυχία καθορίζει εν τέλει ποιός εξουσιάζει και ποιός εξουσιάζεται.
Ανεξαρτήτως ποιά είναι η διδασκαλία που αιτιολογεί την ύπαρξη του καταναγκασμού σε κάθε εποχή, οι πολεμικές κοινωνίες, από τον Σαργκόν[5] μέχρι σήμερα, καθοδηγούν την ανθρωπότητα, εγκλωβισμένες από τον ανταγωνισμό που οι ίδιες δημιουργούν, μέσα στον φαύλο κύκλο της καταστροφής και της μεγέθυνσης.
Σημειώσεις
[1]
Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, βιβλίο Ζ’, Λόγος του Κύρου στους «ομότιμους» / απόσπασμα
"Φίλοι και σύμμαχοι, χρωστούμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους θεούς, επειδή μας έδωσαν την δυνατότητα να πετύχουμε αυτά για τα οποία πιστεύαμε ότι είμαστε άξιοι. Διότι τώρα έχουμε πολλή και εύφορη γη και ανθρώπους που καλλιεργώντας την θα μας συντηρήσουν. Έχουμε ακόμη και σπίτια και τα αναγκαία εφόδια μέσα σ’ αυτά. Και κανείς βέβαια από σας κατέχοντας αυτά ας μην πιστέψει ότι έχει ξένα πράγματα. Διότι υπάρχει παντοτινός νόμος ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, όταν κυριευτεί η πόλη αυτών που πολεμούν, να ανήκουν σ’ εκείνους που την κυρίευσαν και η ζωή και τα υλικά αγαθά όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την πόλη. Λοιπόν δεν θα έχετε με αδικία ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να έχουν κάτι."
............
"Δεν πρέπει όμως καθόλου να μεταδίδουμε γνώσεις πολεμικής τέχνης και μελέτης σ’ αυτούς που θέλουμε να κάνουμε εργάτες και φορολογούμενους για μας, αλλά πρέπει να έχουμε υπεροχή σ’ αυτές τις ασκήσεις ξέροντας ότι αυτά οι θεοί τα φανέρωσαν στους ανθρώπους ως όργανα ελευθερίας και ευτυχίας. Και όπως ακριβώς έχουμε πάρει από εκείνους τα όπλα τους, έτσι κι εμείς δεν πρέπει ποτέ να μείνουμε χωρίς όπλα ξέροντας καλά ότι όσοι κάθε φορά βρίσκονται πάρα πολύ κοντά στα όπλα, εκείνοι είναι που τα έχουν δικά τους, όταν θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν."[2]
https://polemos-kai-katanagkasmos.blogspot.com
[3]
Ομήρου, Ιλιάδα Β’ 211-277. Συνέλευση Αχαιών και επεισόδιο Οδυσσέα-Θερσίτη
Λέει ο Οδυσσέας προς Αχαιό πολεμιστή που τρέχει προς τα καράβια για να επιστρέψει στην πατρίδα:
“Κάτσε, παλαβιάρη, φρόνιμα και άκουγε τους ανωτέρους σου. Είσαι ανίκανος για πόλεμο εσύ και άνανδρος, δεν λογαριάζεσαι ούτε για πόλεμο ούτε για συνέλευση. … Ένας είναι ο αρχηγός, ένας ο βασιλιάς που έχει το θεϊκό δικαίωμα να κυβερνά τους άλλους.”
............
Λέει ο Θερσίτης:"Γιε του Ατρέα, πάλι κακιωμένος είσαι; Τι σου λείπει πια; Γεμάτες χαλκό είναι οι σκηνές σου και μέσα σ’ αυτές σε περιμένουν πολλές πανέμορφες γυναίκες που εμείς οι Αχαιοί σε σένα πρώτο-πρώτο παραδίνουμε, όποτε κυριεύουμε μια πόλη. Έχεις ανάγκη κι από άλλο χρυσάφι που κάποιος από τους Τρώες θα σου φέρει ως λύτρα για το γιο του που θα τον έχω αιχμαλωτίσει εγώ ή άλλος Αχαιός; Ή μήπως θέλεις κανένα δροσερό κορίτσι για να σμίγεις γλυκά μαζί του και να το’ χεις χωριστά από τους άλλους, μόνο για τον εαυτό σου; Δεν ταιριάζει σε σένα που είσαι άρχοντας να τυραννάς τους Αχαιούς. Κακομοίρηδες, τρομάρα σας, γυναίκες κι όχι άνδρες Αχαιοί! Πάμε να γυρίσουμε στην πατρίδα με τα πλοία μας κι ας τον αφήσουμε τούτον εδώ στην Τροία να χαίρεται τα τιμητικά του δώρα. Έτσι για να καταλάβει αν εμείς τον βοηθήσαμε ή δεν τον βοηθήσαμε σε τίποτα."
Για να απαντήσει ο Οδυσσέας:
"Κάθεσαι τώρα εσύ και βρίζεις και κακολογείς τον αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, γιατί οι γενναίοι μας πολεμιστές του δίνουν πολλά δώρα. Λοιπόν μια φορά θα στο πω και βάλε το καλά στο μυαλό σου: αν σε πετύχω να λες πάλι, όπως τώρα, τέτοιες αηδίες, να μη με λένε Οδυσσέα, αν δεν σε βουτήξω από τα ρουχαλάκια σου και δεν στα βγάλω όλα ένα-ένα, ακόμα κι όσα κρύβουν τα αχαμνά σου, και δεν σε ξαποστείλω στα καράβια κλαμένο και δαρμένο αλύπητα."
[4]
https://proxeiro-tetradio.blogspot.com/2017/09/blog-post_20.html
[5]
https://en.wikipedia.org/wiki/Sargon_of_Akkad
Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία, βιβλίο Ζ’, Λόγος του Κύρου στους «ομότιμους» / απόσπασμα
Φίλοι και
σύμμαχοι, χρωστούμε πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη στους θεούς, επειδή μας έδωσαν την
δυνατότητα να πετύχουμε αυτά για τα οποία πιστεύαμε ότι είμαστε άξιοι. Διότι
τώρα έχουμε πολλή και εύφορη γη και ανθρώπους που καλλιεργώντας την θα μας συντηρήσουν.
Έχουμε ακόμη και σπίτια και τα αναγκαία εφόδια μέσα σ’ αυτά. Και κανείς βέβαια
από σας κατέχοντας αυτά ας μην πιστέψει ότι έχει ξένα πράγματα. Διότι υπάρχει
παντοτινός νόμος ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους, δηλαδή, όταν κυριευτεί η πόλη
αυτών που πολεμούν, να ανήκουν σ’ εκείνους που την κυρίευσαν και η ζωή και τα
υλικά αγαθά όσων βρίσκονται μέσα σ’ αυτή την πόλη. Λοιπόν δεν θα έχετε με αδικία
ό,τι έχετε, αλλά από φιλανθρωπία δεν θα τους στερήσετε, αν τους αφήσετε να
έχουν κάτι. …
… Δεν πρέπει όμως
καθόλου να μεταδίδουμε γνώσεις πολεμικής τέχνης και μελέτης σ’ αυτούς που
θέλουμε να κάνουμε εργάτες και φορολογούμενους για μας, αλλά πρέπει να έχουμε
υπεροχή σ’ αυτές τις ασκήσεις ξέροντας ότι αυτά οι θεοί τα φανέρωσαν στους ανθρώπους
ως όργανα ελευθερίας και ευτυχίας. Και όπως ακριβώς έχουμε πάρει από εκείνους
τα όπλα τους, έτσι κι εμείς δεν πρέπει
ποτέ να μείνουμε χωρίς όπλα ξέροντας
καλά ότι όσοι κάθε φορά βρίσκονται πάρα πολύ κοντά στα όπλα, εκείνοι είναι που
τα έχουν δικά τους, όταν θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν. …
“Friends and allies, we owe a lot to Gods, because they gave as the ability to achieve what we believed we were meant for. Because now we have a lot of fertile lands and people who by cultivating it will maintain it for us. Even more, we have houses and all we might need inside them. And, of course, none of you by obtaining these should believe that has obtained alien goods. Since there is an internal law among the people, meaning, when a city is lost for its defenders, their lives and possessions belong to the conquerors. Therefore, you will not possess by injustice what you possess, but instead by charity you will not deprive them from what you might let them keep. ...
... By no means though, we should transfer knowledge of martial arts and practices to the ones we intend to make our workers and subjects, but instead we should preserve the superiority in these practices, knowing that gods offered these as means of freedom and happiness. And just as we have taken the weapons from them, we, should never be left without weapons, knowing well that those who in every occasion are very close to the weapons, are those having them for their use when they need them. ...”
Xenophon, Cyrus Education, Book Zeta, Speaking to the Equals.
