O τελετουργικός φόνος του βασιλιά

"By using a range of methods to kill the victim, the ancient Irish sacrificed to the goddess in all her forms. This manner of death is peculiar to the ritual killing of kings. It means that a king was being decommissioned."
"The king had great power but also great responsibility to ensure the prosperity of his people. Through his marriage on his inauguration to the goddess of the land, he was meant to guarantee her benevolence. He had to ensure the land was productive, so if the weather turned bad, or there was plague, cattle disease or losses in war, he was held personally responsible."
http://www.irishcentral.com/news/bog-bodies-are-kings-sacrificed-by-celts-says-expert-129289548-237410131.html

Old Croghan Man
https://en.wikipedia.org/wiki/Old_Croghan_Man

Clonycavan Man
https://en.wikipedia.org/wiki/Clonycavan_Man

Cashel Man
https://en.wikipedia.org/wiki/Cashel_Man


Φονικά χτυπήματα από τσεκούρι στο σώμα και το κεφάλι, τρύπες στην σάρκα για να περάσει σχοινί, κομμένες θηλές, ξεκοίλιασμα, κόψιμο στην μέση και ποιός ξέρει πόσα άλλα. Χωρίς αμφιβολία, δεν θα ήθελε κανείς να είναι βασιλιάς εκείνα τα (χιλιάδες) χρόνια. Δεν υπάρχει δε καμμία ειδική διαστροφή που οδήγησε τους Κέλτες σε αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις. Ανάλογες φονικές παραδόσεις έχουν καταγραφεί και σε ζώντες (κατά την πρόσφατη ιστορική περίοδο) εξισωτικούς πολιτισμούς.

Θα μπορούσαμε να σταθούμε στον αποτρόπαιο χαρακτήρα ενός τέτοιου φόνου. Πέρα από τις γνώσεις που μας προσφέρουν οι ανθρωπολόγοι και οι αρχαιολόγοι, ο απόηχος των τελετουργικών θυσιών φτάνει ως εμάς και μέσα από τα μυθολογικά σύμβολα των κυρίαρχων πολιτισμών.
Θα μπορούσαμε ακόμα να σταθούμε στο δεισιδαιμονικό υπόβαθρο που υποκινεί έναν τέτοιο φόνο. Η ανθρώπινη φαντασία έχει υπάρξει ανεξάντλητη στην δημιουργία συσχετισμών και σύγχισης μεταξύ άκρατων φόβων και πραγματικών καταστάσεων πάντα με τραγικά, έστω για κάποιους, αποτελέσματα.
Θα μπορούσαμε να σταθούμε ακόμα στην ανθρώπινη δίψα για φόνο. Οι πρωτόγονες ανθρωποθυσίες, οι φονικές τελετουργίες της μεσαιωνικής Ιεράς Εξέτασης, αλλά και οι δεκάδες σφαίρες που νομότυπα αφήνουν συχνά-πυκνά τα όργανα της τάξης του πολιτισμένου κόσμου στα σώματα των διωκόμενών τους, για να μην μιλήσουμε και για τους πολέμους, έχουν υπάρξει ήδη αντικείμενο μελέτης από αυτούς που ασχολούνται με τα όρια της νόησης και των ενστίκτων μας.

Σίγουρα, δεν είναι καθόλου αδιάφορη η αναζήτηση ερμηνειών, ακόμα και μέχρι εξάντλησης, για αυτά τα θέματα τα οποία λίγο ή πολύ εξάπτουν την φαντασία όλων μας. Αυτές οι γνώσεις μάς δίνουν ένα σχεδιάγραμμα της πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού και πώς αυτός επιδρά στις κυρίαρχες τουλάχιστον συμπεριφορές της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Υπάρχει όμως σε όλα αυτά κάτι το εντυπωσιακό: η αποστροφή της αντίληψής μας από την ουσία αυτού του γεγονότος, που δεν είναι άλλη από την συστηματική καθαίρεση και φόνευση βασιλιάδων από την ίδια την κοινότητα στην οποία βασίλευσαν.
Ο βασιλιάς σε αυτόν τον τύπο κοινωνικής οργάνωσης εμφανίζεται να είναι μία μορφή εξουσίας, όχι τόσο μεταξύ των ανθρώπων, όσο πάνω στις δυνάμεις της φύσης προκειμένου να επιτυγχάνονται οι προσδοκίες της κοινότητας. Η εξύψωσή του δηλαδή πάνω από την κοινότητα παρέχεται σε αυτόν με τελετουργικό τρόπο προκειμένου να έχει το αναγκαίο κύρος απέναντι στις δυνάμεις της φύσης. Η κοινότητα όμως έχει την δυνατότητα, όπως παρέχει αυτή την εξύψωση, με ανάλογο τρόπο και να την αναιρέσει.
Η αποτυχία ενός βασιλιά να υποτάξει τις δυνάμεις της φύσης προκειμένου να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της κοινότητας κινητοποιεί αυτόματα την δικαιοδοσία της κοινότητας να τον καθαιρέσει, πράγμα που οι δεισιδαιμονικές επιταγές ταυτίζουν με την τελετουργική φόνευσή του.
Η αφετηρία του τελετουργικού φόνου και ανθρωποφαγίας αποδίδεται στην φόνευση του κυρίαρχου αρσενικού και στην συνομολόγηση της ισοτιμίας των μελών της κοινότητας. Ο απόηχος αυτού του τύπου κοινωνικής οργάνωσης φτάνει μέχρι τις μέρες μας με την επισφράγιση της ισοτιμίας αυτών που, με συμβολικό τρόπο, πίνουν το αίμα και τρώνε την σάρκα του Χριστού.

Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό, και από το οποίο μοιάζει να αποστρέφουμε το βλέμμα, είναι πως, η εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών, πέρα από τα επιτεύγματα σε επίπεδο μείωσης των δεισιδαιμονιών και της φονικής μανίας, στο επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης παρουσιάζει ένα σοβαρό πισωγύρισμα προς την κατεύθυνση της ζωικής κατάστασης.
Στην ζωική κατάσταση κατά κύριο λόγο η φυσική ισχύς δίνει την εξουσία σε ένα κυρίαρχο αρσενικό με έναν δεδομένο και προβλέψιμο ζωικό τρόπο. Αυτή η ζωική κατάσταση, όσο αφορά το ανθρώπινο είδος ανατράπηκε πριν από δεκάδες χιλιάδες χρόνια αναδεικνύοντας την ικανότητα των ανθρώπων να επιλέγουν συνειδητά και να συνεργάζονται ισότιμα, διαμορφώνοντας μια πρωτόγνωρη και μοναδική συνθήκη, που κατανοούμε ως την ανθρώπινη συνθήκη.

