Ο ανθρώπινος πολιτισμός, η ηθική και οι νόμοι ξεκινούν την διαδρομή τους την στιγμή που γίνεται αντιληπτό από την συνείδηση κάποιων ανθρώπων ότι οι ανισότητες δημιουργούν καταστροφικές αντιθέσεις οι οποίες πρέπει να εξαλειφθούν προκειμένου να μπορούν να ζουν ειρηνικά και με ασφάλεια.
Αυτή η θέση διατυπώνεται αναλυτικά στο έργο του Φρόυντ Τοτέμ και Ταμπού το οποίο αν και αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό της ανθρώπινης διανόησης παραμένει αναξιοποίητο από τις δυνάμεις της προοδευτικότητας. Το πιο πιθανό είναι πως αυτή η παράβλεψη δεν είναι τυχαία καθώς σε αυτό το έργο του ο Φρόυντ δομεί έναν λόγο ο οποίος είναι σε θέση να κλονίσει τα θεμέλια όλων των κυρίαρχων αντιλήψεων για την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών και την εξουσία. [1]
Οι Πολιτικοί Πραγματιστές αποδεχόμενοι την Ισχύ ως βασικό ρυθμιστή των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων αντιλαμβάνονται το ανθρώπινο είδος εγκλωβισμένο εξολοκλήρου μέσα στα όρια της ζωικότητάς του. Αρνούνται έτσι να αναγνωρίσουν τόσο την σημασία που έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανθρωπινότητας για την εξέλιξη του είδους (όπως π.χ. ο λόγος, η κρίση, η διαπραγμάτευση και η συνεργασία), όσο και τις καταστροφικές συνέπειες που επιφέρει η απαξίωση αυτών των χαρακτηριστικών.
Οι Πολιτικοί Πραγματιστές έχουν ως θεμέλιο της θεωρίας τους το τρίπτυχο της Ισχύος, της Ανάπτυξης-Μεγέθυνσης και της απαξίωσης των ανθρωπιστικών θεωριών. Είναι πραγματικά αστείο όμως το γεγονός πως αυτοί που αναφέρονται στον Πραγματισμό διατυπώνουν μια πραγματικά απίθανη ουτοπία που, εκτός από την κακογουστιά της, αναπόφευκτα επιφέρει δυστυχία και εγκυμονεί κάθε είδους καταστροφικούς κινδύνους.
Η συγκέντρωση Ισχύος ούτε διαμόρφωσε ποτέ ούτε και μπορεί να διαμορφώσει περιβάλλον ασφαλούς διαβίωσης με ουσιαστική διάρκεια. Η διατάραξη της ασφάλειας εμπεριέχεται στην ίδια την αποδοχή ότι η Ισχύς μπορεί να αποτελεί λιγότερο ή περισσότερο κοινή και, οπωσδήποτε, καθολικά αποδεκτή επιδίωξη. Με έναν παράδοξο τρόπο ο ευδαιμονικός θαυμασμός προς την συσσώρευση Ισχύος αποκρύπτει την δυστυχία που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα επιφέρει αυτή η συσσώρευση. Αξίζει να αναλογιστούμε τις περιγραφές από τον Θουκυδίδη των αλαζονικών λόγων και έργων των Αθηναίων προς τους Μήλιους σε αντιπαράθεση με τις περιγραφές από την καταστροφή του Αθηναϊκού στρατού στην Σικελία, ή να αναλογιστούμε την εικόνα των εγκλωβισμένων Αθηναίων, μαζί και του Περικλή, να αποδεκατίζονται από λοιμό κάτω από τον νεοανεγερθέντα αστραφτερό Παρθενώνα.