20181004
20181003
20180906
library
culture - art
https://tvxs.gr/news/san-simera/o-sarlo-politikos-prosfygas
κυκλαδική τέχνη - απουσία πολεμικών σκηνών
https://www.ancient.eu/article/673/akrotiri-frescoes/
warfare
https://tvxs.gr/news/san-simera/o-sarlo-politikos-prosfygas
κυκλαδική τέχνη - απουσία πολεμικών σκηνών
https://www.ancient.eu/article/673/akrotiri-frescoes/
 |
| By Nationalmuseumofiran - Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=63082270 |
 |
| By Waldir - Own work, based on the data of File:Population curve.svg, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=9669777 |
warfare
neolithic period: ... Skeletal and burial remains do not generally indicate the presence of warfare. ...
http://military.wikia.com/wiki/Prehistoric_warfare#cite_note-Kelly-6
...
Elaboration of the means of maintaining friendly relations and the capacity for sharing access to resources with neighbors set humans apart from chimpanzees and bonobos. Indeed, it might be said that the members of unsegmented foraging societies increase their fitness through “improved access to resources such as food, females, or safety” (ref. 6, p. 12) by eschewing efforts to achieve intercommunity dominance in favor of egalitarian relations of friendship, mutuality, and sharing. This course of action is a wise adaptive choice because dominance is characteristically unattainable, and the only effective means of increasing territory size is to fully utilize border zones. The capacity to maintain friendly relations that allow for access to a neighbor's territory during lean years is particularly important in environments where there are localized year-to-year fluctuations in resource availability. These cooperative relations clearly played a key role in the Upper Paleolithic expansion of human populations across the globe into every environmental zone in which terrestrial mammals of any kind are capable of existing (9). Intergroup cooperation facilitates the rapid colonization of open environments. Under these circumstances, territory size is not a relevant variable and fitness does not correlate with it. Fitness instead correlates with the social group's reproductive rate, which is primarily a function of the ease of obtaining reproductive females from neighboring groups (based on a past history of positive relations).
...
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1266108/
origin of war / reymond kelly
https://www.press.umich.edu/11586/warless_societies_and_the_origin_of_war
population growth
https://en.wikipedia.org/wiki/World_population_estimates
https://mogreenstats.com/2017/10/05/3170/
inbreeding
https://www.rt.com/uk/405875-incest-humans-sex-family/
christianity
https://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/religion/first/diversity.html
https://tvxs.gr/news/paideia/kornilios-kastoriadis-zoi-xoris-totem
the Pauline-Nicene Christians wiped out the gnostics, annihilated the Arians after long bloody campaigns, and murdered and burnt the Marcionites and many other small sects, to leave themselves as the sole Christians within the Roman Empire, free to edit their own books to 'prove' how all their predecessors had been wrong.
... When the Roman-backed instance of Christianity went in search of the ancient centres of Christianity, they discovered to their horror that the Ebionites and Gnostics pre-dated them. Their un-Christian answer was to edit verses, burn books, invent doctrines such as the Trinity, arrest and harass the other poverty-stricken Christians until no opposition was left.
... It is not surprising that the dominant motif in the world's major religions has been a hierarchical one - the ruling powers of most societies understandably promote authoritarian religious ideologies and suppress the egalitarian beliefs. Early Chinese culture, for example, had two competing traditions: that of K'ung-Fu-tzu, which emphasized the need for strict social hierarchy and respect for elders and political authorities, and that of Mo Ti, who promoted an egalitarian ideology and ridiculed the followers of K'ung-Fu-tzu for their "exaggerated" emphasis on authority. The first tradition was institutionalized as Confucianism and became the official state religion of the emperors, whereas the second precipitated a relatively unstable popular movement that was almost lost over the centuries.”
...All this has led some to draw the conclusion that the earliest persecution of Christians by the Jews was directed not at Christians in general, but at Hellenistic Christians. [Gonzalez, The Story of Christianity, Vol. 1]
https://owlcation.com/humanities/Why-did-the-Jews-Persecute-the-First-Christians-Jewish-Persecution-of-the-Early-Church
Hellenist judaism 4th centuryBC
https://en.wikipedia.org/wiki/Hellenistic_Judaism
Στοιχεία για τις διώξεις των Χριστιανών:
http://www.religionfacts.com/christianity/history/persecution.htm
Στοιχεία για τις πρωτοχριστιανικές δοξασίες:
http://www.i-c-r.org.uk/publications/monographarchive/Monograph38.pdf
http://press.princeton.edu/titles/6576.html
γνωστικοί
...
Elaboration of the means of maintaining friendly relations and the capacity for sharing access to resources with neighbors set humans apart from chimpanzees and bonobos. Indeed, it might be said that the members of unsegmented foraging societies increase their fitness through “improved access to resources such as food, females, or safety” (ref. 6, p. 12) by eschewing efforts to achieve intercommunity dominance in favor of egalitarian relations of friendship, mutuality, and sharing. This course of action is a wise adaptive choice because dominance is characteristically unattainable, and the only effective means of increasing territory size is to fully utilize border zones. The capacity to maintain friendly relations that allow for access to a neighbor's territory during lean years is particularly important in environments where there are localized year-to-year fluctuations in resource availability. These cooperative relations clearly played a key role in the Upper Paleolithic expansion of human populations across the globe into every environmental zone in which terrestrial mammals of any kind are capable of existing (9). Intergroup cooperation facilitates the rapid colonization of open environments. Under these circumstances, territory size is not a relevant variable and fitness does not correlate with it. Fitness instead correlates with the social group's reproductive rate, which is primarily a function of the ease of obtaining reproductive females from neighboring groups (based on a past history of positive relations).
...
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1266108/
origin of war / reymond kelly
https://www.press.umich.edu/11586/warless_societies_and_the_origin_of_war
population growth
https://en.wikipedia.org/wiki/World_population_estimates
https://mogreenstats.com/2017/10/05/3170/
inbreeding
https://www.rt.com/uk/405875-incest-humans-sex-family/
christianity
https://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/religion/first/diversity.html
https://tvxs.gr/news/paideia/kornilios-kastoriadis-zoi-xoris-totem
the Pauline-Nicene Christians wiped out the gnostics, annihilated the Arians after long bloody campaigns, and murdered and burnt the Marcionites and many other small sects, to leave themselves as the sole Christians within the Roman Empire, free to edit their own books to 'prove' how all their predecessors had been wrong.
... When the Roman-backed instance of Christianity went in search of the ancient centres of Christianity, they discovered to their horror that the Ebionites and Gnostics pre-dated them. Their un-Christian answer was to edit verses, burn books, invent doctrines such as the Trinity, arrest and harass the other poverty-stricken Christians until no opposition was left.
... It is not surprising that the dominant motif in the world's major religions has been a hierarchical one - the ruling powers of most societies understandably promote authoritarian religious ideologies and suppress the egalitarian beliefs. Early Chinese culture, for example, had two competing traditions: that of K'ung-Fu-tzu, which emphasized the need for strict social hierarchy and respect for elders and political authorities, and that of Mo Ti, who promoted an egalitarian ideology and ridiculed the followers of K'ung-Fu-tzu for their "exaggerated" emphasis on authority. The first tradition was institutionalized as Confucianism and became the official state religion of the emperors, whereas the second precipitated a relatively unstable popular movement that was almost lost over the centuries.”
"Gods in the Global Village" by Lester R. Kurtz (2007)35
http://www.vexen.co.uk/religion/christianity_historical.html#BI_012...All this has led some to draw the conclusion that the earliest persecution of Christians by the Jews was directed not at Christians in general, but at Hellenistic Christians. [Gonzalez, The Story of Christianity, Vol. 1]
https://owlcation.com/humanities/Why-did-the-Jews-Persecute-the-First-Christians-Jewish-Persecution-of-the-Early-Church
Hellenist judaism 4th centuryBC
https://en.wikipedia.org/wiki/Hellenistic_Judaism
Στοιχεία για τις διώξεις των Χριστιανών:
http://www.religionfacts.com/christianity/history/persecution.htm
Στοιχεία για τις πρωτοχριστιανικές δοξασίες:
http://www.i-c-r.org.uk/publications/monographarchive/Monograph38.pdf
http://press.princeton.edu/titles/6576.html
γνωστικοί
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82
... The question of historical plausibility is important, since some attempts to “rediscover” a radical,
liberating Jesus, Paul or whomever, seem to end up pressing the more awkward texts into an implausible mould in order to construct the kind of ideal figure who is a reflection of the author’s own commitments.
https://core.ac.uk/download/pdf/12825559.pdf
authority - leadership
έλληνες-βάρβαροι
https://istorikesmeletes.blogspot.com/2017/01/fernand-braudel-intentionality.html
νεο-αποικιοκρατία
https://www.thepressproject.gr/article/133457/Zito-i-neoapoikiokratia
Βαγγ. Στέφωσης, Αγ. Δημήτριος: "βόηθα φτωχέ μου να μη γίνουμ' ίσα"
Στοιχεία για την δουλεία στην Αρχαία Ρώμη:
http://www.bbc.co.uk/history/ancient/romans/slavery_01.shtml
Στοιχεία για τον Θερσίτη στην Ιλιάδα του Ομήρου:
http://ketivasilakou.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html
http://afterschoolbar.blogspot.gr/2010/11/blog-post_28.html
Γιουβάλ Χαράρι. ψηφιακή δικτατορία
http://www.iefimerida.gr/news/444295/gioyval-noe-harari-i-tehniti-noimosyni-mporei-na-odigisei-se-mia-psifiaki-diktatoria
κιλ δε κίνγκ
http://proxeiro-tetradio.blogspot.com/2015/08/blog-post_31.html
success story
https://tvxs.gr/news/life/i-
... The question of historical plausibility is important, since some attempts to “rediscover” a radical,
liberating Jesus, Paul or whomever, seem to end up pressing the more awkward texts into an implausible mould in order to construct the kind of ideal figure who is a reflection of the author’s own commitments.