Αυτή η διαδικασία όμως ανάπτυξης των ιδιαίτερων ανθρώπινων ικανοτήτων, ανατράπηκε πριν λίγες χιλιάδες χρόνια με την επινόηση της δουλείας και της υποταγής ανθρώπων σε ανθρώπους.
Τα συλλογικά επιτεύγματα δηλαδή των ανθρώπων, όπως οι καλλιέργειες, η κτηνοτροφία και τα εργαλεία, μετατράπηκαν σε αφορμή αλλά μαζί και στα εργαλεία ώστε να υποδουλώνονται άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους, όμοια σαν να ήταν τα πρόβατά τους, τα γελάδια, ή τα μελίσσια τους.
Έκτοτε, τα συλλογικά επιτεύγματα των ανθρώπων, μέσα από πολλές και διάφορες εκδοχές αλλά πάντα με ανάλογο αποτέλεσμα, μετατρέπονται σε εξωσωματικά εργαλεία ισχύος και επιβολής ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους, λειτουργώντας όπως ακριβώς κατά το ζωικό παρελθόν λειτουργούσε η σωματική δύναμη. Ο Προμηθέας, το σύμβολο της συλλογικής γνώσης, βρίσκεται αλυσσοδεμένος, και η ανθρώπινη γνώση, μαζί και κάθε επίτευγμα, βρίσκεται στα χέρια των κυρίαρχων που τα κραδαίνουν με στόμφο σαν νάτανε δικά τους, δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερες ανισότητες, σκορπώντας την δυστυχία σε όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν, ο σύγχρονος πολιτισμένος κόσμος μας ανάγει την επιδίωξη της κυριαρχίας και της επιβολής, μαζί και τα μέσα επίτευξης αυτών, σε υποτιθέμενο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, εξιδανικεύει και νομιμοποιεί αυτό που στην αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού ήταν αδιανόητο: να ξεχωρίσει κάποιος σε βάρος των υπολοίπων.

Αξίζει λοιπόν να αναζητήσουμε και να μελετήσουμε την διαδικασία μέσα από την οποία ο άλλοτε χρηστικός και αναλώσιμος βασιλιάς-υπηρέτης του κοινού συμφέροντος, μετατράπηκε σε δυνάστη με δύναμη ικανή να παρασέρνει τον λαό του και άλλους λαούς σε κάθε είδους δεινά, ανάλογα με τις εμμονές και τις προσωπικές του επιδιώξεις.
Αξίζει ακόμα να αναζητήσουμε πώς εμείς οι πολιτισμένοι επιτρέπουμε ο Προμηθέας να παραμένει αλυσσοδεμένος και τα ανθρώπινα επιτεύγματα να συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων και να μετατρέπονται σε μέσα υποδούλωσης και εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους, διαμορφώνοντας πρωτοφανείς ανισότητες.
Αξίζει να αναζητήσουμε τα αόρατα δεσμά που μας παρασέρνουν προς τα πίσω, στο σημείο από το οποίο η άνθρωποι δραπέτευσαν από την κατάσταση του ζώου.

Κυρίως όμως, αξίζει να αναζητήσουμε τους σύγχρονους όρους "τελετουργικής φόνευσης του βασιλιά", πάνω στους οποίους θα θεμελιωθούν οι νέοι όροι ισοτιμίας, εξασφαλίζοντας ότι σε όποιον και για όσο ανατίθεται από την κοινωνία να ξεχωρίσει, αυτός θα λειτουργεί αποκλειστικά προς όφελός της. Ας μην παραγνωρίζουμε δε, πως αν δεν σταθούμε σε αυτό το θέμα το ίδιο σχολαστικοί με τους προγόνους μας, αδιαφορώντας και τεμπελιάζοντας, οι εντυπωσιακές ικανότητες που αφιερώνουμε προς χάρην του ανταγωνισμού και της κυριαρχικότητας, αναπόφευκτα θα οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε πολύ περισσότερα δεινά από όσες απολαύσεις.

Δέκα φίλοι και η μισθολογική μονάδα

Η τεχνητή λίμνη του Λάδωνα. Φωτογραφία από το διαδίκτυο.

Μία παρέα 10 φίλων ξεκίνησε να δημιουργήσει μια κοινότητα δίπλα σε ένα υδροϋλεκτρικό φράγμα. Από αυτή την παρέα:
ο ένας θα είναι ο αγρότης,
ο άλλος θα είναι ο γιατρός,
ο άλλος θα είναι ο φούρναρης,
ο άλλος θα είναι ο χτίστης,
ο άλλος θα είναι ο δάσκαλος,
ένας θα είναι ο διευθυντής του υδροϋλεκτρικού σταθμού,
δύο θα είναι τεχνικοί του υδροϋλεκτρικού σταθμού,
ένας θα είναι ο δικαστής και,
ένας ο γραμματέας του δικαστή.

Το υδροϋλεκτρικό φράγμα αποφέρει στην κοινότητα έσοδα που καλύπτουν τις μισθοδοσίες.
Αν εσείς είσασταν ο δικαστής, σε ποιον πιστεύτετε θα έπρεπε να αποδοθεί η βασική μισθολογική μονάδα; [Μπορούμε, για να είναι πιο χειροπιαστό το παράδειγμα, να θεωρήσουμε ότι μία μισθολογική μονάδα αντιστοιχεί στις καθαρές μηνιαίες αποδοχές που ισχύουν σήμερα και είναι 494 ευρώ.]

Σε πόσες μισθολογικές μονάδες θα προτείνατε να διαμορφωθεί ο μισθός των υπολοίπων αλλά και ο δικός σας;
1 μισθολογική μονάδα;
1,5 μισθολογική μονάδα;
2 μισθολογικές μονάδες;
3 μισθολογικές μονάδες;
5 μισθολογικές μονάδες;
10 μισθολογικές μονάδες;

Αντίστοιχα, αν εσείς ήσασταν ο χτίστης, σε ποιόν πιστεύετε θα έπρεπε να αποδοθεί η βασική μισθολογική μονάδα, και σε πόσες μισθολογικές μονάδες θα προτείνατε να διαμορφωθεί ο μισθός των υπολοίπων αλλά και ο δικός σας;

Ο λαός και η ισοτιμία

Ο προοδευτικός άνθρωπος δεν αγωνίζεται για τον εαυτό του αλλά πρώτα για τους άλλους, τους οποίους τους συναισθάνεται βαθειά, και αναγνωρίζει ως δικό του όφελος μόνο αυτό που θα προέλθει από το όφελος όλων.

Ποιός είναι ο λαός;

Ο λαός, είναι ο κούριερ που τρέχει μες στην βροχή, ο οικοδόμος που σακατεύει το κορμί του, είναι η γιαγιά στο δυαράκι, η πιτσιρίκα υπάλληλος για 500 ευρώ, οι συγκολλητές με τα κοκκινισμένα πρόσωπα, ο αγρότης που μετρά τα δανεικά, οι σύγχρονοι δούλοι των 400 ευρώ και οι όμηροι των 800.

Λαός όμως, είναι ακόμα ο επιτήδειος των επιδοτήσεων, ο υπάλληλος ΔΕΚΟ που μες στην κρίση εξακολουθεί να εισπράτει 5.000 ευρώ τον μήνα, ο γιατρός που η φτώχεια "δεν είναι δικό του πρόβλημα", οι πενηντάχρονοι συνταξιούχοι, κι άλλοι πολλοί που καμαρώνονται με την όποια καπατσοσύνη τους και με την "ελέω θεού" -όπως φανερά ή κρυφά πιστεύουν- ανωτερότητά τους.