Η Ανάπτυξη-Μεγέθυνση αποτελεί το μόνο εργαλείο στην διάθεση όσων μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον επιδιώκουν την συγκέντρωση Ισχύος και την κυριαρχία πάνω σε ανθρώπους και φυσικούς πόρους. Δεν θα ήταν υπερβολή να συσχετίζουμε άμεσα την έννοια της Ανάπτυξης-Μεγέθυνσης με αυτήν της Αρπαγής-Κλοπής καθώς είτε αφορά το φυσικό περιβάλλον είτε ανθρώπινες οντότητες η Ανάπτυξη-Μεγέθυνση εδραιώθηκε με την βία της πειρατείας.[3] Η Ισχύς είναι εναγκαλισμένη με την Ανάπτυξη-Μεγέθυνση σε έναν αέναο φαύλο κύκλο. Καμμία Ανάπτυξη-Μεγέθυνση ωστόσο δεν μπορεί να συντελείται επ΄αόριστον ειδικά μέσα σε πεπερασμένα περιβάλλοντα. Τα παραδείγματα στην Ιστορία των ανθρώπων είναι ανεξάντλητα και εμφανίζονται σε όλα τα στάδια τεχνολογικής ανάπτυξης.
Η απαξίωση των ανθρωπιστικών θεωριών ως ουτοπικών ξεκινά καταρχήν με την απαξίωση των γνώσεών μας για τις φυσικές και κοινωνικές επιστήμες αλλά και των ίδιων των νοητικών ικανοτήτων που διαθέτουμε σαν άνθρωποι. Η ανθρώπινη νόηση αντιμετωπίζεται από τους Πολιτικούς Πραγματιστές σαν ένα οποιοδήποτε ζωικό χάρισμα, ανάλογο ας πούμε με την δύναμη και την ταχύτητα της καφέ αρκούδας. Η κατ' αυτούς δεδομένη υποταγή της νόησης σε συγκεκριμένα ένστικτα που οι ίδιοι επιλέγουν να θεωρούν σημαντικά την υποβιβάζει σε ένα εργαλείο κυριαρχίας και επιβολής που απλά τυχαίνει να είναι κατά πολύ ισχυρότερο από το δηλητήριο του φιδιού ή τους 4 τόνους μάζας του αρσενικού θαλάσσιου ελέφαντα.
Η ανθρωπότητα ανέκαθεν, ασυνείδητα επί το πλείστον, ταλαντώνεται σαν εκκρεμές ανάμεσα στις θεωρίες των Πολιτικών Πραγματιστών και τις θεωρίες των ανθρωπιστών. Γνωρίζουμε πως οι θεωρίες των ανθρωπιστών διατυπώθηκαν επιτακτικά και εφαρμόστηκαν κάθε φορά που η ενστικτώδης απερισκεψία -αυτή που ανάγει σε πίστη την Ισχύ, την Ανάπτυξη και την Μεγέθυνση- οδήγησε μια κοινωνία ή ένα σύνολο κοινωνιών στην καταστροφή. Από την σκιά των άγραφων τοτεμικών νόμων-ταμπού που επιβάλλουν την ισοτιμία, μέχρι την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του 1948 η οποία επιδιώκει ακριβώς το ίδιο πράγμα, την ισοτιμία, το ζητούμενο είναι ένα: η απαγκίστρωση της ανθρωπότητας από τον ουτοπικό, αδιέξοδο και καταστροφικό κόσμο της κυριαρχίας των ενστίκτων, όπως αυτός παρουσιάζεται και μέσα από τις θεωρίες των Πολιτικών Πραγματιστών.
Καθώς πλέον ολόκληρος ο πλανήτης έχει μετατραπεί από την ανθρώπινη τεχνολογία σε ένα ενιαίο και οφθαλμοφανώς πεπερασμένο σύστημα, το αίτημα για ισοτιμία πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί ένας ειρηνικός κόσμος όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια εμφανίζεται ως ο μόνος βάσιμος πολιτικός πραγματισμός.