https://core.ac.uk/download/pdf/12825559.pdf
authority - leadership
έλληνες-βάρβαροι
https://istorikesmeletes.blogspot.com/2017/01/fernand-braudel-intentionality.html
νεο-αποικιοκρατία
https://www.thepressproject.gr/article/133457/Zito-i-neoapoikiokratia
Βαγγ. Στέφωσης, Αγ. Δημήτριος: "βόηθα φτωχέ μου να μη γίνουμ' ίσα"
Στοιχεία για την δουλεία στην Αρχαία Ρώμη:
http://www.bbc.co.uk/history/ancient/romans/slavery_01.shtml
Στοιχεία για τον Θερσίτη στην Ιλιάδα του Ομήρου:
http://ketivasilakou.blogspot.gr/2011/03/blog-post.html
http://afterschoolbar.blogspot.gr/2010/11/blog-post_28.html
Γιουβάλ Χαράρι. ψηφιακή δικτατορία
http://www.iefimerida.gr/news/444295/gioyval-noe-harari-i-tehniti-noimosyni-mporei-na-odigisei-se-mia-psifiaki-diktatoria
κιλ δε κίνγκ
http://proxeiro-tetradio.blogspot.com/2015/08/blog-post_31.html
success story
https://tvxs.gr/news/life/i-
20180905
20180828
Έργο άγνωστου πολιτικού κρατούμενου / Κορυδαλλός 1970-1972
 |
| Έργο άγνωστου πολιτικού κρατούμενου. Φυλακές Κορυδαλλού 1970-1972. Στένσιλ λευκής λαδομπογιάς πάνω σε προετοιμασμένο μαύρο χάρντμπορντ, 20x10 εκ. Αρχείο Στέλιου και Αγγελικής Μπεβεράτου. |
20180402
20180326
20180323
20180321
Ένας Ιππότης στην Αυλή της Βασίλισσας / Ringo Starr
 |
| Ο Ringo Starr την στιγμή που δίνει αξία στο επίσημο Τίποτα. 20 Μαρτίου 2018, Buckingham Palace, Λονδίνο. |
20180316
20180314
20180309
Notes on women's presence in the Homeric literature
[Σημειώσεις για την θέση των γυναικών στα Ομηρικά κείμενα]
Homeric literature is the main source from which we can draw facts about the way war societies established, on the ethical and moral level, coercion from dominant men towards not only the submitted societies but even more towards most of the members of their own societies and mostly women.
The importance of the submission of women in establishing the new, back then, social reality, which is described by the bipolar of the dominant society on one hand, and the submitted society on the other, occurs from the role assigned to women in most of these texts.
Iliad begins by the "stealing" of Helen and the declaration of the moral obligation of the war-dominant societies to claim her. Besides the teaching and the admiration towards the war excursion, the submission to the war leadership and a whole series of similar necessary for any warring society characteristics, a new role for women is introduced, this of the belonging of the man-warrior.
Odyssey ends by the returning of Odysseus in Ithaca where Penelope waits for him devoted, as obliged according to the introduced doctrine. Odysseus himself, more than any other figure of the Homeric texts, teaches the model of the warrior, the explorer, the ingenious man which in any case stands firmly devoted to hierarchy and Agamemnon.
First note
The traditional mechanism for sexual relation had been up to then and for thousands and hundreds of thousands of years, the "exogamy". Exogamy was the procedure which formed safe zones for transportation, and exchange of knowledge and objects. The meaning of "tribe" or "race" inside these vast networks, was formed since the depths of time more as a cultural feature and less as a genetic.
The catholic practice of exogamy since the forming of humanity even changed human biology as humans lost the ability to inbreed.
Iliad begins by the denouncement of exogamy as "stealing", validating the traditional means for bonding and exchanging between communities. From this point on, not only a woman will be a possession of the man-warrior, but also, bonds of relation and exchange will be replaced by dominance and war-imposing of the strong upon the weak.
Second note
The right of a woman to choose her mate in the context of the community traditions doesn't appear to be limited until the imposing of the war societies, where the woman became possession of the man-warrior. Up to then, it's most likely that it would be a paradox for a woman not to be able to choose or replace her mate.
Third note
In Iliad, when Thersites urges his comrades to return to their families and quit supplying Agamemnon the coolest of the captured girls and all other riches, he becomes humiliated and punished by the trustee of hierarchy, Odysseus. Through those rims, the use of reason that formed human civilization is repealed brutally in the face of the humpback and cross-eyed Thersites. Accordingly, the mechanism of theft, violence, authority and coercion is suggested as the only possibility for humanity.
Fourth note
In Odyssey, Penelope's devotion didn't constitute a strong enough paradigm and teaching, since, besides the achievement of the woman's submission, it was the tradition of totemic equality that should be heart for good. Thus, the equal "suitors", presented as depraved abusers of the royal wealth besieging the queen, eating and drinking in the royal court, become exterminated by Odysseus and his male successor, Telemachos, in a single war scene. The upcoming war societies through this scene take revenge, in a way, from the sum of the human race for its totemic traditions through which the equals bond to each other through the symbolic killing of the mythical powerful progenitor.
Epilogue
By the end of the Homeric texts the ideological attack on the corner stones of human civilization by the war societies is completed. Ever since, war dominant societies subjugate any inferior war-wise society, imposing coercion and bonding humanity to the automation that antagonism produces.
Ever since, humanity is organized on the dipole of the dominants and their subjects, while the dominants are trapped in constantly seeking for resources in order to grow their strength and survive the brutal antagonism they create. These resources are basically the people they have forced to be subjected to them.
War leadership, known to all communities during war periods, in war dominant tribes becomes continuous validating this way the egalitarian totemic traditions. Hierarchy inevitably floods the dominant societies increasing the inequalities inside them. The traditional position of woman is validated and replaced by roles varying between primitive symbol, reproductive instrument, pleasure item and war trophy.
While in human course up to this point, authority and leadership were consciously limited to the symbolic level, since then on, the terms are forced to reverse, meaning that egalitarianism is placed in the symbolic level while at the same time subjugation and coercion are allowed to turn groups and societies to productive herds.
Though during the Roman period the Homeric texts were been taught for -more or less- a thousand years, it proved that this wasn't enough to impose these moral and cultural teachings as obvious values to both the dominants and those subjected to them. Homeric teachings were questioned and confronted in life by the social movements of the epicureans, the cynics, the stoics, and the revival of the totemic traditions by the first christians.
During the classical-antiquity-era we can acknowledge the ongoing ideological war, both through the texts of the survived drama plays like Prometheus, Oresteia, Antigone, as well as by the actual attempts for the revival of the egalitarianism through the efforts for democratic reorganizing.
Besides Prometheus, in all other texts, woman is positioned at the center, presented as the symbol of the old world that either submits or struggles to regain the human meter that can be ensured by the female substance.
Homeric literature is the main source from which we can draw facts about the way war societies established, on the ethical and moral level, coercion from dominant men towards not only the submitted societies but even more towards most of the members of their own societies and mostly women.
The importance of the submission of women in establishing the new, back then, social reality, which is described by the bipolar of the dominant society on one hand, and the submitted society on the other, occurs from the role assigned to women in most of these texts.
Iliad begins by the "stealing" of Helen and the declaration of the moral obligation of the war-dominant societies to claim her. Besides the teaching and the admiration towards the war excursion, the submission to the war leadership and a whole series of similar necessary for any warring society characteristics, a new role for women is introduced, this of the belonging of the man-warrior.
Odyssey ends by the returning of Odysseus in Ithaca where Penelope waits for him devoted, as obliged according to the introduced doctrine. Odysseus himself, more than any other figure of the Homeric texts, teaches the model of the warrior, the explorer, the ingenious man which in any case stands firmly devoted to hierarchy and Agamemnon.
First note
The traditional mechanism for sexual relation had been up to then and for thousands and hundreds of thousands of years, the "exogamy". Exogamy was the procedure which formed safe zones for transportation, and exchange of knowledge and objects. The meaning of "tribe" or "race" inside these vast networks, was formed since the depths of time more as a cultural feature and less as a genetic.
The catholic practice of exogamy since the forming of humanity even changed human biology as humans lost the ability to inbreed.
Iliad begins by the denouncement of exogamy as "stealing", validating the traditional means for bonding and exchanging between communities. From this point on, not only a woman will be a possession of the man-warrior, but also, bonds of relation and exchange will be replaced by dominance and war-imposing of the strong upon the weak.
Second note
The right of a woman to choose her mate in the context of the community traditions doesn't appear to be limited until the imposing of the war societies, where the woman became possession of the man-warrior. Up to then, it's most likely that it would be a paradox for a woman not to be able to choose or replace her mate.