Ο λαός δεν είναι ένα νεφέλωμα δίκαιων πλην αδικημένων και καταπιεσμένων οντοτήτων. Αντίθετα, είναι ένα σύνθετο πλέγμα ατόμων και συλλογικοτήτων που αναπτύσσουν συγκρουόμενα συμφέροντα.
Πάνω από τον λαό από την άλλη, οι κυρίαρχοι, δεν αποτελούνται από μία κάστα μεταλλαγμένων ανθρωποειδών. Αντίθετα, και οι κυρίαρχοι είναι μία ιδιαίτερη συλλογικότητα στην οποία, αναγκαστικά ή οικειοθελώς, ο λαός έχει επιτρέψει να συσσωρεύει πλούτο και ισχύ πέρα από τον δικό του έλεγχο, και μάλιστα, ακόμα χειρότερα, ανέχεται τον δικό του έλεγχο από αυτή την ιδιοτελή και υστερόβουλη μειοψηφία.

Ποιά ισοτιμία;

Η ισοτιμία είναι ο πρώτιστος όρος και εγγυητής της ειρηνικής συνύπαρξης των ανθρώπων. Δεν είναι μία αφελής ουτοπία αλλά η μόνη πραγματικότητα που μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση και την ευζωία των ανθρώπων.

Οι οικονομικές ανισότητες είναι οι πιο κραυγαλέες, ωστόσο, δεν είναι οι μόνες. Οι ειδικοί, αυτοί που "ξέρουν", αυτοί που συνεννοούνται μόνο πίσω από κλειστές πόρτες, αυτοί που με ζήλο ανεβαίνουν σε βάθρα και άμβωνες και αυτοί που με ευκολία ξεστομίζουν πύρινους λόγους για να κατακεραυνώσουν τους άλλους, είναι οι θαυμαστοί θεματοφύλακες των ανισοτήτων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον.

Τι εμποδίζει την συστράτευση του λαού για την ισοτιμία;

Η συστράτευση του λαού για την ισοτιμία εμποδίζεται κατ' αρχήν από την κρυφή πεποίθηση του καθενός ότι με τις δυνάμεις του θα ξεχωρίσει, θα ανέλθει, θα καταφέρει να λάμψει και να κυριαρχήσει μέσα στον περίγυρο και στην κοινωνία. Πώς θα μπορούσε να γίνει δελεαστικό ένα όραμα στο οποίο όλοι είναι ίσοι και δεν έχουν δικαίωμα να ξεχωρίσουν από τους άλλους; Πώς θα μπορούσε να πει κανείς σε έναν άνθρωπο "μην λάμψεις, μην πας να πετάξεις;" Ένα τέτοιο όραμα θα μπορούσε να κάνει τον κόσμο πιο σκοτεινό από όσο είναι τώρα.

Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να ξεχωρίζουν, να εκπέμπουν -ο καθένας με τον δικό του τρόπο- υγεία, δύναμη και ζωντάνια, και αυτό είναι ένα δικαίωμα τόσο σημαντικό, όσο το δικαίωμα στην κατοικία και την εργασία. Με ποιό τρόπο λοιπόν η ισοτιμία εκτός από ασφάλεια θα μπορούσε να προσφέρει και ευζωία;
Μια πιθανή απάντηση είναι, μέσα από την παιδεία. Η επένδυση στην ικανότητά μας να συναισθανόμαστε τους άλλους και τον εαυτό μας ως ένα ενιαίο σύνολο. Βλέπουμε συχνά γύρω μας το παράδειγμα ανθρώπων που έχουν αναπτύξει αυτή την ικανότητα κατευθύνοντας την ζωτικότητα και δημιουργικότητά τους προς όφελος συλλογικών επιτευγμάτων. Ξεχωρίζουν μέσα από αυτά που προσφέρουν και όχι μέσα από αυτά που οικειοποιούνται.
Αποτελεί πολιτισμική επιλογή των ανθρώπων το αν θα προβάλουν την μοναδικότητά τους κραδαίνοντας φονικά όπλα, επιδεικνύοντας κακόγουστα αντικείμενα πολυτελείας, συγκεντρώνοντας αχρείαστο πλούτο, επιβάλλοντας την εξουσία τους, ή προσφέροντας αφιλοκερδώς τα πνευματικά και υλικά επιτεύγματά τους.
Μπορούμε μέσα από την παιδεία να απελευθερώσουμε τον Προμηθέα, να τον ανάγουμε σε σύμβολο και ιδανικό, και να εργαστούμε ώστε κάθε γνώση και κάθε επίτευγμα να ανήκει σε όλους τους ανθρώπους και όχι να είναι εργαλείο επιβολής και υποδούλωσης.

Γιατί η ισοτιμία είναι αναγκαία;

Η ισοτιμία δεν αποτελεί ένα καινούργιο αίτημα για την ανθρωπότητα. Η ικανότητά μας δε, να διατηρούμε σε ορισμένες κοινωνίες, είτε να επιδιώκουμε στις δικές μας, την ισοτιμία με συνειδητό τρόπο προκειμένου να αποφεύγουμε τα δεινά του ανταγωνισμού, αποτελεί το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα τα οποία δεν είναι σε θέση να αναγνωρίζουν την προοπτική της μιας ή της άλλης επιλογής.
Η δυνατότητα να επιλέγουμε και να λειτουργούμε τις κοινωνίες μας με βάση την ισοτιμία καταπιέστηκε από την στιγμή που κάποιοι μέσα από την αρπαγή και συγκέντρωση αγαθών κυριάρχησαν. Η συγκέντρωση όμως αγαθών ως μηχανισμός δημιουργίας εξουσίας, διαμορφώνει ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο οι κοινωνίες είναι αναγκασμένες ολοένα να μεγεθύνονται προκειμένου να είναι σε θέση να διατηρούν την ισχύ τους οι κυρίαρχες τάξεις. Αυτή η επιδίωξη διαρκούς μεγέθυνσης ή "ανάπτυξης", όπως συνηθίζουμε να λέμε, αποτελεί μια ουτοπία και ένα καταστροφικό αδιέξοδο.

Αυτό το αδιέξοδο το διέκριναν πολλές ολιγομελής κοινωνίες και επεδίωξαν μέσα από πολλούς και διαφορετικούς τρόπους που έχουν καταγράψει οι ανθρωπολόγοι να διαμορφώσουν συνθήκες ισοτιμίας. Στις σημερινές συνθήκες πολυπληθών κοινωνιών, η κοινωνική οργάνωση με βάση την ισοτιμία μοιάζει με βάση τις υπάρχουσες εμπειρίες να αποτελεί ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Παρ' όλ' αυτά στην επιταχυνόμενη εποχή μας, όπως και οι άνθρωποι που ζούσαν ή ζουν σε ολιγομελής κοινωνίες, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμορφώνουμε διαρκώς κοινωνικά πειράματα επιδιώκοντας μορφές κοινωνικής οργάνωσης βασισμένες στην ισοτιμία.
Αυτή είναι η μόνη επιλογή που, στην προοπτική της, μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες ευζωίας για όλους τους ανθρώπους, αλλά και, κυρίως, να αποτρέψει την ανθρωπότητα από την αυτοκαταστροφή της.