Σημειώσεις
[1] Aνάλογη σημαντική παράβλεψη είναι η εργασία του Δαρβίνου Η Καταγωγή του Ανθρώπου, η πρώτη από την σχετική σημαντική βιβλιογραφία, η οποία αναφέρεται στην παρέμβαση της νοήμονος επιλογής στην διαμόρφωση της εξέλιξης των ειδών και του ανθρώπου.
Σχετικά με τις επιλεκτικές αναγνώσεις του Δαρβινικού και Φροϋδικού έργου:
http://proxeiro-tetradio.blogspot.gr/2014/03/blog-post_30.html
[2] "Political realism is a theory of political philosophy that attempts to explain, model, and prescribe political relations. It takes as its assumption that power is (or ought to be) the primary end of political action, whether in the domestic or international arena. In the domestic arena, the theory asserts that politicians do, or should, strive to maximize their power, whilst on the international stage, nation states are seen as the primary agents that maximize, or ought to maximize, their power. The theory is therefore to be examined as either a prescription of what ought to be the case, that is, nations and politicians ought to pursue power or their own interests, or as a description of the ruling state of affairs-that nations and politicians only pursue (and perhaps only can pursue) power or self-interest."
Αυτή η θέση διατυπώνεται αναλυτικά στο έργο του Φρόυντ Τοτέμ και Ταμπού το οποίο αν και αποτελεί έναν σημαντικό σταθμό της ανθρώπινης διανόησης παραμένει αναξιοποίητο από τις δυνάμεις της προοδευτικότητας. Το πιο πιθανό είναι πως αυτή η παράβλεψη δεν είναι τυχαία καθώς σε αυτό το έργο του ο Φρόυντ δομεί έναν λόγο ο οποίος είναι σε θέση να κλονίσει τα θεμέλια όλων των κυρίαρχων αντιλήψεων για την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών και την εξουσία. [1]
Μια τέτοια εθελοτυφλία αποτελεί την προϋπόθεση και για την διαμόρφωση, διατύπωση και επιβολή της ουτοπίας των Πολιτικών Πραγματιστών. [2]
Οι Πολιτικοί Πραγματιστές αποδεχόμενοι την Ισχύ ως βασικό ρυθμιστή των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων αντιλαμβάνονται το ανθρώπινο είδος εγκλωβισμένο εξολοκλήρου μέσα στα όρια της ζωικότητάς του. Αρνούνται έτσι να αναγνωρίσουν τόσο την σημασία που έχουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανθρωπινότητας για την εξέλιξη του είδους (όπως π.χ. ο λόγος, η κρίση, η διαπραγμάτευση και η συνεργασία), όσο και τις καταστροφικές συνέπειες που επιφέρει η απαξίωση αυτών των χαρακτηριστικών.
Οι Πολιτικοί Πραγματιστές έχουν ως θεμέλιο της θεωρίας τους το τρίπτυχο της Ισχύος, της Ανάπτυξης-Μεγέθυνσης και της απαξίωσης των ανθρωπιστικών θεωριών. Είναι πραγματικά αστείο όμως το γεγονός πως αυτοί που αναφέρονται στον Πραγματισμό διατυπώνουν μια πραγματικά απίθανη ουτοπία που, εκτός από την κακογουστιά της, αναπόφευκτα επιφέρει δυστυχία και εγκυμονεί κάθε είδους καταστροφικούς κινδύνους.
Η συγκέντρωση Ισχύος ούτε διαμόρφωσε ποτέ ούτε και μπορεί να διαμορφώσει περιβάλλον ασφαλούς διαβίωσης με ουσιαστική διάρκεια. Η διατάραξη της ασφάλειας εμπεριέχεται στην ίδια την αποδοχή ότι η Ισχύς μπορεί να αποτελεί λιγότερο ή περισσότερο κοινή και, οπωσδήποτε, καθολικά αποδεκτή επιδίωξη. Με έναν παράδοξο τρόπο ο ευδαιμονικός θαυμασμός προς την συσσώρευση Ισχύος αποκρύπτει την δυστυχία που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα επιφέρει αυτή η συσσώρευση. Αξίζει να αναλογιστούμε τις περιγραφές από τον Θουκυδίδη των αλαζονικών λόγων και έργων των Αθηναίων προς τους Μήλιους σε αντιπαράθεση με τις περιγραφές από την καταστροφή του Αθηναϊκού στρατού στην Σικελία, ή να αναλογιστούμε την εικόνα των εγκλωβισμένων Αθηναίων, μαζί και του Περικλή, να αποδεκατίζονται από λοιμό κάτω από τον νεοανεγερθέντα αστραφτερό Παρθενώνα.