Third note
In Iliad, when Thersites urges his comrades to return to their families and quit supplying Agamemnon the coolest of the captured girls and all other riches, he becomes humiliated and punished by the trustee of hierarchy, Odysseus. Through those rims, the use of reason that formed human civilization is repealed brutally in the face of the humpback and cross-eyed Thersites. Accordingly, the mechanism of theft, violence, authority and coercion is suggested as the only possibility for humanity.
Fourth note
In Odyssey, Penelope's devotion didn't constitute a strong enough paradigm and teaching, since, besides the achievement of the woman's submission, it was the tradition of totemic equality that should be heart for good. Thus, the equal "suitors", presented as depraved abusers of the royal wealth besieging the queen, eating and drinking in the royal court, become exterminated by Odysseus and his male successor, Telemachos, in a single war scene. The upcoming war societies through this scene take revenge, in a way, from the sum of the human race for its totemic traditions through which the equals bond to each other through the symbolic killing of the mythical powerful progenitor.
Epilogue
By the end of the Homeric texts the ideological attack on the corner stones of human civilization by the war societies is completed. Ever since, war dominant societies subjugate any inferior war-wise society, imposing coercion and bonding humanity to the automation that antagonism produces.
Ever since, humanity is organized on the dipole of the dominants and their subjects, while the dominants are trapped in constantly seeking for resources in order to grow their strength and survive the brutal antagonism they create. These resources are basically the people they have forced to be subjected to them.
War leadership, known to all communities during war periods, in war dominant tribes becomes continuous validating this way the egalitarian totemic traditions. Hierarchy inevitably floods the dominant societies increasing the inequalities inside them. The traditional position of woman is validated and replaced by roles varying between primitive symbol, reproductive instrument, pleasure item and war trophy.
While in human course up to this point, authority and leadership were consciously limited to the symbolic level, since then on, the terms are forced to reverse, meaning that egalitarianism is placed in the symbolic level while at the same time subjugation and coercion are allowed to turn groups and societies to productive herds.
Though during the Roman period the Homeric texts were been taught for -more or less- a thousand years, it proved that this wasn't enough to impose these moral and cultural teachings as obvious values to both the dominants and those subjected to them. Homeric teachings were questioned and confronted in life by the social movements of the epicureans, the cynics, the stoics, and the revival of the totemic traditions by the first christians.
During the classical-antiquity-era we can acknowledge the ongoing ideological war, both through the texts of the survived drama plays like Prometheus, Oresteia, Antigone, as well as by the actual attempts for the revival of the egalitarianism through the efforts for democratic reorganizing.
Besides Prometheus, in all other texts, woman is positioned at the center, presented as the symbol of the old world that either submits or struggles to regain the human meter that can be ensured by the female substance.
 |
Iambe or, otherwise, Baubo was the one commissioned to solace godess Demeter, when she came to Eleusis looking for her daughter Persephone. http://www.sacredthreads.net/www.sacredthreads.net/iambe_baubo.html A comment on the reference to Demeter and Persephone at the Homeric text. https://www.colorado.edu/Classics/clas2100/2100-sample1.html |
20180306
Αθήνα, 5 Μαρτίου 1943 / Νίκος Πλουμπίδης
http://www.imerodromos.gr/5-marth-1943-o-laos-tsakizi-tous-nazi/
«Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Με λίγα λόγια και χωρίς φιλολογία η 3η Μάρτη εγεννήθη έτσι:
Στις 20 Φλεβάρη ο Γραμματέας της ΚΟΑ (Κομμουνιστική Οργάνωση της Αθήνας) ο αξέχαστος Κ. Χατζήμαλης (σσ: γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ, εκτελέστηκε από τους γερμανοτσολιάδες στη Θεσσαλονίκη το 1944) ήλθε στο σπίτι μου και μου ανέφερε ότι την επόμενη οι ΔΥ (Δημόσιοι Υπάλληλοι) κατεβαίνουν σε απεργία, ότι όλα είναι έτοιμα και σε ότι σε μια ώρα συνέρχεται η επιτροπή Γκρούπας (ομάδας Αχτίδων) των ΔΥ για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Πριν δώσω τη συγκατάθεσή μου (διότι καθοδηγούσα την ΚΟΑ από το ΠΓ) θέλησα να εξετάσω προσωπικά τα πράγματα και πήγα στη συνεδρίαση (…). Από όσα ειπώθηκαν έκρινα ότι η απεργία ΔΕΝ είχε προπαρασκευαστεί και ΔΕΝ είχαν εκλεγεί απεργιακά όργανα παντού (…).Ανέβαλα την απεργία για μια βδομάδα και έδωσα συγκεκριμένες οδηγίες για την εκλογή απεργιακών οργανώσεων κ.λπ. Ταυτόχρονα έδωσα εντολή στην ΚΟΑ να προπαρασκευάσει τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους και τις λαϊκές μάζες των συνοικιών έτσι που όταν κηρύξουμε απεργία των Δ.Υ. να την επεκτείνουμε και να την γενικεύσουμε.
Στις 27 Φλεβάρη ξανασυνήλθε η επιτροπή Δ.Υ. (…). Εγώ αφού ανέπτυξα ότι δεν κάνουμε την απεργία για την απεργία αλλά την κάνουμε για να επιβάλουμε τη λύση των εργατικών διεκδικήσεων, ότι η απεργία είναι μια σοβαρή μάχη και η έκβασή της παίζει μεγάλο ρόλο, ότι οι Δ.Υ. χωρίς το βαρύ πυροβολικό τους, το ΤΤΤ, δεν μπορεί νάχουν την επιβολή που χρειάζεται και τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη, ανέβαλα για μια βδομάδα ακόμη και συνέστησα ειδικά συγκεκριμένα μέτρα για τα ΤΤΤ, και το Υπουργείο Οικονομικών.
Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Έπρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του. Είπα να συγκληθεί αμέσως η επιτροπή πόλης και με συνδέσμους να ειδοποιηθούν τα στελέχη της ΚΟΑ να είναι σε επιφυλακή (…) το ζήτημα ήταν σοβαρότατο, ήταν γενικό πολιτικό ζήτημα (…). Κατέληξα να αναλάβω τις ευθύνες, έβλεπα καθαρά την επιτυχία και τη ΝΙΚΗ, όχι συναισθηματικά, αλλά με τη μελέτη της κατάστασης και αποφάσισα να κατεβάσω στις 5 του Μάρτη τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους της Αθήνας σε ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και όλο το λαό της Αθήνας σε ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.
Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Όλα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή.
Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν.
Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Όλη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.
Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Όλα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ’ τον πιο βάρβαρο καταχτητή.
Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».
«Η 5η του Μάρτη, του 1943, είναι ιστορική ημέρα για το Ελληνικό Λαϊκό επαναστατικό κίνημα με παγκόσμια απήχηση και σημασία. Την ημέρα αυτή ολόκληρος ο Αθηναϊκός λαός με ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ στο κέντρο της Αθήνας επέβαλε στο Χίτλερ και στους Ελληνες πράκτορές του να ανακαλέσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. Με λίγα λόγια και χωρίς φιλολογία η 3η Μάρτη εγεννήθη έτσι:
Στις 20 Φλεβάρη ο Γραμματέας της ΚΟΑ (Κομμουνιστική Οργάνωση της Αθήνας) ο αξέχαστος Κ. Χατζήμαλης (σσ: γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ του ΚΚΕ, εκτελέστηκε από τους γερμανοτσολιάδες στη Θεσσαλονίκη το 1944) ήλθε στο σπίτι μου και μου ανέφερε ότι την επόμενη οι ΔΥ (Δημόσιοι Υπάλληλοι) κατεβαίνουν σε απεργία, ότι όλα είναι έτοιμα και σε ότι σε μια ώρα συνέρχεται η επιτροπή Γκρούπας (ομάδας Αχτίδων) των ΔΥ για να κανονίσουν τις λεπτομέρειες. Πριν δώσω τη συγκατάθεσή μου (διότι καθοδηγούσα την ΚΟΑ από το ΠΓ) θέλησα να εξετάσω προσωπικά τα πράγματα και πήγα στη συνεδρίαση (…). Από όσα ειπώθηκαν έκρινα ότι η απεργία ΔΕΝ είχε προπαρασκευαστεί και ΔΕΝ είχαν εκλεγεί απεργιακά όργανα παντού (…).Ανέβαλα την απεργία για μια βδομάδα και έδωσα συγκεκριμένες οδηγίες για την εκλογή απεργιακών οργανώσεων κ.λπ. Ταυτόχρονα έδωσα εντολή στην ΚΟΑ να προπαρασκευάσει τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους και τις λαϊκές μάζες των συνοικιών έτσι που όταν κηρύξουμε απεργία των Δ.Υ. να την επεκτείνουμε και να την γενικεύσουμε.