Η ελληνική εμπειρία

Η πρόσφατη πολιτική εμπειρία στην Ελλάδα, μας επιβεβαιώνει πως καμμία ουσιαστική αλλαγή δεν θα επέλθει στην κατεύθυνση της ισοτιμίας από ανθρώπους που παρουσιάζονται ως "αυτοί που ξέρουν και εργάζονται για το κοινό όφελος". Κάθε άνθρωπος, ανάλογα βέβαια με το εύρος της λογικής και ηθικής υπόστασής του, ενεργεί μέσα στο συγκεκριμένο εύρος των ανθρώπινων ικανοτήτων. Έγινε φανερό το σοβαρό έλλειμα που παρουσιάστηκε αυτή την περίοδο στην διατύπωση από τις ηγετικές ομάδες ερωτημάτων που να υπερβαίνουν το πλαίσιο στο οποίο κινείται μέχρι σήμερα το υπάρχον σύστημα για να εξυπηρετείται.

Εκτός όμως από αυτό, πρέπει να αναλογιστούμε πολύ σοβαρά τα προβλήματα που προκύπτουν από την ίδια την λογική και ηθική υπόσταση των ανθρώπων που αποζητούν να βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Είναι δε πάντα εντυπωσιακό πόσο άμεσα και δυναμικά, ως κυρίαρχο διακύβευμα κάθε εξουσίας ανάγεται η αυτοσυντήρησή της.

Για ακόμα μία φορά τεκμηριώθηκε πως είναι πολύ εύκολο η ανιδιοτελής προσφορά πολλών σε έναν σκοπό, να εξαργυρωθεί μέσα σε μία μόλις στιγμή με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε κατεύθυνση από αυτούς που παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες αυτού του σκοπού. Αυτό φυσικά δεν είναι λόγος οι άνθρωποι να σταματήσουν να μοιράζονται και να προσφέρουν, αλλά είναι λόγος οι άνθρωποι που θέλουν να μοιράζονται και να προσφέρουν να διαμορφώνουν ταυτόχρονα κανόνες που θα προστατεύουν τα επιτεύγματα της συλλογικής γνώσης και δράσης από οποιαδήποτε επιβουλή.

Δεν χωρά αμφιβολία πως προϋπόθεση για ένα κίνημα που επιδιώκει την ισοτιμία στην κοινωνία και θεμελιώδης αρχή του, δεν μπορεί να είναι άλλο από την διαμόρφωση κανόνων ισοτιμίας και δημοκρατίας στο εσωτερικό του. Κανόνες που να προφυλάσσουν τους κόπους και την καλή θέληση των πολλών από την ιδιοτέλεια των λίγων, αλλά, και το σημαντικότερο, να προσφέρουν ένα χειροπιαστό παράδειγμα διαφορετικών αξιών και επιλογών σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η εργασία στον δημόσιο χώρο αποτελεί και η ίδια δημόσιο χώρο

Συνηθίζεται η αριστερά να υπερασπίζεται το δικαίωμα των εργαζόμενων σε δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες να αυτοδιαχειρίζονται τον εργασιακό τους χώρο καθώς και να επικροτεί την εξασφάλιση επιμέρους εργασιακών προνομίων.

Προτού όμως σταθούμε στο ποιό είναι το περιεχόμενο της αυτοδιαχείρισης ενός δημόσιου χώρου είναι καλό να προσδιορίσουμε το περιεχόμενο του ίδιου του δημόσιου χώρου καθώς και της εργασίας σε αυτόν.

Οποιοσδήποτε δημόσιος χώρος, στην αφετηρία του, εξασφαλίζεται ή δημιουργείται προκειμένου να εξυπηρετεί, κατά κύριο λόγο, ανάγκες των κοινωνικά αδύναμων κατά τρόπο που να διασφαλίζει την ισονομία και την κοινωνική ειρήνη.
Ο δημόσιος χώρος αποτελεί κοινό κτήμα όλης της κοινωνίας. Είναι ο χώρος που με κοινή συμφωνία παραχωρείται σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, ώστε να τον απολαμβάνουν ισότιμα. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως είναι ο χώρος που εξασφαλίζει πως και οι πιο αδύναμοι μπορούν να απολαμβάνουν αγαθά που αλλιώς θα απολάμβαναν μόνο κάποιοι προνομιούχοι.
Η κατοχύρωση, δημιουργία, διεύρυνση και εξέλιξη του δημόσιου χώρου αποτελούν μαζί το κύριο εργαλείο για την διατήρηση της ισονομίας και της κοινωνικής ειρήνης. Η δημοκρατία, από την άλλη, αποτελεί την κύρια προϋπόθεση ώστε αυτό το εργαλείο να αξιοποιείται αλλά και να εξελίσσεται το ίδιο. Αυτή η γνώση, του τί μπορεί και τί δεν μπορεί να κατέχει ή να απολαμβάνει ο καθένας, στην πιο απλή διατύπωσή της, "αυτό που δεν μπορούν να το έχουν όλοι δεν θα το έχει κανείς", αποτελεί τον θεμελιώδη κανόνα και την αφετηρία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Άλλοτε, ο δημόσιος χώρος προϋπάρχει, οπότε η κοινωνία μπορεί να επιλέξει την διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα του προστατεύοντάς τον από τις ιδιωτικές επιβουλές.
Τέτοια παραδείγματα δημόσιου χώρου είναι, οι παραλίες, τα βουνά, τα δάση, τα ποτάμια, ο ορυκτός πλούτος, ο άνεμος, τα ραδιοκύματα κτλ., μαζί όμως και η ανθρώπινη διάνοια και τα επιτεύγματά της ανά τους αιώνες.

Άλλοτε, ο δημόσιος χώρος δημιουργείται, λειτουργεί, καθώς και μπορεί να εξελίσσεται απεριόριστα αν αυτό επιλέγει η κοινωνία, μαζί με τα επιτεύγματα των ανθρώπων στο πεδίο της γνώσης, της ηθικής, των επιστημών και των τεχνολογιών.
Τέτοια παραδείγματα, τόσο άυλου όσο και υλικού, δημόσιου χώρου είναι η κοινωνική οργάνωση, η δικαιοσύνη, η παιδεία, η ασφάλεια, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι συγκοινωνίες, η ενέργεια, η ύδρευση, δηλαδή η αναπτυσσόμενη ανθρώπινη διάνοια και τα επιτεύγματά της στο σύνολό τους.

Ποιό είναι το περιεχόμενο της εργασίας στον δημόσιο χώρο;
Όπως προσδιορίσαμε τον δημόσιο χώρο, ανάλογα μπορούμε να προσδιορίσουμε και την εργασία σε αυτόν. Έτσι θα μπορούσαμε να την χωρίσουμε σε τρία μέρη:
Στην εργασία που διασφαλίζει τον δημόσιο χώρο από όσους τον επιβουλεύονται (π.χ. δάση, γενετικοί κώδικες).
Στην εργασία που διαχειρίζεται τον δημόσιο χώρο ώστε να προσφέρει αυτό που η κοινωνία κρίνει ως καλύτερο (π.χ. ηλεκτρική ενέργεια).
Στην εργασία που διευρύνει το περιεχόμενο και την αξία που έχει ο δημόσιος χώρος για το σύνολο της κοινωνίας (π.χ. παιδεία, έρευνα).

Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε, θα αποτελούσε μια παράξενη επιλογή να συμπεριλαμβάνουμε στο περιεχόμενο της εργασίας στον δημόσιο χώρο ειδικά και επιμέρους προνόμια για συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζόμενων σε αυτόν.
Τί είναι όμως αυτό που μας κάνει να δυσανασχετούμε απέναντι σε μια τέτοια επιλογή; Μα ακριβώς επειδή πρώτα και κύρια αντιβαίνει την αφετηρία της ύπαρξης του ίδιου του δημόσιου χώρου που είναι η εξασφάλιση της ισοτιμίας. Είναι δε, ολότελα παράδοξο να αναθέτουμε σε κάποιον να διασφαλίζει, να διαχειρίζεται και να διευρύνει τον δημόσιο χώρο, γνωρίζοντας πως ο ίδιος αποζητά για τον εαυτό του ειδικά και επιμέρους προνόμια.

Πέρα από αυτά όμως είναι σημαντικό να αναλογιστούμε πως, η εργασία στον δημόσιο χώρο αποτελεί και η ίδια δημόσιο χώρο. Θα περίμενε κανείς μία κοινωνία να επιλέγει για το συμφέρον της ώστε, μέρος του αντικείμενου εργασίας των εργαζόμετων στον δημόσιο χώρο να είναι και η διασφάλιση, διαχείριση και διεύρυνση της ίδιας της εργασίας τους ως συλλογικού κτήματος ολόκληρης της κοινωνίας. Μέσα από μια τέτοια επιλογή, η έννοια της αυτοδιαχείρισης δεν μπορεί να αναφέρεται αποκλειστικά στους επιμέρους εργαζόμενους, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας.

Η προοδευτικότητα έχει την ευθύνη να επιδιώξει την διαμόρφωση πρακτικών που θα μετατρέψουν την εργασία στον δημόσιο χώρο, από έναν μηχανισμό φθοράς και ακύρωσης του συνόλου του δημόσιου χώρου, σε ένα δυναμικό εργαλείο διεύρυνσης της δημοκρατίας και της ισοτιμίας.

Khaled Asad

http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/islamic-state/11811061/Islamic-State-jihadis-behead-top-archaeologist-in-Palmyra.html

Ασκήσεις λογικής, τιμιότητας και δημοκρατίας

Εάν επί επτά μήνες αναφέρεσαι στους δανειστές σου ως εταίρους και διαπραγματεύεσαι μαζί τους δηλώνοντας απόλυτη εμπιστοσύνη και μαζί την βεβαιότητα πως στο τέλος θα υπάρξει αμοιβαία συμφέρουσα συμφωνία, πού βρίσκεται η δυσκολία με την ίδια επιμονή και εμπιστοσύνη στις αρχές της διαπραγμάτευσης και της συνεργασίας να επιδιώκεις τον διάλογο με τους μέχρι πρότινος πιο κοντινούς συνεργάτες σου;

Πότε και μέσα από ποιές διαδικασίες εξαντλήθηκαν αυτά τα περιθώρια διαλόγου;

Αν δηλώνεις πως με τους πιο κοντινούς συνεργάτες σου υπάρχει διάσταση πολιτικών απόψεων και για αυτό η ρήξη είναι αναγκαστική, δεν υπονοείς ταυτόχρονα πως με τους δανειστές δεν αναγνωρίζεις κάποια ανάλογη διάσταση πολιτικών απόψεων; 

Δηλαδή η διάσταση απόψεων με τους δανειστές γεφυρώνεται, ενώ με τους συνεργάτες αυτό είναι αδύνατον;

Είναι εμφανές πως ο ελληνικός λαός, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, εμφανίζεται προσκολλημένος στο ευρωπαϊκό νόμισμα, αλλά και σε μια σειρά οπισθοδρομικών και συμφεροντολογικών αντιλήψεων. Είναι ακόμα αυτονόητο πως σε κανέναν δημοκράτη δεν αναλογεί να επιβάλει τα δικά του σχέδια με την δημιουργία τετελεσμένων και με υπόγειους σχεδιασμούς.

Όλα δείχνουν όμως πως η φημολογούμενη διάσπαση του Σύριζα δρομολογεί ένα τετελεσμένο και έναν σχεδιασμό που δεν λαμβάνει υπόψη την βούληση ενός μέρους του λαού, το οποίο, πέρα από οποιαδήποτε εξαγγελία, είδε κάποια ελπίδα κατ' αρχήν μέσα στην ίδια την δημοκρατική διαδικασία συγκρότησης αυτού του κόμματος. 

Δεν είναι όμως πρωτόγνωρο, και ούτε ξαφνιάζει, η δημοκρατία να υπάρχει ως επίφαση μέχρι την στιγμή που δεν είναι χρήσιμη πια στις όποιες επιβουλές. Σε μια τέτοια περίπτωση ο ελληνικός λαός, μαζί με την αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου των "εταίρων", θα έχει και την εμπειρία της αποκάλυψης του πραγματικού προσώπου των "σωτήρων" του.

Το μόνο όμως που μπορεί να διορθώσει μια προβληματική δημοκρατία είναι να εργαζόμαστε για να διαμορφώσουμε περισσότερη δημοκρατία. Και σε αυτό μας δίνεται η δυνατότητα να εξασκηθούμε στην σημερινή συγκυρία.

Εφαρμογή της λογικής της δημοκρατίας

Γνωρίζουμε πως οι δανειστές με πρόφαση το χρέος επιδιώκουν τον χρηματιστικό ολοκληρωτισμό. Γνωρίζουμε πως η ελληνική κοινωνία έχει εκπαιδευτεί στην ιδιοτέλεια και στον συμφεροντολογισμό.

Γνωρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ασφυκτιά μέσα στο υφιστάμενο πλαίσιο τόσο οικονομικά όσο και αξιακά. 

Γνωρίζουμε πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι, κυρίως νέοι, εμπλέκονται σε παραγωγικά και πολιτισμικά πειράματα.

Επιπλέον, και οι δύο αντίρροπες ομάδες στο κυβερνών κόμμα αναφέρονται στα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού.

Με βάση αυτά που μάθαμε τον τελευταίο καιρό για την διαπραγμάτευση με και χωρίς εκβιασμούς, ποιά θα μπορούσε να είναι μία λύση δημοκρατικού συμβιβασμού;

Εφόσον η πλειοψηφία του λαού εμφανίζεται τόσο εναντίον της λιτότητας όσο όμως και υπέρ της παραμονής στην ευζωζώνη, η δημοκρατική επιλογή είναι, είτε να πειστεί αυτός ο λαός για την ανάγκη της λιτότητας, είτε να πειστεί να δεχτεί την αποχώρηση από την ευρωζώνη ή ακόμα και την ΕΕ.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αποδοχή που δείχνει ο λαός στην επιλογή της λιτότητας, η οποία χωρίς αμφιβολία είναι πρόσκαιρη, θα ήταν αποτρόπαιο να την αξιοποιήσει μία φιλολαϊκή κυβέρνηση για να τον παραδώσει με την θέλησή του δέσμιο στις οικονομικές ολιγαρχίες. 

Αυτή δε η πρόσκαιρη αποδοχή, το πιθανότερο είναι να μεταφράζεται ως εξής:

"Κατανοώ την δυσκολία που έχει προκύψει, για αυτό κάνω υπομονή και περιμένω να δω την διέξοδο που θα μου προτείνεις για να βγω από αυτή την κατάσταση".

Μέσα σε αυτή την συγκυρία, οι δύο τάσεις του Σύριζα εμφανίζονται, η μία να λέει "θα διαχειριστούμε καλύτερα την φτωχοποίηση του λαού και το ξεπούλημα της χώρας" και η άλλη "να αποδεσμευτούμε τώρα πλήρως από την μέγγενη στην οποία μας έχουν τοποθετήσει".

Έχοντας σαν πρώτη επιδίωξη την διαφύλαξη των κανόνων δημοκρατίας που ενέπνευσαν πολλούς ανθρώπους να συμπαραταχθούν με τον Σύριζα, και με γνώμονα την κατανόηση της πίστωσης χρόνου που δίνεται από τον λαό στην κυβέρνηση, θα περίμενε κανείς να υπάρξει ένας συμβιβασμός ο οποίος θα μπορούσε να προτείνει, για παράδειγμα, κάτι σαν αυτό:

"Εμείς που όχι μόνο δεν πιστεύουμε στην λιτότητα, αλλά πολύ περισσότερο πιστεύουμε στην ισοτιμία όλων των ανθρώπων και επιδιώκουμε την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπων από ανθρώπους, έχοντας αναλάβει αυτή την διακυβέρνηση κάτω από τις συνθήκες που γνωρίζετε, θα υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στους δανειστές καθώς αυτό εκπορεύεται από την επιθυμία όλων εσάς να παραμείνουμε στην ευρωζώνη.

Εμείς όμως, καθώς έχουμε διακρίνει πως είναι αδύνατον μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης να ασκήσουμε την πολιτική που ανταποκρίνεται στις αξίες μας, πράγμα που φαίνεται απίθανο να αλλάξει για πολλά χρόνια από σήμερα, δεν θα χάνουμε ευκαιρία να σας αποκαλύπτουμε αυτούς τους μηχανισμούς που στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά και κάθε λαού.

Δεσμευόμαστε δε, πως όταν έρθει η ώρα να προκηρυχθούν εκλογές, πράγμα που θα θέλαμε να είσαστε εσείς αυτοί που θα το αποφασίσετε και όχι εμείς, το πρόγραμμά μας θα είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή η αποδέσμευση από την ευρωζώνη και η εφαρμογή της ισοτιμίας στο μεγαλύτερο δυνατό εύρος που θα συναποφασίζει κάθε φορά η κοινωνία, και για ένα τέτοιο πρόγραμμα θα σας καλέσουμε να μας υπερψηφίσετε ή να μας καταψηφίσετε".

Ψυχή και πνεύματα

Δεν υπάρχει ψυχή ούτε και πνεύματα και έτσι αναφορές σε όρους όπως ψυχολογία και πνευματικός άνθρωπος παραπέμπουν σε εγκυρότητα ανάλογη της αστρολογίας.

Η μελέτη όμως της ανθρώπινης νόησης και συμπεριφοράς είναι, τουλάχιστον, εξίσου κρίσιμη και αναγκαία με την μελέτη του σύμπαντος και του κόσμου μας από οποιαδήποτε επιστημονική σκοπιά, τόσο για την κατανόηση του εαυτού όσο και των κοινωνικών φαινομένων. Η δικαιολογημένη δυσπιστία που προκαλεί ο όρος ψυχολογία αποστερεί από την προοδευτικότητα σημαντικά γνωστικά εφόδια που είναι σε θέση να προσφέρει η μελέτη της ανθρώπινης νόησης και συμπεριφοράς.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος, η ανθρώπινη διάνοια και οι κοινωνικές συμπεριφορές αποτελούν ωστόσο, αδιάκοπα, αντικείμενο μελέτης επιστημόνων με ολότελα διαφορετικές μεταξύ τους αφετηρίες.

Αυτές οι μελέτες και τα συμπεράσματά τους μπορούν να είναι χρήσιμες για τον καθένα, όσο και η γνώση της αριθμητικής και της γεωγραφίας.

Won't get fooled again / The Who

The Who Live at Pontiac Stadium, 1975
Won't get fooled again [>33:15]

We'll be fighting in the streets
With our children at our feet
And the morals that they worship will be gone
And the men who spurred us on
Sit in judgment of all wrong
They decide and the shotgun sings the song


I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again


Change it had to come
We knew it all along
We were liberated from the fall that's all
But the world looks just the same
And history ain't changed
'Cause the banners, they all flown in the last war


I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
And I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
No, no!


I'll move myself and my family aside
If we happen to be left half alive
I'll get all my papers and smile at the sky
For I know that the hypnotized never lie


Do ya?


There's nothing in the street
Looks any different to me
And the slogans are replaced, by-the-bye
And the parting on the left
Is now the parting on the right
And the beards have all grown longer overnight


I'll tip my hat to the new constitution
Take a bow for the new revolution
Smile and grin at the change all around me
Pick up my guitar and play
Just like yesterday
Then I'll get on my knees and pray
We don't get fooled again
Don't get fooled again
No, no!


YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!


Meet the new boss
Same as the old boss

Το δίλημμα / 14 Αυγούστου 2015

Είναι δυνατόν ένας αριστερός να εγκρίνει και να υλοποιήσει ένα μνημόνιο παρόμοιο με αυτά που επέκρινε όλα τα τελευταία χρόνια και το οποίο είναι αντίθετο σε όλες τις πολιτικές αφετηρίες του;

Έχει ένας αριστερός βάσιμους λόγους, εφόσον επιλέξει να προκαλέσει μία πολιτική και οικονομική ρήξη, να περιμένει μέσα στην υφιστάμενη συγκυρία εξελίξεις προς όφελος του φτωχότερου μέρους του λαού;

Επιπλέον, η πολιτική για έναν αριστερό μπορεί να ασκείται ερήμην του λαού και ανεξαρτήτως του επιπέδου πολιτικής συνειδητοποίησής του; 

Καταρχήν, για έναν προοδευτικό άνθρωπο η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται ερήμην του λαού και στο όνομά του. Ακόμα και αν μία τέτοια πρωτοβουλία της μιας ή της άλλης "κοινωνικής πρωτοπορίας" μοιάζει ικανή να οδηγεί σε οφέλη για τον λαό, γνωρίζουμε πως αυτά θα είναι πρόσκαιρα και αργά ή γρήγορα το κόστος θα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο.

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από την αριστερά σε αυτή την συγκυρία χαρακτηρίστηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη ως "τυχοδιωκτισμός". Γνωρίζουμε μεν πως μόνο οι πεθαμένοι μπορούν να είναι απαθείς μέσα στην Ιστορία των ανθρώπων. Οι ζωντανοί δε, ενεργούν όπως παρακινούνται από την συνείδησή τους και όταν πετυχαίνουν κάτι αξιομνημόνευτο κραδαίνουν τα τρόπαιά τους, όταν αποτυγχάνουν κρίνονται αυστηρά και λοιδορούνται. Κρίνοντας εκ των υστέρων και με κριτήριο τα τεκταινόμενα στο στενό πλαίσιο του ελληνικού χώρου, όλα δείχνουν πως η ανάληψη της διακυβέρνησης, για την αριστερά, μπορεί να χαρακτηριστεί τυχοδιωκτισμός.

Για την ευρωπαϊκή ολιγαρχία από την άλλη, όπως επίσης δείχνουν οι εξελίξεις, ήταν αναγκαιότητα η οποία αν υποθέσουμε ότι προέκυψε ως λαμπρή ευκαιρία, αξιοποιήθηκε -με τα κριτήρια της κυριαρχικότητας- το κατά δύναμην:
Καμμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα είχε τόση ανοχή από την κοινωνία προκειμένου να προωθήσει τα σχέδια του χρηματιστικού ολοκληρωτισμού. Έπειτα, ας μην μας διαφεύγει πως η αριστερή κυβέρνηση, με έναν φαινομενικά αθώο τρόπο, κοιτάζει ακόμα και τώρα από μακρυά, και σιωπηρά θα έλεγα, μεταξύ άλλων αρμοδιότητες όπως αυτές της διαχείρισης των ένοπλων και κατασταλτικών δυνάμεων. Ποιό απλά, στην αριστερή κυβέρνηση ανατέθηκαν αρμοδιότητες που κανείς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει "ελεγχόμενες".

Ό,τι όμως και να έχει προηγηθεί και για οποιονδήποτε λόγο, είτε από τύχη, παρόρμηση ή σκοπιμότητα, δεν προκαθορίζει μονοδιάστατα αυτά που μπορούν να συμβούν στο μέλλον.
Έτσι, ακόμα και μία παγίδα ή μία σειρά λαθών, δεν αποκλείεται να δημιουργούν συνθήκες για σημαντικές εξελίξεις προς όφελος της προόδου. Αν υπάρχει τέτοια πρόθεση.

Από την μία το χρηματιστικό σύστημα, οι μικρές, μεγάλες, ισχυρές ή φθίνουσες ολιγαρχίες, στέκουν μπροστά στα μάτια όλων, σχεδόν ολότελα ξεγυμνωμένες.
Από την άλλη όμως, μακάρι να μπορούσαμε να μιλήσουμε με παρόμοια βεβαιότητα για τα χαρακτηριστικά και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού.
Όλο το φάσμα της αριστεράς, ακόμα και η σημερινή κυβερνώσα, φέρει μια μεγάλη ευθύνη για την ποιότητα των ερωτημάτων και των προταγμάτων που έχει θέσει και θέτει στην κοινωνία, μαζί και για την επιδεικτική αδιαφορία της, από την μία να αφουγκραστεί την κοινωνία και, από την άλλη, να μιλήσει απλά και κατανοητά για το περιεχόμενο των οραμάτων της.

Οι εξαγγελίες, οι υποσχέσεις, ακόμα και ο "σοσιαλισμός της επαγγελίας", είναι κενά περιεχομένου, ακόμα και οπισθοδρομικά, αν δεν διατυπώνονται μέσα από απλά ερωτήματα όπως για παράδειγμα:
Τί θα διαλέξουμε από τα δύο:
Να επενδύσουμε όσο μπορούμε για να φτιάξουμε τα σχολεία ώστε τα παιδιά όλων να μορφώνονται ισότιμα με ό,τι μπορούν να προσφέρουν σήμερα οι επιστήμες και ο πολιτισμός;
Ή να διεκδικεί ο καθένας για τον εαυτό του μεγαλύτερα εισοδήματα προκειμένου να πληρώνει φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία, ιδιαίτερα και καλλιτεχνικά μαθήματα;
Να επενδύσουμε όσο μπορούμε για να έχουμε κολυμβητήρια και χώρους άθλησης για όλους;
Ή να διεκδικεί ο καθένας περισσότερα εισοδήματα προκειμένου να φτιάξει κάποια στιγμή την δική του πισίνα;
Να φτιάξουμε ένα σύστημα υγείας που να υπηρετεί τους πάντες ή να προσπαθούμε να "ανυψωθούμε" κοινωνικά ώστε να έχουμε με ασφάλεια τις παροχές που χρειάζεται κάθε άνθρωπος αλλά δεν μπορεί;

Παραγνωρίζει η αριστερά στις αναλύσεις της πως ο δημόσιος χώρος δεν αποτελεί κάποια αξία στην συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, πέρα από την πιθανότητα της κατάχρησής του. Η αριστερά δεν έχει διαμορφώσει θεωρία, ούτε λόγο, ούτε βέβαια παράδειγμα, για το περιεχόμενο και την σημασία του δημόσιου χώρου, αλλά και της συλλογικής διαχείρισης.
Είναι πολύ δυσάρεστο το γεγονός πως η αριστερά δεν έχει αναλογιστεί καν ότι η εργασία στον δημόσιο χώρο αποτελεί η ίδια δημόσιο χώρο και, ως τέτοια, πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν δημόσιο αγαθό που ανήκει σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ως εκ τούτου, συνδιαμορφώνει και υπερασπίζεται, μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, συντεχνιακά προνόμια, αφελώς πιστεύοντας ότι διαμορφώνει συμμαχίες, ενώ στην πραγματικότητα διδάσκει και κατοχυρώνει την ιδιοτέλεια και την θλιβερή υπεροψία των μικροπρονομιούχων.

Δυστυχώς λοιπόν, φταίει ο καπιταλισμός; η ελληνική πραγματικότητα; οι λάθος χειρισμοί της αριστεράς; η πραγματικότητα διαμορφώνει ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι στο μεγάλο μέρος τους, δεν μοιάζει να έχουν συλλογικές στοχεύσεις παρά μόνο ατομικές, ή το πολύ συντεχνιακές, και πάντα με κριτήριο την ιδιοτέλεια και συγκεκριμένα όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την απόκτηση χρημάτων.
Καμμία ρήξη σε επίπεδο πολιτικών ηγεσιών δεν θα το αναιρέσει αυτό, ενώ αντίθετα αν κάποιος απειλήσει με κλονισμό τα θεμέλια πάνω στα οποία στρογγυλοκάθονται οι μικροπρονομιούχοι, τεκμηριωμένα, δεν θα διστάσουν -πρώτοι αυτοί- να απαιτήσουν την πλήρη καταβαράθρωση αυτών που δεν έχουν κανένα προνόμιο, προκειμένου να περισωθούν οι ίδιοι. Οι μικροπρονομιούχοι και άλλοι "μικροκαταφερτζήδες" είναι και λειτουργούν ως την μικρογραφία της ολιγαρχίας και δεν πρόκειται ποτέ να απειλήσουν την ιδανική εικόνα και πρότυπό τους.

Όπως και νά 'χει, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο τυχοδιωκτισμός στον οποίο αναφέρθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης, θα μπορούσε να αποδειχτεί για την πρόοδο τόσο ευεργετικός όσο και το ξέσπασμα της κρίσης. Για τα διδάγματα, τις εμπειρίες, τις δυνατότητες και για την πιθανότητα της ουσιαστικής ρήξης.
Ρήξη με τις βεβαιότητες, την ιδεολογική υπεροψία, τις φαντασιακές εκτιμήσεις, ρήξη με την μικροπολιτική, τις εγωπάθειες, την κρυφή και φανερή ιδιοτέλεια. Ρήξη με τους σωτήρες στο όνομα του λαού, μαζί όμως και ρήξη με τους σχεδιαστές του χρηματιστικού ολοκληρωτισμού.

Και βέβαια ένας αριστερός οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τις εξελίξεις που δρομολόγησε, όχι όμως στεκόμενος πάνω από τον λαό, αλλά ως κομμάτι του λαού. Και βέβαια δεν έχει λόγο να δρομολογήσει εξελίξεις που δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί, αφού θα βρεθεί αντιμέτωπος με ολόκληρη την κοινωνία. Ένας λαός εκτεθειμένος και ταυτόχρονα ανέτοιμος να χειραφετηθεί, είναι η ιδανική βορά για τα αρπακτικά που δεν θα βρουν εμπόδιο από κανένα "ευρωπαϊκό κεκτημένο".

Η ισοτιμία και η ανιδιοτέλεια είναι αξίες επαναστατικές από μόνες τους, και μπορούν να κερδίζουν έδαφος μέσα στην κοινωνία κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πολύ περισσότερο στις σημερινές. Αρκεί να εκπροσωπούνται. Τόσο ως λόγος, όσο και ως παράδειγμα.

Προϊστορικός οικισμός 5.000 ετών

http://www.naftemporiki.gr/story/988904/buthismenos-proistorikos-oikismos-ston-ormo-tis-koiladas-argolidas

"... Πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη επιφανειακή έρευνα σε όλο τον όρμο. Ο οικισμός, που βρίσκεται σε βάθος από 1 μ. έως 3 μ., έχει έκταση τουλάχιστον 12 στρέμματα και ήταν οχυρωμένος και παραθαλάσσιος. Εντοπίζεται η θεμελίωση πληθώρας κτισμάτων όλων των χαρακτηριστικών πρωτοελλαδικών τύπων (ορθογώνια, κυκλικά, αψιδωτά) και πλακόστρωτα (πιθανώς από δρόμους).

Εντοπίστηκε επίσης τμήμα του οχυρωματικού τείχους του οικισμού και τουλάχιστον τρεις υπερμεγέθεις (18x10μ.) πεταλόσχημες θεμελιώσεις προσαρτημένες στην γραμμή του τείχους (πιθανόν μέρος της οχύρωσης, ίσως πύργοι). ..."

Οι πρώτες κοινωνίες που παρήγαγαν πλεόνασμα μοιάζει να μερίμνησαν για την οχύρωσή τους. Φαίνεται έτσι, πως υπήρξαν ταυτόχρονα άλλες κοινωνίες ή ομάδες που δρούσαν κατά κύριο λόγο πειρατικά.
Θα υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον να διακρίνουμε αν οι κοινωνίες παραγωγών σε αυτή την φάση του ελλαδικού χώρου είχαν υποτάξει οι ίδιες ανθρώπους ως δούλους, ή βασιζόντουσαν ακόμα στις δικές τους δυνάμεις.

Προμηθέας

http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html?text_id=155

Υπογραφές ενάντια στην ποινικοποίηση της πολιτικής και των ενεργειών του Γιάνη Βαρουφάκη

Οι υπογραφές αποστέλλονται στις παρακάτω διευθύνσεις:
Γιώργος Καλαντζόπουλος, geo.kalantzopoulos@gmail.com
Δημήτρης Μπελαντής, dbelantis@hotmail.com
Ελένη Πορτάλιου, portel@central.ntua.gr

Το πλήρες κείμενο όπως αναρτήθηκε στον ιστότοπο tvxs.gr:

«ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε έντρομοι/ες και αγανακτισμένοι μια διαδικασία έντονου στιγματισμού στην ελληνική κοινωνία των «υπερασπιστών της εναλλακτικής λύσης» ή της «δραχμής», όπως απαξιωτικά τους αποκαλούν. Σύμφωνα με τα κανάλια, όποιος/α υπερασπίζεται μια λύση εκτός του ευρώ σχεδόν ανήκει σε εγκληματική οργάνωση ή διαπράττει ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα. Η ελευθερία έκφρασης και πολιτικής γνώμης, ακόμη και η ίδια η άσκηση κυβερνητικής πολιτικής πέρα από τα όρια του ευρώ, παρουσιάζεται σχεδόν ως εσχάτη προδοσία, την ίδια στιγμή όπου συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο : η χώρα συντρίβεται και ταπεινώνεται στο όνομα της δογματικής παραμονής στο ευρώ.

Αποκορύφωμα όλων αυτών αποτελεί η προπαρασκευή μιας ποινικής δίωξης κατά του Γιάνη Βαρουφάκη ή και η υπαγωγή του στην Επιτροπή Διερεύνησης Ευθυνών για τα Μνημόνια λόγω του ότι υποστήριξε ρητώς ότι είχε κάποιο σχέδιο Β (και μάλιστα κατ' αρχήν εντός του ευρώ) και ότι προσπάθησε να έχει μια σχεδιασμένη εναλλακτική για να το εφαρμόσει.

Δηλαδή, ο πρώην υπουργός κινδυνεύει να διωχθεί για την εκτέλεση του καθήκοντός του. Πρόκειται για καταφανή ποινικοποίηση της ελευθερίας του λόγου και της άσκησης πολιτικής δράσης ή και κυβερνητικής πολιτικής από τον τότε αρμόδιο υπουργό πιθανότατα κατ' επιταγήν των δανειστών. Και μάλιστα, αυτό που επιδιώκεται να «θωρακιστεί» με τέτοιες δράσεις είναι η πλήρης υπαγωγή στην τρόικα αρχών όπως η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Αυτή η κατάσταση ποινικοποίησης οφείλει να σταματήσει εδώ, αν δεν θέλουμε να πυκνώσουν γύρω μας τα σύννεφα του ολοκληρωτισμού».