Η Ανάπτυξη-Μεγέθυνση αποτελεί το μόνο εργαλείο στην διάθεση όσων μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον επιδιώκουν την συγκέντρωση Ισχύος και την κυριαρχία πάνω σε ανθρώπους και φυσικούς πόρους. Δεν θα ήταν υπερβολή να συσχετίζουμε άμεσα την έννοια της Ανάπτυξης-Μεγέθυνσης με αυτήν της Αρπαγής-Κλοπής καθώς είτε αφορά το φυσικό περιβάλλον είτε ανθρώπινες οντότητες η Ανάπτυξη-Μεγέθυνση εδραιώθηκε με την βία της πειρατείας.[3] Η Ισχύς είναι εναγκαλισμένη με την Ανάπτυξη-Μεγέθυνση σε έναν αέναο φαύλο κύκλο. Καμμία Ανάπτυξη-Μεγέθυνση ωστόσο δεν μπορεί να συντελείται επ΄αόριστον ειδικά μέσα σε πεπερασμένα περιβάλλοντα. Τα παραδείγματα στην Ιστορία των ανθρώπων είναι ανεξάντλητα και εμφανίζονται σε όλα τα στάδια τεχνολογικής ανάπτυξης.
Η απαξίωση των ανθρωπιστικών θεωριών ως ουτοπικών ξεκινά καταρχήν με την απαξίωση των γνώσεών μας για τις φυσικές και κοινωνικές επιστήμες αλλά και των ίδιων των νοητικών ικανοτήτων που διαθέτουμε σαν άνθρωποι. Η ανθρώπινη νόηση αντιμετωπίζεται από τους Πολιτικούς Πραγματιστές σαν ένα οποιοδήποτε ζωικό χάρισμα, ανάλογο ας πούμε με την δύναμη και την ταχύτητα της καφέ αρκούδας. Η κατ' αυτούς δεδομένη υποταγή της νόησης σε συγκεκριμένα ένστικτα που οι ίδιοι επιλέγουν να θεωρούν σημαντικά την υποβιβάζει σε ένα εργαλείο κυριαρχίας και επιβολής που απλά τυχαίνει να είναι κατά πολύ ισχυρότερο από το δηλητήριο του φιδιού ή τους 4 τόνους μάζας του αρσενικού θαλάσσιου ελέφαντα.
Η ανθρωπότητα ανέκαθεν, ασυνείδητα επί το πλείστον, ταλαντώνεται σαν εκκρεμές ανάμεσα στις θεωρίες των Πολιτικών Πραγματιστών και τις θεωρίες των ανθρωπιστών. Γνωρίζουμε πως οι θεωρίες των ανθρωπιστών διατυπώθηκαν επιτακτικά και εφαρμόστηκαν κάθε φορά που η ενστικτώδης απερισκεψία -αυτή που ανάγει σε πίστη την Ισχύ, την Ανάπτυξη και την Μεγέθυνση- οδήγησε μια κοινωνία ή ένα σύνολο κοινωνιών στην καταστροφή. Από την σκιά των άγραφων τοτεμικών νόμων-ταμπού που επιβάλλουν την ισοτιμία, μέχρι την Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του 1948 η οποία επιδιώκει ακριβώς το ίδιο πράγμα, την ισοτιμία, το ζητούμενο είναι ένα: η απαγκίστρωση της ανθρωπότητας από τον ουτοπικό, αδιέξοδο και καταστροφικό κόσμο της κυριαρχίας των ενστίκτων, όπως αυτός παρουσιάζεται και μέσα από τις θεωρίες των Πολιτικών Πραγματιστών.