Στις 27 Φλεβάρη ξανασυνήλθε η επιτροπή Δ.Υ. (…). Εγώ αφού ανέπτυξα ότι δεν κάνουμε την απεργία για την απεργία αλλά την κάνουμε για να επιβάλουμε τη λύση των εργατικών διεκδικήσεων, ότι η απεργία είναι μια σοβαρή μάχη και η έκβασή της παίζει μεγάλο ρόλο, ότι οι Δ.Υ. χωρίς το βαρύ πυροβολικό τους, το ΤΤΤ, δεν μπορεί νάχουν την επιβολή που χρειάζεται και τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη, ανέβαλα για μια βδομάδα ακόμη και συνέστησα ειδικά συγκεκριμένα μέτρα για τα ΤΤΤ, και το Υπουργείο Οικονομικών.
Στις 4 του Μάρτη, πριν ακόμα φωτίσει, ήλθε ξαφνικά ο Κ. Χατζήμαλης και μου αναφέρει ότι «απεφασίσθη η πολιτική επιστράτευση και ότι αύριο στις 5 του μηνός θα το αναγγείλει από το Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών ο Πρωθυπουργός Λογοθετόπουλος». Η είδηση ήταν σοβαρή με εξαιρετική πολιτική σημασία. Έπρεπε να προλάβουμε τον εχθρό, προτού αναγγείλει την απόφασή του. Είπα να συγκληθεί αμέσως η επιτροπή πόλης και με συνδέσμους να ειδοποιηθούν τα στελέχη της ΚΟΑ να είναι σε επιφυλακή (…) το ζήτημα ήταν σοβαρότατο, ήταν γενικό πολιτικό ζήτημα (…). Κατέληξα να αναλάβω τις ευθύνες, έβλεπα καθαρά την επιτυχία και τη ΝΙΚΗ, όχι συναισθηματικά, αλλά με τη μελέτη της κατάστασης και αποφάσισα να κατεβάσω στις 5 του Μάρτη τους εργατοϋπαλληλικούς κλάδους της Αθήνας σε ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και όλο το λαό της Αθήνας σε ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ.
Σε δυο ώρες συνήλθε η επιτροπή πόλης της ΚΟΑ που αποτελούνταν από διαλεχτούς αγωνιστές. Εκεί ανέπτυξα την πρότασή μου (σ.σ.: ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ και ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ με σύνθημα: ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ. ΨΩΜΙ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ) και ετόνισα τις ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε. Όλα τα μέλη δέχτηκαν με ενθουσιασμό την πρότασή μου. Καθορίσαμε το γενικό πρόγραμμα δράσης και όλοι έφυγαν για να κινητοποιήσουν τους τομείς που καθοδηγούσε ο καθένας. Είπαμε να ειδοποιηθεί και η Κ.Ο. Πειραιά να βοηθήσει κι αυτή.
Από το μεσημέρι της Τρίτης 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν.
Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 Μάρτη του 1943. Όλη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.
Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ήταν πράγματι ΚΑΘΟΛΙΚΗ. Όλα νεκρώθηκαν. Εργάτες, υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, όλοι απεργούν, όλα κλειστά και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά τόσο πυκνές λαϊκές μάζες κατέβηκαν στο πεζοδρόμιο για να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τα αιτήματά τους. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ. Αυτό ήταν πρωτοφανές όχι μόνο για την Αθήνα αλλά και για τις μεγάλες ξένες πρωτεύουσες κι αυτό όχι σε καιρούς ειρηνικούς αλλά κάτω απ’ τον πιο βάρβαρο καταχτητή.
Το παλλαϊκό ξεσήκωμα ήταν τέτοιο που οι κατακτητές αναγκάστηκαν να ανακαλέσουν την απόφασή τους και να δηλώσουν ότι «ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ζήτημα πολιτικής επιστράτευσης για την Ελλάδα». Η 5η του Μάρτη του 1943 δεν έσωσε μόνο τα ελληνόπουλα από τα γερμανικά κάτεργα αλλά συνετέλεσε και στην πορεία και την εξέλιξη του πολέμου και έδειξε το δρόμο που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί για να επιβάλουν τις θελήσεις τους (…)».
Ν. Πλουμπίδης, Φυλακές Απομόνωσης 5.3.54
20180214
Ασκήσεις διαλεκτικής στον απόηχο της 4 Φεβρουαρίου 2018
Α. Κάποια δεδομένα
1.
Σε μία δημοκρατία και η εξωτερική πολιτική ασκείται και με συλλαλητήρια.
Αυτό δε, συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό από όσο θα έπρεπε, δεδομένων των εξελίξεων παγκοσμίως σε μία σειρά θεμάτων, κάποια από τα οποία έχουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή όλων μας. Είναι παράδοξο το ότι δεν έχουν οργανωθεί συλλαλητήρια ανάλογης ανταπόκρισης με αυτήν της 4ης Φεβρουαρίου για τους φορολογικούς παραδείσους, για τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, για την σύγχρονη δουλεία στην Άπω Ανατολή, και τα Σουέτ Σοπς που όλο σφίγγουν τον κλοιό γύρω μας.
2.
Σε κάθε λαό αναλογεί ακεραιότητα χωροταξική και πολιτισμική.
Την χωροταξική ακεραιότητα σε μεγάλο βαθμό καταφέρνουμε να την προσδιορίζουμε μετρικά, μέσα από διεθνείς συμβάσεις και διμερείς συμφωνίες, ή στην χειρότερη, με το "δίκαιο του ισχυρού". Η πολιτισμική ακεραιότητα όμως ενός λαού, καθώς υπάγεται εξολοκλήρου στην αρχή "είμαστε αυτό που μαθαίνουμε", δηλαδή στην παιδεία που δέχεται ένας λαός, είναι μία έννοια ιδιαίτερα ρευστή, ευμετάβλητη κατά το δοκούν, και εύκολα χειραγωγούμενη.
3.
Η φαντασιακή επινόηση του έθνους προσδιορίζει την πολιτισμική ακεραιότητα κάθε λαού.
Το έθνος είναι ένα ακόμα από τα σύμβολα που κατασκευάζουμε διαρκώς προκειμένου να ικανοποιούμε υπαρκτές ή κατασκευασμένες ανάγκες μας. Το συγκεκριμένο σύμβολο ικανοποιεί την ανάγκη του ανήκειν και θεωρητικά διαμορφώνει ένα ειρηνικό περιβάλλον διαβίωσης. Μέσα σε αυτήν την επινόηση ο εκμεταλλευτής με τον εκμεταλλευόμενο, ο εξουσιαστής με τον καταπιεζόμενο, και ο ανάλγητος με τον δοκιμαζόμενο αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Αυτή η φαντασιακή επινόηση του έθνους είναι το συνεκτικό υλικό σε όλα τα σύγχρονα κράτη.
4.
Η πολιτισμική αντίληψη ενός λαού μπορεί να επιδρά δυναμικά στην χωροταξία των εθνών.
Κάθε είδους ανωτερότητες και αλυτρωτισμοί έχουν κατά καιρούς αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα. Η παιδεία που γαλουχεί έναν λαό, όπως διαμορφώνεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, τα προκρινόμενα σύμβολα στον δημόσιο λόγο, τις συνθήκες διαβίωσης κ.ο.κ., αποτελεί εργαλείο διαμόρφωσης των μελλοντικών δυνατοτήτων σε ολόκληρο το φάσμα των κοινωνικών διεργασιών. Επιλογές που γίνονται στο πεδίο της πολιτισμικής αντίληψης ενός λαού, σκόπιμα ή τυχαία, αναπόφευκτα θα καθορίσουν σε βάθος χρόνου και την εθνική χωροταξία του ίδιου ή και άλλων λαών.
5.
Οι σχεδιασμοί που ονομάζονται "στρατηγικοί" στοχεύουν σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Συνηθίζεται τα μικρά κράτη να τελούν υπό την "προστασία" ή, πιο πραγματικά, την υποτέλεια μεγάλων και ισχυρών κρατών. Η πρώτη μέριμνα των μεγάλων και ισχυρών κρατών είναι να διαμορφώνουν εμπόδια στην ακεραιότητα και την αυτοτέλεια άλλων κρατών ώστε να διαιωνίζουν την υποτέλεια τους. Κάθε ισχυρό κράτος επιδιώκει να διατηρεί εφόδια εκβιασμού, εξαγοράς, χαλιναγώγησης και επιβολής πάνω σε ασθενέστερα κράτη. Τα ασθενέστερα κράτη που απεμπολούν τα μέσα να επεξεργάζονται τα δεδομένα σε αντίστοιχο βάθος χρόνου, ή και τα μέσα να εξασφαλίζουν την ακεραιότητά τους, αναπόφευκτα γίνονται έρμαια ξένων σχεδιασμών.
Β. Κάποια ερωτήματα
1.
Η υφιστάμενη εμπλοκή αποτελεί πραγματικό ή φαντασιακό πρόβλημα;
Αφού η ίδια η ύπαρξη των εθνών είναι πραγματική αν και δημιουργήματα της φαντασίας, συνεπώς και κάθε εμπλοκή που απορρέει από την ύπαρξή τους κινείται ταυτόχρονα και στο πεδίο του φαντασιακού και του πραγματικού. Ειδικά το συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι προφανές πως δεν περιορίζεται στην χωροταξία, δηλαδή σε μία λεκτική αποτύπωση του γεωγραφικού χώρου, αλλά επεκτείνεται, αν όχι έχει-ως-αφετηρία, την πολιτισμική γενεσιουργία ενός έθνους.
2.
Να αποφασίσουν οι εργάτες της γείτονος μόνοι τους για το όνομα της χώρας τους;
Ως αυτοτελής πρόταση ακούγεται αφοπλιστικά λογική. Αυτή η προτροπή όμως αστοχεί σε πολλά επίπεδα. Κύρια, το αντικείμενο της εμπλοκής δεν βρίσκεται τόσο στην ονοματοδοσία, όσο στους συμβολισμούς που διεκδικεί η συγκεκριμένη εθνογένεση και, καλώς ή κακώς, είναι κατοχυρωμένοι από άλλους. Κατά δεύτερο, ο ίδιος ο γεωγραφικός προσδιορισμός χωρίς επιθετικό πρόσημο είναι παραπλανητικός. Κατά τρίτο, είναι μεγάλη παραδοξότητα να θεωρεί κάποιος την εργατική τάξη μιας γειτονικής χώρας ώριμη και χειραφετημένη, ενώ την εργατική τάξη της δικής του χώρας ανώριμη και χαλιναγωγούμενη.
3.
Το αίτημα για χωροταξική και πολιτισμική ακεραιότητα ενός λαού είναι εθνικισμός;
Εθνικισμός είναι η πίστη στην υπεροχή του δικού σου έθνους έναντι κάποιων άλλων, η οποία απαιτεί και καθοδηγεί ενέργειες επιβολής και κυριαρχίας πάνω τους. Στον αντίποδα, κάθε λαός και κάθε κοινωνική ομάδα είναι υπεύθυνοι και αρμόδιοι να εργάζονται για την χωροταξική και πολιτισμική ακεραιότητά τους. Αποτελεί παραδοξότητα πώς συλλογικότητες που πάλεψαν στην κυριολεξία για την ακεραιότητα της Κερατέας ή των Σκουριών να μην είναι σε θέση να ανάγουν τους ίδιους συλλογισμούς που καθοδήγησαν εκείνες τις ενέργειές τους, στο εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Γ. Αφομοιώνοντας την εμπειρία προς όφελος της προοδευτικότητας
1.
Εξ ορισμού η προοδευτικότητα δεν υφίσταται ως ουραγός και απολογητής δεδομένων που δημιουργούνται ανεξάρτητα από αυτήν. Η προοδευτικότητα δεν υφίσταται ως τίτλος, παρά μόνο, ως δρων μπροστάρης των εξελίξεων. Αλλιώς, είναι τίμιο να ομολογούμε πως δεν υπάρχει καθόλου.
2.
Η προοδευτικότητα αποζητά την σύμπλευση, την ενότητα.
1.
Σε μία δημοκρατία και η εξωτερική πολιτική ασκείται και με συλλαλητήρια.
Αυτό δε, συμβαίνει σε πολύ μικρότερο βαθμό από όσο θα έπρεπε, δεδομένων των εξελίξεων παγκοσμίως σε μία σειρά θεμάτων, κάποια από τα οποία έχουν καθοριστικό ρόλο στην ζωή όλων μας. Είναι παράδοξο το ότι δεν έχουν οργανωθεί συλλαλητήρια ανάλογης ανταπόκρισης με αυτήν της 4ης Φεβρουαρίου για τους φορολογικούς παραδείσους, για τις στρατιωτικές επεμβάσεις στην Μέση Ανατολή, για την σύγχρονη δουλεία στην Άπω Ανατολή, και τα Σουέτ Σοπς που όλο σφίγγουν τον κλοιό γύρω μας.
2.
Σε κάθε λαό αναλογεί ακεραιότητα χωροταξική και πολιτισμική.
Την χωροταξική ακεραιότητα σε μεγάλο βαθμό καταφέρνουμε να την προσδιορίζουμε μετρικά, μέσα από διεθνείς συμβάσεις και διμερείς συμφωνίες, ή στην χειρότερη, με το "δίκαιο του ισχυρού". Η πολιτισμική ακεραιότητα όμως ενός λαού, καθώς υπάγεται εξολοκλήρου στην αρχή "είμαστε αυτό που μαθαίνουμε", δηλαδή στην παιδεία που δέχεται ένας λαός, είναι μία έννοια ιδιαίτερα ρευστή, ευμετάβλητη κατά το δοκούν, και εύκολα χειραγωγούμενη.
3.
Η φαντασιακή επινόηση του έθνους προσδιορίζει την πολιτισμική ακεραιότητα κάθε λαού.
Το έθνος είναι ένα ακόμα από τα σύμβολα που κατασκευάζουμε διαρκώς προκειμένου να ικανοποιούμε υπαρκτές ή κατασκευασμένες ανάγκες μας. Το συγκεκριμένο σύμβολο ικανοποιεί την ανάγκη του ανήκειν και θεωρητικά διαμορφώνει ένα ειρηνικό περιβάλλον διαβίωσης. Μέσα σε αυτήν την επινόηση ο εκμεταλλευτής με τον εκμεταλλευόμενο, ο εξουσιαστής με τον καταπιεζόμενο, και ο ανάλγητος με τον δοκιμαζόμενο αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Αυτή η φαντασιακή επινόηση του έθνους είναι το συνεκτικό υλικό σε όλα τα σύγχρονα κράτη.
4.
Η πολιτισμική αντίληψη ενός λαού μπορεί να επιδρά δυναμικά στην χωροταξία των εθνών.
Κάθε είδους ανωτερότητες και αλυτρωτισμοί έχουν κατά καιρούς αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα. Η παιδεία που γαλουχεί έναν λαό, όπως διαμορφώνεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, τα προκρινόμενα σύμβολα στον δημόσιο λόγο, τις συνθήκες διαβίωσης κ.ο.κ., αποτελεί εργαλείο διαμόρφωσης των μελλοντικών δυνατοτήτων σε ολόκληρο το φάσμα των κοινωνικών διεργασιών. Επιλογές που γίνονται στο πεδίο της πολιτισμικής αντίληψης ενός λαού, σκόπιμα ή τυχαία, αναπόφευκτα θα καθορίσουν σε βάθος χρόνου και την εθνική χωροταξία του ίδιου ή και άλλων λαών.
5.
Οι σχεδιασμοί που ονομάζονται "στρατηγικοί" στοχεύουν σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Συνηθίζεται τα μικρά κράτη να τελούν υπό την "προστασία" ή, πιο πραγματικά, την υποτέλεια μεγάλων και ισχυρών κρατών. Η πρώτη μέριμνα των μεγάλων και ισχυρών κρατών είναι να διαμορφώνουν εμπόδια στην ακεραιότητα και την αυτοτέλεια άλλων κρατών ώστε να διαιωνίζουν την υποτέλεια τους. Κάθε ισχυρό κράτος επιδιώκει να διατηρεί εφόδια εκβιασμού, εξαγοράς, χαλιναγώγησης και επιβολής πάνω σε ασθενέστερα κράτη. Τα ασθενέστερα κράτη που απεμπολούν τα μέσα να επεξεργάζονται τα δεδομένα σε αντίστοιχο βάθος χρόνου, ή και τα μέσα να εξασφαλίζουν την ακεραιότητά τους, αναπόφευκτα γίνονται έρμαια ξένων σχεδιασμών.
Β. Κάποια ερωτήματα
1.
Η υφιστάμενη εμπλοκή αποτελεί πραγματικό ή φαντασιακό πρόβλημα;
Αφού η ίδια η ύπαρξη των εθνών είναι πραγματική αν και δημιουργήματα της φαντασίας, συνεπώς και κάθε εμπλοκή που απορρέει από την ύπαρξή τους κινείται ταυτόχρονα και στο πεδίο του φαντασιακού και του πραγματικού. Ειδικά το συγκεκριμένο πρόβλημα, είναι προφανές πως δεν περιορίζεται στην χωροταξία, δηλαδή σε μία λεκτική αποτύπωση του γεωγραφικού χώρου, αλλά επεκτείνεται, αν όχι έχει-ως-αφετηρία, την πολιτισμική γενεσιουργία ενός έθνους.
2.
Να αποφασίσουν οι εργάτες της γείτονος μόνοι τους για το όνομα της χώρας τους;
Ως αυτοτελής πρόταση ακούγεται αφοπλιστικά λογική. Αυτή η προτροπή όμως αστοχεί σε πολλά επίπεδα. Κύρια, το αντικείμενο της εμπλοκής δεν βρίσκεται τόσο στην ονοματοδοσία, όσο στους συμβολισμούς που διεκδικεί η συγκεκριμένη εθνογένεση και, καλώς ή κακώς, είναι κατοχυρωμένοι από άλλους. Κατά δεύτερο, ο ίδιος ο γεωγραφικός προσδιορισμός χωρίς επιθετικό πρόσημο είναι παραπλανητικός. Κατά τρίτο, είναι μεγάλη παραδοξότητα να θεωρεί κάποιος την εργατική τάξη μιας γειτονικής χώρας ώριμη και χειραφετημένη, ενώ την εργατική τάξη της δικής του χώρας ανώριμη και χαλιναγωγούμενη.
3.
Το αίτημα για χωροταξική και πολιτισμική ακεραιότητα ενός λαού είναι εθνικισμός;
Εθνικισμός είναι η πίστη στην υπεροχή του δικού σου έθνους έναντι κάποιων άλλων, η οποία απαιτεί και καθοδηγεί ενέργειες επιβολής και κυριαρχίας πάνω τους. Στον αντίποδα, κάθε λαός και κάθε κοινωνική ομάδα είναι υπεύθυνοι και αρμόδιοι να εργάζονται για την χωροταξική και πολιτισμική ακεραιότητά τους. Αποτελεί παραδοξότητα πώς συλλογικότητες που πάλεψαν στην κυριολεξία για την ακεραιότητα της Κερατέας ή των Σκουριών να μην είναι σε θέση να ανάγουν τους ίδιους συλλογισμούς που καθοδήγησαν εκείνες τις ενέργειές τους, στο εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Γ. Αφομοιώνοντας την εμπειρία προς όφελος της προοδευτικότητας
1.
Εξ ορισμού η προοδευτικότητα δεν υφίσταται ως ουραγός και απολογητής δεδομένων που δημιουργούνται ανεξάρτητα από αυτήν. Η προοδευτικότητα δεν υφίσταται ως τίτλος, παρά μόνο, ως δρων μπροστάρης των εξελίξεων. Αλλιώς, είναι τίμιο να ομολογούμε πως δεν υπάρχει καθόλου.
2.
Η προοδευτικότητα αποζητά την σύμπλευση, την ενότητα.
Ας αντηχεί δυνατά η φωνή του Ξυλούρη:
"Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο."
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο."
Κι όχι βέβαια για να σμίξει ο κυρίαρχος με τους υποτελείς του, αλλά για να καταργηθούν οι κυρίαρχοι και οι υποτελείς κι οι άνθρωποι να σμίξουν ως ακέραιοι.
Η ενότητα του λαού δεν είναι ένα χρήσιμο μέσον αλλά ο τελικός σκοπός.
Επιπλέον, για την προοδευτικότητα, η σύμπλευση και η ενότητα των κινημάτων πάνω σε συνταγματικές αρχές είναι το μέσον και ο σκοπός ταυτόχρονα.
Επιπλέον, για την προοδευτικότητα, η σύμπλευση και η ενότητα των κινημάτων πάνω σε συνταγματικές αρχές είναι το μέσον και ο σκοπός ταυτόχρονα.
3.
Κάθε συζήτηση ξεκινά από κάποια ανησυχία ή συμφέρον των εμπλεκόμενων, αλλιώς δεν ξεκινά ποτέ. Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη συζήτηση κινείται στο πεδίο του εθνικού και όχι του ταξικού δεν την καθιστά εξορισμού ανούσια. Από πού ξεκινά μία συζήτηση είναι άσχετο από το πού θα καταλήξει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η συζήτηση για ένα εθνικό θέμα μπορεί, εξίσου, να καταλήξει σε σοβαρές κοινωνικές μετατοπίσεις προς την πρόοδο ή προς τον εθνικισμό και την οπισθοδρόμηση. Τα αποτελέσματα μιας συζήτησης όπως και η επίδρασή της στην κοινωνία, καθορίζονται από το ποιοί συμμετέχουν σε αυτήν και με ποιό τρόπο θέτει τα επιχειρήματά του ο καθένας.
Δ. Και τώρα;
Και τώρα μοιάζει κάθε τιτλοφορούμενη προοδευτικότητα να περιφέρεται μόνη, στολισμένη με τις δάφνες της, αφυψηλού μέσα στις βεβαιότητές της, μαζί και θυμωμένη ως σωτήρας παρεξηγημένος από έναν αδαή λαό.
Ο ίδιος ο λαός χωρισμένος και θυμωμένος, από την μία με ριζωμένη την συνειδητοποίηση της υποτέλειας και της συλλογικής μνήμης του φασισμού, από την άλλη όμως αποκλεισμένος από τα οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης τα οποία καταχρώνται ιδεολογικοί υπερόπτες στο όνομά του.
Εν τω μεταξύ, οι ισχυρές κυριαρχικές κοινωνίες δείχνουν τα δόντια τους η μία στην άλλη και ετοιμάζονται για αναμετρήσεις που, όπως πάντα, θα συντρίψουν τις υποτελείς τους εντός και εκτός των συνόρων τους.
Και τώρα, ή θα υπάρξει προοδευτικότητα ή οι λαοί θα ξεχυθούν ακόμα μια φορά να θρέψουν ξένες χίμαιρες.
Δ. Και τώρα;
Και τώρα μοιάζει κάθε τιτλοφορούμενη προοδευτικότητα να περιφέρεται μόνη, στολισμένη με τις δάφνες της, αφυψηλού μέσα στις βεβαιότητές της, μαζί και θυμωμένη ως σωτήρας παρεξηγημένος από έναν αδαή λαό.
Ο ίδιος ο λαός χωρισμένος και θυμωμένος, από την μία με ριζωμένη την συνειδητοποίηση της υποτέλειας και της συλλογικής μνήμης του φασισμού, από την άλλη όμως αποκλεισμένος από τα οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης τα οποία καταχρώνται ιδεολογικοί υπερόπτες στο όνομά του.
Εν τω μεταξύ, οι ισχυρές κυριαρχικές κοινωνίες δείχνουν τα δόντια τους η μία στην άλλη και ετοιμάζονται για αναμετρήσεις που, όπως πάντα, θα συντρίψουν τις υποτελείς τους εντός και εκτός των συνόρων τους.
Και τώρα, ή θα υπάρξει προοδευτικότητα ή οι λαοί θα ξεχυθούν ακόμα μια φορά να θρέψουν ξένες χίμαιρες.
20180209
20180125
Κάλεσμα για Συμπόρευση και Ενότητα της Αριστεράς / ανακοίνωση
https://info-war.gr/kalesma-gia-syborefsi-ke-enotita-tis-aristeras/
«Η Ελλάδα συνεχίζει να μαστίζεται από μία μεγάλη οικονομική κρίση, τη μεγαλύτερη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο οικονομικές, αλλά και κοινωνικές, πνευματικές και στην υγεία των πολιτών της χώραs.
Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα λιτότητας εφαρμοσμένο από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει συρρικνώσει τη μεσαία τάξη, φτωχοποιήσει την ελληνική κοινωνία, έχει οδηγήσει τους νέους στην ανεργία η στη φυγή από τη χώρα.
Την ίδια εποχή αυξάνει το χρέος, καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας, και βάζει σαν ενέχυρο τον εθνικό πλούτο που ξεπουλιέται στους δανειστές με εξαιρετικά χαμηλό τίμημα. Μάλιστα η τωρινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιβαρύνεται ιδιαίτερης ευθύνης αφού οικειοποιήθηκε το μνημόνιο και φιλοδοξεί να είναι ο κύριος εκφραστής των δανειστών και των κυρίαρχων μερίδων του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου και ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας επικοινωνιακά κόλπα και αριστερή φρασεολογία δημιουργεί αμηχανία σε μεγάλα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας.
Όμως η οικονομική κρίση πέρα από τα πολλά αρνητικά και δεινά αποτελέσματα που έχει επιφέρει στην οικονομία και στην κοινωνία, αποτελεί ίσως και μια ευκαιρία για κοινωνική αλλαγή. Είναι μια πρόκληση για όλους εμάς για την αποδόμηση μιας σαθρής νοοτροπίας και συμπεριφοράς και την ανάδειξη μιας υγιούς συλλογικής συνείδησης η οποία θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό να πάμε πιο μπροστά και να προοδεύσουμε ως κοινωνία.
ΚΑΛΟΥΜΕ λοιπόν για την ενότητα των αντιμνημονιακών αριστερών δυνάμεων της χώρας παίρνοντας υπόψη τις δυσκολίες, τις παραδόσεις, την πολιτική, οργανωτική κουλτούρα του κάθε τμήματος της Αριστεράς στη χώρα μας και στην Ευρώπη, εκτιμώντας βαθιά τη μεγάλη προσφορά των κομμουνιστών, των ριζοσπαστών αριστερών στον κόσμο της εργασίας και του μόχθου, τη μεγάλη προσφορά στον κόσμο των γραμμάτων, του πολιτισμού και της τέχνης, εκτιμώντας, βάσιμα, ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι πιο δύσκολες και οδυνηρές για τους εργαζόμενους αν δεν επιχειρήσουμε όλοι μαζί να κόψουμε τις γέφυρες προς τα πίσω, θέλοντας να συμβάλουμε ώστε οι ρόδες να μη γυρίζουν στον αέρα.
Να ξαναδούμε, να κουβεντιάσουμε σχετικά με την πολιτική σ’ ό,τι αφορά την κοινή δράση, τον κοινό βηματισμό, πάνω στα προβλήματα. Κοινή δράση σημαίνει, όπως εμείς το καταλαβαίνουμε, “πάμε μαζί εκεί όπου συμφωνούμε” και όχι “υποταγή στη δική μου αλήθεια”, όχι υπερπροβολή του μάξιμουμ για άρνηση και του μίνιμουμ. Πιστεύουμε ότι η κοινή δράση, χωρίς σκοπιμότητες, αποτελεί τη βασική προϋπόθεση και για την ευρύτερη ενότητα, αύριο, αλλά και το έδαφος πάνω στο οποίο θα βρεθούν οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα και οι λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που γεννήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Δεν υποτιμάμε καθόλου τις δυσκολίες από τις κατά καιρούς θεσμικές ρυθμίσεις σε αντιδραστική, αντιλαϊκή κατεύθυνση. Η γνώση, όμως, αυτής της πραγματικότητας απέχει πολύ από το να καλλιεργούνται αντιλήψεις που οδηγούν στον αναχωρητισμό και στην απόρριψη των όποιων δυνατοτήτων παρουσιάζονται. Είναι στο χέρι των δυνάμεων της Αριστεράς να προωθήσουν με αποφασιστικότητα ένα πλαίσιο παρέμβασης, κοινής δράσης και κοινών εμφανίσεων, αξιοποιώντας το γεγονός ότι, έτσι κι αλλιώς, ο χώρος αυτός προσφέρεται για λαϊκή συνάντηση, για λαϊκή κινητοποίηση με ποικίλους τρόπους.
Στη βάση των παραπάνω σκέψεων και ανησυχιών μας προτείνουμε τη διερεύνηση της δυνατότητας για συγκρότηση κοινής επιτροπής απ’ όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, ώστε ισότιμα, σ’ ένα τραπέζι ειλικρινούς διαλόγου, να διαπιστωθεί που μπορούμε να πάμε μαζί με μια ιεράρχηση των σοβαρών προβλημάτων που βασανίζουν το λαό και τον τόπο, όπως: Η διαρκής λιτότητα και η διαρκής επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση, το συνταξιοδοτικό, και τα εργασιακά. Η μεγάλη ανεργία ειδικά στους νέους. Η κατάσταση στην υγεία και στην παιδεία. Η δραματική εξέλιξη της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Τα δημοκρατικά, συνδικαλιστικά, κοινωνικά δικαιώματα στις σημερινές συνθήκες. Να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της ξενοφοβίας και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ξένων. Να διαμορφώσουμε τους όρους για την κοινή αντίσταση στις επιλογές του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών εταιριών, για την απόκρουση του αντιδραστικού εθνικισμού και την ανάδειξη του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού.
Χωρίς αμφιβολία, για τις παραπάνω γενικές διαπιστώσεις ή για τις ανησυχίες που σημειώνουμε, θα υπάρχει αντίλογος. Να υπάρξει. Αρκεί να κινείται στο πλαίσιο της επιστημονικής κριτικής και όχι του αφορισμού και της συκοφαντίας. Απλά, πιστεύουμε ότι, μέσα από μια νηφάλια, όσο γίνεται, συζήτηση, χωρίς οχυρώσεις πίσω από “αλάθητα”, θα “διαβαστεί” σωστότερα η κρίση που μαστίζει τη χώρα, θα ξαναδιαβαστεί η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, θα εντοπιστούν οι πραγματικές αδυναμίες και λάθη στην εφαρμογή της, απαραίτητος όρος για ένα κίνημα προοπτικής και ελπίδας, με αυτοπεποίθηση ότι το μέλλον του κόσμου πρέπει να είναι διαφορετικό από αυτό της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Ανεξάρτητα από το ιδεολογικό, πολιτικό “δια ταύτα” στο οποίο καταλήγει ο καθένας και η κάθε μια αριστερή δύναμη από τη μεριά της και την οχύρωσή της πίσω από αυτό το ιδεολογικό “δια ταύτα”, ένα είναι γεγονός: Λογικά, όπως το αντιλαμβάνεται ο κάθε απλός άνθρωπος, δεν μπορεί, όλοι και για όλα, να έχουν δίκιο. Και από την άποψη αυτή, ο διάλογος χωρίς προαπαιτούμενα, όσο και αν πονάει, πρέπει να ανοίξει αποφασιστικά. Πολιτική, όμως, δεν είναι μόνο συζήτηση και το χειρότερο βυζαντινολογία, και το ακόμα πιο χειρότερο ανόητη ισχυρογνωμοσύνη. Είναι πρώτα και κύρια δράση.
Το πρόβλημα της Αριστεράς δεν είναι η έλλειψη πολιτικών κομμάτων αλλά η αδυναμία να αναδειχτεί το κύριο και βασικό σε κοινά αποδεκτό πεδίο συμπόρευσης και συνεργασίας. Συχνά δευτερεύουσες διαφορές και για διάφορες σκοπιμότητες, ανάγονται σε προϋποθέσεις ενότητας με αποτέλεσμα να ακυρώνεται στην πράξη κάθε προσπάθεια για την κοινή δράση, για τη συμπόρευση. Απαίτηση των καιρών είναι η προσπάθεια για την ενότητα δράσης όλων των αριστερών δυνάμεων πάνω στα κρίσιμα προβλήματα του λαού και του τόπου, στη βάση της κλασικής μαρξιστικής αντίληψης της σχέσης του μερικού με το γενικό, στη βάση ακόμα και της κοινής λογικής ότι οι εργαζόμενοι που δέχονται απανωτά πλήγματα απαιτούν ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων, κυρίως εκείνων των δυνάμεων οι οποίες οραματίζονται και προτείνουν μιαν άλλη κοινωνία στη θέση του σημερινού βάρβαρου και απάνθρωπου συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Τίθεται, λοιπόν, ξανά το ζήτημα της συνεργασίας, ή, αρχικά, της κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς, χωρίς διακρίσεις, αλλά και σε διαφορετική βάση απ’ ότι χτες. Δυνάμεις της Αριστεράς που πρέπει να προσαρμοσθούν στην νέα βάναυση πραγματικότητα και να απολέσουν παλιές ξεπερασμένες πολιτικές πρακτικές με ιεραρχίες, καπετανάτα και αρχηγίσκους. Να κτισθεί μια Αριστερά από τα κάτω, αμεσοδημοκρατική με σεβασμό στις αποφάσεις των μελών και των πολιτών που την υποστηρίζουν.
Τίθεται ξανά το ζήτημα της ευθύνης των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι σ’ έναν ολόκληρο κόσμο, που στέλνει κατ’ εξακολούθηση, αγωνιώδη μηνύματα. Ο κόσμος υποφέρει, αγωνιά για το μέλλον του και των παιδιών του και δεν μπορεί να περιμένει άλλο! Δεν έχει καιρό για μικροκομματικά καμώματα και ίντριγκες, και θέλει λύσεις στα προβλήματα του ΤΩΡΑ!
Τίθεται ξανά το ζήτημα της ευθύνης των δυνάμεων της Αριστεράς απέναντι σ’ έναν ολόκληρο κόσμο, που στέλνει κατ’ εξακολούθηση, αγωνιώδη μηνύματα. Ο κόσμος υποφέρει, αγωνιά για το μέλλον του και των παιδιών του και δεν μπορεί να περιμένει άλλο! Δεν έχει καιρό για μικροκομματικά καμώματα και ίντριγκες, και θέλει λύσεις στα προβλήματα του ΤΩΡΑ!
Σήμερα λοιπόν που εάν δεν δώσει λύσεις η Αριστερά θα δώσει η Δεξιά ή η Ακροδεξιά ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Δημήτρη Γληνού στο κείμενό το για το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο: «Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και «ιδεολογίες», καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά η άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα».
Απευθυνόμαστε επομένως προς ΟΛΕΣ τις δυνάμεις τις Αριστεράς. Στους συντρόφους κομμουνιστές που στους δύσκολους καιρούς της μεγάλης μας Εθνικής Αντίστασης δεν δίστασαν για το κοινό καλό να δώσουν το χέρι ακόμα και σε πολιτικούς αντιπάλους πόσο μάλλον στις αριστερές δυνάμεις. Στους συντρόφους των κινημάτων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου και τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό και των κινημάτων της κοινωνικής αλληλεγγύης και της προστασίας του περιβάλλοντος. Στους συντρόφους της κομμουνιστογενούς και μη αριστεράς που μέσα από μεγάλες δυσκολίες συνεχίζουν να δίνουν τον παρόν τους. Σε όλους εκείνους τους συντρόφους μας, εργαζόμενους και διανοούμενους, που για διάφορους λόγους επέλεξαν τη σιωπή, τη μη ενεργή συμμετοχή στην πολιτική και συχνά τη μαζική δράση και να τους πούμε ότι αποτελούν μια σημαντική εφεδρεία του λαού και ακόμη πως όταν οι άνθρωποι σιωπούν ουρλιάζουν τα τσακάλια!»
Δημήτρης Μπατσάκης,
Χάρης Μπίσιας,
Μανώλης Ντουντουνάκης,
Νίκος Τζάρας,
Νίκος Φραγκονικολάκης
Δημήτρης Μπατσάκης,
Χάρης Μπίσιας,
Μανώλης Ντουντουνάκης,
Νίκος Τζάρας,
Νίκος Φραγκονικολάκης