Την Καρυστία δεν την άφησαν εύκολα από τα χέρια τους οι Οθωμανοί. Τρεις εκστρατείες των επαναστατών, μάχες, νίκες και ήττες, θυσίες πολλές, μα τα κάστρα στάθηκαν απόρθητα.
Σπουδαίοι αγωνιστές και πρωτοπαλίκαρα δεν κατάφεραν να πατήσουν το Κοκκινόκαστρο. Ανδρούτσος, Κριεζώτος, Φαβιέρος, κι άλλοι πολλοί, επώνυμοι κι ανώνυμοι, Έλληνες, Αρβανίτες, και φιλέλληνες.
Οι συμφωνίες γίνανε τελικά το 1829, μα αυτοί με τεχνάσματα συνέχιζαν να τυραννούν τον τόπο μέχρι να πάρουν τα ανταλλάγματα που θέλανε, το 1833. Δεν θα σταματούσαν να ληστεύουν το βιός των ανθρώπων παρά μόνο αφού σκαρφίστηκαν το πιο ξεδιάντροπο τέχνασμα. Κάθε σπιθαμή γης είπαν, κάθε κορφούλα, ραχούλα, πηγούλα και ξωκλήσι ήτανε λέει δικό τους, ήταν ο πλούτος τους, η ιδιοκτησία τους. Για κάθε πέτρα και για κάθε περήφανη κορφή θά ’πρεπε να καλοπληρωθούν, γιατί αυτό λέει, ήταν το βιος τους και δεν θα το χαρίζανε στα δουλικά τους απλήρωτο.
Κι έτσι, διψασμένοι για ελευθερία, Έλληνες και φιλέλληνες τους καλοτάισαν, και μόνο τότε αυτοί, πλούσιοι και καλοχορτασμένοι, έφυγαν να πάνε να τυραννάνε άλλους ανθρώπους σ’ άλλα μέρη.
Εκτός όμως από τα γεμάτα πυθάρια και τα σεντούκια, φύγαν και φχαριστημένοι, πως τα κορόιδεψαν τα δουλικά τους, τα εκδικήθηκαν, κι άφησαν την κατάρα αυτές οι κορφούλες να μην είναι ποτέ ελεύθερες και περήφανες.
Βεβαιώθηκαν προτού κινήσουν πως κάποιος πάντα θα λέει, δικιά μου αυτή η περήφανη κορφή, δικός μου αυτός ο λόγγος, δικό μου το νερό, δικό μου το κάστρο, δικές μου οι κολώνες. Κι έτσι, η τουρκιά είναι πάντα πάνω από τα κεφάλια των παιδιών των πρώην δουλικών της.
Μειδιούν ακόμα καθώς με τόση πανουργιά φρόντισαν να μην μπορεί ποτέ κανείς να πει, αυτά είναι δικά μας, είναι ολονών, είναι ελεύθερα.