Καθώς πλέον ολόκληρος ο πλανήτης έχει μετατραπεί από την ανθρώπινη τεχνολογία σε ένα ενιαίο και οφθαλμοφανώς πεπερασμένο σύστημα, το αίτημα για ισοτιμία πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί ένας ειρηνικός κόσμος όπου οι άνθρωποι θα ζουν με αξιοπρέπεια εμφανίζεται ως ο μόνος βάσιμος πολιτικός πραγματισμός.
Σημειώσεις
[1] Aνάλογη σημαντική παράβλεψη είναι η εργασία του Δαρβίνου Η Καταγωγή του Ανθρώπου, η πρώτη από την σχετική σημαντική βιβλιογραφία, η οποία αναφέρεται στην παρέμβαση της νοήμονος επιλογής στην διαμόρφωση της εξέλιξης των ειδών και του ανθρώπου.
Σχετικά με τις επιλεκτικές αναγνώσεις του Δαρβινικού και Φροϋδικού έργου:
http://proxeiro-tetradio.blogspot.gr/2014/03/blog-post_30.html
[2] "Political realism is a theory of political philosophy that attempts to explain, model, and prescribe political relations. It takes as its assumption that power is (or ought to be) the primary end of political action, whether in the domestic or international arena. In the domestic arena, the theory asserts that politicians do, or should, strive to maximize their power, whilst on the international stage, nation states are seen as the primary agents that maximize, or ought to maximize, their power. The theory is therefore to be examined as either a prescription of what ought to be the case, that is, nations and politicians ought to pursue power or their own interests, or as a description of the ruling state of affairs-that nations and politicians only pursue (and perhaps only can pursue) power or self-interest."
http://www.iep.utm.edu/polreal/
[3] "Περίπου πριν 3.000 χρόνια οι Ασσύριοι βασιλείς έστελναν τους στρατούς τους για να προσαρτούν νέα εδάφη. Για περισσότερο από 300 χρόνια η Μεσοποταμία και εδάφη προς τα ανατολικά και τα δυτικά αποτέλεσαν μέρος της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Η κατάκτηση ξένων εδαφών έφερνε πλούτο. Οι περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τον ασσυριακό στρατό ήταν υποχρεωμένες να αποδίδουν φόρους στον βασιλιά κάθε χρόνο. Εάν επαναστατούσαν ενάντια στην αρχή του, ή αρνιόντουσαν να πληρώσουν φόρους, ο βασιλιάς έστελνε τον στρατό του εναντίον τους. Υπήρχαν λίγοι στρατοί που θα μπορούσαν να νικήσουν τον ασσυριακό καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος."
[3] "Περίπου πριν 3.000 χρόνια οι Ασσύριοι βασιλείς έστελναν τους στρατούς τους για να προσαρτούν νέα εδάφη. Για περισσότερο από 300 χρόνια η Μεσοποταμία και εδάφη προς τα ανατολικά και τα δυτικά αποτέλεσαν μέρος της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας. Η κατάκτηση ξένων εδαφών έφερνε πλούτο. Οι περιοχές που είχαν κατακτηθεί από τον ασσυριακό στρατό ήταν υποχρεωμένες να αποδίδουν φόρους στον βασιλιά κάθε χρόνο. Εάν επαναστατούσαν ενάντια στην αρχή του, ή αρνιόντουσαν να πληρώσουν φόρους, ο βασιλιάς έστελνε τον στρατό του εναντίον τους. Υπήρχαν λίγοι στρατοί που θα μπορούσαν να νικήσουν τον ασσυριακό καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος."
Περισσότερα για τον πολιτισμό της υποταγής και χρήσης ανθρώπων από ανθρώπους στον σύνδεσμο:
